Bloggang.com : หนึ่งเดียวในใจ : ล้อมรั้วหัวใจไม่ให้เผลอรัก 11

ล้อมรั้วหัวใจไม่ให้เผลอรัก 11

ล้อมรั้วหัวใจ...ไม่ให้เผลอรัก 11

ผู้เป็นแม่มองหน้าบูดๆของลูกสาวแล้วอดส่ายหน้ากับพฤติการณ์เหล่านั้นไม่ได้ แก้มป่องปากยื่นน้อยๆบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

“พ่อหนุ่มคนนั้นไปทำอะไรให้ลูกแม่โกรธหรือเปล่า” แม่เอ่ยถามแบบยิ้มๆ ทำให้ลูกสาวที่ทำหน้าบูดแก้มป่องรีบส่ายหน้าปฏิเสธแบบทันควัน

“เปล่าซักหน่อย”

“แล้วทำไมลูกถึงทำเหมือนว่าไม่พอใจที่เค้ามาถึงนี่ มีอะไรเล่าให้แม่ฟังได้นะ”

“โธ่แม่คะ ลูกก็แค่ไม่ชอบหน้าเค้าก็แค่นั้นเองค่ะไม่มีอะไรมาก” แก้ตัวแล้วก็รีบก้มหน้าหนีสายตาที่คอยจับพิรุธจากผู้เป็นแม่ ใช่ว่าอาการเหล่านั้นจะสามารถหลุดรอดจากสายตาที่ผ่านโลกมามากมายได้

“แม่ก็นึกว่าพ่อหนุ่มคนนั้นมาตามจีบลูกสาวแม่ซะอีกนะเนี่ย” ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกสาวอย่างอ่อนโยน

“เค้าไม่ได้ตามจีบลูกสาวของแม่ซักหน่อย ผู้ชายคนนั้นน่ะเค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วละคะ” ว่าแล้วก็อดที่จะทำหน้างอนๆไม่ได้เมื่อนึกถึงภาพจ๊ะจ๋าของเค้ากับจินดาตอนที่อยู่เพชรบุรีกัน

“จ้างให้ฉันก็ไม่มีวันรักคุณหรอก” หญิงสาวพึมพำจนผู้เป็นแม่ต้องเอ่ยถาม
“เภว่าอะไรนะลูก”

“เอ่อ...เปล่าค่ะแม่ หนูไม่ได้ว่าอะไร” ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วก็รีบหนีด้วยการยกอาหารออกมาจากห้องครัวเพื่อไปวางที่โต๊ะอาหารข้างนอกเพื่อหนีสายตาของผู้เป็นแม่

“แม่ว่าหนูขึ้นไปตามยายกับพ่อหนุ่มคนนั้นได้แล้วนะ พ่อกับตาก็มาโน่นแล้ว”

“ค่ะแม่”

หญิงสาวลอบสังเกตคนขี้คุยอย่างหมั่นไส้...รู้สึกว่าเขาจะเข้ากับคนได้ง่ายเหลือเกินนะ การนั่งทานอาหารแบบครอบครัวใหญ่ของเธอไม่ได้เป็นอุปสรรคกับคนตรงหน้าเลยสักนิด จะว่าไปแล้ว...นานๆทีเธอถึงจะได้นั่งทานข้าวกับครอบครัวครบทุกคนแบบนี้

วันนี้ถือว่าเป็นวันรวมญาติของครอบครัวเธอเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นลุงป้าน้าอาตายายต่างก็มาร่วมทานอาหารเย็นที่บ้านของเธอในวันนี้ ไม่รู้ว่าเป็นการประจวบเหมาะหรือมีใครส่งซิกอะไรกันแน่ เหมือนมาพร้อมหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายกันเลยทีเดียว

“คุณอาเป็นแฟนกับอาเภหรือคะ” เสียงของหลานสาวคนสวยแทบจะทำให้ผู้เป็นอาสำลักน้ำแกงที่กำลังเอาเข้าปากทันที

“น้องแพน” อาสาวทำเสียงเข้มปราม แต่อดที่จะหน้าแดงด้วยความอายไม่ได้ ก็แหม...อ่ะนะ ในวันที่ประชุมญาติอย่างนี้นับรวมๆแล้วสายตาไม่ต่ำกว่าสิบคู่กำลังจับจ้องมายังเธอกับเขาอย่างเป็นตาเดียว

