|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
|
|
|
|
พิสูจน์รัก... จากก้นครัว (ตอนที่ 17)
บทที่ 17 หัวใจ ณ ชายชาด
ปริมพิกาจอดรถหน้าโรงแรมสุดหรูที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางชายหาดแสนสวย เธอขับรถคู่ใจในการเดินทางมาพักผ่อนในครั้งนี้ เมื่อเช้าเธอเลือกเดินทางออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืดจนแม่เธอต้องรีบปรามอย่างเป็นห่วง
ปริม
แม่ว่าให้สมชายขับให้ดีไหมลูก เธอเหลือบมองสายตาเป็นห่วงของมารดาแล้วรีบถลาเข้าไปกอดอย่างประจบ
ไม่เป็นไรค่ะแม่ สามสี่ชั่วโมงก็ถึงแล้วแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ
เป็นสาวเป็นนางทำไมถึงชอบเดินทางคนเดียวนักนะลูก มารดาเธอยังคงบ่นไปเรื่อย
ยังไงปริมก็จะเข้าพักโรงแรมของเราค่ะแม่ เธอพยายามทำให้มารดาคลายความกังวล
ถ้าปริมออกจากบ้านหกโมงเช้าก็คงจะไปถึงโน่นประมาณเก้าโมงกว่าๆเองปริมเดินทางตอนกลางวันไม่น่ากลัวอย่างที่แม่คิดหรอกค่ะ
ผู้เป็นมารดาพยักหน้าอย่างยอมจำนนต่อคำพูดของลูกสาว ตั้งแต่ลูกสาวคนเดียวเกิดมาเธอก็ให้ความเป็นอิสระในการตัดสินใจของลูกมาตลอด จนปริมพิกาโตขึ้นมากลายเป็นหญิงสาวที่กล้าแกร่ง ไม่เกรงกลัวอะไรง่ายๆ อันนี้ยังน้อยไปถ้านับไปถึงการหนีเที่ยวต่างจังหวัดโดยการแบกเป้โบกรถข้างทางเพื่อไปเที่ยวสมัยที่เธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ คราวนั้นที่เธอได้รู้ถึงวีรกรรมของลูกสาวทำให้ลมแทบจับ
ไม่นึกเลยว่าหน้าหวานๆอย่างนี้แต่กล้าที่จะทำอะไรแผลงๆเฉกเช่นเด็กผู้ชายเขาทำกัน อย่างคราวนี้ก็เช่นกัน เมื่อวานตอนเย็นเธอกลับเข้าบ้านไม่ทันไรก็เอ่ยปากบอกว่าจะไปพักผ่อนที่ต่างจังหวัดอีกสองวัน ช่างเป็นคนที่ชีพจรลงเท้าเสียจริงๆ
ไปถึงแล้วโทรบอกแม่ด้วยนะลูก
ปริมพิกานึกถึงใบหน้าเศร้าๆของมารดาแล้วอดอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้ เธอช่างเป็นลูกที่ไม่เอาไหนเสียจริงๆ แทนที่จะหาเวลาว่างอยู่เป็นเพื่อนท่านบ้าง แต่เปล่าเลย
ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องหาสถานที่ท่องเที่ยวเมื่อนั้น
พนักงานโรงแรมวิ่งเข้ามารับรถจากเธอเพื่อนำไปจอดให้ยังสถานที่จอดรถของโรงแรม เมื่อยื่นกุญแจรถให้แก่เด็กรถเรียบร้อยแล้ว เธอก็หันไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของตัวเองเพื่อเดินเข้าไปยังล็อบบี้ข้างใน ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวผ่านประตูก็มีพนักงานวิ่งมาบริการช่วยถือกระเป๋าให้เธอเสียเอง
ขอบคุณค่ะ เธอหันไปขอบคุณแล้วยื่นกระเป๋าใบนั้นแก่พนักงานไป
อืม
