Bloggang.com : หนึ่งเดียวในใจ : พิสูจน์รัก...จากก้นครัว (ตอนที่ 9)

พิสูจน์รัก...จากก้นครัว (ตอนที่ 9)

บทที่ 9
สถานที่ที่แสนจะคุ้นเคย

ปริมพิกาแอบอมยิ้มเมื่อได้ยินน้องเบนพูดแบบนั้น ต้องได้อย่างนี้ซิจ๊ะน้องเบนที่น่ารัก ถ้าพี่สมหมายอยู่ในคราบน้าปริมเมื่อไหร่จะให้รางวัลอย่างงามเลยน้า แล้วเธอก็รอฟังคำตอบจากเขาว่าจะตอบน้องเบนยังไง

“น้าปริมคงไม่ว่างหรอกครับน้องเบน อีกอย่างไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสเจอน้าปริมอีกเมื่อไหร่” เขาให้คำตอบ ปริมพิกาแอบบอกเบนทิศในใจ “ได้เจอกันแน่ๆค่ะเจ้านายจ๋า”

“พี่สมหมายอยากเจอน้าปริมไหมคับ” น้องเบนหันมาถามเธอ ปริมพิการีบพยักหน้ารับทันที ถึงแม้จะรู้ว่าในชีวิตจริงนั้น สมหมายกับปริมพิกาคงไม่มีโอกาสได้ประจันหน้ากันแน่ๆ แต่เอาเถอะรับส่งๆไปแล้วกัน

“ถ้าพี่สมหมายเห็นน้าปริมตัวจริงนะ สวยกว่าในรูปอีก” ปริมพิกาแทบสำลักเมื่อได้ยินน้องเบนพูดอย่างนั้น เออหนอ… รู้สึกหนุ่มน้อยคนนี้จะติดใจปริมพิกาเอามากๆเลยทีเดียว

“เหรอคับ พี่ปริมสวยขนาดนั้นเลย” เธอทำเป็นถามย้ำอีกที น้องเบนก็พยักหน้าทันทีแบบไม่คิดเหมือนกัน

ปริมพิกามัวแต่คุยกับน้องเบนจนเพลิน เลยลืมมองข้างทางไปเลยว่าสระว่ายน้ำที่เบนทิศพาน้องเบนมาว่ายน้ำนั้นเธอรู้จักดี เพราะที่นี่คือธุรกิจของครอบครัวเพื่อนรักของเธอนั่นเอง เบนทิศเลี้ยวรถเข้าสู่สปอร์ตคลับหรูกลางใจเมืองเป็นสปอร์ตคลับที่ถือว่าครบวงจรที่สุด เลยทีเดียว เป็นสถานที่ออกกำลังกายที่รวมทุกประเภทกีฬา ทั้งกีฬานอกร่มและในร่ม

เมื่อเขาจอดรถเรียบร้อยแล้ว ปริมพิกาจึงเลิกคุยกับน้องเบนเพื่อมาสนใจสถานที่มากกว่า แต่แล้วเธอก็ต้องอุทานออกมาเสียงดัง

“เฮ้ย !!!“ เบนทิศและน้องเบนต่างหันมาที่เธอทั้งคู่อย่างตกใจกับเสียงร้องนั้น

“เป็นอะไรไปสมหมาย ร้องซะดังลั่นรถเลย” เบนทิศหันมาถามขณะปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว

“นั่นสิคับพี่สมหมาย พี่สมหมายเป็นอะไรเหรอคับ” น้องเบนถามซ้ำอีกคน

ปริมพิกากลอกตาไปมาเพื่อหาคำตอบให้กับเจ้านายทั้งคู่ แล้วยิ้มแหยๆออกมาพลางส่ายหน้าเร็วๆ

