BlogGang.com : : กลิ่นกาแฟครับ : ก็แค่...ไม่เป็นอย่างที่คิด

ก็แค่...ไม่เป็นอย่างที่คิด

ร้านกาแฟเล็กๆหัวมุมถนน ยังคงเป็นที่พักพิงของคนที่ไม่รู้จะใช้
เวลาของตนอย่างไรได้เสมอ รวมทั้ง นรุณ ชายหนุ่มหน้าตาดี
รูปร่างสูงโปร่ง นรุณเป็นนักเขียน...เขาบอกใครๆว่าอย่างนั้น
ดังนั้นเขามักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการ "หาข้อมูล" ซึ่งก็คือ
ไปนั่งตามร้านกาแฟ ร้านหนังสือ หรือสถานที่ใดก็ตามที่เขาคิดว่า
มันจะช่วย "สร้าง" อารมณ์อยากเขียนของเขาขึ้นมาได้ นรุณ เป็น
ทั้งนักเขียนและนักแปลซึ่งเขาเองชอบอย่างแรกมากกว่าแต่ดู
เหมือนผลงานในส่วนหลังจะมากกว่าส่วนแรก เพราะส่วนหลัง
ไม่ต้องคิดเองแต่ส่วนแรกนี่สิ...

ชายหนุ่มนั่งกัดปลายดินสออย่างนึกอะไรไม่ออก ถ้วยกาแฟสอง
ถ้วยวางคู่กับสมุดเล่มเล็ก สิ่งที่เหมือนกันก็คือมันต่างว่างเปล่าทั้งคู่..
.ดูเหมือนจะในสมองเขาด้วยนะ...แต่ไม่หรอก...เสียงใสๆแต่มี
อำนาจแว่วๆมาจากส่วนหนึ่งของสมอง...

" รอต้นฉบับอยู่ ไม่ได้เร่งแต่รีบหน่อยจะดีมากค่ะ"......

เขาพยายามตีความหมายของคำว่า "ไม่ได้เร่ง" กับ "รีบหน่อย"
ว่ามันต่างกันแค่ไหนซึ่งยิ่งคิดก็ยิ่งแยกกันไม่ออก

นรุณมองนาฬิกาข้อมือ ..บ่ายสามโมงตรง... เขาหยิบแว่นตากัน
แดดสีดำขึ้นมาสวมในขณะที่เจ้าของร้านซึ่งมีวัยประมาณป้าของ
เขาได้มองอย่างเอ็นดู...ก็เขาเป็นลูกค้าประจำนี่นา

หญิงสาวในชุดเสื้อกระโปรงเข้ารูปเปิดประตูและเดินเข้ามาใน
ร้าน เธอหันมามองชายหนุ่มและเดินไปยังเคาน์เตอร์

"ขอกาแฟเย็นที่นึงค่ะ ขนมปังนึ่งด้วย" หญิงสาวบอกก่อนจะหัน
ซ้ายหันขวา

"หนูวินั่งโต๊ะตัวหน้าก็ได้ แอร์เย็นกว่า" คุณป้าเจ้าของร้านบอก
เหมือนหญิงสาวจะลังเลแต่สุดท้ายเธอก็เดินไปนั่งที่โต๊ะแถวหน้า.

อย่างนี้ก็หันหน้าตรงกันกับโต๊ะเขานะสิ.....นรุณคิด... วันนี้สงสัย
ต้องให้ทิปคุณป้าเสียหน่อยแล้ว ...แต่เอ จ้องอย่างนี้มันก็น่าเกลียด
เกินไป..
นรุณเดินไปหยิบหนังสือฉบับหนึ่งมาทำท่าอ่าน แต่สายตากลับ
มองผ่านแว่นตาไปยังหญิงสาว ใบหน้าสวยได้รูป ปากนิด จมูก
หน่อย กับแก้มใสๆ นี่ถ้าได้มาเป็นนางเอกนิยาย...ไม่เอา...นางเอก
ของเรา จะดีแค่ไหนนะ