ถือว่าการบริการของโรงแรมนี้เป็นที่น่าพอใจมากทีเดียว เพราะพนักงานต่างก็ยินดีให้บริการแก่แขกตั้งแต่เริ่มเข้ามาเลยทีเดียว อย่างนี้ถ้าเกิดว่าเธอเรียนจบเมื่อไหร่จะขอบิดามาลองบริหารจัดการอยู่ที่นี่สักพักดีกว่า
อ้าว
คุณปริมมาได้ยังค่ะเนี่ย พนักงานอาวุโสของโรงแรมกล่าวทักเมื่อเห็นว่าลูกสาวเจ้าของโรงแรมปรากฏตัวอย่างไม่คาดคิดมาก่อน
หญิงสาวหันไปส่งยิ้มให้เธอผู้นั้น ปริมก็ขับรถมาซิค่ะคุณสา ถามแปลก
แล้วเสียงหัวเราะสองเสียงก็ดังขึ้นประสานกัน แหม
คุณปริมก็
เมื่อพนักงานต้อนรับที่เดินมาช่วยเธอถือกระเป๋าได้ยินว่าเธอเป็นใคร เขาแทบจะวางกระเป๋าแล้วยกมือไหว้เธอ จนหญิงสาวต้องรีบหันไปปรามไว้เสียก่อนแต่ก็ไม่ทันอยู่ดีเพราะเขาได้ทำไปเรียบร้อยแล้ว
ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ปริมมาเที่ยวเฉยๆค่ะคุณสา ประโยคหลังหันมาคุยกับพนักงานอาวุโสที่มีตำแหน่งเป็นถึงผู้จัดการโรมแรมทีเดียว
ห้องสูทที่คุณปริมกับคุณท่านมาพักบ่อยๆตอนนี้ก็ยังว่างนะคะ ผู้จัดการโรงแรมกล่าวถึงห้องพักที่เธอกับครอบครัวใช้เป็นประจำเมื่อมาเยือนที่นี่
ไม่จำเป็นหรอกค่ะคุณสา วันนี้ปริมมาคนเดียวพ่อกับแม่ไม่ได้มาด้วย ปริมขอเป็นห้องพักที่เป็นเตียงเดี่ยวธรรมดาๆนะคะ ส่วนห้องหรูๆไว้ให้ลูกค้าเค้า พูดจบเธอก็หัวเราะเสียงใส
คุณสาช่วยจัดการให้ทีนะคะ
ค่ะ ผู้จัดการโรงแรมรับคำเสร็จก็เดินไปเช็คอินห้องให้แก่ลูกสาวเจ้าของโรงแรม
คุณปริมพิกาของเธอน่ารักเสมอ มาเมื่อไหร่ไม่เคยทำให้พนักงานต้องเดือดร้อนเลย แถมบางครั้งยังช่วยพวกเธอทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเหมือนกัน พนักงานอาวุโสของโรงแรมคิดถึงเมื่อคราวก่อนโน้นที่เธอได้ติดตามบิดามารดาเพื่อมาดูแลโรงแรมที่นี่
หญิงสาวรูปร่างบอบบางได้ววิ่งช่วยพนักงานในการต้อนรับแขกที่เข้าพักอย่างเป็นกันเอง เสียงหัวเราะใสๆของเธอยังคงดังอยู่ในโสตประสาทของเธอก้องมาจนถึงปัจจุบัน
เสร็จแล้วค่ะคุณปริม พิชิตไปส่งคุณปริมที่ห้อง 603 นะ ผู้จัดการโรงแรมยื่นกุญแจให้กับพนักงานชายคนนั้น เพื่อให้เขาพาหญิงสาวเข้าห้องพักของตัวเอง
ปริมพิกาชะงักขาลงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงๆของใครบางคน เขากำลังเข้าไปเช็คอินห้องพักอยู่พอดี เขามาได้ยังไงนะเนี่ย ปริมพิกาหันไปบอกให้พนักงานชายยกกระเป๋าไปเก็บให้เธอก่อน เดี๋ยวเธอจะตามไปทีหลัง
หญิงสาวยืนสังเกตเขาอยู่เงียบๆ วันนี้เขาแต่งตัวดูสบายๆตาดีจัง เสื้อฮาวายกับกางเกงขาสั้นสีขาว รองเท้าผ้าใบที่เขาใส่อยู่ตอนนี้ทำให้เขาดูสบายๆ
คุณสาคะ เธอหันไปเรียกผู้จัดการโรงแรม
คะคุณปริม
ปริมขอความช่วยเหลือหน่อยสิค่ะ หญิงสาวยิ้มอายๆให้กับผู้จัดการโรงแรม ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ตนเองต้องการขอความช่วยเหลือ
ช่วยอะไรคะ?
หญิงสาวถอนใจลึกๆก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้ผู้จัดการโรงแรมต้องยิ้มออกมาอย่างล้อๆ
ปริมอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นพักอยู่ห้องไหน แล้วห้องตรงข้ามนี่มีห้องว่างหรือเปล่า ถ้ามีปริมขอย้ายห้องนะคะ
ได้ค่ะคุณปริม ผู้จัดการโรมแรมหันมามองเธออย่างล้อๆ
โธ่
อย่ามองปริมอย่างนั้นสิค่ะคุณสา ปริมอายเป็นเหมือนกันนะ
เดี๋ยวสาจัดการให้นะคะ
ขอบคุณค่ะ เธอยิ้มประจบอย่างเอาใจ
ผู้จัดการโรมแรมรุดเดินตรงไปยังล็อบบี้ แล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับพนักงานต้อนรับ แล้วหันมาขยิบตาให้กับเธออย่างรู้กัน ส่วนคนที่ยืนหันหลังให้เธออยู่ตอนนี้ดูท่าจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างนอกจากข้อมูลห้องพักตรงหน้าของตัวเอง
ในที่สุดเธอก็ได้ห้องพักตรงข้ามกับเขาแล้ว เย้ๆๆ (ดีใจจนออกนอกหน้าเลยทีเดียว) ปริมพิกาแอบส่องดูห้องของเขาว่าเจ้าตัวมาถึงหรือยัง เธอส่องอยู่อย่างนั้นเป็นสิบๆรอบ แต่ดูท่าว่าเขาจะไม่ขึ้นมาง่ายๆเลย เพราะเธอเห็นแต่พนักงานที่ยกกระเป๋าเขามาเก็บแล้วก็ออกไป เขาไปไหนของเขานะถึงไม่ยอมขึ้นห้องพักสักที
ทางด้านเขา
ที่โดนอีกฝ่ายกล่าวถึงอยู่ในขณะนี้นั้น ตอนนี้มัวแต่นั่งละเลียดกาแฟในถ้วยตรงหน้ากับขนมปังสองชิ้นในจาน สายตามองออกไปยังทะเลกว้างที่ตอนนี้นั้นอบอวลไปด้วยแสงที่แรงจัดของตะวันเบื้องบน แสงระยิบระยับของทะเลทำให้เขานั่งมองอย่างเพลินตาเลยทีเดียว
พนักงานเดินเข้ามาส่งกุญแจห้องให้แก่เขา ทำให้เขาละสายตาจากทะเลกว้างหันมาสนใจกับพนักงานหนุ่มตรงหน้า ชายหนุ่มหยิบธนบัตรยื่นให้แก่พนักงานเพื่อเป็นทิปที่พนักงานหนุ่มได้ยกกระเป๋าสัมภาระของเขาไปเก็บไว้ให้ เมื่อพนักงานเดินจากไป เขาก็หันไปสนใจกับบรรยากาศตรงหน้านั้นต่อ
วันหยุดกับการพักผ่อนนี่เป็นของคู่กันเลยทีเดียว นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้ ตั้งแต่เริ่มทำงานก็มัวแต่ยุ่งกับการทำงานจนลืมวันลืมคืนไปเลย พอมีโอกาสมาเที่ยวแบบนี้ทำให้รู้สึกดีอย่างประหลาด