“เปล่าค่ะ หมายไม่ได้เป็นอะไร แค่ตื่นเต้นเท่านั้นเอง เพราะหมายไม่เคยมาสถานที่อะไรที่ใหญ่โตแบบนี้มาก่อน” เบนทิศฟังคำแก้ตัวขุ่นๆของเธอแล้วเขาก็พยักหน้าไม่สนใจอีก ส่วนน้องเบนก็หันไปเปิดประตูเพื่อก้าวลงจากรถ ปริมพิกาแอบถอนหายใจอยู่คนเดียว “เกือบไปแล้วไหมล่ะ” แล้วเปิดประตูลงรถเดินไปจูงมือน้องเบนเพื่อให้เดินตามเบนทิศไป

ปริมพิกามองซ้ายมองขวาทันทีเมื่อเดินเข้ามาถึงข้างในตึก ก็จะไม่ให้เธอระแวดระวังได้ยังไงเล่า ก็ที่นี่น่ะเป็นที่สิงสถิตย์ของเธอกับเพื่อนเลยล่ะ และพนักงานที่นี่เกือบทุกคนก็รู้จักปริมพิกา สิทธาวรุณ์ กันทั้งนั้นเพราะเธอคือแขกคนสำคัญของลูกสาวเจ้าของสถานที่แห่งนี้

แล้ววันนี้มุกดาจะเข้ามานี่หรือเปล่านะ ถ้าเข้ามาก็คงจะดีมุกดาจะได้ช่วยเหลือเธอได้บ้าง และที่แน่ๆเธอจะต้องหนีบุคคลสำคัญคนหนึ่งให้ได้เชียวล่ะ เพราะถ้าคนๆนั้นเห็นเธอ ปริมพิกาเชื่อว่าเขาต้องจำเธอได้อย่างแม่นยำจริงๆ เขาเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงของที่นี่และก็มีฐานะเป็นถึงลูกชายเจ้าของธุรกิจนี้ด้วย แล้วพนักงานที่นี่ล่ะพวกเค้าจะจำเธอได้หรือเปล่าหนอ

ปริมพิกาแอบก้มหน้าสำรวจตัวเอง เพราะกลัวว่าจะเกิดการผิดพลาดอะไรไป ถึงแม้ว่าวันนี้เธอจะมีสีผิวเป็นสีแทนจนเกือบดำ แต่การแต่งตัวของเธอวันนี้ก็ไม่ได้ซอมซ่อเหมือนดังเช่นทุกวันที่เธออยู่ที่บ้านของเจ้านาย วันนี้เธอแต่งตัวสะอาดสะอ้าน ถึงแม้ไม่ได้แต่งด้วยเสื้อผ้าเริ่ดหรูแต่มันก็ดูดีตามแบบฉบับของมัน

เบนทิศพาเธอและน้องเบนเดินไปที่เคาท์เตอร์ แล้วเขาก็จัดแจงอะไรจนเรียบร้อย จึงหันมาเรียกเธอและน้องเบนให้เดินเข้าไปข้างในตัวตึกอีก ปริมพิกาคุ้นเคยสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี สระว่ายน้ำของที่นี่จะอยู่หลังตึกสามชั้นนี้ ส่วนภายในตึกก็จะมีกีฬาหลากหลายชนิดให้เลือกเล่นกัน

เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ ที่พนักงานในนี้ต่างมองมาที่เธอแล้วขมวดคิ้วกันเป็นแถว หรือว่าเธอจะคิดไปเองอย่างคนที่มีฉนักติดหลัง ปริมพิกาพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เธอทำเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักสถานที่แห่งนี้มาก่อน ปริมพิกาได้แต่เดินจูงมือน้องเบนเพื่อให้เดินตามหลังเบนทิศต้อยๆๆ

เมื่อถึงสระว่ายน้ำแล้ว เขาก็มาดึงตัวน้องเบนไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหันมากำชับเธอให้รออยู่แถวสระน้ำ เพราะกลัวว่าเธอจะหลงทาง ใช่แล้ว… ถ้าใครไม่เคยมาสถานที่นี้ก็คงจะหลงได้ เพราะมันกว้างมากทีเดียว

