BlogGang.com : : scimovie : พ.ร.บ.แอบถ่าย แก้หนังซูมแผ่นผีได้...?

พ.ร.บ.แอบถ่าย แก้หนังซูมแผ่นผีได้...?

“โป๊ไหมพี่ โป๊ไหม” ประโยคคำถามอันคุ้นหูนี้ อาจจะดูเอ้าต์ไปแล้วเมื่อเทียบกับการถือกำเนิดของ “ซูมไหมพี่ ซูมๆ ชนโรง” บ้างก็ “หนังใหม่ก่อนเข้าโรงไหมพี่” สองวลีใหม่ที่ทำให้ค่ายหนังยักษ์ใหญ่ต้องร้อนๆ หนาวๆ ด้วยพลังของแผ่นผีที่มีแต่จะก้าวหน้าไม่ล้าหลังใครในโลก

แผ่นผีประเภทมาสเตอร์แจ่มๆ ก็มีวานิลลา ดีวีดี จากค่ายหนังพยายามออกมาสู้ แต่แผ่นผีประเภทชนโรงดังโครม ซูมภาพเน่าบ้าง ดีบ้าง แต่คนเขาก็ยังซื้อมานอนดูด้วยความเจริญใจอยู่ที่บ้าน ใครหน้าไหนล่ะจะไปสู้ด้วยได้

ฝั่งรัฐบาลจึงขอสมัครเป็นทัพหน้าปะทะพวกมือผีช่างซูมดูสักตั้งด้วยการเข็น ‘พ.ร.บ.แอบถ่ายในโรงภาพยนตร์’ เข้าคณะรัฐมนตรี ให้เหล่าผีซูมต้องผวากันบ้าง หลังจากทำค่ายหนังกับเจ้าของโรงหนังผวาไปแล้ว เพราะหลังจากกฎหมายบังคับใช้ โทษมันไม่ได้สิวๆ ประเภทจับปรับปล่อยตัวเหมือนที่ผ่านมา

คราวนี้จับปรับหนัก โทษสูงสุดจำคุกถึง 4 ปี ปรับ 8 แสนบาท แถมยังไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง แค่เห็นยกขึ้นมาอัดก็โดนจับยัดเข้าซังเต

เห็นรัฐออกมาลุยเองอย่างนี้ เหล่าคนในวงการหนังตั้งแต่ผู้ผลิตยันคนดู เขาจะคิดยังไงกันบ้างหนอ กับ พ.ร.บ. สุดแซบที่มีบทลงโทษร้อนแรงแซงโค้งฉบับนี้

อกตรมมานาน

เจ้าของค่ายอย่าง เกียรติกมล เอี่ยมพึ่งพร ผู้บริหารหนุ่มของบริษัทไฟว์สตาร์ เขาออกมาสนับสนุนร่างพระราชบัญญัติฉบับนี้อย่างเต็มตัว โดยเขาอธิบายว่า ที่ผ่านมาการละเมิดลิขสิทธิ์ด้วยการซูมหนังในโรงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ประกอบที่ผ่านมา ผู้กระทำผิดที่ถูกจับได้จำนวนมากเป็นเยาวชน จึงไม่เคยได้รับการลงโทษอย่างจริงจัง หรือสืบหาต้นตอเลย

“เราเจอปัญหานี้ทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละ 2-3 เรื่อง และไม่ใช่เพียงผมคนเดียวนะ แต่ค่ายหนังทุกแห่งเจอเหมือนกันหมด และที่สำคัญพวกมิจฉาชีพเหล่านี้ ชอบใช้เด็กอายุ 13-15 ปี ตามรังสิต สำโรง นนทบุรี มาทำ โดยให้ถือกล้องหรือมือถือราคาแพงๆ อันละ 20,000-30,000 บาท เมมโมรีอีกสักกิ๊กหนึ่ง แล้วเข้ามา อัดหนังได้ทั้งเรื่อง

“พอจับได้เด็กก็บอกไม่รู้ แต่ถ้าจับไม่ได้ 2-3 วันหลังหนังเข้า ไม่เกินวันเสาร์ คนจะเห็นแผ่นนี้ไปวางตามตลาดเปิดท้าย แล้วเขียนว่ามาสเตอร์ซูมใกล้ชัด