“เอ่อ...ไม่ใช่สักหน่อย” หญิงสาวปฏิเสธเสียงกุกกัก แล้วหันไปส่งค้อนให้คนที่ยิ้มตาหยีตักอาหารเข้าปาก

“อาเภโกหกน้องแพนหรือเปล่าคะ” หลานสาวตัวน้อยยังไม่ยอมแพ้
“เปล่านี่ค่ะ อาเภพูดจริงๆ”

“แล้วทำไมอาเภต้องหน้าแดงด้วยละคะ”

~ฮึ่ม! หลานสาวฉันช่างแก่แดดเสียเหลือเกินนะ~ คำพูดของน้องแพนยิ่งทำให้อาสาวหน้าแดงขึ้นอีกจนคนที่เป็นตัวต้นเหตุหัวเราะร่วนชอบใจ ก่อนจะหุบแทบไม่ทันเมื่อหันไปเจอสายตาเขียวปั๊ดจากเธอ

“ก็อาเภเผ็ดนี่คะ เลยทำให้หน้าแดงตามไปด้วย” เธอแก้ตัวกับหลานสาว

“แกงจืดนี่เผ็ดหรอคะอาเภ ถ้าอย่างนั้นน้องแพนไม่ทานแกงจืดนะคะคุณแม่เดี๋ยวเผ็ดแล้วหน้าแดงเหมือนอาเภ” เด็กน้อยหันไปคุยจ้อกับแม่ของตน เป็นผลให้ทุกคนในโต๊ะอาหารฮากันครืนเลยทีเดียว ส่วนคนที่เผ็ดแกงจืดหน้ายิ่งแดงด้วยความอายมากยิ่งขึ้น

“อาเภไม่ได้เผ็ดแกงจืดคับน้องแพน อากันต์เห็นอาเภทานน้ำพริก สงสัยอาเภจะเผ็ดน้ำพริกน่ะครับ ส่วนแกงจืดนั้นน้องแพนทานได้นะรับรองไม่เผ็ดครับ เดี๋ยวอากันต์ตักแกงจืดให้น๊า” ชายหนุ่มตักแกงจืดใส่จานข้าวให้กับน้องแพน เด็กน้อยยิ้มหวานขอบคุณ

“ขอบคุณค่ะ อากันต์น่ารักที่สุดเลย”

“อากันต์น่ารักอย่างนี้ทำไมอาเภถึงไม่รักละคะ”

“น้องแพน! พอแล้วลูก” พี่สะใภ้ของเธอเห็นท่าไม่ดี เกรงว่าการที่น้องแพนตั้งคำถามจะทำให้หญิงสาวอายมากกว่านี้เลยเป็นฝ่ายปรามลูกสาวให้

“ทำไมละคะคุณแม่ น้องแพนก็แค่อยากรู้”

“ช่างแกเถอะคะ เภไม่เป็นไร” หญิงสาวยิ้มให้กับพี่สะใภ้นิดหนึ่งก่อนตักอาหารเข้าปากโดยที่ไม่รู้สักนิดว่ากำลังมีสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องเธอไว้ตลอดเวลา

~นั่นซิ! เขาก็อยากรู้ว่าทำไมเธอถึงได้ใจแข็งขนาดนี้ เมื่อไหร่กันที่หัวใจของเธอจะยอมเปิดรับเขาสักทีนะ~

หลังจากอาหารเย็นเสร็จสิ้นลง...ทุกคนที่มาร่วมวงทานข้าวในวันนี้ได้อยู่พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอหลังจากนั้นต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ยังคงเหลือแต่ตากับยายของเธอเท่านั้น ส่วนน้องแพนตอนแรกงอแงจะนอนกับเธอท่าเดียว สักพักคงทนความง่วงไม่ไหวเลยหลับคาอกแม่ พี่พุกกับพี่สะใภ้เลยอุ้มตัวกลับไปนอนที่บ้านของตัวเอง

ส่วนเขา...ยังคงนั่งพูดคุยสนุกสนานกับพ่อแม่ตาและยายของเธอ ดูทีท่าแล้วจะไม่ยอมกลับเอาง่ายๆเสียด้วย