เมื่อทั้งคู่ทิ้งให้เธออยู่ตามลำพังแล้ว ปริมพิกาจึงถือโอกาสโทรศัพท์หาเพื่อนรักทันที

“มุก ตอนนี้มุกอยู่ไหน” ปริมพิกาไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอยิงคำถามทันทีเมื่อมีคนกดรับสายโดยที่เธอไม่ยอมฟังก่อนเลยว่าเสียงที่กดรับนั้นเป็นเสียงของเพื่อนหรือเปล่า

“พี่เองปริมไม่ใช่มุก พอดีมุกเดินไปข้างนอกเมื่อครู่นี้เอง ปริมมีอะไรกับมุกหรือเปล่า”

“พี่มุทเหรอค่ะ” เมื่อรู้ว่าใครเป็นคนรับสาย ปริมพิกาก็เอ่ยเสียงอ่อยๆทันที

“ครับพี่เอง” มุทธากล่าวรับ

“พี่มุทสบายดีนะค่ะ” เมื่อไม่รู้จะคุยอะไร เพราะคนที่เธอตั้งใจจะคุยด้วยก็ดันไม่อยู่ซะนี่ ปริมพิกาเลยจำต้องหาเรื่องคุยกับคนรับสาย ซึ่งถ้าเธอจะวางสายเลยทันทีมันก็คงไม่เหมาะ

“ครับพี่สบายดี แล้วปริมละเป็นไงบ้างไม่เจอกันนานเลยนะ” เสียงเขาที่ถามออกมานั้นมันช่างเป็นเสียงที่นุ่มเหลือเกิน เธอรับรู้ถึงความรู้สึกดีๆที่เขามอบให้ตลอดเวลา แต่ว่าเธอคิดกับเขาอย่างอื่นนอกจากพี่ชายเพื่อนไม่ได้จริงๆ

มุทธาแอบดีใจอยู่ลึกๆ เมื่อได้ยินเสียงใสๆของปริมพิกา ผู้หญิงที่เขาหลงรักมานาน นานเหลือเกินแต่เขาไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำนั้นออกมา เพราะเขากลัวว่าถ้าสักวันที่เขาพูดมันออกไปแล้วจะทำให้ความรู้สึกดีๆที่เธอมอบให้มันไม่เหมือนเดิม เขาจึงได้แต่ภาวนาว่าสักวันปริมพิกาจะมองเห็นความรักที่เขามีให้ และใจอ่อนยอมรับเขาในฐานะอื่นที่ไม่ใช่ฐานะพี่ชายของเพื่อน

“ค่ะ ปริมสบายดี” เสียงใสๆของเธอที่ตอบกลับมาทำให้เขาตื่นจากภวังค์

“ไม่เห็นปริมมาออกกำลังกายที่นี่นานแล้วนะ” เสียงเขาเหมือนจะตัดพ้อ

“ตอนนี้ปริมยุ่งอยู่กับวิทยานิพนธ์ค่ะ ก็เลยไม่ได้ออกไปไหนรอให้เสร็จก่อนแล้วปริมจะไปอุดหนุนเหมือนเดิมนะคะ”

“พี่จะรอนะ เพราะตั้งแต่ปริมไม่มานี่ลูกค้าหนุ่มๆของพี่หายหมดเลย ช่วยมาเป็นนางกวักให้พี่ทีนะ” เขาพูดติดตลก

ปริมพิกาหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น “แหม… พี่มุทเห็นปริมเป็นเครื่องรางของขลังไปซะแล้ว”

และก่อนที่เขาและเธอจะพูดอะไรกันต่อ มุกดาก็เปิดประตูเข้ามา มุทธาจึงกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์เพื่อบอกให้อีฝ่ายรับรู้

“ปริม มุกมาแล้วนะ” เมื่อบอกอีกฝ่ายเสร็จเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้กับน้องสาว

“ปริมจะคุยด้วย” เมื่อได้ยินชื่อของเพื่อน มุกดาก็รีบคว้าโทรศัพท์มาจากมือพี่ชายทันที

