ล้อมรั้วหัวใจไม่ให้เผลอรัก 20 (บทส่งท้าย) ล้อมรั้วหัวใจ...ไม่ให้เผลอรัก 20 (บทส่งท้าย) “ลา ลา ล้า ลา ลา” เสียงที่บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงนั้นอารมณ์ดีแค่ไหน ทำให้คนที่กำลังนั่งเท้าคางเซ็งๆหันไปมองร่างบางที่กระโดดโลดเต้นตามเสียงไปด้วย มือบางทำเหมือนรูปหัวใจไว้บนหัวตัวเองแล้วหมุนรอบตัวอย่างมีความสุข “วันนี้ดูจินอารมณ์ดีจังเลยนะ มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มหรี่ตามองเพื่อนสาวอย่างคาดคั้น “ก็คนอารมณ์ดีนี่ช่วยไม่ได้ แล้วกันต์ละวันนี้เป็นไงบ้าง ลัล ลั้ล ลัล ลั้ล ล้า~” ท้ายประโยคร้องเสียงยาวพร้อมทำหน้ากวนๆให้กับเขา “เพิ่งรู้แฮะว่าเรามีเพื่อนติ๊งต๊อง” ว่าแล้วก็ส่ายหน้าเดินหนี อัยการสาวทำหน้าย่นให้เพื่อนก่อนแล้วตะโกนร้องดังกว่าเดิม “ลา ล้า ล้า ลา ล้า~” กันตินันท์ได้แต่เอามืออุดหูเดินหนี คนที่ร้องตามหลังได้แต่หัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเขาได้ เภตรามองฟ้าที่เริ่มจะเป็นสีเทาๆด้วยใจเหงาๆ หลายวันมานี่เขาได้หายไปจากวงจรชีวิตของเธอตามที่เธอต้องการ แต่พอเอาเข้าจริงๆคนที่ดูจะทรมานที่สุดน่าจะเป็นตัวเธอเอง หญิงสาวคิดถึงคำพูดของจินดาในวันนั้น... “กันต์รักเภมากเลยนะ” รักหรอ...คนอย่างเขาน่ะหรือที่จะมารักเธอ “เภคือคนที่กันต์รักมาตลอด หลายปีมานี้เภเชื่อไหมว่ากันต์ทรมานแค่ไหน เขาทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับเภ ติดตามความเคลื่อนไหวของเภทุกอย่างแม้กระทั่งตอนที่ไปเรียนต่อที่ฮาวาร์ด” ...ถ้าที่จินดาพูดเป็นความจริง แล้วทำไมเธอถึงไม่เคยรู้มาก่อน... “แม้กระทั่งการมาเป็นอาจารย์พิเศษที่มหาวิทยาลัยก็เป็นเพราะเขาอยากอยู่ใกล้กับเภนะ” ทุกคำพูดของจินดายังคงลอยวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ หญิงสาวพยายามคิดตาม...ถ้าเขารักเธอจริงทำไมถึงไม่เคยที่จะบอกให้รู้ อีกอย่างการแสดงออกของเขาไม่เคยมีสักครั้งที่จะบอกแน่ชัดว่าเขารักเธอ “เภจะเชื่อหรือไม่ก็ตามนะว่า กันต์เขารักเภตั้งแต่เรียนที่เมืองไทยแล้ว เขาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเหมือนที่เภกล่าวหา เขาไม่เคยจีบใคร ไม่เคยคบใครในฐานะแฟนมาก่อน ผู้หญิงเหล่านั้นเข้ามาหากันต์เอง แต่เชื่อไหมว่าทุกคนล้วนอยู่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น แม้แต่พี่เอง” “พี่จินจะให้เภเชื่อได้ยังไงคะว่า...เภคือคนที่ใช่สำหรับเขา ในเมื่อเขาไม่เคยพูดไม่เคยกล่าวออกมา แม้กระทั่งการแสดงออกก็ยังไม่มีให้เห็นเลย” “พี่จะไม่ขอให้เภเชื่อพี่นะ พี่แค่อยากถามว่าเภคิดยังไงกับกันต์แค่นั้น” รุ่นพี่ของเธอจ้องตาไม่กระพริบเพื่อรอฟังคำตอบ แต่เมื่อเห็นเธอเงียบจึงเปลี่ยนเป็นเอ่ยออกมา “พี่ไม่ขอคำตอบจากเภนะ แต่พี่อยากให้เภคิดและตัดสินใจด้วยตัวเองว่าคิดยังไงกับกันต์กันแน่ ไม่ต้องบอกพี่ แต่บอกหัวใจตัวเองและบอกกันต์ก็พอ” ...เธอรู้สึกยังไงกับเขากันแน่ รัก ชอบ เกลียด... คำสุดท้าย...เกลียดหรอ ไม่นะ คำนี้ไม่เคยมีอยู่ในหัวใจของเธอเลย จะมีก็แค่ความกลัวเท่านั้น กลัวที่จะเสียใจในความรัก เพราะที่เธอเห็นและตัดสินให้เขาเป็นก็คือ...หนุ่มเจ้าสำราญ เจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง แต่ถ้าคำพูดของจินดาเป็นจริงที่ว่า...อดีต ปัจจุบัน คนที่สำคัญกับเขาก็คือเธอ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเธอคงจะเสียใจไม่น้อยที่ได้ปล่อยให้เวลาที่ผ่านมาสูญเปล่า แถมยังได้ทำร้ายทั้งหัวใจตัวเองและเขาด้วย “ที่พี่มานี่ พี่แค่อยากเห็นเพื่อนที่พี่รักที่สุดสมหวังในรักที่ได้เขาได้เฝ้าฝันมานาน ตอนนี้เขาทรมานมากเลยนะ พี่อยากให้เภไปเห็นสภาพของเขาตอนนี้ แล้วตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่เภ พี่จะเชื่อในการตัดสินใจนะ” เธอจะหนีหัวใจตัวเองหรือว่าจะเลือกที่จะตามหัวใจที่ได้หล่นหายไปกลับคืนมานะ... “จันทร์เจ้าขา ช่วยบอกทีได้ไหมว่าควรทำยังไง” หญิงสาวกระซิบผ่านสายลมเบาๆ หัวใจอยู่ที่ไหน...