“ขบวนการพวกนี้มันใหญ่มาก เพราะแทบไม่ต้องลงทุนอะไรเลยแค่เรื่องละ 30,000-50,000 บาท แถมมีสินค้าออกใหม่ทุกอาทิตย์ แล้วมันไปถึงแทบทุกตลาด สีลม มาบุญครอง ตลาดหลังหมู่บ้าน หรือแม้แต่หลัง สน. ด้วยซ้ำ คำว่า ‘ชนโรง’ ได้ยินเยอะมาก ทุกตลาด ขายแผ่นละ 50 บาท แผงหนึ่งขายได้เป็นร้อยแผ่น สรุปสัปดาห์หนึ่ง ช่วงเสาร์-อาทิตย์เงินสะพัดเป็นล้าน”

สิ่งที่เกิดขึ้นตามมา ก็คือ ทุกวันนี้คนเปลี่ยนไปดูหนังที่บ้านแทน เพราะตอนนี้ก็มีหนังใหม่ๆ ให้ดูแล้ว ขณะที่รายได้ของบริษัททำหนังก็หายไปไม่ต่ำกว่า 20 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งเขาถือว่ามหาศาลมาก

“ทุกวันนี้ ทางค่ายหนังกับโรงหนังทำเต็มที่มาก จับได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่เราก็ย่อมจะป้องกันลิขสิทธิ์ของตัวเอง แต่มาถึงโรงพัก ตำรวจกลับแทบไม่ได้ทำหน้าที่ เป็นลักขโมยชัดๆ แต่เอาผิดไม่ได้ เหมือนเราเป็นเจ้าของบ้าน ที่จับขโมยได้คาหนังคาเขา แล้วพอส่งตำรวจ กลับถูกบอกว่า เขายังไม่ทำการขาย ข้อกฎหมายยังไม่มี แถมบางทียังทำหลักฐานหายอีก หรือไม่บางคนก็ถามกลับเราเฉยว่า เขาขโมยอะไร ขโมยอากาศ ขโมยเงาเหรอ ที่สำคัญเรายังโดนเตะถ่วงไปเรื่อย ทั้งอัยการ ตำรวจ ไม่ทำอะไรเลย เพราะเป็นเคสที่มันเบามากๆ เสียเวลา ไม่ยอมทำต่อ”

คนจับก็เศร้า

ทางด้านตำรวจเจอแบบนี้เข้าไป ก็ต้องออกมาบอกว่า ใช่แต่เพียงเจ้าของหนังเท่านั้นที่รู้สึกเซ็ง แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจเองก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน เพราะขนาดมาเป็นแผ่นๆ เห็นๆ กันอยู่ตำตา จับไปได้ไม่นาน เผลอแป๊บๆ ก็มาตั้งแผงกันใหม่ จับกันไม่หมดไม่สิ้น ไม่ต้องพูดถึงการจับกุมเรื่องซูมหนังในโรงเลย เพราะมันยังไม่มีกฎหมายเรื่องนี้ออกมาชัดเจน จะให้จับกันอย่างไร แต่ถ้ามาร้องทุกข์ทางตำรวจก็ไม่ได้นิ่งเฉย

พ.ต.อ.ชัยณรงค์ เจริญไชยเนาว์ รองผู้บังคับการ กองบังคับการปราบปรามการกระทำผิดเกี่ยวกับอาชญากรรมทางเศรษฐกิจ (ปอศ.) กล่าวถึงเรื่องการจับกุมแผ่นผีว่า

“เมื่อปี 2552 มีการจับกุมได้มากกว่าปี 2551 สถานที่ที่มีการจับกุม เช่น มาบุญครอง พันธุ์ทิพย์ หรือร้านค้าต่างๆ ที่เราเห็นๆ กันอยู่ ซึ่งร้านพวกนี้จะมีแหล่งขายตายตัว เมื่อจับวันนี้อีกสามสี่เดือนก็กลับมาขายใหม่และก็ถูกจับใหม่เช่นเดียวกัน จึงทำให้มีตัวเลขการถูกจับเพิ่มสูงขึ้น ในขณะที่ประเทศสหรัฐอเมริการู้สึกกังวลว่า ยิ่งจับกุมมากขึ้นก็ไม่เห็นจะปราบปรามได้หมดซะที แต่ลึกๆ แล้วถ้ามองดูรายละเอียดจะพบว่าเป็นการจับกุมรายย่อย ร้านค้าแผงลอย

