พิสูจน์รัก...จากก้นครัว (ตอนที่ 16) บทที่ 16 หาข้อแก้ตัว “ป้าพลอยจ๋า” หญิงสาวเรียกแม่บ้านอีกฝ่ายหันมามองทั้งที่ในมือยังคงตำพริกในครกอยู่ “อะไร” “สมมุตินะจ๊ะป้า” ปริมพิกาวางมือจากการหั่นผักแล้วเดินมาใกล้ป้าพลอย “สมมุติว่าหมายไม่อยู่แล้ว ป้าจะคิดถึงหมายไหมคะ” ป้าพลอยหันมาพิจารณาหน้าคล้ำๆของสมหมาย “เอ็งพูดอะไรของเอ็งวะ ข้าไม่เข้าใจ” “โธ่ ไม่เห็นจะเข้าใจยากเลยอ่ะป้า สมหมายแค่ถามว่าถ้าสมหมายเนี่ยไม่อยู่ที่นี่ หรือไม่ทำงานที่นี่แล้วป้าจะคิดถึงสมหมายไหม” ปลายประโยคสมหมายทำเสียงอ่อนๆ “แล้วเอ็งจะไปไหน งานเดี๋ยวนี้หายากนะ แถมเอ็งจะหาเจ้านายที่ใจดีอย่างคุณๆบ้านนี้นี่หายากนะ” ป้าพลอยหันมามองหน้าเธอเต็มๆ “หมายก็แค่สมมุติ ถ้าเผื่อว่าซักวันหมายต้องไป” “เอ็งก็ไม่ต้องไปซิ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” ป้าพลอยว่า “อนาคตไม่มีใครรู้หรอกค่ะป้า” หญิงสาวเอ่ยเสียงเศร้าๆ เพราะเธอคิดอย่างนั้นจริงๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเข้ามาทำงานในบ้านหลังนี้ได้ไม่กี่เดือน แต่เธอเริ่มมีความผูกพันธ์บวกกับความใจใส่จากเจ้านายทุกคนของเธอด้วยแล้ว เธอคิดว่าเจ้านายดีๆอย่างนี้คงหายากในปัจจุบัน “แต่หมายคงคิดถึงป้าแน่ๆเลย” เธอเข้าสวมกอดร่างเหี่ยวๆของป้าพลอย ป้าพลอยวางมือจากการตำพริก แล้วหันมามองหน้าเธอตรงๆ “เอ็งมีอะไรหรือเปล่าหมาย วันนี้พูดแปลกๆ” ปริมพิกาส่ายหัวดิกทันที “เปล่าจ๊ะป้า หมายไม่ได้เป็นอะไร” “เผื่อสักวันหมายอยากมีครอบครัวไง หมายก็คงต้องออกไป” “คนอย่างเอ็ง ป้ำๆเป๋อๆแบบนี้ใครมันจะเอาไปทำพันธุ์วะข้าละอยากรู้จริงๆ” ป้าพลอยขยี้หัวเธอเบาๆ “โธ่ ป้าไม่รู้อะไรซะแล้ว อย่างสมหมายนะตอนที่อยู่บ้านนอกนะหนุ่มงี้ ตรึมเลย” เธอพูดติดตลก “เออ ข้าจะพยายามเชื่อ” ป้าพลอยหันไปตำพริกต่อ ปล่อยให้คนหนุ่มตรึมได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น “หมาย หมาย” เสียงเรียกของคุณเพชรลดาเรียกหาสาวใช้ “หมายอยู่ไหนจ๊ะ” “ค่ะคุณหญิง” ปริมพิกาขานรับแล้วรีบวิ่งมาหานายจ้าง “ตอนนี้ทำอะไรอยู่” เสียงพูดเนิบๆนุ่มๆเอ่ยถามสาวใช้ “หมายเพิ่งรดน้ำต้นไม้เสร็จค่ะ คุณหญิงมีอะไรจะใช้หมายหรือเปล่าคะ” “ไม่มีหรอก แต่ฉันแค่อยากคุยกับเธอเฉยๆ” คุณหญิงเดินไปนั่งบนโซฟาหรู ปริมพิกาเดินตามหลังเธอไปแล้วหย่อนตัวนั่งบนพื้นใกล้ๆ “คุณหญิงมีอะไรกับหมายคะ” เมื่อนั่งลงพับเพียบเรียบร้อยแล้วเธอจึงเอ่ยถามออกไป คุณหญิงยิ้มหวานๆส่งมาให้เธอก่อนเอ่ยปากพูด “ฉันคิดว่าถ้าฉันจ้างหมายครบหนึ่งปีแล้ว ฉันจะเลิกสัญญากับบริษัทจัดหางานแล้วจะจ้างเธอโดยตรงเธอคิดว่ายังไง” “เอ่อ” ปริมพิการู้สึกหนักใจเมื่อคุณหญิงพูดแบบนั้น ก็อีกไม่กี่วันเธอตั้งใจจะลาออกอยู่แล้วนี่นา จะให้เธอตอบกับคุณหญิงยังไงดีละ “ว่าไง หมายคิดว่าดีไหม” หญิงสาวก้มหน้าไม่กล้ามองสบตากับนายจ้าง พยายามหาคำพูดที่คิดว่าดีที่สุด แต่คิดยังไงมันก็คิดไม่ออกนี่สิ “เอ่อ..“ “เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เมื่อนายจ้างเห็นว่าเธออุกๆอักๆ จึงถามขึ้น “เปล่าค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าตอบทันที “เพียงแต่ ” จะให้เธอพูดออกไปได้ยังไงเล่าว่าอีกไม่กี่วันเธอตั้งใจจะโทรไปลาออกกับบริษัทจัดหางานแล้ว เพราะเธออยากรู้เหมือนกันว่าระบบการบริหารงานของบริษัทเมื่อเธอลาออกแล้วทางบริษัทจะทำยังไง และนี่ก็เป็นภารกิจสุดท้ายที่เธอจะต้องทำ “ว่าไง?” คุณหญิงรอคำตอบจากสาวใช้ “คือ หมายต้องขอบคุณในความกรุณาของคุณหญิงมากๆนะคะ แต่ว่า ” เธอพยายามหาคำพูดอีกครั้ง “แต่ว่า?” คุณหญิงเลิกคิ้วถาม “แต่ว่า คุณหญิงก็ทราบนี่ค่ะว่า ที่บ้านสมหมายทำนาพอถึงหน้าทำนาหมายก็ต้องกลับไปช่วยพ่อกับแม่ทำนาที่บ้านนอกค่ะ” “แล้วส่งเงินไปแทนไม่ได้เหรอ เราน่ะทำงานดีฉันก็เลยอยากให้หมายอยู่ต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่อยากให้ถูกหักค่าหัวจากทางบริษัทน่ะ” “หมายต้องกราบขอบพระคุณคุณหญิงมากเลยนะคะที่กรุณา” ปริมพิกายกมือไหว้นายจ้างอย่างซึ้งใจจริงๆ “งั้น ฉันจะให้หมายกลับไปคิดนะ ตัดสินใจยังไงก็บอกด้วย” “ค่ะ” เมื่อคุณหญิงเดินจากไปแล้ว หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ “เฮ้อ ไม่เคยเจออะไรที่หนักใจอย่างนี้มาก่อนเลยแฮะ” ปริมพิกามานั่งเหม่ออยู่ในห้องหลังจากที่ทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจะทำยัง จะหาคำพูดแบบไหนที่จะดูดีและเหมาะสมที่สุดในการที่จะขอลาออกจากที่นี่ ส่วนที่บริษัทจัดหางานนั่นเธอไม่สนใจหรอก เพราะที่เธอสนใจนั้นคือความรู้สึกของเจ้านายที่แสนดีทุกคนในบ้านหลังนี้ต่างหาก คิดไปคิดมาพาลจะทำให้ตัวเองเครียด หญิงสาวจึงเลือกที่จะระบายให้เพื่อนรักฟัง