ควรเอาตัวเองไปอยู่ที่นั่น ถ้าอยู่โดยที่ปราศจากหัวใจก็ไร้ความสุขที่แท้จริง... กันตินันท์นั่งมองทะเลอย่างเหงาๆ เมื่อไหร่กันนะที่ความรู้สึกนี้จะจางหายไปจากหัวใจเขาได้สักที ยิ่งตอนนี้เพื่อนสาวกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรักแล้ว เมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจของทั้งคู่ก็ทำให้หัวใจอันเปล่าเปลี่ยวของเขายิ่งเหงามากยิ่งขึ้น เขากำลังคิดถึงเธอ... ส่วนคนที่เขากำลังคิดถึงนั้น ตอนนี้ได้แต่ยืนถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง เพื่อที่จะเรียกกำลังใจให้กับตัวเองเพื่อที่จะให้กล้าเดินเข้าไปหาคนที่กำลังนั่งบนโขดหินมองทะเลอย่างเหม่อลอย “อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมเบาๆสองสามทีทำให้คนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่นั้นสะดุ้งเล็กน้อย กันตินันท์หันมองตามเสียงอย่างรวดเร็วคราวนี้เปลี่ยนจากอาการสะดุ้งเป็นอาการแปลกใจ...เธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา หรือว่านี่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ชายหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองเบาๆเพื่อให้แน่ใจว่าภาพที่เห็นตรงหน้านั้นคือความจริง...เธอมายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วจริงๆ รอยยิ้มหวานๆของเธอที่ส่งมายิ่งทำให้แน่ใจว่านี่คือความจริง เขาไม่ได้ตาฝาดหรือกำลังฝันกลางวันท่ามกลางท้องทะเลเป็นแน่ “เภตรา” เขาเรียกชื่อเธอแผ่วเบา เธอมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรเขายังคงงงกับภาพที่เห็น “มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ ไม่ยอมไปทำงานรู้ไหมเด็กๆบ่นคิดถึง” หญิงสาวกอดอกหรี่ตามอง เขาเบือนหน้าหนี เธอคงไม่ได้ตั้งใจมาหาเขาหรอก วันนั้นเธอเป็นคนไล่เขาเองนี่นา... “คุณละ คงมาธุระแถวนี้ใช่ไหม” “เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่มาตามเด็กเกเรที่หนีงานหนีผู้คน” หญิงสาวหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเขา “อากาศดีจังเลยนะคะ” เธออ้าแขนออกเงยหน้าเล็กน้อยหลับตาพริ้มพร้อมสูดลมหายเข้าเข้าปอดลึกๆ “อ๊า~ ชื่นใจจัง” กันตินันท์มองเธอนิ่ง ในใจหวั่นไหว...เธอจะมาทำไมให้หัวใจเขาเจ็บ ยิ่งเจอหน้าเธอมันก็ยิ่งเจ็บ ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อเธอหันมามอง...หญิงสาวเลิกคิ้วกับภาพที่เห็นเล็กน้อย เขาคงจะโกรธเธอแน่ๆ “คุณรู้อะไรไหม” เธอเอ่ยถามทั้งที่เขาไม่ยอมมองหน้าตัวเอง หญิงสาวลอบสังเกตใบหน้าคมคร้ามยามเมื่อแดดส่องยิ่งทำให้หน้าของเขาน่ามองยิ่งขึ้น “การหนีหัวใจตัวเองมันทรมานมากรู้ไหม” กันตินันท์หันมามองหน้าของเธอเมื่อได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยเหมือนจะจ้องให้ลึกไปถึงหัวใจกันเลยทีเดียว “ผมรู้ เพราะผมกำลังเป็นอยู่นี่ไง” “แล้วทำไมคุณถึงต้องหนีละ” เธอเลิกคิ้วถาม “ก็เขาไล่แล้วนี่ จะให้ผมอยู่ทำไมให้ยิ่งเจ็บตัวเอง” หญิงสาวรู้สึกผิดขึ้นมาทันที นี่เขาเจ็บขนาดนี้เลยหรือ ที่ผ่านมาเธอคงจะพิพากษาเขาโดยที่ไม่ยอมให้เขาได้แก้ตัวเลยซินะ “แล้วถ้าคนๆนั้นมาอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว คุณอยากบอกอะไรกับเค้าไหม” ชายหนุ่มหันมามองหน้าเธอแล้วเมินหนีจากสายตาคู่สวย “จะมีประโยชน์อะไรเมื่อเขาไม่ต้องการแล้ว ผมก็คงได้แค่ทนเจ็บแค่นั้น” “แล้วคุณจะไม่ลองบอกให้เขารู้เลยหรอ จะไม่มีข้อแก้ตัวกับคำกล่าวหาที่เขาเคยมอบให้กับคุณเลยหรอ” เธอจ้องหน้าเขานิ่ง กันตินันท์ค่อยๆหันหน้ามายังเธอ... “ผมไม่รู้ว่าเค้าอยากฟังไหม” “อื้อ...” หญิงสาวพยักหน้ายิ้มๆ “อยากฟังซิ” “ถ้าอย่างนั้นคุณฟังนะ” เขาหายใจแรงๆหนึ่งครั้งเพื่อเป็นการเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง เขาลุกขึ้นยืนพร้อมดึงมือเธอให้ลุกตามขึ้นมา ยกมือบางขึ้นมากุมไว้ทั้งสองข้างพร้อมจ้องลึกลงไปในดวงตา สายตาคมที่ทอดมาอ่อนหวาน ทำให้ใจเธอเต้นแรงจนผิดจังหวะ เขาจ้องนิ่งเนิ่นนาน...