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าวิ เงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบหนึ่งและรีบก้ม
หน้ากลั้นยิ้ม ... อะไรกันนะ หรือว่าเราอ่านหนังสือกลับหัวเหมือน
มุขพระเอกเก่าๆ .. ไม่นี่นา..เขามองมายังหนังสือที่ใช้อำพรางตัว..
แต่..กลายเป็นตัวเขาเองที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ เสียงหัวเราะของเขา
กลับทำให้เธอต้องหัวเราะคิกจนหน้าแดงแม้ว่าจะพยายามกลั้น
แล้ว... หนังสือที่เขาหยิบมา..ดันกลายเป็นสมุดหัดคัดลายมือของ
"น้องปังปอนด์" หลานชายของคุณป้าเจ้าของร้านวัยสามขวบ

แค่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ ให้เป็น"คุณหม่ำ" ยังยอมเลย นรุณคิด
หญิงสาวนั่งทานกาแฟและขนมปังไปไม่ถึงครึ่งจานก็เดินไปจ่าย
เงินที่เคาน์เตอร์ ก่อนที่เธอจะออกจากร้านไป

นรุณแอบเห็นว่าเธอหันมามองเขาและยังพยายามกลั้นยิ้มอย่าง
เต็มที่...นรุณมองตามไปจนเธอเดินพ้นจากถนนหัวมุม

ปกติแล้วนรุณจะใช้เวลาเรื่อยเปื่อยไปกับสถานที่ต่างๆแต่สองเดือน
ที่ผ่านมา หญิงสาวที่เพิ่งจะประทับรอยยิ้มเอาไว้เต็มหัวใจเขาทำ
ให้เขาต้องมาเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟร้านนี้
เขามีความสุขกับการที่ได้เห็นเธอมาในร้าน ดื่มกาแฟ อ่านหนังสือ
.. เธอเข้ามาในร้านในเวลาเดียวกันทุกวัน เขาเดาว่าเธอคงทำงาน
อยู่ใกล้ๆและมาในช่วงที่พักสั้นๆความรู้สึกอยากพบอยากมองมัน
เริ่มพัฒนาขึ้นมาจนถึงขั้นอยากรู้จัก.. แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่
กล้า. แม้เพียงจะทักทาย... ก็มันไม่ใช่ความผิดของเขานี่.. นรุณคิด...

ถ้าเขาพูดเก่ง...ก็ไม่ต้องมานั่งเขียนอยู่อย่างนี้หรอก......

นรุณเก็บของและเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ เขาพยายามที่จะไม่
เงยหน้ามองคุณป้าเจ้าของร้าน แต่เสียงนุ่มๆแสดงความเห็นใจก็
ดังขึ้น

"ยังไงล่ะ พ่อหนุ่ม แสดงบทนักสืบไม่เก่งเลยนะวันนี้"

นรุณเกาศีรษะเขินๆ ..ก็เพราะใครเล่าจับให้มานั่งประจันหน้ากัน
อย่างนี้ แต่ก็พูดแก้เขิน
"น้องปังปอนด์ลายมือดีนะครับ แฮะๆ"

คุณป้ารับเงินที่นรุณส่งให้ก่อนจะพูดต่อ
"หนูวิน่ะ ป้าเห็นมาตั้งแต่เด็ก แกเป็นเด็กดีจริงๆ จะจีบก็รีบซะ"

พูดตรงขนาดนี้... เขินเป็นนะเนี่ย นรุณบ่นในใจ เอาล่ะ เดี๋ยวต้อง
หาวิธีทำความรู้จักให้ได้...

