หน้ารวมงานเขียนตามใจของคนชอบเขียนคนนี้ล่ะ
 
ตุลาคม 2550
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
30 ตุลาคม 2550

กาแฟชงเจ้าเก่า(เรื่องสั้นขนาดยาว)

ในตลาดสดแห่งหนึ่งชานเมืองกรุงเทพ บรรยากาศตอนเช้าค่อน
ข้างวุ่นวายและเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวไปด้วยเสียงเรียกลูกค้าของเหล่า
พ่อค้าแม่ค้ารวมทั้งเสียงต่อรองราคาของลูกค้าทั้งหลาย..
ด้านในสุดของตลาดมีร้านกาแฟชงเล็กๆอยู่หนึ่งร้าน เจ้าของร้าน
เป็นชายสูงอายุรูปร่างผอม หน้าตาแสดงเชื้อสายจีนอย่างเห็น
ได้ชัด ลูกค้าที่มาอุดหนุนสี่ห้าคนก็ล้วนแต่เป็นชายวัยเดียวกัน

"โก กาแฟแก้ว" ลูกค้ารายหนึ่งตะโกนสั่งก่อนเดินมานั่งบนม้ายาว
ในร้านอาโก ของมิตรสหายหรือเจ๊กโกของเด็กๆในตลาด รีบยก
มือแสดงให้เห็นว่าได้ยินแล้ว

"อาสมชาย วันนี้ทำไมมาช้านักล่ะ ทุกทีต้องมาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่"
อาโกทัก สมชายหรือนายแพทย์สมชาย ซึ่งอยู่ในวัยเกษียณอายุ
เช่นเดียวกับลูกค้าคนอื่นๆ

"ขืนไก่โห่ละก็วิ่งกันป่าราบแน่ อาโก " เสียงกวนๆของคิ้ม เด็ก
หนุ่มเชื้อสายจีนคนหนึ่งซึ่งมารับจ้างเข็นผักอยู่ในตลาดแว่วมา
"เพราะไก่ในตลาดมันตายแขวนต่องแต่งทุกตัวแล้ว ขืนมันโห่
ขึ้นมา อั๊วแผ่นดีกว่า" คิ้มยังไม่หยุดจ้อ

"อย่าว่าแต่ลื้อเลยคิ้ม พวกอั้วก็เผ่น" ลูกค้าคนหนึ่งสวนรับขึ้นมา
พร้อมกับเรียกเสียงหัวเราะจากสภากาแฟทั้งวง เว้นก็แต่ อาโก
เจ้าของร้านเท่านั้น

"กวนสั้นตีงเตี่ยมึงแต่เช้าเชียวนะไอ้คิ้ม" อาโกตะโกนด่าด้วยน้ำ
เสียงหงุดหงิด

"ฮั่นแน่ พูดงี้ โก ก็รับอั้วเป็นเขยแล้วสิ แล้วอาหมวยเล็ก ไปไหน
ละเตี่ย..โอ๊ย!"คิ้มพูดไม่ทันจบประโยคน้ำร้อนในแก้วก็ลอยผ่าน
สภากาแฟมาเฉียดร่างคิ้มไปเพียงหน่อยเดียวทำสภากาแฟแทบวง
แตก ส่วนตัวต้นเรื่องนั้นวิ่งหายไปพร้อมกับรถเข็นผักแล้ว

"โธ่อาโก ไปโมโหไอ้คิ้มมันอะไรนักหนานะ มันก็เป็นอย่างนี้มา
นานแล้ว" ลูกค้าคนหนึ่งถาม

"ก็ลื้อไม่เห็นรึไงมันกวนส้น...ฉิบหาย" อาโกยังหงุดหงิดอยู่

"ของธรรมดา เฮียไก่ พ่อตาลูกเขยมันไม่ลงรอยกันอยู่แล้ว .. เฮ้ย"
ลูกค้าอีกคนพูดพร้อมกับกระโดดตัวลอยออกจากม้านั่งเพราะ
กระป๋องนมขั้นหวานลอยมาลงกลางวง

"เอ็งก็นา..ไอ้สุ่น รู้อยู่ว่าอาโกเค้าไม่ชอบ เสือกกวนส้น..เค้าอีกคน"
ชายสูงอายุที่ถูกเรียกว่าเฮียไก่พูด พร้อมหันไปพูดกับอาโก
"โกก็ใจเย็นๆสิว้า..เออ แล้วนี่หมวยเล็กไปไหนละโก"
เฮียไก่ถามถึงลูกสาวของอาโก ซึ่งความจริงก็มีเพียงคนเดียว
แต่เนื่องจากรูปร่างเล็กกระทัดรัด สภากาแฟเลยเรียกกันว่าหมวย
เล็กกันจนติดปาก

"นังหมวยมันไปลงทะเบียนเรียน มันเลยขอหยุดวันนึง" อาโกตอบ

"เออ หมวยเล็กมันเข้ามหาวิทยาลัยแล้วหรอเนี่ย โตไวจริง แล้ว
เรียนที่ไหนละ"เฮียไก่ถามต่อ

"ก็ที่ .... " อาโกตอบ

"เก่งนี่หว่า สอบเข้ายากนะนั่นที่เดียวกับลูกชายของอาสมชายเลย
นี่นะ"เฮียไก่แสดงความชื่นชม

"ระวังนา โก อาหมวยเป็นเด็กมหาลัยไปแล้วจะไม่มาช่วยโกขาย
แล้วนา เรียนมหาลัยดังๆมันต้องมีคล้าสกันหน่อย มาขายอย่างนี้
ได้ยังไง เฮ้ย!!!! "นอกจากชายที่ถูกเรียกว่าสุ่นแล้ว สภากาแฟทั้ง
วงได้ร้องกันเสียงหลงเพราะ อาโกทำท่าจะยกถังล้างแก้วทุ่มมา
กลางวง

"ไอ้สุ่น เอ็งกลับตอนนี้ไปเลยไป อั้วไม่คิดตังค์ แต่ถ้าช้ากว่านี้อั๊ว
แถมค่ายาให้ด้วย"อาโกฉุนจนหน้าแดง

"โธ่ โก เลี้ยงไอ้สุ่นไว้ดูเล่นคนเหอะ ไม่มีมัน พวกเราก็เหงาตายสิ"
เฮียไก่พยายามสงบศึก

"ฮึ ก็ได้ เห็นแก่เฮียไก่นะ"อาโก ยอมยุติ แต่ในใจลึกๆก็กลัวว่า
หมวยเล็กจะไม่มาช่วยขายเหมือนเคย...อาโกและหมวยเล็กนั้นมี
กันอยู่เพียงสองคนเนื่องจากแม่ของหมวยเล็กนั้นเสียไปตั้งแต่
หมวยเล็กยังจำความไม่ได้ ความจริงแล้ว อาโกเองมีกิจการบ้านเช่า
อยู่หลายหลังซึ่งสร้างจากการเก็บหอมรอมริบทีละเล็กละน้อยจาก
การขายกาแฟซึ่งรายได้นั้นพอเลี้ยงตัวและส่งหมวยเล็กเรียนจน
จบมหาวิทยาลัยได้สบาย แต่อาโกเองยังรักที่จะมาขายกาแฟเพราะ
ต้องการเจอเพื่อนฝูงเก่าๆซึ่งเป็นเพียงอย่างเดียวที่ทำให้โกไม่เหงา
จนเกินไปนักในวัยนี้แต่ระยะหลังเรี่ยวแรงของเขาลดน้อยลงภาระ
การเตรียมอุปกรณ์ต่างๆจึงตกเป็นของหมวยเล็กไปโดยปริยายมา
หลายปีแล้ว

......................................................................................................

รถยนต์ญี่ปุ่นขนาดเล็กคันหนึ่งเคลื่อนที่อย่างช้าๆเข้ามายังป้ายรถ
เมล์หน้ามหาวิทยาลัยและจอดลงตรงหน้าเด็กสาวหน้าตาน่ารักใน
ชุดนักศึกษารูปร่างเล็กผิวขาวสะดุดตา
ผมที่ยาวถูกถักเป็นเปียสองเส้นห้อยผ่านไหล่ลงมา กระจกรถค่อยๆ
เลื่อนลงช้าๆพร้อมกับเสียงเรียก
"หมวยเล็ก .. ขึ้นมาเร็ว กลับบ้านพร้อมกัน" ชายหนุ่มในรถร้อง
เรียก

เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าหมวยเล็กมองลอดผ่านหน้าต่างไปและจำได้
ว่าคนที่เรียกเธอคือ วรุณลูกชายของนายแพทย์สมชายซึ่งเป็น
สมาชิกสภากาแฟของเตี่ยเธอนั่นเอง วรุณเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย
ของเธอ

"ไม่เป็นไรค่ะ หมวยเล็กกลับเองได้"เธอตอบด้วยความเกรงใจ

"เอ้า ขึ้นมาเถอะ ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว เปลืองค่ารถเมล์ทำไม แล้ว
ก็ตรงนี้จอดนานไม่ได้นะ"ชายหนุ่มเร่ง

หมวยเล็กลังเลและตัดสินใจเปิดประตูรถและนั่งคู่ไปกับวรุณเมื่อ
รถคันหลังบีบแตรไล่เสียงดัง
"ขอบคุณค่ะ พี่วรุณ "หมวยเล็กยกมือไหว้ ทำเอาวรุณรับไหว้แทบ
ไม่ทัน
"เอ้า มาไหว้พี่ทำไม ห่างกันแค่สามปีเอง แถมเมื่อตอนเด็กๆยังวิ่ง
เล่นด้วยกันอยู่เลย"วรุณกล่าว

"ค่ะ แต่ตอนนี้พี่วรุณโตแล้วนี่คะ แถมยังเป็นว่าที่คุณหมออีก "
หมวยเล็กกล่าว
เธอกับวรุณเป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เล็กก็จริงแต่วรุณถูกส่งเข้าเรียน
มัธยมในกรุงเทพทำให้เธอและเขาไม่ค่อยได้พบกันและห่างเหิน
กันไปตั้งแต่นั้น