และได้แต่จ้องอยู่อย่างนั้นจนคนที่รอฟังคำตอบต้องพยักหน้าเพื่อเตือนเป็นเชิงบอกกับเขาว่า “พูดซิ” สายตาคมเริ่มหลุกหลิก หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ มือที่กุมมือเธอไว้เหงื่อชื้นเต็มฝ่ามือ “ซิคะ ฉันกำลังรอฟังอยู่นะ” “ผมอาย” เขาพูดออกมาช้าๆทำให้คนที่ได้ฟังหัวเราะก๊ากเลยทีเดียว...คนอย่างกันตินันท์รู้จักคำว่าอายกับเขาด้วยหรอ “ถ้าอายอย่างนี้แล้วคนที่คุณจะบอกเขาจะได้ฟังไหม เร็วซิเค้ารอให้คุณบอกอยู่ อ่ะเดี๋ยวหลับตาก็ได้” ว่าแล้วหญิงสาวก็หลับตาพริ้มรอฟังคำจากปากของเขา “เภ คุณฟังผมนะ” “ค่ะ ฉันกำลังรอฟังอยู่” พูดโดยที่ไม่ลืมตา เธอได้ยินเสียงเขาถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ “ไม่ว่าอดีตหรือปัจจุบัน คนสำคัญสำหรับหัวใจของผมมีเพียงคุณเท่านั้น คนที่หัวใจผมพยายามหนีแต่ก็หนีไม่เคยพ้นสักทีก็คือคุณ...เภตรา” หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมา หัวใจอิ่มเอิบกับคำสารภาพของเขา ริมฝีปากได้รูปหยักขึ้นเล็กน้อย หน้าแดงก่ำเมื่อเงยหน้ามาเจอสายตาคมที่กำลังจ้องมองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว เธอก้มหน้ามองโขดหินไม่กล้าสบตาที่กำลังทอดมองมาคู่นั้น กันตินันท์ค่อยๆใช้มือดันคางเธอให้เงยหน้าขึ้น “อายเหรอ” แน่ะ...มีหน้ามาถาม ใครจะไม่อายบ้างเนี่ย อดที่จะย่นหน้าใส่เขาไม่ได้ และก่อนที่เธอจะทันตั้งตัวเขาก็ยื่นหน้ามาสัมผัสกับแก้มนวลใสที่ตอนนี้เปลี่ยนสีโดยฉับพลันเพราะการกระทำของเขา “แน้ รังแกกันอีกแน่ะ” เธอตีแขนเขาเบาๆ ชายหนุ่มคว้ามือนั้นมากุมไว้ “ผมรักคุณนะ เภตรา” ในที่สุดเขาก็สารภาพออกมาจนได้ คำๆนี้ที่เขาต้องการเอ่ยมากที่สุด และเธอก็อยากที่จะฟังมากที่สุดเช่นเดียวกัน สองหัวใจหลอมรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกัน หญิงสาวโผเข้าสวมกอดเขาแน่นหลังจากที่เขาพูดคำๆนั้นจบ “คำนี้แหละค่ะ ที่ฉันรอฟังมาเนิ่นนานเหลือเกิน ฉันขอโทษนะคะที่ไม่เคยไว้ใจคุณเลยแม้แต่สักครั้งก็ยังไม่เคย” “ไม่เป็นไร ผมต่างหากที่ทำให้คุณคิดเช่นนั้น” ชายหนุ่มกดคางบนศีรษะได้รูป กอดเอวบางหลวมๆโยกตัวเธอไปมา เขาฝังจมูกลงบนเรือนผมนุ่มหนักๆสองสามที “ฉันรอฟังคำนี้มานานมากเลยคุณรู้ไหม” หญิงสาวเงยหน้ายิ้มให้เขาตาหยี “คุณรู้ไหมผมหัวใจสลายมาสองครั้งเลยนะ” เขาใช้นิ้วเขี่ยจมูกได้รูปเบาๆ “ตอนไหนบ้างละคะ” “หนึ่ง...ก็ตอนที่ผมอยู่ปีสี่แล้วโดนรุ่นน้องปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย สอง...ก็ตอนที่โดนคนเดิมไล่ไปให้พ้นจากชีวิตของเค้า” “คนๆนั้นฉันรู้จักใช่ไหม” เธอถามยิ้มๆ “รู้จักดีเชียวละครับ” เขากอดเธอกระชับ “คนๆนั้นน่าตีจังเลยเนาะ ทำกับคุณแบบนี้ได้ยังไงกัน” “ไม่น่าตีหรอก แต่น่าลงโทษมากกว่า” ว่าแล้วก็กดปากลงกับหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาก่อนเลื่อนลงประทับริมฝีปากได้รูปช้าๆ อ่อนโยนและเนิ่นนาน หญิงสาวหน้าแดงก่ำ...วิธีลงโทษของเขาแทบจะทำให้เธอสำลักลมหายใจตัวเองตาย แต่เอ๊ะ...เธอก็ไม่เคยเห็นใครที่โดนทำโทษแบบนี้แล้วตายสักคน นอกจากความรู้สึก...วาบหวาม อิ่มเอิบในหัวใจ เพิ่งรู้ตัวเองว่ารักเขามากมายแค่ไหน...แล้วต่อไปเธอจะขาดเขาได้ไหมหนอ ตอนนี้รั้วที่ล้อมหัวใจของเธอไว้นั้น...ได้พังลงหมดแล้ว ต่อไปเธอจะเปิดหัวใจรับความรัก ความเข้าใจจากเขาให้มากขึ้น และจะดูแลหัวใจตัวเองและหัวใจเขาให้ก้าวเดินไปด้วยกัน เคียงข้างกันตราบนานเท่านาน แม้ทางข้างหน้าจะไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้ แม้ทางข้างหน้าจะเจอขวากหนาม ภูเขาสูง ทะเลกว้าง เธอก็จะฝ่ามันไปด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยวและมั่นคง จะไม่ไหวหวั่นกับสิ่งรอบข้างอีกแล้ว...เธอสัญญา ...ผมรักคุณ... คำที่เขากระซิบบอกกับเธอ เป็นสิ่งที่ยืนยันแล้วว่าเธอกับเขามีความรู้สึกเดียวกัน หัวใจเธอกับเขาได้จูนกันเรียบร้อยแล้ว ...ฉันก็รักคุณค่ะ ผู้พิพากษาหัวใจของฉัน...   Create Date : 14 กันยายน 2551 20 comments Last Update : 14 กันยายน 2551 7:48:35 น. Counter : 1194 Pageviews. Share Tweet

คุยเล็กน้อย... หลายวันมานี่ งานยุ่งเหลือเกินค่ะ หัวหมองไม่ค่อยแล่นเท่าที่ควร ในที่สุดก็จบแบบห้วนๆ 555+ เดี๋ยวขอรีไรท์งานสักหนึ่งเดือนนะคะ กรั่กๆ ต่อไปก็ติดตามเรื่อง "หัวใจเพียงรัก" กันนะจ้า ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นท์ ปล.มาเจอพระนางข้างบนโน่นก็อย่าเพิ่งผวานางเอกก่อนอ่านนะคะ ปาณิกดา...   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 14 กันยายน 2551 7:34:23 น.

คริคริ เพิ่งมาอ่านปล.เลยตกใจนางเอกไปซะแล้ว ปาณิกนาห์ช่วยตามช่างให้เอาไหม เอามาซ่อมรั้วที่พังไปอ่ะ จบแบบห้วนๆแต่ก็น่ารักอ่ะ นึกจะใจดีก็ใจดีเสียจนคุณกันต์ตั้งตัวไม่ติดเลยนะคะคุณปาณิก ปล. ยังไม่ได้เข้าหาดใหญ่ไปหาคุณไอดินเลยค่ะ แถวบ้านนาห์ชายแดน ไม่มีร้านหนังสือใหญ่ๆ คุณไอดินจ๋ารอนาห์ก่อนน๊า   โดย: มัยดีนาห์ 14 กันยายน 2551 10:08:15 น.

มาอ่านตอนจบค่ะ รู้สึกว่าจบเร็วจังอะน่าจะมีซัก 30 บท อิ อิ เเล้วจะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ   โดย: รัตจันทน์ IP: 118.174.31.101 14 กันยายน 2551 13:14:12 น.

มาแล้วๆๆๆๆ น้องเตยมาแล้วๆๆๆ เผลอแปปเดียว จบแล้วหรอพี่ปาณิก... เฮ้อ...ของเตยยังอีกยาวไกล เพราะคนแต่งขี้เกียจเกิน...คิๆๆ สู้ๆ กับเรื่องต่อไปนะคะ   โดย: น้องหนามเตย (Tourlek_Taklom ) 14 กันยายน 2551 17:30:44 น.

จบเร็วจัง รู้สึกตอนหลังๆจะโดนคู่ของหมอแยกซีนพระนางไปหมด   โดย: nok_new IP: 124.120.65.196 15 กันยายน 2551 14:02:19 น.

อ้าวจบแล้วเหรอคะ   โดย: redclick 15 กันยายน 2551 20:51:06 น.

จบเเล้วมาทันตอนจบพอดีเลย แล้วจะรอเรื่องต่อไปนะค่ะ   โดย: forder IP: 203.188.42.10 16 กันยายน 2551 9:46:53 น.