เบนทิศคิดว่าแดดแรงๆแบบนี้เหมาะสำหรับการพักผ่อนในห้องแล้วหลับตาลงสักงีบเพื่อเตรียมตัวในการดำน้ำดูประการังเย็นนี้ เมื่อคิดเช่นนั้นชายหนุ่มจึงเรียกให้พนักงานมาเก็บเงิน แล้วขึ้นห้องพักของตัวเองทันที
ปริมพิกาเดินทอดน่องบนชายหาดทรายขาว พลางสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ
เฮ้อ !!! สดชื่นดีจัง เธอเอ่ยเสียงเบาๆ
ทะเลยามเย็นนี่สวยจังเลยแฮะ มองทีไรไม่เคยเบื่อเลยทะเลจ๋า ประโยคหลังเธอตะโกนเสียงออกมาดังๆ แล้วสูดลมหายใจแรงๆอีกครั้ง
หญิงสาวนั่งลงวักมือกับน้ำทะเลที่หมุนเป็นเกลียวคลื่นซัดเข้าสู่ฝั่งแล้วหมุนกลับเข้าทะเลจนเพลิน ลมทะเลพัดไอเย็นๆมากระทบกับร่างบางทำให้รู้สึกเย็นขึ้นมานิดๆ อย่างนี้สิถึงเรียกว่าการพักผ่อนอย่างแท้จริง ปริมพิกาคิด
ปริมพิกานั่งลงกับหาดทราย เหยียดขาตรงปล่อยให้น้ำที่ซัดขึ้นฝั่งกระทบเบาๆกับเรียวขายาวของตัวเอง
สักพักก็มีขายาวๆของใครบางคนมายืนอยู่ตรงหน้า หญิงสาวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของขายาวๆนั้น
คุณบี เธออุทานขึ้นมา ส่วนคนที่ยืนอยู่นั้นส่งยิ้มบางๆมาให้
มานั่งใจลอยทำอะไรแถวนี้ครับ
ปริมพิกาส่งยิ้มจนตาหยีให้กับเขาอย่างดีใจ เธอลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้เกิดการเซจนแทบล้มกลับไปนั่งในท่าเดิมดีที่มีมือหนาๆของเขาเอื้อมมากอดเอวไว้อย่างหลวมๆทำให้เธอสามารถยืนขึ้นได้
อุ้ย !!! เธออุทานได้แค่นั้นเมื่อเขาเอื้อมมือมากอดเอวเธอไว้เพื่อไม่ให้ลืมลงกลับคืน
ขอบคุณค่ะ เอ่ยขอบคุณเขาอย่างอายๆ ที่ตัวเองทำอะไรเปิ่นๆอีกแล้ว
เมื่อเธอยืนได้แล้ว เบนทิศจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ไม่นึกว่าจะมาเจอคุณที่นี่
ไม่นึกว่าจะมาเจอคุณที่นี่เหมือนกันค่ะ เธอยิ้มตอบกลับไป
ดีใจจัง
อะไรนะคะ ปริมพิกาฟังไม่ถนัดว่าเขาพูดว่าอะไรจึงหันไปถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ แต่กลับพบแต่รอยยิ้มจากใบหน้าที่เธอเคยคิดว่าเย็นชานัก
ยิ้มอะไรคะ?