"เป็นยังไงบ้างกับชีวิตนักศึกษา "วรุณชวนคุย

"ก็สนุกดีค่ะ ยังรู้สึกแปลกๆอยู่นิดหน่อย" หมวยเล็กตอบ

"ธรรมดาน่ะ เป็นทุกคนละ ที่มหาวิทยาลัยไม่มีใครมาคอยใส่ใจเรา
มากเหมือนมัธยมหรอก ดังนั้นต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วก็ต้องพึ่ง
พาเพื่อนๆกับรุ่นพี่ให้มากไว้" วรุณสอนเด็กสาว

เขาประทับใจเด็กสาวตั้งแต่วันรับน้องของมหาวิทยาลัยวันแรก
แล้วและเมื่อหมวยเล็กแนะนำตัวเขาใช้เวลานึกไม่นานก็จำได้ว่า
เป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กของเขานั่นเองซึ่งเขาพยายามหาทางเพื่อ
ให้ได้ใกล้ชิดกับหมวยเล็กให้มากขึ้นโดยกลับมาพักที่บ้านชั่วคราว
แทนที่จะพักที่หอพักของมหาวิทยาลัยเหมือนก่อน เพื่อที่จะได้มี
โอกาสรับส่งหมวยเล็ก ซึ่งในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จในวันนี้

การสนทนาเป็นไปอย่างออกรสส่วนใหญ่จะเป็นการเล่าว่าช่วงที่
หายกันไปนั้นแต่ละคนมีวีรกรรมอะไรบ้างจนกระทั่งหมวยเล็ก
เตือนว่าใกล้จะถึงบ้านแล้ว

"หมวยเล็กยังไปช่วยเตี่ยขายกาแฟอยู่อีกหรอ ต้องตื่นเช้ามากเลยสิ
นะ" วรุณถาม

"ค่ะหมวยเล็กยังช่วยอยู่ค่ะ ก็ตื่นเช้าจนชินแล้ว" หมวยเล็กตอบ
"ต่อไปคงไม่ไหวมั้ง การเรียนมหาวิทยาลัยน่ะยากนะ ต้องอ่าน
หนังสือหนักและมีงานค่อนข้างเยอะ หมวยเล็กจะไหวหรอ"
วรุณถาม

"หมวยเล็กเรียนบัญชีนะคะไม่ได้เรียนหมอเหมือนพี่วรุณคงไม่
หนักหรอกค่ะ"หมวยเล็กตอบ

"เรียนอะไรก็หนักทั้งนั่นแหละหมวยเล็ก พี่หมายถึงเราต้องตั้งใจ
และอีกอย่างถ้าเข้าไปพักหอพักของมหาวิทยาลัยได้ก็จะทุ่นเวลา
เรื่องการเดินทางด้วยนะ"วรุณอธิบาย

"อีกอย่างเตี่ยหมวยเล็กก็อายุเยอะแล้ว น่าจะให้ท่านพักบ้าง พี่ได้
ยินจากพ่อว่าครอบครัวหมวยเล็กก็มีกิจการอย่างอื่นนี่นา จะให้เตี่ย
ของหมวยเล็กมาลำบากทำไม"วรุณถาม

"เตี่ยบอกว่าถ้าเตี่ยไม่ขายพวกเพื่อนๆเตี่ยก็จะไม่มีที่สังสรรค์กันน่ะค่ะ"
หมวยเล็กตอบ

"โธ่ หมวยเล็ก คนจะสังสรรค์กับเพื่อนน่ะที่ไหนก็ได้ หรือไม่ก็ทำ
เป็นเฟรนส์ไชน์สิ ไม่ต้องทำเอง คุมร้านอย่างเดียว เตี่ยจะได้พัก
ด้วย เดี๋ยวพี่ลงหุ้นด้วยก็ได้ หรือหมวยเล็กไม่อยากให้เตี่ยพัก"
วรุณพยายามชี้นำ

"หมวยเล็กกลัวเตี่ยไม่อนุญาติค่ะ เพราะเตี่ยชอบทำอะไรเองมา
ตลอด" หมวยเล็กตอบ

"หมวยเล็กก็บอกว่าต้องไปพักที่หอพักมหาวิทยาลัยสิ อาจไม่ทุก
วัน เตี่ยอาจยอมก็ได้นะมีร้านบรรยากาศดีๆ นอกจากสภากาแฟ
แล้วอาจมีลูกค้ารายใหม่ๆเข้ามาด้วย เตี่ยหมวยเล็กก็จะมีเพื่อมาก
ขึ้นนะ" วรุณหาคำตอบให้เสร็จ

"พี่วรุณส่งหมวยเล็กซอยหน้านี้ละค่ะ หมวยเล็กเดินเข้าซอยเอง
พี่วรุณจะได้ไม่ต้องกลับรถ"หมวยเล็กเตือนเมื่อเห็นว่าใกล้ถึง
บ้านแล้ว

"จ๊ะ วันพรุ่งนี้พี่มารับนะ ไหนๆก็มหาวิทยาลัยเดียวกัน เป็นรุ่นพี่
ต้องดูแลรุ่นน้อง"วรุณบอกหมวยเล็ก

"ไม่เป็นไรค่ะ หมวยเล็กไปเองได้"หมวยเล็กตอบแต่ในใจมันเต้น
ระทึกยังไงพิกล

"ไม่เอาละ พี่มารับละดีแล้ว พี่รอหมวยเล็กที่ปากซอยก็แล้วกัน ถ้า
ไม่เจอพี่โดดเรียนเลยเอ้า"วรุณตอบแกมบังคับ หมวยเล็กไม่ตอบ
แต่หันมายิ้มให้และยกมือไหว้วรุณก่อนลงจากรถไป

...................................................................................................


"อาหมวยเล็กกกกกกกก " เสียงกวนๆของคิ้มลอยมาก่อนจะเห็น
เด็กหนุ่มในชุดเสื้อยืดขาวและกางเกงขายาวสีดำสวมรองเท้าบูท
เดินเข็นรถเข็นเปล่าเข้ามา เด็กหนุ่มหันไปสบตากับอาโก ซึ่งกำลัง
เคาะกระบวยกับหม้อน้ำร้อนเหมือนกับโกรธแค้นอุปกรณ์หาเลี้ยง
ชีพมานาน

"อาหมวยเล็ก เข้าโรงเรียนใหม่แล้วหรอจ๊ะ" คิ้มถามพร้อมกับจอด
รถเข็นเปล่านั้นข้างตัวก่อนหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่พาดคออยู่ขึ้นซับ
เหงื่อ

"เค้าเรียกมหาวิทยาลัยย่ะ คิ้ม เค้าไม่มีเวลาเล่นกับเธอนะ เค้ารีบ
เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน"หมวยเล็กพูดกับเด็กหนุ่ม

"ฮั่นแน่ กลัวไปเรียนไม่ทันหรือกลัวขึ้นรถไม่ทันจ๊ะ" คิ้มหยอก
แต่ในใจเด็กหนุ่มรู้สึกเสียวแปล๊บเหมือนถูกมีดแทง

"อย่ายุ่งน่าคิ้ม พี่วรุณเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยนะ ไหนๆก็ไปทาง
เดียวกันอยู่แล้วนี่"หมวยเล็กแก้ตัวทั้งที่รู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงนั้นเธอ
เองก็ชักจะ ชอบพอกับพี่วรุณมากไปกว่ารุ่นพี่มหาวิทยาลัยเสียแล้ว

"เคร้ง!!! " สภากาแฟได้สะดุ้งกันอีกครั้งเมื่ออาโกเจ้าของร้านเคาะ
กระบวยเหล็กกับชั้นวางแก้วเสียงดังลั่น

"โก เป็นอะไรโก "ขาประจำสุ่นร้องถามหลังจากตั้งสติได้

"ไล่แมลงวันโว้ย "อาโกตอบเสียงหงุดหงิดและยิ่งหงุดหงิดเข้าไป
ใหญ่เมื่อได้ยินเสียงเด็กหนุ่มสวนกลับมา

"อ้าว อาโก แล้วแมลงวันนี่มันมาทำอะไรแถวนี้ละโก เอ๊ะ หรือว่า
มันจะมาตอม..."

"โว้ย ... "อาโกร้อง "อาสมชายฆ่าคนตายนี่ติดคุกกี่ปีวะ"อาโกถาม
อย่างเหลืออด

"ไม่เอาแล้วคิ้ม เลิกยั่วเตี่ยสักทีเหอะ หมวยเล็กเหนื่อยจะแย่แล้ว
สายแล้วด้วย" หมวยเล็กบอกพร้อมกับจัดของชิ้นสุดท้ายบนชั้น

"เตี่ย หมวยเล็กไปละนะ" หมวยเล็กบอกพร้อมกับยกมือไหว้

น่าแปลกที่ทั้ง คิ้มและอาโก ได้แต่ยืนมองตามหมวยเล็กไปแถมยัง
ถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน

"อั้ว ว่าน่าสงสารทั้งอดีตพ่อตาและอดีตลูกเขยเลยว่ะ"ขาประจำสุ่น
กระซิบสมาชิกสภากาแฟ..