“ขอบคุณค่ะพี่มุท” แล้วเธอก็รีบเดินหนีจากตรงที่พี่ชายยืนอยู่ทันที มุทธามองอาการลุกลี้ลุกลนของน้องสาวอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วนั่งทำงานต่อทันที แต่… ทำไมเขาไม่มีสมาธิทำงานนะ แค่ได้ยินเสียงใสๆของเธอแค่นี้ หัวใจของเขาก็เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเสียแล้ว เฮ้อ… มุทธา นั่นนะเพื่อนของน้องสาวนายนะ เขาพยายามสลัดภาพของหญิงสาวออกจากหัวทันที แล้วดึงแฟ้มงานมาเปิดดูรายละเอียดทันที

“จ๊ะปริม มุกเอง” เมื่อเดินออกมาจากห้องของพี่ชายเรียบร้อยแล้ว เธอก็กรอกเสียงทักเพื่อนทันที

“มุกเหรอ ตอนนี้มุกอยู่ไหน”

“ทำไม” มุกดาถามงงๆ “ปริมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“ปัญหายังไม่มีแต่ปริมกลัวว่ามันจะมีนี่แหละถึงโทรหามุก มุกรู้ไหมว่าตอนนี้เราอยู่ไหน”

“อ้าว… แล้วมุกจะรู้ไหมล่ะ ก็ปริมยังไม่บอกนี่นา” เออเนอะ… มุกดาจะรู้ได้ยังไงในเมื่อเธอยังไม่ได้บอกไปนี่นา ปริมพิกาแอบค้อนเพื่อนทางโทรศัพท์ แต่อีกฝ่ายไม่มีวันได้เห็นหรอก

“คุณบีพาน้องเบนมาว่ายน้ำก็เลยให้ปริมมาเป็นพี่เลี้ยงให้กับน้องเบนด้วย แต่มุกรู้ไหมว่าสระว่ายน้ำที่คุณบีพามาน่ะคือ เอ็ม เอ็ม สปอร์ตคลับ”

“หา… ปริมว่าอะไรนะ” เมื่อมุกดาได้ยินชื่อสถานที่ก็ร้องอุทานเสียงดัง จนพนักงานแถวนั้นหันมามองกันเป็นแถว นั่นแหละมุกดาจึงเอามือป้องปากแล้วถามใหม่ให้แน่ใจว่าสิ่งที่ฟังไปนั้นมันไม่ผิด

“ปริมว่าอะไรนะ ตอนนี้ปริมอยู่สปอร์ตคลับของเราเหรอ แย่แล้วซิวันนี้พี่มุทก็อยู่ ถ้าเกิดว่าวันนี้พี่มุทไปแถวนั้น ความจะไม่แตกเหรอปริม”

“นี่แหละปริมถึงต้องโทรหามุกไง มุกช่วยประกบพี่มุทไว้ทีนะ อย่าให้พี่มุทย่างกรายมาแถวสระว่ายน้ำนะไม่อย่างนั้นเป็นเรื่องแน่ เพราะปริมเชื่อว่าพี่มุทต้องจำปริมได้แน่ๆเลย” มุกดามองไปยังห้องทำงานของพี่ชายที่ตอนนี้ปิดสนิทอยู่ แปลว่าวันนี้เธอจะต้องอยู่ใกล้ๆพี่ชายไว้ตลอดเวลาจนกว่าปริมพิกาและเจ้านายทั้งสองจะกลับ แล้วนานไหมนะกว่าเบนทิศและน้องเบนจะว่ายน้ำกันเสร็จ

“อืม… แล้วมุกจะดูลาดเลาให้แล้วกัน แต่ปริมก็ต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ อย่าให้พี่มุทเห็นนะเพราะมุกก็ไม่แน่ใจว่าจะหาทางไม่ให้พี่มุทไปแถวนั้นได้หรือเปล่า แต่ถ้าห้ามไม่ได้มุกก็จะตามไปด้วยแล้วกันนะ”