เธอจึงตัดสินใจโทรปรึกษาสิรินกร “มันจะยากอะไรว่ะปริม เธอก็แค่บอกว่าดิฉันขอลาออกค่ะ แค่นี้จบ เธอก็เก็บเสื้อผ้าออกมาจากบ้านเค้าแค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน ถ้าความรู้สึกเธอมันทำง่ายอย่างที่สิรินกรบอกก็ดีซิ “บ้าเหรอย่ะนางซิน แกน่ะพูดง่ายเนอะ แต่ไม่คิดเลยว่าฉันจะทำได้หรือไม่” “ก็ต้องทำให้ได้ซิ หรือว่าแกจะอยู่ในบ้านหลังนั้นไปตลอดห๊า ” “มันก็ไม่ใช่ แต่ที่ฉันโทรมานี่ก็แค่อยากปรึกษาแกนะ ว่าควรใช้คำพูดไหนดี” ปริมพิกานิ่งเพื่อนั่งฟังเผื่อว่าสิรินกรให้คำตอบได้ “แกก็บอกว่าแม่ที่บ้านนอกป่วย จะต้องกลับไปดูแล” “เฮ้ย!!! ไอ้บ้าซิน จะให้ฉันแช่งบุพการีเนี่ยนะแก เดี๋ยวนรกก็กินกบาลฉันหรอก” “แช่งที่ไหนย่ะ แม่แกอยู่กรุงเทพฯ ที่บ้านนอกมีซะที่ไหนล่ะ” สิรินกรแย้ง “นั่นแหละๆ ฉันก็ไม่อยากเอาพ่อเอาแม่มาเกี่ยว แค่คิดก็บรื๋ออออ..” หญิงสาวทำเสียงผวาจนคนปลายสายหัวเราะออกมาดังๆ “ถ้างั้นปริมก็บอกว่ากลับไปช่วยแม่ทำนาซินี่ก็ใกล้นาทำนาแล้วไม่ใช่เหรอ” “ฉันทำนาไม่เป็นนี่” ปริมพิกาเถียง “ไอ้บ้า ฉันหมายถึงแค่สมมุติ ก็แกบอกว่าแกเป็นลูกชาวนาไม่ใช่เหรอ แกก็ต้องเอานามาใช้ประโยชน์ให้ได้ซิ” “อืม “ ปริมพิกาพยักหน้ากับโทรศัพท์ของตัวเอง “ว่าไง ความคิดฉันเป็นเลิศไหม” สิรินกรถาม “ฉันก็บอกเปรยๆกับคุณหญิงไปแบบนี้ครั้งหนึ่งแล้วนะ แต่คุณหญิงก็ถามฉันกลับมาว่าส่งแค่เงินไปไม่ได้เหรอ แกจะให้ฉันตอบคุณหญิงว่ายังไงดี” “ก็บอกว่าแกน่ะเป็นแรงงานสำคัญในการไถนา เอ้ย ทำนาซิ” “จะให้ฉันไปไถนาแทนควายเลยใช่ไหมนางซินห่ะ” ปลายสายหัวเราะอย่างถูกใจเมื่อได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้น “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ เจอหน้าเมื่อไหร่จะแขกกะโหลกให้หนึ่งที อย่าลืมเตือนฉันละ” “โห เรื่องอะไรฉันจะเตือนแกย่ะคุณหนูปริม ถ้าฉันเตือนแกฉันก็โดนแขกนะซิ ไอ้บ้า!!!!” คราวนี้เป็นปริมพิกาเป็นฝ่ายหัวเราะเพื่อนบ้าง “อืม เสาร์-อาทิตย์นี้ฉันว่าจะไปทะเล แกจะไปกับฉันไหม” “เสาร์-อาทิตย์นี้เหรอ? ฉันไม่แน่ใจว่าจะว่างไหมนะเดี๋ยวให้คำตอบได้ไหม” สิรินกรบอก “ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ฉันกะจะโชว์เดี่ยวอยู่แล้ว จะไปแค่เพชรบุรีแค่นี้เอง” ปริมพิกากลัวว่าเพื่อนจะเกรงใจเธอจนต้องผิดนัดที่อื่นเธอจึงเลือกที่จะเบรคไว้ก่อนดีกว่า “ถ้าฉันไม่ว่างนี่ แกอย่าลืมของฝากจากคุณแม่ๆทั้งหลายตามรายทางเพชรบุรีมาฝากกันมั่งนะ” ปริมพิกานึกถึงร้านขายของฝากที่ขึ้นต้นด้วยคำว่าแม่ ของเมืองเพชรตามที่สิรินกรพูดแล้วอดขำคำพูดเพื่อนไม่ได้ “อืม แล้วฉันจะแวะซื้อฝาก” “แล้วแกจะไปยังไง” สิรินกรถาม “ฉันกะจะขับรถไปเองนะ ใกล้ๆแค่นี้เองไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง กะจะไปนอนซักคืนสองคืนเพื่อระบายอารมณ์” ปริมพิกาบอกเพื่อน “ระบายอารมณ์อะไรของแกว่ะ พูดซะฉันคิดลึกเลยนะเว้ย” “แกคิดไปถึงไหนห่ะไอ้ซินบ้า” เสียงปลายสายหัวเราะออกมาอย่างถูกใจเช่นเคย “เออๆ หัวเราะเข้าไปเดี๋ยวได้จุกอกตายพอดี” เมื่อเพื่อนรักดูท่าว่าจะไม่ยอมหยุดหัวเราะง่ายๆ ปริมพิกาจึงแขวะเอา นั่นแหละปลายสายจึงได้ยอมหยุดหัวเราะและหันมาพูดคุยปกติเหมือนเคย “ดูแลตัวเองด้วยนะปริม” เสียงเพื่อนรักเปลี่ยนโหมดทันทีจนเธอตามแทบจะไม่ทัน ก็เมื่อกี้คุณเธอยังหัวเราะโปกฮาอยู่เลย แล้วจู่ๆดันมาทำเสียงอบอุ่นห่วงใยกันซะ เธอแทบจะเคลิ้ม “อืม ไม่ต้องบอกฉันก็ดูแลตัวเองอยู่แล้ว แกไม่ต้องห่วงน่า” “แล้วถ้าฉันว่างฉันจะขับรถตามไปนะ” “จ๊ะ” ปริมพิกาตอบรับ “งั้นเดี๋ยวแค่นี้นะซิน ฉันจะต้องไปดูแลอาหารเย็นให้เจ้านายแล้วละ แล้วเจอกันนะ” ปริมพิกากดวางสาย รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยเมื่อได้พูดได้คุยกับเพื่อนแบบนี้ เธอยิ้มให้กับโทรศัพท์แล้ววางมันลงบนที่นอน ส่วนตัวเธอคงจะต้องไปทำหน้าที่สมหมายต่อแล้วละ   Create Date : 20 มิถุนายน 2550 1 comments Last Update : 20 มิถุนายน 2550 9:25:34 น. Counter : 378 Pageviews. Share Tweet

ตอบเม้นท์ค้าบบบบ... คุณ KnightWin ... ขอบคุณที่แวะมาทักทายจ้า คุณ VEE ... ดีใจค่ะที่คุณยังคงติดตามอ่านนิยายของปาณิกดาเช่นเคย คุณ พลอยสีชมพู ...กะว่าอีกตอนสองตอนก็จะแตกแล้วจ้า อย่าลืมติดตามน๊า แล้วอย่าลืมขยันตั้งใจเรียนด้วยละ อิอิ ส่วนชื่อ ปาณิกดา -- ปา นิก ดา -- แปลว่า เป็นที่รักของผู้อื่นจ้า เรียกพี่ได้จ้า ยินดี๊ ยินดี และขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีมาให้กันเสมอๆนะจ๊ะ เทคแคร์เช่นกันจ้า... ขอบคุณค่ะ...   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 20 มิถุนายน 2550 9:30:37 น.