"หมวยเล็ก... กลางวันนี้ว่างไปทานข้าวกันมั้ยจ๊ะ" หญิงเพื่อนคณะ
เดียวกันถามหมวยเล็กเมื่อเลิกเรียนวิชาสุดท้ายก่อนพักกลางวัน

"ถ้าไม่ไกลมากก็คงได้มั้ง" หมวยเล็กตอบ

"ไม่มากหรอกจ๊ะ แหมไม่ลืมหรอกน่าว่าหมวยเล็กต้องเข้าเรียน
ตรงเวลาเป๊ะ"เพื่อคนหนึ่งในกลุ่มแซว

"แล้วจะไปไหนกันละ"หมวยเล็กถาม ในขณะที่เพื่อนๆในกลุ่มยิ้ม
กริ่ม

"ไปอ่อยหนุ่มๆไงจ๊ะหมวยเล็กสบายแล้ว เพราะมีว่าที่คุณหมอ
หนุ่มมาเป็นเพื่อนใจ แต่พวกเรายังนี่จ๊ะ"หญิงแซว

"ไม่ใช่นะ พี่วรุณเป็นพี่ของหมวยเล็กมาตั้งแต่เด็กต่างหาก"หมวย
เล็กแก้ตัว

"จ้า แซวเล่นก็ไม่ได้ พวกเราจะไปที่โรงอาหารคณะวิศวะกันน่ะ
ได้ยินว่าโรงอาหารมีร้านของหวานอร่อย"หญิงอธิบาย

"ทำไมน้า ร้านของหวานอร่อยๆต้องไปอยู่ในคณะที่มีแต่ผู้ชายนะ
ทีคณะเราไม่เห็นจะได้ความเลย" เพื่อนคนนึงในกลุ่มบอก

"ก็เพราะผู้ชายชอบของหวานไงจ๊ะ ไปเถอะ "หญิงเร่ง

ร้านของหวานที่คณะวิศวะนั้นอร่อยจริงดังที่เพื่อนๆของหมวย
เล็กบอกเอาไว้แต่ละคนมีถ้วยของหวานเปล่าวางอยู่ตรงหน้าไม่
ต่ำกว่าสองถ้วย ยกเว้นหมวยเล็กที่ถ้วยแรกยังหมดไม่ถึงครึ่ง

"แหม หมวยเล็ก รักษาหุ่นน่าดูเลยนะ กลัวพี่วรุณไม่ชอบหรือไง
จ๊ะ "หญิงถาม

"ไม่ใช่นะ"หมวยเล็กตอบ

"ก็พวกผู้ชายเค้าจ้องกันขนาดนั้นน่ะ พวกเธอไม่อายกันรึไง"
หมวยเล็กถาม

"ก็นั่นละหมวยเล็ก อุตส่าห์ทนอับอายแล้ว ขอถ้วยสามดีกว่า เอา
ให้คุ่มค่าอายหน่อย "เพื่อนในกลุ่มตอบ

"ยังจะทานกันอีกหรอ " หมวยเล็กถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"จ๊า อิ่มก็ได้ หมวยเล็กต้องไปจัดเตรียมห้องเรียนแล้ว "หญิงบอก
พร้อมกับชวนสาวๆกลุ่มนั้นกลับ

ขณะที่ออกจากโรงอาหารเพื่อนคนหนึ่งออกอาการกรี๊ดพร้อมกับ
ชี้ไม้ชี้มือไปทางนักศึกษาชายกลุ่มหนึ่ง

"นั่นไง!หวานใจของชั้น" หมวยเล็กมองตามไปแต่นักศึกษากลุ่ม
นั้นก็เดินเข้าไปในอาคารเรียนแล้ว หมวยเล็กรู้สึกคลับคล้ายคลับ
คลากับคนในกลุ่มนั้นคนหนึ่งอย่างบอกไม่ถูก

"โธ่เอ้ย มาตั้งนานไม่เจอ ได้เจอตอนจะกลับแป๊บเดียว"เพื่อนๆ
หมวยเล็กบ่น

"ดูซิ หมวยเล็กมีพี่หน้าฝนพวกเราจะมาหาพี่หน้าร้อนซะหน่อย
ไม่ได้เจอเลย ฮึ" หญิงบ่น ในขณะที่หมวยเล็กพยายามนึกถึงคนที่
รู้จักแต่ก็นึกไม่ออก

"อะไรของเธอ พี่หน้าร้อน" หมวยเล็กถาม

"ฮั่นแน่หมวยเล็ก อย่าคิดนอกใจพี่หน้าฝนนะจ๊ะ พี่หน้าร้อนน่ะ
ของพวกเราจ๊ะ"เพื่อนในกลุ่มตอบ

"นี่หมวยเล็กไม่เคยได้ยินหรอ ว่าคณะวิศวะนะมีชายหนุ่มรูปงาม
อยู่หลายคน แต่พี่หน้าร้อนเนี่ยสุดจะแมนสุดแสนจะสมาทร์ ใจดี
อีกต่างหาก เป็นติวเตอร์วิชาคำนวณยากๆให้กับน้องๆและเพื่อนๆ
หลายคณะเลยนะ"หญิงบอก

"โธ่เอ้ย นึกว่าอะไร ที่แท้ก็จะมาขอให้เค้าติวให้น่ะเอง"หมวยเล็ก
ขำเพื่อนพร้อมกับเดินนำกลับไปยังคณะของตน

......................................................................................

"เตี่ย... เตี่ยเคยคิดจะพักผ่อนบ้างหรือเปล่า?" หมวยเล็กถามบิดาซึ่ง
คำถามนี้ทำให้ อาโกถึงอึ้ง ก่อนที่จะถามกลับไป

"ทำไมหรอหมวยเล็ก ลื้อไม่อยากให้อั้วขายกาแฟหรอ?"

"หมวยเล็กอยากให้เตี่ยได้พักบ้างน่ะ เตี่ยไม่ค่อยแข็งแรงเหมือน
ก่อนแล้วน่าจะได้พักนะ"หมวยเล็กบอก

"ขายกาแฟก็ไม่ได้หนักนี่อาหมวย ตอนเช้าลื้อก็เตรียมของอั้วก็อยู่
ร้านทั้งวัน ตอนเย็นลื้อก็มารับกลับสบายจะตาย" อาโกบอกลูกสาว

"หรือลื้ออายที่ต้องมาขายกาแฟ" อาโกถามลูกสาว

"ไม่นะเตี่ย แต่หมวยเป็นห่วง ถ้างั้น เราทำร้านกาแฟใหม่กันมั้ย
เตี่ย ทำเป็นเฟรนด์ไชน์แล้วจ้างคนดูและ เตี่ยก็เป็นเถ้าแก่คุมร้าน
อย่างเดียวสบายดี" หมวยเล็กบอก

"แล้วมันจะไปรอดรึ หมวยเล็กจ้างเค้ามันแพงนา" อาโกยังต่อรอง

"รอดสิเตี่ย มีร้านสวยๆคนก็เข้าเยอะเตี่ยจะได้มีเพื่อนเยอะๆไง"
หมวยเล็กบอก

"แต่เตี่ยมีเพื่อนแค่นั้นพอแล้วนี่หมวยเล็ก เพื่อนนะไม่ต้องมีเยอะ
หรอกขอให้เป็นเพื่อนแท้คนเดียวก็เกินพอแล้ว"อาโกยังคงดื้อไม่
ยอมที่จะพัก

"เตี่ยพักผ่อนเตี่ยก็ไม่ต้องไปเจออาคิ้มคอยกวนประสาทเตี่ยไง"
หมวยเล็กเองก็ไม่ยอมแพ้ แต่ก็แปลกใจที่เตี่ยกลับหัวเราะอย่าง
สมใจ

"อาหมวย ลื้อไมรู้อะไร ตั้งแต่ลื้อไปนั่งรถลูกหมอสมชาย ไอ้คิ้ม
มันก็เลิกมากวนส้น..อุ๊บ เอาเป็นว่ามันไม่มากวนใจอั้วแล้วก็แล้ว
กัน ฮ่าๆๆๆ "

หมวยเล็กรู้สึกเจ็บในใจนิดๆโดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุ
ใด
เธอไม่เคยคิดที่จะคบกับคิ้มเกินเลยไปกว่าเพื่อนบางทีอาจเพราะ
ท่าทางที่ไม่สนใจในเรื่องอนาคตของเขาละมังที่ทำให้เธอรู้สีก
ไม่ไว้ใจพอที่จะเปิดใจรับเขาเข้ามาเธอรู้ว่าคิ้มอยู่กับมารดาเพียง
สองคนเพราะพ่อของคิ้มทิ้งสองแม่ลูกไปมีเมียใหม่ตั้งแต่คิ้มยัง
เด็กแม่ของคิ้มย้ายมาอยู่ที่ตลาดได้เกือบสิบปีแล้ว คิ้มเองก็รับจ้าง
เข็นผักในตลาดมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เธอเคยถามคิ้มว่าทำไมยัง
มามัวแต่เข็นผักไม่ใช้เวลาไปกับการเรียนหนังสือให้เต็มที่ซึ่งคิ้ม
ตอบว่าเขาชอบที่จะทำแบบนี้และที่ที่เขาเรียนก็ไม่ได้หนักหนา
อะไรเรียนไปเรื่อยๆก็จบ

เธอรู้แต่ว่าคิ้มเลือกเรียนช่างแต่ที่ไหนนั้นเธอเองไม่ได้สนใจเพราะ
ดูคิ้มเองก็ไม่ได้ให้ความใส่ใจกับมันมากนัก

"อาหมวย หรือลื้อไม่อยากช่วยอั้วขายกาแฟจริงๆ" อาโกถามลูกสาว

"ก็ไม่เชิงเตี่ย แต่หมวยอาจต้องไปพักที่หอเพื่อนบ้างถ้าต้องทำราย
งานหมวยอาจช่วยเตรียมของให้เตี่ยไม่ได้"หมวยเล็กใช้ไม้ตายสุด
ทั้าย สองสามเดือนมานี้เตี่ยไม่ค่อยสดชื่นเหมือนมีเรื่องกังวลใจซึ่ง
เธอเฝ้าถามแต่เตี่ยก็ตอบว่าไม่มีอะไร เธอจึงอยากให้เตี่ยได้พักผ่อน
เสียที

"หมวยเล็กเรียนหนักอย่างนั้นเลยหรือ " อาโกถามลูกสาว

"ใช่เตี่ย นะ ถ้าเตี่ยยังอยากขายเราเปิดร้านสวยๆแล้วจ้างเด็กซักคน
พี่วรุณบอกว่าจะลงทุนร่วมด้วย"หมวยเล็กบอก

อาโกนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะตอบ
"เอาเถอะหมวยเล็ก ถ้าลื้ออยากเปิดร้านลื้อก็เปิดไปเถอะ อั้วว่าอั๊วก็
น่าจะพักจริงๆเสียที" อาโกพูดกับหมวยเล็กพร้อมกับเอื้อมมือไป
ลูบผมหมวยเล็กที่มานั่งเกาะขาอยู่...