เขาส่ายหน้าเบาๆ แล้วเอื้อมมือมาคว้าข้อมือเธอให้วิ่งตามเขาไปตามชายหาดที่ยาวสุดลูกหูลูกตา ปริมพิกาได้แต่หัวเราะเมื่อดูท่าว่าเขาจะไม่ยอมหยุดวิ่งซักที นี่เขาเป็นอะไรของเขานะ
สดชื่นดีจัง
นี่ก็อีกครั้งที่ทำให้เธอสงสัยในตัวเขา อะไรกันนะอยู่ดีๆก็มาคว้าข้อมือเธอให้วิ่งตาม พอหยุดเดินก็พูดคำนี้ออกมาโดยไม่มองหน้าเธอสักนิด
เบนทิศหันหน้าเข้าสู่ทะเลมองตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า ตอนนี้หัวใจเขารู้สึกเต้นแรงจนผิดจังหวะ จะพูดไปก็เริ่มตั้งแต่ที่เขาเห็นร่างบางๆของเธอเดินทอดน่องอยู่กลางชายหาดนี่แล้ว จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปดำน้ำดูประการังแต่เมื่อได้เห็นว่าเธอเดินเล่นอยู่ตรงนี้ ความคิดเขาก็เปลี่ยนขึ้นมากระทันหัน
เอาน่า
ประการังดูตอนไหนก็ได้ แต่ร่างบางๆของเธอคนนี้ซิหายากกว่าประการังซะอีก
มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะกว่าที่เขาจะได้มีโอกาสได้เจอเธอมันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน บ่อยครั้งที่เขาย่างกรายไปที่โรงแรม พี เอส เพราะหวังเพียงว่าจะได้พบกับลูกสาวเจ้าของโรงแรมแห่งนั้น แต่ก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เงาของเธอเลย แต่วันนี้เขาไม่คาดคิดคาดฝันมาก่อนว่าจะได้มาพบเธอที่นี่
เบนทิศหันไปมองสบตาที่กำลังจ้องมายังที่เขาอยู่ก่อนแล้ว
เมื่อไหร่จะปล่อยให้ปริมเป็นอิสระสักทีคะ เธอก้มหน้ามองมือหนาๆของเขาที่กุมข้อมือบางๆของเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่ยอมปล่อยสักที
สายตาวิบวับของเขาที่ทอดมานั้นทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเริ่มหวั่นไหว แต่ก่อนที่เธอเคยบอกว่าสายตาคู่นี้ช่างเย็นชานัก มาวันนี้คงจะต้องรีบถอนคำพูด เพราะมันเป็นสายตาที่เจ้าเล่ห์นัก เธอคิดอย่างนั้น
ทะเลสวยจัง คุณว่าไหม
เขาไม่ตอบคำถามแต่กลับถามเธอกลับซะงั้น
อื้อ
ปริมพิกาตอบเขาในลำคอ
คุณว่าอะไรนะ
อื้อ
เธอพยักหน้าตอบอีกรอบ
น้องเบนไม่มาด้วยเหรอคะ เธอเปลี่ยนเรื่องทันที
ว๊าาาาา เห็นหน้าผมทีไรถามหาแต่น้องเบนทุกทีเลยคุณน่ะ น่าน้อยใจจัง ปริมพิกามองหน้าของคนขี้น้อยใจแล้วอดที่จะขำไม่ได้ ดูเขาทำหน้าซิหน้าตายชะมัด คำพูดกับการแสดงของใบหน้าช่างต่างกันลิบลับเลยเชียว
ก็ปริมคิดถึงน้องเบนนี่ค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ย แล้วแกเป็นไงบ้างคะยังไปว่ายน้ำเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า
ครับ ไปทีไรก็ร้องแต่จะใส่ชุดว่ายน้ำที่น้าปริมเลือกให้ เขาหันมาส่งยิ้มให้เธอ
รู้อะไรไหมครับ แกบ่นถึงคุณทุกวันเลยนะ
ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะ ก็เธออยู่ในบ้านหลังนั้นตลอดเวลาเลยนี่นา แถมรู้ด้วยว่าคุณน่ะเพ้อถึงฉันด้วย
ปริมพิกาแอบยิ้มเมื่อคิดถึงตอนที่ได้ยินเขาเพ้อถึงเธอ
เบนทิศหันมามองใบหน้ายิ้มๆของเธอแล้วเลิกคิ้วสงสัย คุณยิ้มอะไรเอ่ย
ปริมพิกาส่ายหน้าเร็วๆทันที ไม่มีอะไรค่ะ ทะเลยามเย็นนี่สวยมากๆเลยนะคะ ให้รู้สึกเย็นสงบดี ปริมพิกาสูดลมหายใจเข้าลึกๆอีกรอบ
เฮ้อ !!! สดชื่นดีจัง
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหลับตาสูดเอาอากาศบริสุทธิ์จากท้องทะเล เบนทิศมองภาพนั้นอย่างเผลอไผล แสงแดดอ่อนๆที่ส่องมากระทบกับใบหน้านวลๆนี้ทำให้น่ามองยิ่งขึ้น
ถ้าเป็นไปได้เขาอยากลองเอื้อมมือสัมผัสใบหน้านวลๆนี้ซักครั้ง แต่เขาก็ได้แต่เก็บความคิดนั้นไว้ในใจเพียงคนเดียว สักวันเขาจะต้องได้หัวใจดวงน้อยๆของเธอมาครอบครองให้ได้ เบนทิศให้สัญญากับตัวเองไปแบบนั้น
วันนี้ผมขอควงคู่สาวสวยไปดินเนอร์ได้หรือไม่ เขาหันมายิ้มให้กับเธอ
สาวสวยที่ไหนละคะ เธอเลิกคิ้วถามไปแบบนั้นทั้งที่ในใจเริ่มเต้นแรงขึ้นๆ
สาวสวยตรงหน้าของผม เขาเอี้ยวตัวเองหันมายังเธอเต็มตัว
ยินดีค่ะ ปริมพิกายิ้มพยักหน้ารับ แล้วแกล้งผลักร่างหนาๆของเขาให้ล้มลงจนเปียกน้ำ ส่วนตัวเธอเองได้แต่ยิ้มร่าวิ่งห่างออกไป
แล้วเจอกันเย็นนี้นะคะ หญิงสาวตะโกนกลับมา
เบนทิศยันร่างตัวเองให้ลุกขึ้น เขามองตามร่างบางๆที่วิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ เธอพักที่ไหนนะ
คนที่วิ่งห่างไปเรื่อยๆหันมายกมือทำท่าโทรศัพท์เหมือนจะบอกว่า แล้วจะโทรหานะคะ หลังจากนั้นเธอก็หันหลังวิ่งไปยังโรงแรมที่เขาพักอยู่
ชายหนุ่มยืนยิ้มให้กับตัวเองเงียบๆ
Create Date : 21 มิถุนายน 2550 |
|
4 comments |
Last Update : 21 มิถุนายน 2550 13:44:38 น. |
Counter : 454 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: พลอยสีชมพู IP: 125.27.112.173 23 มิถุนายน 2550 11:53:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: sao IP: 202.12.118.36 27 มิถุนายน 2550 9:13:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปาณิกดา... IP: 61.19.65.198 15 กรกฎาคม 2550 8:42:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตัวเล็ก IP: 125.27.148.207 17 สิงหาคม 2550 21:12:12 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]
|
* ฝนริน/ปาณิกดา *
ผู้หญิงที่มีอารมณ์อ่อนไหว เหงา เศร้า หัวเราะ ร้องไห้ได้ในเวลาเดียวกัน (ท่าจะบ้าเนอะผู้หญิงคนนี้ เอิ๊กส์)
งานเขียนในบล็อกนี้ ขอสงวนลิขสิทธิ์ ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 นะคะ
|
**ขอขอบคุณภาพแต่งบล็อก และ โค๊ดแต่งบล็อกจากเพื่อนชาวบล็อกทุกท่านมา ณ ตรงนี้ด้วยนะคะ**
|
|
|
|
|
|
|
จะรออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ พยายามเข้าน่ะ สู้ๆ ค่ะ
ป.ล. ตอนหน้าหวังว่าหนูจะได้เจอน้องเบนมั่งน่ะค่ะ หนูคิดถึง และก็พี่พอจะบอกชื่อเล่นได้ไหมค่ะชื่อเต็มเรียกยากจัง take care ค่ะ