Bloggang.com : หนึ่งเดียวในใจ : พิสูจน์รัก...จากก้นครัว (ตอนที่ 4)

พิสูจน์รัก...จากก้นครัว (ตอนที่ 4)

บทที่ 4
เจ้านายมาดเนี้ยบ....

'ปริมพิกา' มองกองจานที่เพนินอยู่เต็มอ่างล้างจานอย่างคิดไม่ตก หญิงสาวก้มมองมือทั้งสองข้างที่เป็นสีแทนของตนที่อย่างชั่งใจ

"ครีมราคาตั้งแพง แถมระบุไว้เป็นหนักเป็นหนาว่ากันน้ำได้ หนูอย่าทำให้แม่ต้องเสียเรื่องนะจ๊ะ" ปริมพิกาพึมพำกับมือของตนเอง ก่อนจะลงมือล้างจานเหล่านั้นอย่างระมัดระวังที่สุด

'เพล้ง' เสียงจานที่ลื่นหลุดออกจากมือของหญิงสาวหล่นแตกกระจายอยู่เต็มพื้น

"ตายๆๆ ทำเรื่องจนได้นะยัยปริม เหตุการณ์ต่อไปจะเป็นไงว่ะเนี่ย" ปริมพิกาพึมพำกับตนเอง แล้วก้มลงเก็บเศษจานที่แตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อยอยู่เป็นวงกว้าง

ป้าพลอยได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งมาดูอย่างตกอกตกใจ

"สมหมาย เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงที่มาก่อนตัว บ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน

"ไม่เป็นไรจ๊ะป้า พอดีจานลื่นไปหน่อย หมายเลยไม่ทันตั้งตัว ก็เลยเป็นอย่างนี้นะค่ะ" ปริมพิกายิ้มแหยๆ

"ขอโทษนะค่ะป้า" หญิงสาวยกมือไหว้

"ไม่เป็นไรหรอก ทีหลังก็ระวังๆ หน่อยนะ แล้วเศษจานกระเด็นบาดตรงไหนหรือเปล่า" คนสูงวัยเข้ามาจับตัวหญิงสาวหมุนไปหมุนมา เพื่อสำรวจดูให้แน่ใจว่าเจ้าตัวไม่เป็นอะไรจริงๆ

ปริมพิกามองหน้าที่มีริ้วรอยขึ้นตามวัยนั้นอย่างซึ้งใจ อดไม่ได้ที่จะโผเข้ากอดรับไออุ่นจากอกนั้น หญิงสาวนึกถึงมารดาขึ้นทันที ป่านนี้จะเป็นไงบ้างหนอ นี่คงจะคิดว่าหล่อนไปหาทำเลทำวิทยานิพนธ์อยู่ต่างจังหวัดตามที่หล่อนบอกซินะ

ป้าพลอยมองหน้านั้นอย่างงงๆ แค่ทำจานแตกทำไมถึงต้องทำหน้าเศร้าถึงขนาดนี้

"เป็นอะไรไป สมหมาย ป้าไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ทำไมต้องทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้เลย" ป้าพลอยลูบหลังหล่อนเบาๆ เพื่อปลอบ

"เปล่าค่ะป้า หมายแค่คิดถึงแม่ที่ต่างจังหวัดเท่านั้นเอง"

'พระคุณเจ้า ดิฉันไม่ได้ปดนะค่ะ ดิฉันคิดถึงแม่จริงๆ' หญิงสาวนึกขอโทษขอโพยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทันที

"เอาละ ไม่เป็นไรแล้ว ทำงานต่อเถอะ ป้าจะได้ไปเตรียมอาหารค่ำให้คุณๆ" ป้าพลอยใช้มือทั้งสองข้างดันไหล่ของหญิงสาวให้ออกห่างจากตัว

"ถ้าคิดถึงแม่มากทำไมไม่โทร.หา หรือไม่ก็เขียนจดหมายหาก็ได้ ถ้าแม่ไม่มีโทรศัพท์" ป้าพลอยแน่ะอย่างจริงใจ ปริมพิการู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ตัวเองโกหกแม้กระทั่งคนแก่...