....................................................................................................

"หมวยเล็กจะย้ายเข้ามาอยู่หอพักมหาลัยเมื่อไรครับ " วรุณถาม
หมวยเล็กขณะที่ขับรถกลับจากมหาวิทยาลัย

"ก็ อาทิตย์หน้าค่ะ ตอนนี้ก็ไปๆมา พักกับเพื่อก่อนถ้าต้องทำราย
งานดึก"หมวยเล็กตอบ

"ถ้าหมวยเล็กไปพักที่โน่นแล้วพี่จะอาสาพาไปเลี้ยงข้าวเย็นทุกวัน
เลยนะ"วรุณอ้อน

"แล้วหมวยเล็กคุยกับเตี่ยยังไงท่านถึงยอมล่ะ" วรุณถาม

"ก็บอกอย่างที่พี่วรุณแนะนำนั่นละค่ะ หมวยเล็กเห็นเตี่ยไม่ค่อย
สดชื่นมาสองสามเดือนแล้วถามก็ไม่บอกหมวยเล็กว่าเตี่ยคงเหนื่อย
เลยบังคับให้เลิกขายแล้วนอนอยู่กับบ้านแทน"หมวยเล็กตอบ
พลางหัวเราะ

"พี่ว่าหมวยเล็กทำถูกแล้วล่ะ ท่านควรจะได้พักบ้าง"วรุณเสริมและ
ดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาตั้งใจ เขาหาโอกาสใกล้ชิดหมวย
เล็กมานานแต่ก็ติดที่พ่อของเขาและเตี่ยของหมวยเล็กจึงทำอะไร
ไม่ค่อยสะดวกนัก

ที่ป้ายรถเมล์หมวยเล็กเห็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษาซึ่งดูเหมือนจะ
เป็นเครื่องแบบของสถาบันเดียวกับเธอลงจากรถเมล์ดัวยท่าทางที่
คุ้นตาแต่ก็นึกไม่ออก ดูเหมือนวรุณจะสังเกตุอยู่ก่อนแล้วจึงถาม
หมวยเล็ก

"หมวยเล็กรู้จักมั้ย คนนั้นน่ะ" วรุณถาม

"ใครคะ"หมวยเล็กถาม

" ก็เด็กวิศวะปีสองรุ่นพี่หมวยเล็กปีนึงไง ดังจะตายได้ยินว่าสาวๆ
ทั้งบัญชีทั้งอักษรกรี๊ดกันใหญ่ รู้สีกว่าบ้านจะอยู่แถวตลาดนี่ละนะ"
วรุณบอก

"เอ จะใช่คนที่ชื่อหน้าร้อนอะไรนั่นหรือเปล่าคะ ชื่อแปลกดีนะคะ"
หมวยเล็กนึกถึงวันที่ไปทานของหวานที่คณะวิศวะและเงาหลังที่
คุ้นตา

วรุณหัวเราะลั่นก่อนจะบอก
"อะไรกันหมวยเล็ก ทำไมเรียกซะเจ้าของคงงงไปเลย หมอนั้นชื่อ
คิมหันต์ ได้ข่าวว่าเรียนเก่งมากทีเดียวละ"

"คิมหันต์ "หมวยเล็กทวน เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้หัวใจก็เจ็บ
แปล็บขึ้นมาทันที หมวยเล็กกำมือแน่น

"หมวยเล็กเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"วรุณถาม

"เปล่าคะ พอดีหมวยเล็กนึกเรื่องที่ต้องทำบางอย่างได้เท่านั้นค่ะ"


ช่วงสายของวันรุ่งขึ้น หนุ่มๆคณะวิศวะต่างพากันแปลกใจที่มีสาว
น้อยร่างบางมายืนก้มหน้าก้มตาเหมือนรอใครอยู่ที่ใต้ตึกเรียน
โดยไม่สนใจสายตากรุ้มกริ่มของหนุ่มๆอีกหลายคน

เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยแว่วมา หมวยเล็กเงยหน้าขึ้นมอง ใช่จริงๆ
กลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่เดินออกมาจากตึกเรียน และคนที่เดินนำ
หน้าแต่หันหลังให้กับเธอนั้นเป็นคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี
นักศึกษากลุ่มนั้นพากันหยุดมองหมวยเล็กด้วยความสนในพร้อม
ทั้งเป่าปากแซวกันอย่างสนุกสนาน จนคนที่หันหลังอยู่ต้องหันมา
มอง
เหมือนเวลาผ่านไปนาน หมวยเล็กกำหมัดแน่นเดินเข้าหา คิมหันต์
อย่างช้าๆ
"โหโว้ย สาวบัญชีบุกมาหาไอ้คิมหันต์ถึงที่เลยโว้ย"เพื่อนคนหนึ่ง
แซว แต่ยังไม่ทันได้มีใครพูดอะไรไปมากกว่านั้น

"เผี๊ยะ!" เสียงฝ่ามือเล็กๆ กระทบใบหน้าของคิมหันต์อย่างจัง ทำ
เอาทั้งกลุ่มเงียบสนิท

"สนุกมากมั้ย คิ้ม ที่หลอกกันมาตลอด ไหนว่าเราเป็นเพื่อนกันไง
ทำไมต้องปิดบังกันด้วย.."ขอบตาหมวยเล็กเริ่มที่จะมีน้ำตาเรื่อ
ออกมา

"ปิดบังหรอ .. " คิ้มหรือคิมหันต์ทวน

"กับหมวยเล็กคิ้มไม่เคยมีอะไรปิดบังเลยนะ เพียงแต่หมวยเล็กไม่
เคยใส่ใจมันเท่านั้นเอง" คิมหันต์พูด

"พอแล้ว .. ในเมื่อไม่คิ้มไม่คิดว่าเค้าเป็นเพื่อน ..เค้าก็ไม่ต้องการตัว
เองเหมือนกัน" หมวยเล็กพูดพร้อมกับเอามือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ
ก่อนจะวิ่งจากไป

ท่าทางแบบนี้เขาเห็นมาบ่อยครั้งเมื่อเด็กหญิงมีเรื่องขัดใจหรือ
ทะเลาะกับเตี่ย เขาเองที่เป็นเพื่อนปลอบใจและสร้างเสียงหัวเราะ
ให้เสมอแต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเขารู้สึกได้..

"โห โว้ย ละคอนน้ำเน่า แต่เอ เด็กคนนั้นดูคุ้นๆยังไงชอบกล"
เพื่อนคนเดิมแซว
"เฮ้ย นั่นมันแฟนไอ้หมอวรุณนี่หว่า .. โธ่ ไอ้คิมหันต์ สาวๆแย่ง
กันทั้งมหาลัยแต่ดันไปชอบแฟนชาวบ้าน งานนี้ดังกว่าเดิมแน่
ไอ้คิ้ม"
..................................................

สภากาแฟของตลาดสดดูเงียบเหงาไปถนัดตาเมื่ออาโกไม่มาขาย
กาแฟได้อาทิตย์กว่าแล้ว สมาชิกบางคนก็มานั่งคุยกันเช่นเดิม
บางคนก็นำกระติกน้ำชามาด้วยและนั่งจิบไปคุยไป

"อาโกเป็นไงบ้างวะ เฮียไก่ ได้ข่าวเฮียไปเยี่ยมมานี่"ชายวัยกลาง
คนที่ชื่อสุ่นถาม

"ก็ดูหงอยๆไปนา ไม่สดชื่นเหมือนเวลาได้ไล่หมาแถวนี้"เฮียไก่
ตอบ

"ย้อนมาจนได้สิน่า เฮียนี่ น่าสงสารแกเนาะ หมวยเล็กไปเรียนนี่
เลยไม่มีใครช่วยเลยสิ"นายสุ่นบ่น

"เห็นว่าหมวยเล็กอีเป็นห่วงอาโกน่ะ เห็นว่าอายุมากแล้ว อีอยาก
ให้อาโกได้พักผ่อน"หมอสมชายบอกเพื่อน

"ไม่ใช่ ไอ้วรุณมันหวงไม่ให้มาหาหรอกรึไงหมอ"สุ่นแซวหมอ
สมชาย

"ไอ้วรุณมันจะยุยังไงแต่มันก็เป็นการตัดสินใจของนังหมวยเล็ก
นี่หว่า"หมอสมชายเถียง

ขณะเดียวกันคิ้มเข็นรถผักเข้ามา เขาเอ่ยคำทักทายสั้นๆกับทุกคน
และเข็นรถไปส่งผักตามปกติ

"ไอ้นี่อีกคน น่าสงสารฉิบ แหม ลูกช่างตัดเสื้อ รึจะมาสู้ลูกหมอ
จริงมั้ยเฮีย"นายสุ่นหันไปถามความเห็นเฮียไก่

"เฮ้ยของอย่างนี้เทียบกันไม่ได้โว้ย ใช่มั้ยอาสมชาย ลูกหลานมัน
จะแข่งกัน พ่อแม่มาเกี่ยวอะไรด้วยวะ"เฮียไก่ตอบ

"ใช่อย่างไอ้คิ้มนี่ อั้วเห็นมาตั้งแต่เล็กเหมือนกัน เด็กมันดีจริงๆถ้า
อั๊วมีลูกสาวอีกคนนา ยกให้มันแล้ว"หมอสมชายเสริม

"ตอนนี้ที่น่าสงสารที่สุดก็อาโกนี่ละ หงอยเหมือนไก่ติดโรคแบบ
นี้จะแย่เอานา"นายสุ่นบ่น

คิ้มที่เข็นรถเข็นเปล่ากลับมาได้ยินประโยคที่นายสุ่นบ่นพอดีจึง
กล่าวแบบยิ้มๆ
"อยากให้อาโกกลับมาขายมั้ยล่ะเฮียๆทั้งหลาย ถ้าอยากฟังแผน
คิ้มดูมั้ย".........