“ส่วนเรื่องจับกุมกันตอนนั่งซูมอยู่ในโรงเลยนั้น ตอนนี้ยังไม่มี เพราะยังไม่มีกฎหมายโดยเฉพาะ เราสามารถจับได้เฉพาะแผ่นที่เขามาวางขายแล้ว เมื่อมีเจ้าของภาพยนตร์มาร้องทุกข์เราก็ไปจับกุมดำเนินคดี ไม่ได้นิ่งนอนใจ ผมก็เห็นด้วยนะที่จะมีการแก้ไขกฎหมาย เพราะเราก็เห็นใจเจ้าของหนังเจ้าของโรงภาพยนตร์เช่นกัน”

นับวันจะยิ่งแอดวานซ์

แม้ว่า พ.ร.บ.ฉบับนี้ จะดูเป็นความพยายามเฮือกหนึ่งของรัฐในการแก้ปัญหาการซูมหนังในโรง แต่หลายๆ ฝ่ายก็ออกมาบอกว่า เทคโนโลยีของการลักลอบนั้นนับวันจะยิ่งทวีความล้ำยุค แบบโทษมันหนักก็จริง แต่จะจับได้หรือเปล่าก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

พ.ต.อ.ชัยณรงค์ที่เห็นด้วยกับ พ.ร.บ.แอบถ่ายกล่าวว่า ถึงตัว พ.ร.บ.จะออกมา แต่เทคโนโลยีมันก็เจริญก้าวหน้า เครื่องมืออุปกรณ์ที่ใช้มีขนาดเล็กลงจึงทำให้ยากต่อการตรวจค้น

“เมื่อก่อนจะใช้เครื่องบันทึกเทปเอากล้องไปถ่ายที่โรงหนัง ตอนนี้ที่พวกแอบถ่ายทำจะใช้กล้องกระดุม วิธีการทำก็คือ คนแรกไปถ่ายรอบที่หนึ่งถ่ายตั้งแต่เริ่มหนังแค่ 5 นาทีก็หยุด รอบต่อไปก็เอาคนที่สองมาถ่ายช่วง 5 นาทีแรกถึง 20 นาที เปลี่ยนไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นก็เอาไปตัดต่อ เท่าที่ดูจากตัวเทปเหมือนจะมีการถ่ายคนละตอนไม่มีความต่อเนื่องกัน มันก็ทำให้ยากที่เราจะจับตัวผู้กระทำผิดได้”

ไม่เพียงเท่านั้น เจ้าของค่ายหนังอย่างเกียรติกมลยังบอกว่า มือซูมบางคนไปไกลกว่ากล้องกระดุม บางรายติดกล้องอยู่ที่แว่นตา และอีกหลายคนถึงขั้นนำกล้องไปใส่ไว้ในกล่องป็อปคอร์น

ความเห็นทั้งสองก็สอดคล้องกับ สุชาติ (สงวนนามสกุล) ผู้ซึ่งทำงานอยู่ในโรงหนังแห่งหนึ่ง กล่าวว่า อย่างไรก็ตาม มือซูมเหล่านี้ก็ย่อมต้องมีลูกเล่นอะไรต่ออะไร เพื่อที่จะสามารถขโมยเอาหนังออกไปจนได้อยู่ดี เรียกว่าการต่อสู้หนนี้จะเป็นหนังยาวแบบมหากาพย์เรื่องหนึ่งเลย

“เท่าที่ดูผู้ทำจะมีกลเม็ดเด็ดพรายอยู่เสมอ เช่นว่าอย่างนี้ เขาก็จะเลี่ยงไปอย่างนั้น ซึ่งมันเหนือความคาดหมาย พูดลำบากครับ เพราะเราไม่รู้ว่าเขาจะมีความพิลึกกึกกือหรือมีเทคโนโลยีอะไรขึ้นมาอีกไหม การดัดแปลงอะไรไหม อย่างที่ว่าคนที่เขาจะทำผิดกฎเขาก็จะดิ้นรน เราก็ต้องแก้กันทีละหมาก เขามาอย่างนี้เราก็ต้องปรับกระบวนยุทธ์แก้กันต่อ มันอาจจะดีขึ้นกว่าเดิม แต่ขณะเดียวกันก็อาจจะมีลูกเล่นของผู้ที่ต้องการทำมากขึ้น ณ ถึงเวลานั้นก็คงต้องแก้กันต่อไป”