“ค่ำมากแล้วนะคุณยังไม่กลับอีกหรอ” พูดพร้อมชี้ใส่นาฬิกาที่แขวนอยู่ฝาผนัง

“ยัยหนู เสียมารยาทอีกแล้วนะ” ยายทำเสียงดุ

“ก็จริงนี่คะยาย ป่านนี้แล้วยังไม่กลับยิ่งดึกยิ่งอันตรายนะเภแค่เป็นห่วง”

“ก็รู้นี่ว่ามันอันตรายแล้วยังจะไล่เพื่อนกลับอีก ถ้ายังไงกลับไม่ได้ก็นอนที่นี่สักคืนก็ได้นะพ่อหนุ่มที่บ้านยายมีหลายห้องเลย” หลังจากที่ตำหนิหลานสาวแล้วก็หันไปบอกเขา หลานสาวเจ้าบ้านได้แต่แอบทำแก้มป่องงอนๆอยู่คนเดียว

“ครับ” เขายกมือไหว้ขอบคุณผู้สูงวัยด้วยความซาบซึ้ง

~ทีกับหลานตัวเองว่าเอาๆ แต่กับคนอื่นดูเป็นห่วงเหลือเกินนะ~ หญิงสาวได้แต่เจ็บใจอยู่คนเดียว นี่เธอกลายเป็นคนขี้อิจฉาตั้งแต่ตอนไหนกันนะ

“แต่ตอนนี้ยังไม่ดึกมาก ฉันว่าคุณกลับไปดีกว่านะ” เธอไล่เอาเสียดื้อๆ ยายได้แต่ส่ายหน้าระอาหลานสาว คุณวุฒิวัยวุฒิใช่ว่าจะน้อยเสียเมื่อไหร่กัน...แต่ดูเธอทำเข้าสิเหมือนกับเด็กๆโดนแย่งของเล่น

“เอาเป็นว่าคืนนี้นอนบ้านยายแล้วกันนะพ่อหนุ่ม เดี๋ยวยายให้เด็กเค้าจัดห้องหับให้” ยายตัดบททันทีที่เห็นท่าทางที่เสียมารยาทของหลานสาว ถ้าดูไม่ผิดแล้วชายหนุ่มตรงหน้าน่าจะเป็นคนที่กุมหัวใจหลานสาวของท่านไว้แน่ๆ แต่อย่างว่า...ใครๆในบ้านก็รู้ว่าเภตราน่ะใจแข็งปากแข็งน้อยเสียเมื่อไหร่

“ยาย” หญิงสาวร้องเสียงหลงกับความใจดีของยาย

“จะเป็นไรล่ะ นี่ก็มืดมากแล้วดูท่าฝนก็จะตกแล้วด้วย เดินทางมืดๆค่ำๆมันอันตรายยิ่งไม่รู้จักช่องทางอีก เดี๋ยวหลงเหมือนขามาละแย่เลย เอาเป็นว่าคืนนี้นอนบ้านยายก็แล้วกันนะพ่อหนุ่ม”

“ครับ”

“ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเดี๋ยวยายจะกลับเรือนไปบอกให้เด็กจัดห้องไว้ให้นะ ส่วนพ่อหนุ่มก็อยู่คุยกับยัยหนูไปก่อนก็ได้ ตั้งแต่มายังไม่ได้คุยกันเลย”

“หนูไม่มีอะไรจะคุยกับเค้านี่ค่ะยาย” เธอทำเสียงกระเง้ากระงอด

“แต่เพื่อนคงจะมีนะถึงได้ขับรถมาหาถึงที่นี่ อย่าทำตัวน่าเกลียดนะยายไม่เคยสอนให้เราเป็นคนแบบนี้” ก่อนกลับเรือนยายยังเทศน์หลานสาวอีกหนึ่งกัณฑ์ก่อนกลับ

“เดี๋ยวให้ยัยหนูพาไปส่งที่บ้านยายนะพ่อหนุ่มยายไปก่อนละ”

“ครับคุณยาย” กันตินันท์มองตามร่างของผู้สูงวัยที่เดินลงบันไดไปโดยมีหลานสาวช่วยพยุง