หลังเลิกเรียนวรุณพร้อมหมวยเล็กและเพื่อนๆในกลุ่มเข้าไปใน
ร้านกาแฟข้างมหาวิทยาลัยซึ่งในร้านมีลูกค้าค่อนข้างแน่นแต่ก็ยัง
พอมีโตีะว่าง พวกเธอเลือกนั่งโต๊ะที่ว่างด้านในสุด หญิงสาวเจ้า
ของร้านซึ่งคุ้นเคยกับวรุณเดินมารับรายการเครื่องดื่มที่โต๊ะ

"วันนี้ควงสาวๆมาหลายคนเลยนะคะ"เจ้าของร้านทักวรุณ

"ครับ เลี้ยงรับที่น้องหมวยย้ายมาพักที่หอพักครับ อ้อ แล้วก็น้อง
คนนี้ละครับที่ผมเล่าให้ฟังว่ามีร้านกาแฟเหมือนกัน"วรุณตอบ

"ไม่เหมือนหรอกค่ะ ร้านของเตี่ยหมวยเล็กมีแต่สภากาแฟขาประ
จำเท่านั้น ลูกค้าไม่แน่นร้านอย่างนี้หรอก"หมวยเล็กแทรก

"ไม่หรอกค่ะ น้องคะ คนที่ทำอะไรด้วยใจรักน่ะ ทำด้วยความสุข
ทั้งนั้นแหละค่ะ อย่างพี่เนี่ยช่วงปลายเดือนคนน้อย แต่ก็ยังมีขา
ประจำมานั่งคุยทักทายกัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้วค่ะ เตี่ยหมวยเล็ก
ก็คงคิดเหมือนกัน"
เจ้าของร้านตอบซึ่งทำให้หมวยเล็กต้องนั่งคิดว่าการที่เธอขอให้
เตี่ยเลิกขายนั้นเหมาะสมแล้วหรือไม่

"หมวยเล็ก" หญิงเพื่อนสนิทของหมวยเล็กเรียกเมื่อเห็นว่าหมวย
เล็กนิ่งไปนาน

"เธอเล่ามาดีๆนะ ว่าเธอไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้ที่คณะวิศวะ"
หญิงซัก

"ไม่มีอะไรหรอก เราไม่อยากพูดถึง"หมวยเล็กปัด

"หมวยเล็กทะเลาะกับคิมหันต์หรอ พี่ได้ยินเพื่อนๆพูดกัน"วรุณ
ถามด้วยความสงสัย

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่วรุณ ในเมื่อไม่มีความจริงใจให้กันหมวยเล็ก
ก็ไม่ต้องใส่ใจด้วย"หมวยเล็กปิดเรื่องดื้อๆ

"นี่พูดง่ายนะหมวยเล็ก เธอรู้จักพี่เค้าก็แนะนำพวกเราบ้างสิจ๊ะ"
เพื่อนอีกคนรบเร้า

"ไม่ นี่ถ้ายังเป็นเพื่อนกันไม่ต้องเอาหมวยเล็กไปเกี่ยวกับนายคน
นั้นอีกนะ"หมวยเล็กเริ่มหงุดหงิด

"จ้า...ไม่ก็ไม่ แหมนึกว่าจะมีทางลัดกันซะอีก"หญิงพูดขำๆ

จริงๆแล้วหมวยเล็กก็ปากแข็งไปอย่างนั้นเองในใจก็ยังแอบน้อย
ใจลึกๆที่คิ้มรู้ว่าเธอเรียนที่เดียวกับเขาแล้ว แต่ก็ไม่เคยที่จะแวะมา
หาบ้างเลยหรือที่เขาไม่บอกเธอว่าเขาเองก็เรียนที่นี่เพราะเห็นว่า
เธอไม่มีค่าพอ หมวยเล็กคิดในใจซึ่งวรุณได้แต่มองด้วยความกังวล

.....................................................................................................

"ช่วยมั้ยอาโก " เสียงกวนๆของคิ้มคู่ปรับเก่าดังมาให้ได้ยินขณะ
ที่อาโกเข็นรถอุปกรณ์กาแฟมาตามถนน

"ไม่ต้องยุ่งโว้ย"อาโกตอบ คิ้มเดินเข้ามาใกล้และออกแรงเข็นช่วย

"โอ้โห อาโก เคยหยอดน้ำมันบ้างมั้ยเนี่ย ฝืดขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไร
เดี๋ยวคิ้มเซอร์วิส จัดการให้"คิ้มบอก

"แล้วที่ไอ้สุ่นบอกอั้วว่าลื้อจะยึดแผงอั้วไปขายเองน่ะจริงหรอวะ
อาคิ้ม"อาโกถามคิ้ม

"โธ่ ใครจะไปทำล่ะเตี่ย เอ้ย อาโก อั้วก็ต้องไปเรียนหนังสือเหมือน
กันนา แค่รับส่งผักก็ไม่มีเวลาแล้ว"คิ้มบอก

คิ้มช่วยอาโกเข็นรถมาจนกระทั่งถึงแผงที่เคยขายประจำ ตู้และชั้น
ดูแปลกตาไปเหมือนได้รับการซ่อมแซมมาอย่างดี

"เฮ้ย ใครทำอะไรแผงอั้ววะ"อาโกอุทาน

"ไม่มีอะไรน่า อาโก พวกเพื่อนพ้องสภากาแฟจ้างอั้วให้ซ่อมให้
น่ะ ที่นี้อาโกก็เก็บของอุปกรณ์ในตู้นี้ได้เลยเวลาเข็นรถกลับบ้าน
ก็เบาแล้ว"คิ้มบอกในขณะที่กำลังหยอดน้ำมันล้อรถเข็นให้กับอา
โก

"แล้วอั้วต้องจ่ายเท่าไรวะ"อาโกถาม

" อาโกไปเคลียร์กับสภากาแฟเอาเองเถอะ อั้วไม่ยุ่งด้วยหรอก"
คิ้มบอก

"ลื้อนี่ฝีมือเหมือนช่างจริงๆเลยนา"อาโกชมหลังจากสำรวจชั้น
ใหม่

"อ้าว อาโก ไม่งั้นม้าเสียตังค์ส่งอั๊วเรียนเสียเปล่าสิ ไปล่ะ อาโก อั้ว
ต้องไปส่งผักต่อ"คิ้มบอกพร้อมเก็บเครื่องมือใส่รถเข็นผัก

อาโก มองตามไปและรู้สึกดีๆกับคิ้มมากขึ้น ในขณะที่สภากาแฟ
เริ่มทยอยเข้ามา อาโกพยายามจะจ่ายค่าซ่อมแซมชั้นกาแฟ แต่ไม่มี
ใครรับและสุดท้ายอาโกประกาศเลี้ยงกาแฟฟรีหนึ่งวันเพื่อตอบ
แทนน้ำใจ

"เรื่องนี้ต้องยกความดีให้ไอ้คิ้มมันนะ อาโก

"เฮียไก่บอก "เพราะมันเป็นตัวต้นคิด"เขาเสริมต่อ

"ไม่รู้มาก่อนว่าไอ้คิ้ม มันมีฝีมือทางช่างด้วย"นายสุ่นถามหลังจาก
เปิดตู้นั้นตู้นี้ของชั้นกาแฟ

"อ้าว ไม่รู้กันรึไงว่าคิ้มมันเรียนวิศวะเลยนา ที่เดียวกับหมวยเล็ก
และวรุณนั่นล่ะ"หมอสมชายตอบ

"ไอ้หยา จริงหรอ ไม่เห็นหมวยเล็กมันบอกอะไรเลยนี่ พอดีเลยอั้ว
จะได้ฝากตังค์ไปให้อาหมวยด้วย"อาโกบอก

"แหม เดี๋ยวนี้สนิทสนมถึงขั้นฝากเงินฝากทองกันเลยรึ อาโก"นาย
สุ่นแซว

"ไม่เป็นไรหรอก ไอ้คิ้มมันไว้ใจได้ พูดถึงมันอั้วขอเล่าอะไรให้ฟัง
หน่อย พวกเราจะได้รู้จักมันจริงๆเสียที"เฮียไก่บอก...