ตรวจยิบ คนดูบ่นอุบ

เมื่อหลายฝ่ายเห็นว่าความรุนแรงเรื่องซูมหนังเข้าขั้นวิกฤต เขาก็ได้ตกลงกันว่าจะงัดมาตรการเข้มต่างๆ นานาออกมาใช้ ตั้งแต่เบาๆ เหมือนเดินเข้ารถไฟฟ้าใต้ดินอย่างการตรวจกระเป๋า เปิดเสร็จไม่เจออะไรก็ปล่อยให้เข้าไปนั่งเตรียมดูหนังกัน สเต็ปต่อมาก็คือการให้ฝากมือถือไว้นอกโรงหนัง เพราะไม่อยากให้แอบอัดเสียง ถ่ายวิดีโอ หรืออะไรก็ตามอันจะนำมาซึ่งแผ่นผีฉบับสมบูรณ์ ส่วนอันสุดท้ายที่ถึงเนื้อถึงตัวกว่าใครเพื่อน คือมาตรการตรวจโดยใช้เครื่องสแกน ประหนึ่งกำลังเตรียมขึ้นเครื่องกันเลยทีเดียว ซึ่งบรรดามาตรการทั้งหลายเหล่านี้นำมาซึ่งเสียงบ่นอุบจากคนดูอยู่เหมือนกัน

“เรื่องการตรวจค้นนี่บางทีก็ทำเกินกว่าเหตุนะ อย่างผมเข้าไปดูหนังในรอบสื่ออยู่บ่อยๆ ก็จะต้องฝากมือถือ คือทำเหมือนกับว่าเราไม่มีสามัญสำนึกพอ เพราะเราเป็นคนดูหนัง เป็นนักวิจารณ์ เรื่องแบบนี้ก็ควรจะให้เกียรติกันบ้าง ตอนหลังเลยแก้ปัญหาด้วยการไม่เอามือถือไปเลย แต่ก็ไม่ใช่ว่าใครๆ จะแก้ปัญหาแบบผมได้ แล้วยิ่งให้พนักงานรักษาความปลอดภัยมาจับตามตัวตรวจดูว่าผมเอากล้องไปแอบไว้ที่ไหนหรือเปล่า ผมว่ามันละเมิดสิทธิ์กันมากเกินไปนะ ยังดีที่หลังๆ เขามีเครื่องสแกน แต่ก็ยังแย่พอกันอยู่ดี”

หนึ่งเสียงจาก ประวิทย์ แต่งอักษร นักวิจารณ์หนังปากกาคม ที่ไม่ค่อยพอใจนักกับมาตรการนี้ แต่เจ้าตัวก็นึกวิธีการอื่นไม่ออกเช่นกัน แต่เชื่อว่ามันน่าจะมีหนทางอื่นที่ดีกว่า

เช่นเดียวกับ จุมพล สมใจ กราฟิกดีไซเนอร์ ที่มักจะไปดูหนังในโรงอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะหนังฟอร์มยักษ์และหนังผี เพราะได้อรรถรสกว่าดูที่บ้านหลายเท่าตัว ก็บอกกับเราว่าเบื่อ ถ้ารู้ว่าเรื่องไหนต้องฝากมือถือก่อนเข้าโรง ก็จะไม่อยากเข้าไปดูเลย

“ที่เคยเจอส่วนใหญ่จะกับหนังไทยนะ เขาจะยึดโทรศัพท์ ถามจริงๆ ว่ามันจะถ่ายหนังรู้เรื่องได้ขนาดนั้นเลยหรอ เขาให้ทุกคนต่อคิวเอาโทรศัพท์ไปเก็บ แล้วก็แลกบัตร เหมือนฝากกระเป๋าตอนเข้าซูเปอร์ฯ อย่างนี้ แล้วก็เข้าไปนั่ง ออกมาก็มายืนรอ รอว่ามารับโทรศัพท์คืน มันทำให้น่าเบื่อ แต่กว่าจะรู้ว่าโดนตรวจหรือเปล่า มันก็ต้องขึ้นโรงไปแล้วสิ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้ารู้ล่วงหน้าก่อนซื้อตั๋วว่าเรื่องนี้จะตรวจก็คงจะไม่ดูแล้ว รำคาญ มันทำให้เราเพิ่มอคติเข้าไปว่า หลังจากต้องไปต่อแถวซื้อบัตรแล้ว ยังต้องไปต่อแถวฝากมือถืออีก แล้วไหนจะตอนออกจากโรงหนังก็ต้องไปต่อแถวรับมือถือคืนอีก จะไม่ให้กลับบ้านกันเลยหรือยังไง สำหรับเรามันกระทบมากนะ”