“ไม่ต้องมาพยุงยายก็ได้ ยายเดินลงทุกวัน ไป๊ๆ โน่นไปคุยกับเพื่อน” ยายโบกมือไล่แต่ดูเหมือนหลานสาวไม่สนใจคำไล่นั้น เธอยังคงช่วยพยุงจนยายลงไปจนถึงขั้นสุดท้าย

“เดี๋ยวหนูไปส่งยายที่บ้านนะคะ”

“ไม่ต้อง....ยายกลับเองได้ แค่นี้เอง”

“แต่ว่า”

“ไม่ต้องมาตงมาแต่ ที่นี่เป็นบ้านของยาย ยายรู้ทุกซอกทุกมุม ห่วงแต่พ่อหนุ่มคนนั้นเถอะอย่าลืมพาเค้าไปส่งที่บ้านยายนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วปล่อยให้ยายเดินกลับเรือนคนเดียวส่วนตัวเองก็ขึ้นเรือนไปหาคนที่นั่งยิ้มรออยู่

เภตรานั่งชันขานิ่ง...เงียบ~ เงยหน้ามองดาวบนฟ้าจนคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างเริ่มอึดอัด เพราะตอนนี้เธอทำเหมือนกับว่า ณ ตรงนั้นมีแต่เธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น

“อะแฮ่ม!” ชายหนุ่มกระแอมเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเธอ

“อะไรติดคอหรอคุณ” เธอถามโดยไม่หันไปมอง

“ความเหงามั้ง” เขาตอบกวนๆ

“ให้ช่วยล้วงออกให้ไหม” เธอเลยถามไปแบบกวนๆมั่ง

“ก็ดีนะความเหงาจะได้หายไปซักที” เขาตอบทีเล่นทีจริง

“ฉันประชดย่ะ” แหม...ถ้าเขาไม่รู้ว่าคุณเธอประชดก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเนาะ

“อ้าวหรอ...ไอ้เราก็หลงดีใจนึกว่าจะมีคนสวยใจดีมาช่วยทำให้ความเหงาหลุดหายไปซักที”

“ชาติหน้าเถอะ” ว่าแล้วก็แหงนคอมองดาวเหมือนเดิม

“ดาวสวยจังเลยเนาะวันนี้” เขาชวนคุย หญิงสาวเหล่ตามองเขาเล็กน้อย

“จะสวยมากกว่านี้ถ้าไม่มีใครบางคนมานั่งทำให้บรรยากาศเสีย”

“คงไม่ได้หมายถึงผมใช่ไหม” ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกแต่ก็ไม่วายจะกวนคนตรงหน้า

“เต็มๆเลยละ” เธอเน้นเสียงแบบประชด

กันตินันท์หัวเราะร่วนแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆใช้มือสอดประสานกันหนุนหัวก่อนผงกหน้าขึ้นมองเธอ

“คุณอย่าเพิ่งง่วงนะ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนหนุนมือตัวเองมองท้องฟ้า

ต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง...อยากเอ่ยถามเขาใจแทบขาดว่ามานี่ทำไม แต่ปากของเธอก็หนักเกินที่จะอ้าปากเอ่ยถามออกไป แต่ถึงแม้จะอยากรู้สักเพียงใดสิ่งที่แสดงออกไปนั้นตรงกันข้ามเสมอ

“คุณไม่อยากรู้หรือว่าผมมานี่ทำไม” กันตินันท์ผงกหน้าขึ้นมาถามเธอ หญิงสาวส่ายหน้าดิกทันที

“ฉันไม่อยากรู้ แต่ถ้าคุณอยากบอกก็ได้นะ” แน่ะ...ฟอร์มจัดจังเลยนะแม่คุณ
“งั้นผมไม่บอกดีกว่า”

“เฮ้ย! ได้ไงละ” เธอเผลออุทานเสียงดังจนแทบจะปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน
“นั่นแน่...อยากรู้ใช่ไหมละ” เขาดันตัวเองลุกขึ้นมานั่งชันเข่ามองเธอ

“เปล่า~” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสูง แล้วทำท่าจะลุกหนี

“เดี๋ยวซิ” เขาดึงมือเธอเพื่อจะให้นั่งลงข้างๆตามเดิม แต่เธอฝืนตัวไว้

“ไม่อยากรู้หรอ”

“ไม่” หญิงสาวสะบัดหน้าพรืด

“แต่ผมอยากบอก นั่งลงคุยกันดีๆก่อนได้ไหม” ชายหนุ่มดึงมือเธออีกครั้งและคราวนี้เธอก็นั่งลงอย่างว่าง่าย รู้สึกตอนนี้หัวใจเต้นแรงผิดปกติ เขาจะได้ยินมันไหมนะ...