คิ้มและแม่ได้ย้ายมาอยู่ข้างตลาดเมื่อหกปีก่อนโดยที่พ่อของคิ้มได้
ทิ้งสองแม่ลูกไป แม่ของคิ้มนั้นพอที่จะเย็บปักถักร้อยได้ พ่อค้าแม่
ค้าในตลาดจึงให้ความช่วยเหลือด้วยการเข้าเป็นลูกค้าประจำของ
ร้าน ซึ่งแม่ของคิ้มก็คิดราคาไม่แพงและฝีมือดีจึงทำให้ร้านตัดเสื้อ
ขยายอย่างรวดเร็ว ส่วนคิ้มนั้นก็รับจ้างแม่ค้าในตลาดเข็นผักจาก
รถส่งมายังแผง ปัจจุบันถึงแม้ว่าร้านจะมีลูกจ้างหลายคนแล้วแต่
แม่ของคิ้มก็ยังตัดเสื้อให้กับลูกค้าประจำด้วยตนเอง ส่วนคิ้มนั้น
เขายังรับส่งผักให้กับแม่ค้าในตลาดโดยส่งให้เฉพาะแม่ค้าที่เกื้อ
หนุนครอบครัวของเขามาก่อนโดยยังรับค่าจ้างวันละสิบบาทเช่น
เดิมแม้ว่าแม่ค้าเหล่านั้นจะเพิ่มค่าแรงให้แต่คิ้มก็ปฏิเสธมาตลอด
โดยทั้งคิ้มและแม่เห็นว่าเป็นการตอบแทนบุญคุญที่พอจะทำได้
สำหรับแม่ค้าเหล่านั้นก็ไม่ต่างกับอาโก ก็คือมีลูกหลานที่ทำงาน
ส่งเสียเลี้ยงดูได้แต่ก็อยากออกมาพบปะเพื่อนฝูงที่รุ้ใจกันแทนที่
จะอยู่บ้านเฉยๆ คิ้มเลยต้องรับเป็นผู้ดูแลและช่วยเหลือแม่ค้าเหล่า
นั้น โดยใช้เวลาในช่วงเช้ามืดก่อนที่จะไปเรียนหนังสือที่มหา
วิทยาลัย

เรื่องที่เฮียไก่เล่าทำให้อาโกต้องเปลี่ยนมุมมองคิ้มเสียใหม่
"อั้วไม่เคยรู้เรื่องเลยนะว่าไอ้คิ้มมันเป็นคนดีแบบนี้" อาโกบอก

"อย่าว่าแต่โกเลย พวกเราหลายคนก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำเพราะไอ้คิ้มมัน
ได้ดียังไงมันก็ทำตัวเหมือนเดิม"เฮียไก่บอก

ขณะนั้นคิ้มเข็นรถเปล่ากลับมาอาโกจึงขอฝากสตางค์ไปให้หมวย
เล็ก

"อาโก ก็ให้เค้าเองสิ หรือฝากพี่วรุณไปก็ได้" คิ้มปฏิเสธ

"ก็ไม่รู้สองคนนั้นจะกลับมาเมื่อไรนี่หว่า เมื่อก่อนอั้วเห็นมาเกาะ
แกะอาหมวยเล็กทุกวัน ตอนนี้ยอมแพ้แล้วรึไง"อาโกถาม

"แหม เตี่ย เอ้ย อาโก ของอย่างนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน อั้วก็เป็น
ของอั้วแบบนี้ ใครเค้าจะมาสน" คิ้มออกอาการน้อยใจ

"อาคิ้ม วรุณน่ะลูกชายอั้ว ถึงลื้อจะมาเป็นคู่แข่ง อั้วก็ไม่รังเกียจนา
แข่งกันทำดีน่ะ ดีทั้งนั้นละ ช่วยอาโกเค้าหน่อยเถอะ" หมอสมชาย
บอก คิ้มจึงจำยอมรับฝากสตางค์จากอาโกไปให้หมวยเล็ก


................................................................................

คิ้มมารอหมวยเล็กที่หน้าโรงอาหารคณะบัญชี แม้ว่าเขาจะพยายาม
ยืนหลบมุมแล้วก็ตามแต่ก็ยังคงเป็นเป้าในการซุบซิบของสาวๆ
หลายๆกลุ่ม
เขาเห็นหมวยเล็กเดินมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนเขาแน่ใจว่าหมวยเล็ก
ก็เห็นเขาเช่นกัน แต่หมวยเล็กกลับรีบเดินเพื่อจะเข้าไปในโรงอา
หาร คิ้มจึงรีบวิ่งไปหาพร้อมกับเรียกหมวยเล็กไว้
"หมวยเล็ก รอก่อน" คิ้มเรียก แต่หมวยเล็กยังเดินต่อไปเหมือนไม่
ได้ยินคิ้มจึงเอื้อมมือไปแตะแขนหมวยเล็กไว้
ทันทีที่มือสัมผัส คิ้มรู้สึกเหมือนมีความอบอุ่นที่คุ้นเคยวิ่งเข้ามาสู่
หัวใจ เขาจงใจทิ้งเวลาให้นานอีกหน่อยก่อนที่จะรั้งมือกลับมา
หมวยเล็กหยุดเดินและหันมามองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"มีอะไรคะพี่คิมหันต์" หมวยเล็กจงใจเรียกทั้งอาวุโสและชื่อเต็ม
ทำเอาคิ้มถึงกับอึ้งไปก่อนจะตอบ

"อาโก เอ้ย เตี่ยหมวยเล็กฝากตังค์มาให้ "คิ้มบอกพร้อมกับยื่นตังค์
ให้ หมวยเล็กมองคิ้มด้วยสายตาที่งงๆ

"คิ้มเจอเตี่ยเค้าได้ยังไง"หมวยเล็กถาม โดยลืมสรรพนามที่ตัวเอง
ตั้งขึ้นเป็นกำแพง

คิ้มอ้ำอึ้งก่อนจะตอบ
"เตี่ยหมวยเล็กไปขายกาแฟที่ตลาดน่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ คิ้มดู
แลอยู่"

"ทำไมเตี่ยกลับไปขายกาแฟไม่บอกเค้าล่ะ" หมวยเล็กถาม

"เตี่ยหมวยเล็กคงไม่อยากให้หมวยเล็กกังวลมั้ง อย่าว่าเตี่ยเลยนะ
หมวยเล็ก ให้เตี่ยได้ทำในสิ่งที่แกอยากทำเถอะ"คิ้มบอก

"คิ้มเป็นใครถึงมาวุ่นวายกับเตี่ยเค้า คิ้มเป็นใครถึงต้องมาช่วยดูแล
เตี่ยเค้าทั้งที่ไม่มีใครขอ"หมวยเล็กขึ้นเสียง

"หมวยเล็ก ใจเย็นๆสิ พี่เค้าคงหวังดี"หญิงปรามและจับแขนหมวย
เล็ก

"คิ้มเอาตังค์ไปคืนเตี่ยนะบอกเตี่ยด้วยว่าเค้าจะกลับไปเอาเอง"
หมวยเล็กยังโมโห

"หมวยเล็ก ! มีเหตุผลบ้างสิ หัดมองคนอื่นแบบที่เค้าเป็นบ้าง
อย่ามองแบบที่เราอยากให้เป็น เตี่ยหมวยเล็กน่ะอยากขายกาแฟ
ก็เพราะรักที่จะขาย อยากเจอกับเพื่อนฝูง เหมือนกับป้าๆหลายๆ
คนที่ขายของในตลาด"
คิ้มเริ่มเสียงดัง แต่น้ำเสียงยังเจือความห่วงใย

"หมวยเล็กเคยบอกว่าคิ้มปิดบังหมวยเล็กเรื่องที่เรียนที่นี่ แต่หมวย
เล็กลองคิดดูบ้างสิ คิ้มปิดบังอะไร หมวยเล็กเคยถามเคยสนใจหรอ
ว่าคิ้มเรียนที่ไหนหรือเรียนอะไร ซึ่งคิ้มเองก็ไม่ได้สนใจเพราะสิ่ง
ที่หมวยเล็กเห็นอยู่ทุกวันนั่นแหละตัวจริงของคิ้ม
แต่เพราะหมวยเล็กไม่เคยมองคิ้มแบบที่คิ้มเป็น ก็เหมือนกับที่
หมวยเล็กมองคนอื่นๆรวมทั้งเตี่ยหมวยเล็กด้วย"

"เผี๊ยะ!" แก้มของคิ้มเป็นรอยนิ้วมือยาวขณะที่หมวยเล็กชักมือกลับ
พร้อมกับกลั้นสะอื้นแต่น้ำตาก็ไหลเป็นสายอาบแก้ม

"หมวยเล็ก พี่คิมหันต์ ใจเย็นๆได้มั้ยคะ ไปคุยกันที่อื่นนะคะ"
หญิงพยายามสงบศึก
คิ้มเอามือลูบแก้มก่อนจะจับข้อมือหมวยเล็กขึ้นมาพร้อมกับวางเงิน
บนมือหมวยเล็ก ความรู้สึกอบอุ่นวิ่งขึ้นมาปลอบอารมณ์ของเขา
ให้เย็นลง

"หมวยเล็ก คิ้มขอโทษ รับเงินนี่ไปเถอะไหนๆเตี่ยหมวยเล็กก็เป็น
ห่วง "คิ้มกล่าวก่อนจะปล่อยมือ เขาล้วงผ้าเช็ดหน้าให้กับหมวย
เล็กเพื่อซับน้ำตา หมวยเล็กก็ยังคงเป็นหมวยเล็กที่ไม่ชอบพกผ้า
เช็ดหน้าแต่เอาหลังมือป้ายน้ำตาเป็นเด็กๆ

"คิ้ม เป็นใครสำหรับหมวยเล็ก คิ้มไม่รู้หรอก แต่หมวยเล็กเป็นใคร
สำหรับคิ้มน่ะ คิ้มรู้ดี นั่นเป็นสาเหตุที่คิ้มจะต้องดูแลเตี่ยของหมวย
เล็ก หมวยเล็กไม่ต้องเป็นกังวลหรอก คิ้มไม่ได้ต้องการเรียกร้อง
อะไร"เขาบอกก่อนที่จะถอนหายใจและยิ้มเหงาๆ

"คิ้มไปก่อนนะ ขอโทษถ้าคิ้มทำให้ไม่สบายใจ" คิ้มบอกก่อนจะ
หันหลังและเดินกลับไปที่คณะ

"หมวยเล็ก" หญิงเรียก

"หญิงซื้อข้าวให้นะ ไปทานที่หอพักดีมั้ยจะได้ล้างหน้าด้วย
ตาบวมหมดแล้ว"หญิงเสนอ หมวยเล็กพยักหน้าทั้งที่ยังสะอื้น

...........................................................................