"แล้วงานไปถึงไหนแล้วล่ะ" คุณป้าถาม

แย่ละซิ ลืมสนิท... " รอต้นฉบับอยู่ ไม่ได้เร่งแต่รีบหน่อยจะดีมาก
ค่ะ" เสียงใสๆแต่มีอำนาจดังแว่วขึ้นมา... คิดวิธีจีบน้องวิได้เมื่อไร
ก็ได้เรื่องเมื่อนั้นละ เขาคิด

"ไปได้เยอะแล้วครับ" วรุณตอบในขณะที่คุณป้าทำท่าเหมือนไม่
เชื่อนรุณจึงยิ้มให้กับคุณป้าเจ้าของร้านก่อนที่จะเดินออกไป

วันนี้ร้านกาแฟเล็กๆมีลูกค้ามากกว่าทุกวัน แต่ก็ไม่ถึงกับแน่น
นรุณเลือกที่นั่งตัวเดิม โต๊ะที่หญิงสาวนั่งเมื่อวันก่อนกลับถูกจับ
จองไปก่อน แต่ไม่เป็นไรวันนี้เขาคิดแผนทำความรู้จักกับเธอเอา
ไว้แล้ว ....

หญิงสาวเข้ามาในร้านเวลาบ่ายสามโมงเศษ เธอเลือกนั่งโต๊ะที่ว่าง
อยู่ข้างใน และสั่งกาแฟกับขนมปังเช่นเคย นรุณมองเธอผ่านภาพ
สะท้อนในกระจก ภาพเงาหญิงสาวรางๆบนกระจกที่มีฉากหลัง
เป็นท้องถนน.....ก็มีน่ารักดี ...เขาคิด

นรุณรอจนหญิงสาวทานขนมปังไปเกือบครึ่งจึงลุกไปที่เคาน์เตอร์
พร้อมกับกระซิบคุณป้าเจ้าของร้าน

"มีแผนอะไรอีกล่ะวันนี้" คุณป้าทักอย่างรู้ทัน

นรุณหัวเราะแก้เก้อก่อนจะตอบ

"ผมจะเลี้ยงกาแฟคุณวิน่ะครับ "

"ก็ไปบอกเขาสิ" คุณป้ายุ

"ไม่ได้หรอกครับ" นรุณตอบพร้อมกับดึงกระดาษโน๊ตออกมา
เขียนขยุกขยิก

"อ้าว ทำไม" คุณป้าเริ่มหงุดหงิด

"ก็ผมเป็นนักเขียน..."เขาตอบก่อนจะยื่นกระดาษโน๊ตให้คุณป้า

"แค่ตอนคุณวิมาจ่ายตังค์ป้าก็บอกว่ามีคนจ่ายให้แล้วนะ แล้วก็เอา
กระดาษนี่ให้เธอ"

"แล้วไม่ต้องบอกว่าเป็นผมนะป้านะ" เขากำชับต่อ

คุณป้าเจ้าของร้านได้แต่พยักหน้าด้วยความเอือมระอากับหนุ่ม
นักเขียนใจปลาซิว

หญิงสาวลุกขึ้นและเดินมาจ่ายค่ากาแฟที่เคาน์เตอร์ แต่ก็ได้รับการชี้แจงว่ามีคนจ่ายไป
แล้ว

"ใครคะ" หญิงสาวถาม

"เอ...ป้าก็จำไม่ได้"คุณป้าตอบยิ้มๆ

มีหรือคุณป้าจะจำไม่ได้ หญิงสาวคิด ให้ความร่วมมือกันดีนัก
อย่าให้จับได้เชียว

"แต่เขาฝากโน๊ตให้หนูวิแน่ะ" คุณป้าบอกพร้อมกับยื่นกระดาษ
โน๊ตให้กับเธอ

หญิงสาวรับกระดาษโน๊ตมาแบบงงๆ บนกระดาษไม่มีข้อความ
อะไรนอกจากเป็นเบอร์โทรศัพท์มือถือหมายเลขหนึ่ง
หญิงสาวลังเลอยู่พักใหญ่ ซึ่งคุณป้าแอบสังเกตเห็นจึงพูดลอยๆ
"เก็บไว้เถอะ แล้วค่อยคิดอีกที คนนี้คนดีนะ"

หญิงสาวทำจมูกย่นและมองคุณป้าอย่างรู้ทัน
"ไหนว่าจำไม่ได้" เธอบ่นแต่ก็เก็บกระดาษใบนั้นไว้ในกระเป๋าถือ
ใบเล็กก่อนจะออกจากร้านไปคุณป้า ยกมือเป็นสัญญาณว่าเรียบ
ร้อยให้กับร้านขายหนังสือฝั่งตรงข้าม

"อย่านึกนะว่าไปอยู่ฟากโน้นแล้วป้าจะไม่เห็นน่ะ" คุณป้าบ่นและ
แอบยิ้ม ..เรื่องราวของสองคนนี่จะเป็นยังไงต่อนะ

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกนรุณจากเตียงนอนเขามองนาฬิกา
หัวเตียง ...สี่ทุ่ม.....