เช้าวันเสาร์ที่สดใส ปริมพิกาจะต้องรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านแทนลุงชม เพราะวันนี้ลุงชมจะต้องขับรถไปส่งคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงของบ้าน พร้อมคุณเอบุตรชาย คุณนินบุตรสะใภ้ และน้องเบนหลานชายคนเดียวในบ้าน เพื่อไปงานเลี้ยงเปิดตัวผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบริษัทเพื่อนสนิทของคุณผู้ชาย

ซึ่งงานนี้ปริมพิกาคิดว่า พ่อกับแม่ของตนก็คงจะไม่พลาด ยิ่งถ้าหล่อนอยู่ด้วยแล้วท่านทั้งสองจะต้องลากให้หล่อนต้องแต่งตัวหรูไปงานนี้ด้วยเป็นแน่แท้ เพราะงานเลี้ยงบรรดาไฮโซ ไฮซ้อทั้งหลายที่ผ่านมา หายากมากที่หล่อนจะหาข้ออ้างมาปฏิเสธหักล้าง เพื่อที่จะไม่ต้องโดนลากไปงานด้วย

การที่เกิดมาเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของโรงแรมหรูระดับห้าดาว มันเป็นสิ่งที่ใครๆก็ต้องจับจ้องและจับจองกันทั้งนั้น

ปริมพิกาคิดถึงข่าวรายวัน ที่กล่าวถึงสรรพคุณ และความดีต่างๆที่อาจจะต่างไปจากความเป็นจริงที่ลูกสาวคนเดียวของเจ้าของโรงแรมชื่อดังในเมืองไทยเป็นอยู่

นี่ถ้าคุณๆนักข่าวได้มาเห็นหล่อนในคราบ 'สมหมาย ก่อเกิด' จะเชื่อกันไหมนะว่าหล่อนคือ 'ปริมพิกา สิทธาวรุณ์' ลูกสาวเจ้าของโรงแรมที่พวกเค้ากล่าวถึงกันแต่ในทางบวกมาตลอด

ปริมพิกาก้มลงมองชุดที่หล่อนใส่อยู่ในขณะนี้อย่างขำๆ เสื้อยืดสีมอซอทั้งเก่าทั้งย้วย บวกกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเก่าๆ และสีผิวที่ต้องทาครีมสีแทนเพื่อปิดบังสีผิวที่แท้จริงของตัวนั้น ใครที่มาเห็นสภาพหล่อนตอนนี้คงดูไม่จืดเลยละ

................So this is what you mean
And this is how you feel
So this is how you see
And this is how you breathe

Sometimes i know
Sometimes i go down deep.......................

หญิงสาวใช้สายยางฉีดรดน้ำต้นไม้พลางฮัมเพลง Deep ของ Binocula เบาๆอย่างมีความสุข ก่อนที่จะต้องสะดุ้งสุดตัวกับเสียงบีบแตรของรถยนต์ที่อยู่หน้าประตูรั้วหน้าบ้าน

ปริมพิกาขมวดคิ้วสงสัย เพราะรถคันที่บีบแตรนั้นสาบานเลยว่าหล่อนไม่เคยเห็นมาก่อน หญิงสาววางสายยางแล้วเดินไปปิดก๊อกน้ำ ก่อนวิ่งไปเปิดประตูให้รถยนต์ยุโรปที่มีแบรนด์เป็นรูปวงกลมแล้วมีเส้นตรงสามแฉกอยู่ข้างใน

หญิงสาวปิดประตูรั้วแล้วมองตามหลังรถยนต์คันหรูที่ไปจอดสนิทอยู่หน้าบ้านที่หล่อนแอบเรียกว่า 'คฤหาสน์ของนักบิน'

ป้าพลอยกวักมือเรียกปริมพิกา
"สมหมายมาช่วยยกกระเป๋าคุณบีขึ้นไปเก็บหน่อยเร็ว" ทันทีที่ได้ยินชื่อของเจ้าของรถคันหรู ปริมพิกาทำหน้าเหวอทันที พลางเก็บอาการดีใจจนเนื้อเต้นไว้ภายใต้ใบหน้าสีแทนของสมหมาย