ช่วงบ่ายหมวยเล็กเลือกที่จะไม่เข้าเรียนแต่กลับมายังร้านกาแฟข้าง
มหาวิทยาลัยแทน ในร้านไม่มีลูกค้าเลย จึงมีเพียงหมวยเล็กและ
เจ้าของร้านเท่านั้น

"รับอะไรดีคะหมวยเล็ก " หญิงสาวเจ้าของร้านเดินเข้ามาถาม

"เอ๊ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"เธอถามเมื่อสังเกตเห็นขอบตาที่
บวมของหมวยเล็ก

"พี่คะ พี่ชอบทำร้านกาแฟจริงๆหรอคะ"หมวยเล็กถาม

เจ้าของร้านสาวจึงนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"ค่ะ พี่ชอบทำร้านกาแฟ ได้เจอเพื่อ เจอคน ได้บรรยากาศที่ทำให้
ทุกคนมีความสุข นั่นทำให้พี่มีความสุขแล้วล่ะค่ะ"เธอตอบ

"แล้วพี่ไม่คิดจะทำงานอย่างอื่นหรอคะ"หมวยเล็กถาม

"อืม.. ตอบยังไงดีล่ะ พี่ก็รับงานแปลอิสระนะคะช่วงที่ไม่มีลูกค้าพี่
ก็นั่งแปลเอกสารไปเรื่อยๆได้สตางค์มากกว่าร้านกาแฟอีก"
เธอตอบขำๆ

เมื่อเห็นหมวยเล็กนิ่งไปเธอจึงพูดต่อ
"ถ้าเราได้ทำในสิ่งที่เรารัก ก็ถือว่าได้พักผ่อนแล้วล่ะค่ะ เนี่ยเมื่อ
วันก่อนมีน้องคนนึงเค้ามาขอดูแบบชั้นวางและเก็บอุปกรณ์ที่ร้าน
เห็นบอกว่าจะเอาไปปรับปรุงร้านของคนสำคัญ เอ หมวยเล็กน่า
จะรู้จักนะ รู้สึกจะชื่อคิ้ม หน้าตาน่ารักเชียว แหมถ้าพี่อายุเท่า
หมวยเล็กจะจีบเลยนะเนี่ย"
เจ้าของร้านพูด ติดตลก หมวยเล็กพยายามสังเกตุเจตนาของเจ้าของร้านแต่พบว่าเธอคงพูดออกมาโดย
ไม่ตั้งใจและไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและคิ้ม

"พี่ว่าอย่าทานกาแฟเลยนะคะ เดี๋ยวพี่เอาน้ำส้มมาให้ดีกว่าจะได้
สดชื่น"เจ้าของร้านพูดก่อนจะลุกไปเตรียมน้ำส้มให้เธอ




เย็นวันนั้นวรุณมาหาหมวยเล็กที่หอพักและรับหมวยเล็กออกมา
ทานข้าวตามลำพัง

"หมวยเล็กน่าจะทานอะไรบ้างนะ" วรุณเตือนเมื่อเขาเห็นหมวย
เล็กแทบจะไม่แตะอาหารบนโต๊ะเลยหมวยเล็กส่ายหน้า

"หมวยเล็กทานไม่ลงหรอกค่ะ"เธอตอบ

"พี่ได้ยินเรื่องที่หมวยเล็กทะเลาะกับคิมหันต์"วรุณถาม

"หมอนั่นทำอะไรหรอ"เขาถามต่อ

"ไม่มีอะไรค่ะกับเค้าหรอกค่ะ"หมวยเล็กตอบ

"แต่เตี่ยกลับมาขายกาแฟอีกแล้ว"หมวยเล็กบอก

"หมวยเล็กเลยไม่แน่ใจว่าที่ทำมาถูกต้องหรือเปล่า"วรุณหยั่งเชิง

"ค่ะ หมวยเล็กไม่สบายใจว่าหมวยเล็กไม่ได้มองเตี่ยแบบที่เตี่ย
อยากเป็นหรือเป็นอยู่"หมวยเล็กตอบ

"แต่ไม่ว่าอย่างไร หมวยเล็กก็ต้องมีชิวิตของหมวยเล็กนะ"
วรุณตอบพร้อมเอื้อมมือไปกุมมือหมวยเล็ก

ความรู้สึกตกใจวิ่งขึ้นมาทันที หมวยเล็กชักมือออกพร้อมมองวรุณ
ด้วยสายตาตำหนิที่ฉวยโอกาส แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าเมื่อกลาง
วันเธอกลับยอมให้คิ้มสัมผัสเธอนานอย่างจงใจและเธอเองได้รับ
รู้ถึงความอบอุ่นและห่วงใยที่ส่งผ่านมาจากปลายนิ้วของเขา

วรุณพิงพนักเก้าอี้ มองหมวยเล็กอยู่นานก่อนจะเอ่ย
"นี่พี่แพ้นายคิมหันต์อะไรนั่นรึเปล่า"

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคิ้มนะคะ"หมวยเล็กปกป้องอย่างไม่รู้ตัว

"พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะหมวยเล็ก"วรุณบอก

หมวยเล็กมองวรุณอย่างไม่แน่ใจก่อนที่จะถาม
"พี่วรุณคะ พี่วรุณมองหมวยเล็กยังไงคะ"

"หมวยเล็กก็เป็นคนน่ารัก ที่ควรได้รับการดูแล และอยู่ในสังคมที่
เหมาะสม"วรุณตอบ

"นั่นคือสิ่งที่พี่วรุณอยากให้หมวยเล็กเป็นใช่มั้ยคะ"หมวยเล็กถาม

"ไม่ใช่นะหมวยเล็ก นั่นเป็นสิ่งที่ควรจะเป็นต่างหากถ้าเลือกได้"
วรุณตอบ

"แล้วถ้าหมวยเล็กกลับไปขายกาแฟแบบเดิม "หมวยเล็กหยั่งเชิง

วรุณพยายามจะเอื้อมมือไปจับมือหมวยเล็กอีกครั้งแต่หมวยเล็กชัก
มือกลับไปก่อน

"เราก็จะมีเวลาให้กันน้อยลง" วรุณตอบเหมือนสร้างเงื่อนไข

"นั่นเป็นคำตอบแล้วใช่มั้ยคะ"หมวยเล็กถาม

"เป็นสิ่งที่เลือกได้ต่างหากหมวยเล็ก"วรุณตอบ

"ถ้างั้นหมวยเล็กเลือกที่จะหัดมองคนอื่นแบบที่เค้าเป็นหรืออยาก
จะเป็นบ้างค่ะ"หมวยเล็กบอก

วรุณเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง

"และก็อยากเป็นอย่างที่หมวยเล็กเป็นซึ่งอาจไม่เหมือนกับที่พี่
วรุณอยากให้เป็น"หมวยเล็กพูดต่อ

"นั่นเป็นคำตอบแล้วใช่มั้ย"วรุณถาม

"ค่ะ" หมวยเล็กตอบ

"พี่วรุณไม่ต้องไปส่งนะคะหมวยเล็กกลับเองได้ และคงกลับไป
อยู่กับเตี่ยค่ะ"เธอบอกพร้อมกับเก็บกระเป๋าและยกมือไหว้วรุณ
ก่อนลุกออกจากร้านไป

.................................................................................

"โก กาแฟแก้ว" สมาชิกสภากาแฟร้องสั่ง ในขณะที่อาโกยกมือ
เป็นสัญญาณว่าได้ยินแล้ว สภากาแฟของตลาดสดกลับมาคึกคัก
อีกครั้งเมื่ออาโกกลับมาขาย สมาชิกหน้าเดิมต่างก็กลับมาถ้วนหน้า
พร้อมกับเสียงหัวเราะที่แต่งแต้มชีวิตยามเช้า

"อาคิ้ม หน้าไปโดนสาวที่ไหนจูบมาวะ แดงเชียว"นายสุ่นแซวเมื่อ
คิ้มเข็นรถผักผ่านมาแต่พยายามก้มหน้าก้มตาหลบจนผิดสังเกต

"เอ คนละข้างกับคราวก่อนนี่หว่า"เฮียไก่ร่วมแซวด้วย

อาโกพยายามจ้องหน้าคิ้มอยู่นานพร้อมกับหัวเราะก่อนจะพูด"
เฮ้ยไม่ต้องเป็นห่วงว่ะไอ้คิ้ม ผู้หญิงตบเพราะรักทั้งนั้นแหละ
เมียอั๊วนากว่าจะยอมใจอ่อน อีตบเอาตบเอา ในที่สุดอีก็ยอมแต่ง
กับอั้ว"

"มิน่าล่ะ "คิ้มรำพึง พร้อมกับลูบแก้ม

"แล้วเอ็งไปโดนใครตบมาล่ะอาคิ้ม"อาโกถาม คิ้มอึกอักก่อน
ปฏิเสธว่าบอกไปอาโกก็ไม่รู้จัก ก่อนจะรีบเข็นรถผักไปส่ง

"อาโก เรื่องที่เล่าเนี่ยปลอบใจไอ้คิ้มมันหรือเรื่องจริงล่ะเนี่ย"
เฮียไก่ถาม

"อ้าวจริงสิเฮียไก่ แหมอาโส่ยเมียอั้วนา อีตบแล้วก็ตบ กว่าจะยอม
อั้วนา ฟันแทบหมดปาก"
อาโกสารภาพวีรกรรมในอดีต พร้อมอมยิ้มเมื่อนึกถึงภรรยาที่เสีย
ไปตั้งแต่หมวยเล็กยังเด็กๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีใครมากอด
แขน

"ไอ้หยา " อาโกหลุดอาการตกใจ

"เตี่ย มีความผิดรู้มั้ย" หมวยเล็กทำเสียงดุในขณะที่ยังกอดแขนอา
โกอยู่

"แอบมาขายกาแฟไม่บอกหมวยเล็กนะ ต่อไปหมวยเล็กจะมาช่วย
เตี่ยขายทุกวันนะ"หมวยเล็กอ้อน

"แล้วหมวยเล็กไม่ลำบากหรอ เตี่ยทำเองได้ อาคิ้มช่วยซ่อมรถกับ
ทำตู้เก็บของให้เตี่ยทุกอย่างง่ายขึ้นเยอะเลย"อาโกถาม

"ถ้าง่ายขึ้นเยอะแล้วจะลำบากได้ยังไงล่ะ เตี่ยก็" หมวยเล็กเย้า
"ถ้าเตี่ยไม่ให้หมวยเล็กช่วยนะหมวยเล็กจะไปอยู่หอพักแล้วไม่
กลับมาเลย"