“ผมแค่คิดถึงคุณ” เสียงอ่อนโยนจากปากหนาทำให้เหมือนมีมนต์มาสะกดเธอไว้ หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างค้นคว้า อยากรู้ว่าคำที่หลุดจากปากเขาเมื่อสักครู่นั้นเป็นความจริงหรือว่าแค่หยอกเล่นเท่านั้น

“ผมพูดจริงๆนะ คุณก็รู้ใช่ไหมว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาดึงมือเธอมากุมไว้แนบอก

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันเล่า” เมื่อตั้งสติได้ก็เริ่มสร้างรั้วกั้นไว้เหมือนเดิม พยายามดึงมืออกจากมือหนาแต่ก็ไร้ผล

“ปล่อยมือฉันเถอะคุณกันต์”

“เมื่อไหร่คุณจะเปิดใจให้ผมเข้าไปอยู่ในนั้นซักทีนะเภ” เขาพูดเสียงตัดพ้อ

“คุณถามตัวเองก่อนดีกว่านะก่อนที่จะมาถามฉัน” หญิงสาวเบือนหน้าหนีสายตาคมคู่นั้นเพราะเกรงว่าตัวเองจะใจอ่อนเข้าสักวัน

“ผมรู้ตัวเองเสมอว่าหัวใจผมต้องการอะไรไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้”

“รู้ว่าหัวใจคุณต้องการคนที่จะเข้าไปอยู่มากกว่าหนึ่งคนใช่ไหมละ” เธอประชด

“ไม่เลยเภ ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้หัวใจของผมเปิดรอเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น”

“คนๆนั้นก็คงจะเป็นพี่จินซินะ” เขาพูดยังไม่ทันจบเธอก็แทรกขึ้นมาซะก่อน พร้อมสะบัดมือจนหลุดจากมือหนาแล้วลุกขึ้นยืนหันหลังให้เขาทันที

“ฉันง่วงแล้วล่ะ คุณเดินไปบ้านยายเองแล้วกันนะฉันจะเข้านอนแล้ว” ว่าแล้วก็สาวเท้าเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที

“เดี๋ยวซิเภ” เขาพยายามเรียกเธอไว้ แต่ทว่าหญิงสาวไม่ยอมรับฟังอะไรตามเคย

เอานะ...อย่างน้อยเขาก็รุกมาได้สักระยะแล้ว ถ้าทำให้เธอใจอ่อนไม่ได้คงจะต้องเริ่มปฏิบัติการเข้าทางผู้ใหญ่เผื่อจะได้รับความเมตตาช่วยเหลือ อีกทางก็คงจะเป็นหลานสาวของเธอ ให้มันรู้ไปว่าจะไม่ได้ผลซักทางเชียวหรือ

ร่างบางแอบยืนส่องตรงหน้าต่างเพื่อมองเขา...ระยะทางจากบ้านเธอไปบ้านของยายเดินไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง เพราะบ้านเธอกับบ้านยายห่างกันประมาณห้าร้อยเมตรได้ ทางเดินระหว่างบ้านเธอกับบ้านยายก็สะดวกสบายมีดอกไม้สองข้างทาง ไฟก็สว่างจ้า...คงไม่ทำให้คนอย่างเค้าเกิดอันตรายได้หรอกน่า
แต่ก็อดที่จะห่วงไม่ได้ เพราะรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่คุ้นกับพื้นที่ ผ้าม่านที่แหวกออกนิดๆจากห้องนอนของเธอนั้น ทำให้เขาแอบอมยิ้มกับตัวเอง เพราะรู้ว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนเป็นห่วง และเธอคงจะยืนส่งเขาตรงหน้าต่างแทนที่จะมาส่งเขาด้วยตัวเอง...แค่นี้ก็ทำให้หัวใจพองโตได้แล้วล่ะ

เมื่อเขาหันมามือบางรีบปล่อยผ้าม่านลงทันที เมื่อแน่ใจว่าเขาหันหน้ากลับแล้วจึงเริ่มแหวกผ้าม่านส่องมองเขาอีกครั้ง แต่คนตัวโตหน้าทะเล้นยืนโบกมือให้เธอด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่เต็มหน้าหญิงสาวรีบปิดผ้าม่านแล้วหันหลังกระโดดขึ้นเตียงทันที

“อีตาบ้า” มือบางคว้าหมอนมาปิดหน้าตัวเองด้วยความอายที่โดนเขาจับได้ว่าแอบมองตาม แล้วอมยิ้มอายๆอยู่คนเดียว

~จ้างให้ฉันก็จะไม่รักคุณเด็ดขาด ฉันจะไม่ยอมเอาหัวใจไปมอบให้กับคนใจง่ายหลายใจอย่างคุณ~ มโนสามัญสำนึกได้บอกเธอก่อนที่จะหลับใหลไปจวบจนเช้า...

Create Date : 24 กรกฎาคม 2551

Last Update : 24 กรกฎาคม 2551 1:54:52 น.

7 comments

Counter : 391 Pageviews.

ดอกไม้กับไออุ่นวางแผงเร็วๆนี้นะคะ
ขอฝากพี่ไอดินกับคุณกุมภีมด้วยน้า
อย่าลืมอุดหนุนกันบ้างนะจ้า ^^

ปล.ปกเล่มนี้ใครจะให้เป็นพี่ไอดิน หรือคุณกุมภีมแล้วแต่ชอบนะคะ

แต่ดูท่าแล้วพี่ไอดินจะมาแรงแฮะ
แล้วอย่างนี้คุณกุมภีมของปาณิกจะไม่น้อยใจแย่เลยหรอ

โดย: หนึ่งเดียวในใจ

วันที่: 24 กรกฎาคม 2551 เวลา:1:49:11 น.

โดย: redclick

วันที่: 24 กรกฎาคม 2551 เวลา:7:15:20 น.

สงสารคุณกันต์จังเลยค่ะ ทำไมนู๋เภใจแข็งนักคะ ดีกันไวๆนะ ก็น่ารักซะทั้งคู่ ถ้าดีกันก็จะยิ่งน่ารัก

โดย: น้องค่ะ (หนึ่งมณี

) วันที่: 24 กรกฎาคม 2551 เวลา:10:27:25 น.

คุณกันต์มาทางนี้ดีกว่าค่ะ
อย่าไปสนยัยเภเลย
ปากแข็งนักปล่อยให้อกหักไป 555+

...ก็แรกๆคุณกุมภีมมาแรงนี่ค่ะ
แต่หลังๆบทคุณไอดินน่ารักกว่าเยอะ ผู้ชายอะไรอบอุ่นจะตายไป

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 24 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:39:30 น.

คุณ redclick...วู้วู้ ขอบคุณที่มาทักทายจ้า

คุณ น้อง...แหะๆ ถ้าใจอ่อนเร็วปาณิกก็หมดมุขเขียนซิจ้า คิคิ
ขอบคุณที่มาติดตามนะคะ

คุณนาห์...555+ โธ่ เภตรามีคู่แข่งซะแร้ว

ส่วนพี่ไอดินนั้น ประมาณเดือนหน้าอย่าลืมหามากอดนะจ้า

โดย: หนึ่งเดียวในใจ

วันที่: 24 กรกฎาคม 2551 เวลา:22:07:29 น.

มาคิสคุณกันต์ก่อนเข้านอนค่ะ อิอิ

...ฝันดีนะคะคุณปาณิก
พี่ไอดินไม่ลืมแน่นอนค่ะ
หากหาที่หาดใหญ่ไม่ได้จะให้น้องเตยสอยส่งมาให้จากกรุงเทพฯมากอดแน่นอนค่ะ
(ตกลงจะแค่กอดหรือนี่ 555+)

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 24 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:21:54 น.

คุณนาห์...หุหุ แล้วจะแค่กอดพี่ไอดินแค่นั้นจริงๆหรอคุณนาห์ 555+

ขอบคุณมากๆเลยนะคะ จุ๊บ จุ๊บ ก่อนไปทำงานดีกว่า อิอิ

โดย: ปาณิก IP: 61.19.66.22 วันที่: 25 กรกฎาคม 2551 เวลา:7:20:58 น.