ไม่ทันที่ปริมพิกาจะตอบว่าอย่างไร เบนทิศและน้องเบนก็เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากันแล้ว เธอจึงรีบบอกเพื่อนสาว “มุก เจ้านายปริมมาแล้วแค่นี้ก่อนนะ” แล้วเธอก็กดวางสายทันที

สองหนุ่มอาหลานมาแบบมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปิดท่อนล่าง มันก็ไม่แปลกหรอกสำหรับสถานที่ที่เป็นสระว่ายน้ำ แต่ทำไมเธอต้องใจเต้นแรงด้วยนะ แค่เห็นเขาใส่อะไรที่วับๆแวมๆแค่นี้ ทำเป็นไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละปริมเอ้ย…
เบนทิศและน้องเบนเดินตรงมาหาเธอ เอาละซิตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกซะแล้ว เบนทิศมองหน้าล่อกแล่กของสมหมาย

“เป็นอะไรไปสมหมาย” เอาอีกแล้วคำถามนี้ ทำไมเจอบ่อยจังเลยน๊า

“หมายไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” ว่าแล้วก็มองไปรอบๆสระ แถวนั้นเขาก็แต่งแบบเบนทิศทั้งนั้น แล้วทำไมเธอถึงไม่รู้สึกอะไรน๊า แต่กับเขากลับกระดากอายซะอย่างงั้น

“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว ในระหว่างที่ฉันกับน้องเบนว่ายน้ำกัน เธอจะไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะ” เขายื่นเงินแบงค์พันมาให้เธอ “ที่นี่จะมีห้องอาหารอยู่ทางโน้น เธอเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวาอีกทีก็จะถึงแล้ว หรือถ้าอยากอ่านหนังสือที่นี่ก็มีห้องหนังสือไว้บริการ ถัดจากห้องอาหารนั่นแหละ แล้วถ้าฉันกับน้องเบนว่ายน้ำเสร็จจะโทรหา”

ปริมพิการับเงินจากเขา แล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ ก็ดีนะที่เธอไม่ต้องมาอยู่ใกล้ๆทั้งคู่ในระหว่างอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องผวามากไปกว่านี้แน่ๆ

Create Date : 11 พฤษภาคม 2550

Last Update : 11 พฤษภาคม 2550 22:09:17 น.

3 comments

Counter : 368 Pageviews.

ตอบเม้นท์ค่ะ...

ขอโทษนะค่ะที่มาอัพช้าไป เนื่องจากปาณิกดาจำต้องไปอบรมต่างจังหวัดเป็นเวลาถึงสองอาทิตย์เลยทีเดียว ก็เลยไม่ได้มาอัพ ไม่ว่ากันนะค่ะ ต่อไปจะพยายามมาอัพให้เร็วๆนะค่ะ ไม่งอนกันน๊า

คุณ goodpeople ... ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาทักทายและอ่านงานของปาณิกดาเป็นประจำ

คุณ อ้อม ... ขอบคุณที่ติดตามจ้า

คุณ VEE ... ดีใจค่ะที่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คุณวีสนใจอีกเรื่องหนึ่ง แฮะๆๆ เห็นงอนให้ปาณิกดาด้วย ขอโทษน๊าที่ไม่ได้มาอัพ เพราะมัวแต่ไปอบรม ตจว.มาค่ะ ต่อไปจะมาอัพเร็วๆนะจ๊ะ ไม่งอนน๊าคุณวีนะ

โดย: หนึ่งเดียวในใจ

วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:16:58:54 น.

แค่มาupdateบ่อยๆก้อพอใจแล้ว ตอนนี้หายงอนแล้ว เขียนยาวๆกว่านี้ไม่ใด้เหรอ

โดย: VEE IP: 69.137.126.216 วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:8:13:39 น.

โดย: ธาราภิรมย์

วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:11:18:10 น.