"ไอ้หยา ไม่เอานาหมวยเล็ก เตี่ยยอมแล้ว" อาโกเลิกดื้อ

"เอาล่ะ ทีนี้อาโกจะได้เลิกซึมเป็นไก่ติดโรคซักทีนะ"หมอสมชาย
บอก หมวยเล็กหันมายกมือไหว้สมาชิกสภากาแฟทุกคนและยิ้ม
ให้

"เอ อาหมวยเล็กเรียนที่เดียวกับอาคิ้มใช่มั้ย"นายสุ่นถาม

"ค่ะอาสุ่น"หมวยเล็กตอบ

"แล้วพอรู้ไหมว่า อาคิ้มไปโดนสาวที่ไหนตบมา หน้างี้แดงเชียว "
นายสุ่นถาม

"เหมือนจะโดนมาสองครั้งด้วยนะอาหมวย "เฮียไก่เสริม

หมวยเล็กหันไปมาเพื่อมองหาอาคิ้มที่ถูกกล่าวถึงก่อนจะตอบ
"ฝีมือหมวยเล็กเองล่ะค่ะ อยากทำตัวไม่ถูกใจดีนัก"หมวยเล็กตอบ
ในขณะที่ยังมองหาอยู่

"หา!" สมาชิกสภากาแฟรวมทั้งอาโกอุทานออกมา

หมวยเล็กหันกลับมามองหน้าทุกคนงงๆในขณะที่คิ้มเข็นรถผัก
เปล่ากลับมาพอดี

"มีอะไรกันหรอ หมวยเล็กกกกกกกกกกก "คิ้มถามเสียงกวนๆแต่
ก็เจือความห่วงใยที่รู้สึกได้

สมาชิกแต่ละคนรวมทั้งอาโกผลัดกันมองหน้าทั้งคิ้มและหมวยเล็ก
ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมๆกันในขณะที่ทั้งคิ้มและหมวยเล็ก
ต่างมองหน้ากันงงๆ
สายตาที่ทั้งคู่มอบให้กันไม่มีความขุ่นเคืองใจกันอีกมีแต่ความ
อบอุ่นที่ส่งผ่านไปยังอีกฝ่ายตามด้วยรอยยิ้มที่จริงใจของทั้งคู่.......

................................จบคร้าบ....................................



Create Date : 30 ตุลาคม 2550
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2550 10:52:37 น. 23 comments
Counter : 2339 Pageviews.  

 





ปล. ได้หนังสือของคุณกลิ่นฯที่ฝากพี่ซื้อแล้วค่ะ งกสั่งสามจริงๆ
(ฝากเพื่อนกระเหรี่ยงไกลบ้านด้วยกันซะเล่มนึงน่ะค่ะ)



โดย: รอยคำ วันที่: 30 ตุลาคม 2550 เวลา:18:08:20 น.  

 
นี่ถ้าอ่านตอนเช้้า คงได้กลิ่นโกปี๊ ลอยมาเต๊ะจมูกโด่งๆ ของผมเป็นแน่
แล้วถ้าอ่านด้วย ซดโกปี๊ไปด้วย เอา อิ่วจาก๊วย จิ้มโกปี๊ไปด้วย ก็คงจะหมดไปหลายคู่ ... กว่าจะอ่านจบก็คงต่อด้วยข้าวเที่ยงไปเลย


โดย: merf1970 วันที่: 30 ตุลาคม 2550 เวลา:18:35:29 น.  

 
แหะๆ ขอบคุณคุณรอยคำที่ช่วยทำให้หนังสือหมดไปจากชั้นอีกสามเล่มนะครับ ว่าจะลองไปทำเครืองหมายที่หนังสือตัวเองในร้านใกล้บ้านดู ว่าปีหน้ามันจะยังอยู่ที่เดิมป่าว หุหุ


โดย: กลิ่นกาแฟครับ วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:18:20:59 น.  

 
ฮ่าๆ คุณ merf1970 คุยซะเห็นภาพเลย จะอ่านตอนเย็นแกล้มเบียร์เย็นๆก็คงไม่ผิดนะคร้าบ ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันครับ


โดย: กลิ่นกาแฟครับ วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:18:23:04 น.  

 
สวัสดีค่ะ ซึ้งจัง อบอุ่น


โดย: คนตัวดำ ผมหยิก IP: 125.25.152.163 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2550 เวลา:21:41:23 น.  

 
ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะครับ คุณ คนตัวดำ ผมหยิก เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมเขียนเลยอ่ะครับ


โดย: กลิ่นกาแฟครับ วันที่: 2 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:07:44 น.  

 
สวัสดีค่ะ คุณกลิ่นกาแฟ
อ่านเรื่องสั้นหมดทุกเรื่องแล้วนะ จะได้อ่านเรื่องใหม่ตอนไหนค่ะ ชอบค่ะ


โดย: คนตัวดำ ผมหยิก IP: 125.27.226.0 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:13:38 น.  

 
โห คุณคนตัวดำ ผมหยิก ทำไมอ่านหมดไวจัง ยี่สิบเรื่องนะนั่น

แหะๆ งั้นรบกวนไปซื้อหนังสือ cafe d' amour กรุ่นรัก กลิ่นกาแฟ มาอ่านไปพลางๆก่อนเน้อ(โฆษณาหน่อย) ในนั้นมีอีกสิบสองเรื่อง ไม่ซ้ำกับในเว็ปนี้ครับ อิ อิ


โดย: กลิ่นกาแฟครับ วันที่: 7 พฤศจิกายน 2550 เวลา:23:56:22 น.  

 
ก็น่ารักอีกแหละค่ะ แหมเขียนเก่งจัง ถ้าหยางจังจะเป็นนักเขียนนะจะฝากตัวเป็นลูกศิษย์เลยนะเนี่ย ซึ้งค่ะซึ้ง


โดย: หยางจัง IP: 58.137.129.220 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:28:26 น.  

 
ขอบคุณคร้าบ


โดย: กลิ่นกาแฟครับ วันที่: 21 พฤศจิกายน 2550 เวลา:12:13:23 น.  

 
อ่านกี่เรื่องของคุณกาแฟก็รู้สึกอินไปด้วย น่ารัก ซึ้ง อบอุ่น ชอบม๊าก ๆ เขียนเก่งจังเลย


โดย: สวยใสแต่ไม่ไร้สมอง IP: 58.137.129.220 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:03:06 น.  

 
ขอบคุณอีกรอบด้วยคร้าบ


โดย: กลิ่นกาแฟครับ วันที่: 22 พฤศจิกายน 2550 เวลา:17:55:29 น.  

 
น่ารักและอบอุ่นจังค่ะ


โดย: แก้วเก้า IP: 195.148.78.12 วันที่: 2 ธันวาคม 2550 เวลา:2:57:49 น.  

 
ขอบคุณคร้าบ


โดย: กลิ่นกาแฟครับ วันที่: 5 ธันวาคม 2550 เวลา:8:28:10 น.  

 
มาถึงที่นี่แล้ว อิอิอิ


โดย: ข้าวโพด IP: 202.47.154.102 วันที่: 1 มีนาคม 2551 เวลา:14:17:15 น.  

 
เกือบแล้วครับคุณข้าวโพด พยายามเข้าครับ


โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ ) วันที่: 1 มีนาคม 2551 เวลา:22:12:30 น.  

 
ต่อมาหมวยเล็กก็ได้เป็นนักวอลลเล่ย์.ของมหาวิทยาลัย เพราะทั้ง ตบ...และชง (กาแฟ ) เก่ง........หลักฐานอยู่บนหน้าอาคิ้ม.....

โดย: mangotip IP: 118.173.239.244 วันที่: 24 มีนาคม 2551 เวลา:4:36:05 น.  

 
โอ้โห ...คุณ mangotip จินตนาการสุดยอด คิดได้ไงเนี่ย


โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ ) วันที่: 24 มีนาคม 2551 เวลา:7:46:22 น.  

 
คุณกลิ่นกาแฟ
ชอบมากครับ
ทุกเรื่องเลย
หนังสือหาซื้อได้ที่ไหนคับ


โดย: สัสดีจันทบูรณ์ IP: 203.151.46.130 วันที่: 20 พฤศจิกายน 2551 เวลา:23:33:16 น.  

 
แหะๆ สงสัยต้องหาตามร้านหนังสือมือสองแล้วมังครับ เพราะออกมานานแล้ว


โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ ) วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:21:52:30 น.  

 
อ่านแล้วก็อยากกินโอเลี้ยง....
อยากไปนั่งกินที่ร้านแถวบ้าน สั่งน้ำลอดช่องแตงไทยมากิน.....
ตอนนี้ก็ฝันไปก่อนแล้วกันเนอะ เพราะอยู่ญี่ปุ่น เฮ้อออ ละเหี่ยใจ


โดย: kaze IP: 220.44.10.126 วันที่: 17 มกราคม 2552 เวลา:22:58:20 น.  

 
เดี๋ยวนี้โลกเชื่อมถึงกันแล้วครับคุณ kaze แต่น้ำลอดช่องแตงไทยนี่จะมีขายออนไลน์ไหมน้อ...


โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ ) วันที่: 20 มกราคม 2552 เวลา:21:59:58 น.  

 
cute


โดย: green IP: 173.48.204.158 วันที่: 10 สิงหาคม 2555 เวลา:7:20:31 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

กลิ่นกาแฟครับ
Location :
ปราจีนบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




กาแฟหอมๆสักแก้วมั้ยครับ


หากเพื่อนๆต้องการเผยแพร่งานเขียน
ของนายกลิ่นรบกวนทำลิ้งมานะครับ
หรือไม่ก็ช่วยลงเครดิตให้กับผู้แต่ง
หน่อยนะครับ
New Comments
[Add กลิ่นกาแฟครับ's blog to your web]