ปริมพิการีบสาวเท้าเร็วจนแทบจะเหมือนวิ่ง ไปหาป้าพลอยที่ยืนรออยู่เพื่อรอรับเจ้านายทันที หญิงสาวยืนหอบนิดๆอยู่ข้างรถจนป้าพลอยต้องเอ็ดเบาๆ "ทีหลังเดินมาก็ได้ ไม่ต้องรีบ"

ทันทีที่เจ้าของรถคันหรูก้าวขายาวๆลงจากรถ แล้วยืนขึ้นเต็มตัวนั้น ความสูงของเขาต่างจากที่หล่อนคำนวนเอาไว้ในตอนที่เห็นในรูปเป็นอย่างมาก เพราะตอนที่หล่อนคำนวนนั้นน่าจะไม่เกินร้อยเจ็ดสิบห้า แต่พอเจอตัวจริงแล้ว ถือว่าหล่อนคำนวนผิดอย่างมหันต์ เพราะขนาดที่ว่าหุ่นนางแบบอย่างหล่อน (อันนี้ไม่ได้หลงตัวเองนะ มันเป็นเรื่องจริง) ที่มีความสูงถึงร้อยหกสิบเก้ายังสูงอยู่แค่ระดับบ่าของเขาเท่านั้นเอง

ใบหน้าเรียบเฉยที่มองมาที่หล่อนอย่างสงสัยนั้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาทันที ทั้งทีเขายังไม่ได้ทำอะไร แต่หล่อนกลับรู้สึกกลัวขึ้นมาซะดื้อๆ

ป้าพลอยคงจะจับความรู้สึกของเจ้านายได้ดี จึงเอ่ยขึ้นมาเพื่อแนะนำหล่อนให้เขารู้จัก

"นี่สมหมายค่ะ คนงานใหม่เพิ่งมาเมื่อต้นสัปดาห์นี่เอง" เขาก็เพียงแต่พยักหน้ารับรู้ หน้าตาก็ยังคงเรียบเฉยดุจเดิม

หญิงสาวยกมือไหว้ 'เจ้านาย' คนใหม่ ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมานิดๆ กับมาดนิ่งของเขา หล่อนอยากรู้นักว่าปากหนาได้รูป ที่หล่อนอุตสาห์เปรียบไว้ว่าเหมือนกลีบดอกกุหลาบนี่ เคยฉีกยิ้มให้คนอื่นบ้างไหม.....

ปริมพิกาทำท่าจะยกกระเป๋าใบโตของเขา แต่โดนเขาชิงยกมันไปก่อน

"ใบนี้หนัก เธอเอาใบนั้นแล้วกัน ส่วนใบนี้เดี๋ยวฉันยกเอง" เขาชี้ใส่กระเป๋าขนาดกลาง

หญิงสาวจึงหันไปยกกระเป๋าใบที่เขาบอก แล้วต้องทำหน้าเหยเก 'นี่ขนาดว่าไม่หนักแล้วนะ หล่อนยกแทบไม่ขึ้น ถ้าเกิดว่าเขาปล่อยให้หล่อนยกใบแรกละ หยึยยยย......ไม่อยากคิด'

ปริมพิกานึกถึงตอนที่ตัวเองกลับจากเที่ยว แล้วปล่อยให้คนใช้ต้องยกกระเป๋าแต่ละใบไปเก็บให้โดยที่หล่อนเดินแต่ตัวเปล่าเข้าบ้าน พอมาถึงตอนนี้หล่อนรู้ซึ้งถึงรสชาตินั้นได้ดีทีเดียว แต่ผู้ชายคนนี้ดีกว่าหล่อนมาก ยังมีน้ำใจไม่ปล่อยให้หล่อนในนามคนใช้หญิง ต้องยกใบหนักๆเอง หญิงสาวมองเห็นความดีหนึ่งข้อจากใบหน้าเย็นชานั้นแล้วละ......

Create Date : 05 เมษายน 2550

Last Update : 5 เมษายน 2550 21:03:39 น.

0 comments

Counter : 290 Pageviews.