สวัสดีเช้าวันพุธจ้า ยุ่งจนไม่ได้เข้ามาตอบเม้นท์กันเลยเนาะ คุณนาห์...ฮี่ๆ จะซ๋อมรั้วให้หรอ อย่างนี้คุณกันต์ใจเต้นรัวเลยน้า เด๋วปีนรั้วมาหาปาณิก เอ้ย...มาหา ดร.เภตราไม่ได้ 555+ คุณรัตจันทร์... แหะๆ ยี่สิบบทก็จะแย่แร้ววว ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่านโดยตลอดเลย น้องเตย...หายไปนานเลยเน้อ งานยุ่งหรอจ้ะ คิดถึงเน้อ คุณ nok_new แฮ่...แบบว่า เอ่อ แบบว่า คือ... คุณเรดคลิก... เด๋วจะไปติดตาม "จีบนัก เดี๋ยวรักซะเลย" จ้า คุณ fordear...ขอบคุณมากๆเลยนะจ้า ยังไงติดตามเรื่องที่ตีพิมพ์ด้วยก็ไม่ว่านะจ้า ฝาก "รักละมุนฯ" กับ "ดอกไม้กับไออุ่น" ด้วยได้ป่าวจ้า ฮี่ๆ (ขายหนังสือซะเรย) ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้กันเสมอนะคะ ปาณิกดา... ไปทำงานแร้วววววว สายมากแร้วววว   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 17 กันยายน 2551 8:52:29 น.

สมกับที่รอคอยเลยค่ะ น่ารักจังเลย   โดย: นีน่า IP: 67.15.183.22 18 กันยายน 2551 16:16:03 น.

คุณนีน่า...ดีใจที่ชอบนะคะ ตอนนี้คนเขียนยิ้มแก้มแทบปริแร้ววว ฮี่ๆ   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 18 กันยายน 2551 20:07:21 น.

ปาณิกจ๋า อย่าเพิ่งแก้มปริ ฮี่ๆ เดี๋ยวโทรหาหมอไม่ทัน นาห์...ขอโทษที่ยังไม่ได้ไปหาพี่ไอดิน พี่ไอดิน...ไม่เป็นพี่รอได้(อิอิ) นาห์...ขอบคุณพี่ไอดินน่ารักที่ซู๊ดดดด ปล.ช่วงนี้กำลังมึนงงกะชีวิต อิอิ   โดย: มัยดีนาห์ 18 กันยายน 2551 21:02:22 น.

ขอบคุณที่แอดเราเป็นเืพื่อนนะค่ะ เขียนงานดีๆออกมาให้อ่านเรื่อยๆน๊า   โดย: fordear 19 กันยายน 2551 11:38:56 น.

ว้า...จบซะแร้วว..เรื่องหน้าอย่าลืม!!ให้ผมเป็นตัวแสดงด้วยนะ..คิคิ555+(เป็นพระรองกะได้."^^)   โดย: doyngam 22 กันยายน 2551 15:06:18 น.

คุณนาห์...พี่ดินบอกรอด้าย รออยู่ในอ้อมอกอ้อมใจคุณนาห์ อิอิ คุณ fordear...ยินดีเช่นกันจ้า คนแก่...ต๊าย! คนแก่เลือกอีกแหม๋ อยากกินกาแฟหรอลุง เด๋วว่างๆเอาไปส่งให้เน้อ 555+ แบร่ๆๆ   โดย: ปาณิกดา IP: 61.19.66.196 22 กันยายน 2551 18:56:23 น.

โดย: doyngam 23 กันยายน 2551 14:48:11 น.

^ ^ ^ คนแก่นะคนแก่ ทำน้องลิงได้ลงคอ 555   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 23 กันยายน 2551 20:15:01 น.

แพรขวัญจะไปอุบลรอบที่สองแล้วค่ะ   โดย: redclick 23 กันยายน 2551 20:21:07 น.

แวะมาเยี่ยมคนบ้านเดียวกันขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะครับที่ถูกก็กะหล่ำนั่นแหละครับเขาผสมพันธุ์กันที่ศุนยวิจัยบนดอยอินทนนท์ครับกินได้ยังไงแวะเยี่ยมบล็อกด้วยนะครับยินดีรับคำติชม ขอบคุณครับ   โดย: นายหมี (Mr.bearblog ) 27 กันยายน 2551 17:27:44 น.

ไม่ได้เข้ามาตอบเม้นท์กันเลย เงอๆ คุณ redclick...ไปวันไหนจ้ะ อย่าลืมหมูยออุบลฯฝากกันมั่งน้า อิอิ คุณนายหมี...คนบ้านเฮา เด๋วว่างๆจะไปเยี่ยมถึงบล็อกนะจ้า ตอนนี้ยังไม่ได้ลงมือรีไรท์งานเลยค่ะ แงๆ   โดย: ปาณิกดา IP: 61.19.66.37 5 ตุลาคม 2551 18:24:37 น.

ปาณิกจ๋า นาห์มาชวนไปเที่ยวสงขลาค่ะ   โดย: มัยดีนาห์ 5 ตุลาคม 2551 20:37:05 น.