พิสูจน์รัก...จากก้นครัว (ตอนที่ 15) บทที่ 15 เริ่มแน่ใจ ปริมพิกาจัดแจงยกอาหารที่ตัวเองได้ทำสำเร็จสามสี่อย่าง(ที่คิดว่าน่าจะทานได้)ขึ้นโต๊ะให้เบนทิศ ซึ่งเจ้านายหน้าตายของเธอได้นั่งรอประจำที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเหลือบมองร่างบางคล้ำๆของสาวใช้ที่เคลื่อนตัวเข้าออกจากห้องอาหารไปห้องครัวอย่างคล่องแคล่วว่องไว ยิ่งมองเธอคนนี้ก็ยิ่งเหมือนหญิงสาวที่อยู่ในมโนจิตของเขาตอนนี้ “ปริมพิกา” ทำไมเขายิ่งคิดถึงเธอมากขึ้นทุกวันๆนะ ทั้งที่ไม่ได้เจอหน้ากันเกือบเป็นเดือนแล้ว แต่ยิ่งเห็นสาวใช้ก็ยิ่งทำให้เขาคิดถึงเธอมากขึ้น ชายหนุ่มเผลอมองสาวใช้จนเธอต้องเลิกคิ้วถามเมื่อยกอาหารจานสุดท้ายวางตรงหน้าเขาเรียบร้อยแล้ว “คุณบีต้องการอะไรหรือเปล่าคะ” คนถูกถามถึงต้องสะดุ้งทีเดียว เมื่อคิดว่าตัวเองเผลอมองสาวใช้แล้วคิดถึงหญิงสาวอีกคน หน้าคมครันที่ชอบวางหน้าเรียบเฉย ตอนนี้เริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขิน “ไม่มี” เขาส่ายหน้าตอบแล้วหันหน้าไปสนใจอาหารตรงหน้าของตัวเองเพื่อหลบสายตาของสาวใช้ที่ตอนนี้เริ่มใช้สายตาค้นหาความเป็นจริงจากใบหน้าคมๆนั่น แต่ก็ไม่เห็นทีท่าว่าเขาจะแสดงอาการใดๆออกมาอีกเลย เธอจึงสนใจกับอาหารที่ตัวเองทำเมื่อเห็นว่าเจ้านายตักอาหารอย่างแรกเข้าปาก ปริมพิกาลุ้นจนตัวโก่งว่าหลังจากที่อาหารนั้นเข้าปากแล้ว เขาจะว่าอย่างไร เบนทิศกำลังจะยกช้อนที่ตักอาหารเข้าปาก ก็ต้องชะงักเมื่อหันไปเจอสายตาลุ้นๆของสาวใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆแถวนั้น เมื่อเขาหันไปสบตากับเธออีกฝ่ายก็รีบส่ายหัวดิกแล้วทำเป็นหันหน้าหนี แต่พอเขาจะยกช้อนเข้าปากอีกรอบเธอก็ยังคงลุ้นอยู่เช่นเดิม จนคนที่กำลังจะยกช้อนเข้าปากต้องหันมาถามอย่างรำคาญ “เป็นอะไร สมหมาย” เธอส่ายหัวยิ้มแห้งๆ “แล้วทำไมมาจ้องฉันขนาดนั้น” เหมือนเคย ร่างบางคล้ำยังคงยืนส่ายหัวยิ้มแหยๆปฏิเสธ ในที่สุดเขาก็ตักอาหารช้อนแรกเข้าปากจนได้ ทีนี้เจ้าของฝีมือผู้ทำอาหารก็ได้แต่จ้องหน้าเขาดูปฏิกิริยาตอบโต้ของทางร่างกาย ว่าเมื่ออาหารนั้นเข้าปากไปแล้วเขาจะแสดงออกมายังไง เงียบ เฉย . ไม่มีคำพูด ไม่มีการแสดงออก สงสัยอาหารของเธอคงจะถูกปากเขานะ เจ้านายของเธอยังคงนั่งทานอาหารไปอย่างเงียบๆโดยที่มีเธอคอยยืนบริการอยู่ข้างๆ เศษกระดาษเล็กๆปลิวตกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเธอตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แล้วดันปลิวไปอยู่บนโต๊ะอาหารใกล้ๆจานข้าวของเขาอีกต่างหาก เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องครัวเธอก็เห็นมือหนาๆของเขากำลังคลี่กระดาษที่แสนจะคุ้นออกมาอ่าน ปริมพิการีบล้วงหาเศษกระดาษในกระเป๋าของตัวเองทันที “เฮ้ย !! ไปอยู่ในมือเขาได้ไงหว่า” หญิงสาวพึมพำหน้าซีด แต่ก็ยังคงคิดหาข้อแก้ตัว ใบหน้าคมๆของเขาหันมาเลิกคิ้วถามอย่างงงๆ “สูตรอาหารนี่ของเธอเหรอ? สมหมาย” เบนทิศมองรายชื่ออาหารในกระดาษแล้วหันมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะสลับไปมา “สูตรผัดผักรวมมิตร” เขาอ่านมันออกมาไม่เบานัก ทำให้สาวใช้เจ้าของอาหารผัดผักรวมมิตรใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ “สูตรแกงจืด” เขาหันหน้าไปมองแกงจืดบนโต๊ะอาหารอีกรอบ ปริมพิการีบเดินตรงไปกระชากเศษกระดาษจากมือหนาๆของเขา ที่ตอนนี้หน้าระบายไปด้วยรอยยิ้ม “ขอสมหมายคืนเถอะค่ะ” เมื่อกระชากได้มาแล้วก็รีบยัดเศษกระดาษนั้นลงกระเป๋ากางเกงทันที “อย่าบอกว่าเธอทำอาหารไม่เป็น” หน้าเขายังคงระบายด้วยรอยยิ้มขบขัน “ใคร้ ใครว่าทำไม่เป็น เชอะแค่นี้นะจิ๊บจ๊อย” ปริมพิกาแก้ตัว “แล้วทำไมสูตรอาหาร กับอาหารบนโต๊ะนี่เหมือนกันเด๊ะเลยล่ะ” เขาเลิกคิ้วล้อๆ “ก็” เธอพูดได้แค่นั้น แล้วก็เงียบไป ไม่นะ ที่เธอเงียบไปไม่ใช่ว่าจะยอมจำนนด้วยหลักฐานแต่เธอกำลังคิดหาข้อแก้ตัวต่างหากเล่า “สมหมายก็แค่ไปเห็นสูตรอาหารใหม่ๆจากหนังสือ แล้วมันก็น่าสนใจดี คุณบีรู้อะไรไหมคะ การที่เราทำอาหารเป็นไม่ใช่ว่าเราจะหยุดการพัฒนาฝีมือไว้แค่นั้น สมหมายทำแกงจืด ทำผัดผักรวมมิตร และอีกหลายๆอย่างเป็น แต่สมหมายก็จะไม่หยุดอยู่แค่นี้ ถ้ามีสูตรอะไรใหม่ๆมาถึงแม้จะเป็นสูตรที่เราทำเป็นแล้วมันก็น่าสนใจไม่ใช่เหรอคะ เราจะได้รู้ว่าอาหารเหมือนกันแต่สูตรการปรุงที่แตกต่างกันไปรสชาดจะเป็นอย่างไร” เบนทิศอดขันคำแก้ตัวของเธอไม่ได้ “อืม แล้วสูตรใหม่ๆที่เธอจดมาก็เลยมาตรงกับอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะวันนี้นะหรือ” เขาใช้สายตากวาดมองอาหารบนโต๊ะสามสี่อย่าง แล้วหันไปจ้องหน้าคนทำอย่างอารมณ์ดี “ก็” หญิงสาวกลอกตาไปมาพยายามหาข้อแก้ตัวอีกครั้ง “ก็สมหมายเห็นว่าวันนี้คุณบีอยู่บ้านคนเดียวก็เลยจะลองทำอาหารสูตรใหม่ๆให้ลองทานดูบ้างจะได้ไม่จำเจไงค่ะ” “อืม มิน่าฉันถึงว่าทำไมรสชาดมันแปลกๆ ที่แท้ก็เป็นสูตรใหม่นี่เองเหรอ” เขาพยักหน้ายิ้มๆ “ไม่อร่อยเหรอคะ” ปริมพิกาทำหน้าตื่นๆ “อืม..” เขาพยักหน้ารับ ทำให้สาวใช้ที่ยืนอยู่รีบถลามายกจานอาหารบนโต๊ะขึ้นมาดู “เอ สมหมายก็ว่าทำตามสูตรเด๊ะๆแล้วนา ทำไมพลาดไปได้” เธอพูด เสียงหัวเราะหึๆจากปากของเจ้านายหน้าตายที่กลายมาเป็นเจ้านายจอมเจ้าเล่ห์ทำให้เธอหันไปมองหน้าเขาทันที เมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดที่ตกหลุมพรางของเจ้านายจอมเจ้าเล่ห์ที่หลอกให้เธอตกหลุมด้วยตัวเองแล้ว ก็อดส่งค้อนน้อยๆไปให้ไม่ได้ “สมหมายหมายถึงสูตรที่จดมาจากหนังสือน่ะค่ะ” เธอยังคงแก้ตัวน้ำขุ่นๆอีก ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ “เหรอ?” “ถ้าไม่อร่อยเดี๋ยวสมหมายไปทำสูตรดั้งเดิมให้แล้วกันนะคะ” เธอทำท่าจะยกอาหารบนโต๊ะออกแต่เขาพูดเบรคไว้เสียก่อน “ไม่ต้องหรอกสมหมาย ฉันว่าคงไม่มีสูตรใหม่สูตรดั้งเดิมหรอก วางลงคืนเถอะมันพอกินได้” เมื่อเห็นแววตาตื่นตระหนกของสาวใช้ ชายหนุ่มจึงเลิกแกล้งเพราะรสชาดอาหารบนโต๊ะนี่ก็ถือว่าใช้ได้ทีเดียว เขามั่นใจว่าสาวใช้คนนี้คงจะใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะทำมันให้แก่เขา เพราะสูตรจากเศษกระดาษใบนั้นมันเป็นแค่สูตรธรรมดาๆ ที่ใครๆก็สามารถทำได้ แต่เธอกลับต้องใช้มันแปลว่าเธอมีความตั้งใจอยู่บ้าง แม้ว่าตัวเองทำไม่เป็นแต่ก็ยังพยายามทำ เขานับถือจริงๆ แต่ทำไมเธอต้องโกหกเขาว่าทำอาหารเป็นนี่สิที่ทำให้เขาสงสัย เพราะถ้าเธอบอกกับเขาตรงๆว่าเธอทำอาหารไม่เป็นมันก็คงไม่แปลก เพราะสมัยนี้คนทำอาหารไม่เป็นออกถมไป “คุณบีทานได้จริงๆนะคะ” เธอมองหน้าเขาอย่างลุแก่โทษ “เอ๊ะ ฉันบอกว่ากินได้ก็กินได้ซิ” เขาทำเสียงดุ “ค่ะ” สาวใช้ทำหน้างอยๆทันที ดูซิ ยิ่งเธอทำหน้าแบบนี้ยิ่งดูเหมือนเธอคนนั้นไปใหญ่ นี่เขาคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่มองเห็นสมหมายทีไรคิดไปถึงแต่ใบหน้านวลขาวของปริมพิกาทุกครั้งไป “สมหมาย เธอจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ” เขาหันมาไล่ เมื่อคิดว่าจิตใจตัวเองเริ่มจะไม่สงบแล้วเมื่อเธอมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ “ค่ะ” ปริมพิกาหันมาพยักหน้ารับ “คุณบีทานได้จริงๆนะคะ” เธอย้ำเพราะไม่มั่นใจในฝีมือของตัวเอง “ได้” คำตอบชัดถ้อยชัดคำที่ทำให้เธอเดินออกมาแบบสบายใจขึ้นบ้าง การเป็นคนใช้นี่ลำบากเหมือนกันนะ เธอเพิ่งเข้าใจถึงความเหนื่อยยากของอาชีพนี้อย่างถ่องแท้ก็ตอนนี้แหละ วันทั้งวันอยู่แต่กับงานบ้าน ทั้งซักผ้า กวาดบ้าน รดน้ำต้นไม้ ทำอาหารให้เจ้านาย แถมต้องทำตามคำใช้ของเจ้านายทุกคนในบ้าน เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ ปริมพิกานั่งถอนหายใจเมื่อใช้เวลาในการยืนรีดเสื้อผ้ากองใหญ่ๆเกือบครึ่งค่อนวันเพิ่งจะเสร็จไป “เหนื่อยจังเลย” เธอพึมพำอยู่คนเดียว เหลือบตามองโน๊ตบุคส์ข้างๆที่เธอแอบเอาเข้ามาตั้งแต่ต้นเพื่อพิมพ์งานรายละเอียดต่างๆลงไป “ใกล้จะเสร็จแล้วดีจัง” เธอยิ้มให้โน๊ตบุคส์เครื่องนั้นอย่างเหงาๆ เหงาเพราะ เมื่อคิดว่าตัวเองจะไม่ได้เจอหน้าคนหน้าตายอย่างเบนทิศแล้ว ก็อดใจหายไม่ได้ ปริมพิกาคิดถึงใบหน้าเรียบเฉยของเขาสลับกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ในบางคราว เธอให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าแบบไหนที่ดูดีกับเขา เพราะไม่ว่าจะเป็นใบหน้าแบบไหน เขาก็ดูดีในแบบฉบับของเขาอยู่แล้ว “ตอนนี้เขาทำอะไรของเขาอยู่นะ” ปริมพิกาลุกพรวดทันทีเมื่อคิดเช่นนั้น ไปดูดีกว่าว่าเจ้านายของเธอทำอะไรอยู่ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วคงจะหิวแล้วละมั้ง หญิงสาวเดินตามหาเขาแทบจะทั่วทั้งบ้าน ซึ่งกว่าจะหาเขาเจอก็แทบจะเป็นลม ก็บ้านเจ้านายเธอมันเล็กๆซะเมื่อไหร่ละ ร่างหนาของเบนทิศฟุบหลับอยู่บนกองหนังสือบนโต๊ะในห้องสมุดของบ้าน ยามเขาหลับแบบนี้ดูเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป ไม่มีสายตาเย็นชา ไม่มีคำพูดเย็นเฉียบ . ปริมพิกาแอบส่องหน้าที่เอียงหลับอยู่บนหนังสือที่กางอยู่บนโต๊ะ เธอใช้มือบางๆของตัวเองเก็บหนังสือเขาวางกระจายอยู่รวบเข้าไว้เป็นกองเดียวกันให้เรียบร้อย อดไม่ได้ที่จะยืนมองใบหน้าคมคร้ามที่เธอแอบหลงไหลมานาน อยากเอื้อมมือไปสัมผัสผมนุ่มสลวยนั่นแต่ไม่กล้า เดี๋ยวเจ้าตัวตื่นมาจะแย่ เธอยังไม่อยากหาข้อแก้ตัวขุ่นๆอีก หญิงสาวเหลือบเห็นแก้วกาแฟที่คนหลับวางอยู่ใกล้ๆแถวนั้น อืม ข้อดีของเขาอีกข้อหนึ่ง ถ้าเห็นว่าคนงานในบ้านไม่ว่าง เขาก็จะทำอะไรเองโดยที่ไม่ต้องรอ แก้วกาแฟที่ตอนนี้มีคราบกาแฟติดอยู่เล็กน้อย หึๆ นี่ขนาดดื่มกาแฟไปด้วยนะเจ้าตัวอย่างฟุบหลับได้ สามารถจริงๆเลยเจ้านายของเธอเนี่ย ปริมพิกาเดินไปหยิบถ้วยกาแฟเพื่อที่จะเอาไปล้างไปเก็บให้เรียบร้อย แต่พอเธอกำลังจะก้าวขาเรียวๆออกจากห้องนั้น เหมือนว่าคนที่หลับอยู่พึมพำอะไรออกมา ด้วยความอยากรู้บวกอยากเห็น(ใบหน้าหล่อๆของเขา คิคิ) หญิงสาวจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อฟังว่าสิ่งที่เจ้านายหนุ่มพูดออกมายามหลับนั้นคืออะไร ปริมพิกาพยายามเงี่ยหูฟัง แต่มันก็ไม่ถนัดนัก “คุณปริม” เสียงแผ่วๆที่เอ่ยออกมาจากปากได้รูปของเขาทำให้ร่างบางที่พยายามเงี่ยหูฟังตกตะลึงเล็กน้อย นี่เขาเพ้อถึงเธอด้วยเหรอเนี่ย หญิงสาวอดที่จะหน้าแดงไม่ได้เมื่อเขาเอ่ยชื่อเธอซ้ำอีกรอบ ก็แหม ใครจะไปคาดฝันละว่าคนที่ดูเหมือนไร้หัวใจอย่างเขาจะมาเพ้อถึงสาวใช้ เอ้ย ไม่ใช่ๆ เพ้อถึงคุณหนูปริมจอมแก่นอย่างเธอได้ ปริมพิกาแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อมั่นใจแล้วว่าหัวใจน้ำแข็งของเจ้านายเธอได้โอนอ่อนมาทางเธอบ้างแล้ว อย่างนี้ต้องรีบรุก ฮ่าๆๆ (ไม่มีมาดของนางเอกเล้ย .) เมื่อหญิงสาวจะก้าวออกจากที่ตรงนั้นอีกครั้งมือหนาๆของเขาก็เอื้อมมาฉุดแขนเธอไว้ “คุณปริม อย่าเพิ่งไป” เขาละเมอออกมา ปริมพิกามองมือหนาที่กุมข้อมือเธอไว้ พยายามดึงกลับคืนแต่ก็ไม่ได้เพราะดูเหมือนว่าคนหลับจะกำมันไว้แน่นเหลือเกิน เมื่อคิดว่าคงไม่สามารถเอาแขนตัวเองออกจากมือหนาของเขาได้ ปริมพิกาจึงตัดสินใจเรียกให้เขาตื่น “คุณบีคะ” ชายหนุ่มงัวเงียลืมตาขึ้นมอง “อะไร” เมื่อเห็นว่าเป็นใครเขาก็ถามทันที โดยที่ไม่สนใจเลยว่ามือของตัวเองได้ไปจับข้อมือของสาวใช้ไว้ ปริมพิกาก้มมองแขนของตัวเอง เป็นสัญญาณบอกเจ้านายว่าปล่อยมือได้แล้ว เบนทิศมองตามสายตาเธอ เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็รีบปล่อยแขนเธอทันที “สมหมายไม่ใช่คุณปริมนะคะ” หญิงสาวเอ่ยยิ้มๆ จนคนฟังอดจะหน้าแดงไม่ได้ “คุณปริมอะไร” เขาแกล้งตีหน้าซื่อ “ไม่รู้สิคะ เห็นคุณบีเรียกคุณปริมๆ แล้วก็จับมือสมหมายไว้เลย” ยิ่งเธอแกล้งพูดเท่าไหร่เขาก็ยิ่งหน้าแดงขึ้น แต่ก็พยายามวางสีหน้าเรียบสนิท ปริมพิกาไม่นึกเลยว่าตัวเองจะกล้าพูดไปขนาดนี้ ทั้งที่ในใจแอบอายนิดหนึ่ง แต่ก็ยังสามารถพูดแกล้งคนหน้าตายตรงหน้าได้อย่างเรียบสนิทเช่นกัน “ไปไหนก็ไปเลย ฉันจะอ่านหนังสือต่อ” เขาไล่เธอเสียดื้อๆ จนคนฟังอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่ก็ยังอยากแกล้งเขาเหมือนเดิม “ทีอย่างนี้น่ะไล่เลยนะคะ ทีเมื่อกี้คุณปริมครับๆ โธ่ สมหมายนะคะไม่ใช่คุณปริม” แล้วเธอก็ต้องรีบหลบเพราะสายตาดุๆของเขาที่ส่งมานั้นมันช่างน่ากลัวเหลือซะเหลือเกินนี่ เมื่อสาวใช้ออกไปแล้ว เบนทิศยกมือลูบหน้าตัวเองเก้อๆ นี่เขาเผลอแสดงอะไรให้สมหมายเห็นนะ แต่อดไม่ได้ทีจะมองตามหลังเธอไป ก็รู้สึกอายๆเหมือนกันที่ตัวเองเผลอตัวไปแบบนั้น ยิ่งนานไป จากเจ้านายหน้าตายเขาชักจะกลายเป็นเจ้านายที่แสดงออกทางสีหน้ามากขึ้น หญิงสาวเห็นเขายิ้มมากขึ้น อายก็มีแฮะ ผู้ชายอะไรไม่รู้เวลาอายน่ารักจัง อย่างนี้เธอต้องแกล้งให้เขาได้อายบ่อยๆเสียแล้ว ปริมพิกาแอบอมยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าแดงๆของเขาเวลาที่อาย   Create Date : 13 มิถุนายน 2550 4 comments Last Update : 13 มิถุนายน 2550 11:15:37 น. Counter : 325 Pageviews. Share Tweet

ตอบเม้นท์จ้า... ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาใส่ให้ช้าไปนิด พอดีงานยุ่งๆมากเลย แต่จะพยายามเอามาลงให้นะคะ คุณ พลอยสีชมพู ... เม้นท์ยาวๆไม่เป็นไรค่ะ ชอบค่ะ เหมือนได้อ่านความคิดเห็นไปด้วย เปิดเทอมแล้วเหรอค่ะ ยังไงตั้งใจเรียนอย่าลืมเข้ามาเป็นกำลังใจบ้างนะคะ คุณ natee ... (ยิ้ม ยิ้ม) ขอบคุณค่ะ....   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 13 มิถุนายน 2550 11:22:37 น.

แวะมาทักทาย แบบ สบายๆ   โดย: KnightWin 13 มิถุนายน 2550 11:58:27 น.

Hi I'm still read your novel.   โดย: VEE IP: 4.252.28.71 14 มิถุนายน 2550 22:58:31 น.

มาอ่านต่อ และเป็นกำลังใจเหมือนเดิมค่ะ ตอนนี้เปิดเทอมแล้วเรียนก็ค่อนข้างหนัก(มาก)ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันแต่วันนี้พอเปิดมาเจอตอนใหม่แล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้นทันที(เวอร์ไปป่าวเนี้ยะ) ว่าแต่เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยซะทีหนอ อยากรู้จิงๆว่าแต่หล่ะคนจะมีปฎิกิริยาอย่างไง จะรอตอนต่อไปน่ะค่ะ พยายามเข้า สู้ๆค่ะ ป.ล. อยากรู้ว่าชื่อของพี่ปาณิกดา แปลว่าอะไรคะ (ขออนุญาติเรียกพี่น่ะค่ะ) take care ค่ะ   โดย: พลอยสีชมพู IP: 125.27.113.48 18 มิถุนายน 2550 18:26:55 น.