แต่บางครั้งที่เจอเฉพาะการตรวจกระเป๋าเฉยๆ จุมพลก็รู้สึกว่าพอจะทำใจได้

“บางโรงเขาก็แค่ขอเปิดกระเป๋าตรวจดู อย่างนี้พอได้ เพราะพนักงานบางคนก็ไม่ดูหรอก เปิดไปอย่างนั้นแหละ”

หนังไทยได้ผลแต่หนังนอกไม่แน่

เพราะความก้าวหน้าของเทคโนโลยี ทำให้ใครๆ ก็รู้ว่าถ้าไม่อยากจะซื้อแผ่นจริง หรือแม้กระทั่งแผ่นผี คุณยังสามารถเลือกโหลดเอาได้จากอินเทอร์เน็ต แบบไม่ต้องจ่ายเงิน ซึ่งนั่นก็เป็นปัญหาของทั้งแผ่นจริงแผ่นผีที่พอเจอคู่แข่งแบบไม่เสียเงินสักแดงก็พากันลมจับ และที่ยิ่งกว่านั้น อินเทอร์เน็ตมันยังทำให้หนังซูมจากต่างประเทศไหลทะลักเข้ามาไทยแบบมือซูมเมืองไทยอาจจะต้องตกงาน

นอกจากจะมาตามสายโทรศัพท์แล้ว หนังซูมเมืองนอกที่ว่านี้ยังเข้ามาจากจีนและรัสเซียอีกด้วย เพราะฉะนั้นกฎหมายที่เราพูดกันอยู่ อาจจะไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหาอะไรเลย ยกเว้นแต่เฉพาะกรณีของหนังไทยจริงๆ

นายโอม (นามสมมติ) พนักงานบริษัท ที่ชื่นชอบการซื้อแผ่นผีกล่าวว่า เวลาที่เขาไปแผงขายหนัง หลายๆ ครั้งก็เจอกับหนังที่ยังไม่เข้าฉายโรงในไทยวางอยู่เกลื่อน บางทียังปะอยู่ในหนังเลยว่า สำหรับฉายเพื่อส่งประเมินรางวัลออสการ์เท่านั้น

“คือมันเป็นโซนหนึ่ง เป็นเสียงภาษาอังกฤษ ภาพก็เหมือนหนังซูมที่ซูมมาดีหน่อย แต่ซับมันแย่ บางทีไม่ตรง บางทีก็ไม่มีซับ ซับภาษาอังกฤษอย่างนี้ เจอแบบนั้นก็เซ็งเหมือนกัน แต่มัน 30 บาทเองไง เราเองก็โดนไปสามสี่เรื่องแล้ว เดี๋ยวนี้ถ้าเจอหนังใหม่ก็ต้องถามเขาก่อนว่าเรื่องนี้โอเคไหม เราก็ต้องพิจารณาเอง สามารถพูดได้เลยว่าขนาดหนังซูมเองยังมีหลายเกรด อย่างเรื่อง ‘Up In the Air’ นี่สุดยอดเลยนะ มันยังมีตราข้างล่างขึ้นเลยว่าภาพยนตร์เรื่องนี้สำหรับฉายออสการ์ แต่มันมีซับอะไรตรงเป๊ะ ภาพชัด”

แต่ถ้าพูดถึงส่วนของหนังไทย เขาก็เชื่อว่า พ.ร.บ.นี้จะทำให้แผ่นซูมหนังไทยแบบชนโรงออกมายังตลาดแผ่นผีลดลง เพราะคนซูมคงกลัวโทษหนักที่ถ้าถูกจับก็โดนอาน

นักวิจารณ์อย่างประวิทย์ก็เชื่อเช่นเดียวกันว่าถ้ากฎหมายนี้ออกมาจะเป็นการขู่ให้มือซูมต้องกลัวเกรง ซึ่งอาจจะมีผลบ้างในทางปฏิบัติ และถ้าหากวงจรนี้มีการซูมกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เขาคิดว่าปรับแปดแสนจำคุก 4 ปีอาจจะน้อยเกินไปด้วยซ้ำ…

ที่มา
ผู้จัดการออนไลน์

Create Date : 25 กรกฎาคม 2553

Last Update : 25 กรกฎาคม 2553 13:52:14 น.

0 comments

Counter : 1570 Pageviews.