"ครับ นรุณพูดครับ " เขาพูดเสียงงัวเงีย

"...." ไม่มีเสียงใดๆจากปลายสาย

"ถ้าคุณโทรผิดก็ไม่ต้องกังวลครับ.. ผมพร้อมจะอภัย" นรุณพูดปน
เสียงงัวเงียเหมือนเดิม
เสียงหัวเราะคิกจากปลายสายอีกข้าทำเอาเขาตาสว่าง...หรือว่า....

"คือ วิจะถามว่าคุณเป็นคนที่เลี้ยงกาแฟวิเมื่อวันก่อนรึเปล่าคะ?"
เสียงใสๆจากปลายสายถาม

"ครับ ผมเอง คือ.. ผมอยากทำความรู้จักคุณวิ แต่ไม่กล้าน่ะครับ"
นรุณสารภาพ

"ก็เลยร่วมมือกับคุณป้า" หญิงสาวถามปนหัวเราะ

"ก็...ครับ" นรุณยอมจำนน

"วิแค่จะโทรมาขอบคุณน่ะค่ะ" เธอบอก

ไม่นะ นรุณคิด เราจะปล่อยให้จบแค่นี้ไม่ได้.... ทำไงดีเนี่ย พูดก็
พูดไม่เก่ง...

"คุณวิครับ เอ่อ..." เขาพูดได้แค่นั้นแต่ก็นึกอะไรไม่ออก

"คะ "

"ผมเป็นนักเขียน..." หลังจากตอบไปนรุณอยากจะเอาหัวโขกกำ
แพงเสียให้รู้แล้วรู้รอด

"อ๋อ ค่ะ" หญิงสาวรับรู้งงๆๆ

"ไม่ใช่ๆ ผมจะบอกว่า...ผมพูดไม่เก่ง" นรุณถอนหายใจอย่างโล่ง
อก...อย่างน้อยก็ได้อีกประโยคล่ะน่า

"คือผมอยากรู้จักคุณวิให้มากกว่านี้... " นรุณบอกไป พร้อมกับหัว
ใจปลาซิวที่เริ่มเต้นแรงและเหมือนจะดิ่งลงเหวเมื่อยังไม่มีคำตอบ
จากปลายสายอีกข้าง...
ได้โปรด..คุณวิ ..ตอบอะไรก็ตอบมาเถอะ ... การรอคอยเพียงสั้นๆ
แต่มันทรมานหัวใจเขาจริงๆ

"แต่..วิไม่รู้จะคุณนี่คะ" เสียงใสๆถามอย่างไม่แน่ใจในขณะที่
นรุณกลับยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

"งั้นคุณวิก็ถามผมมาสิครับ ... ด้วยเกียรติของนักเขียนรับรองว่าผม
จะไม่โกหกเลย" นรุณพูด เขาได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสาย..
ภาพหญิงสาวที่หัวเราะจนแก้มบุ๋มเพราะลักยิ้มปรากฏในจินตนา
การ แล้วประวัติและวีรกรรมอันยืดยาวของนรุณก็ได้ถ่ายทอดไป
ยังหญิงสาวที่อยู่คนละฟากของกำแพงตึกระฟ้า เสียงหัวเราะจาก
หนุ่มสาวทั้งคู่ลอยผ่านแสงดาวริบหรี่ที่ยังพยายามทอแสงแข่งกับ
แสงไฟเบื้องล่าง นรุณไม่อยากให้ช่วงเวลานี้สิ้นสุดลงเลย จน
กระทั่งหญิงสาวต้องเตือน

"นี่ก็ใกล้สว่างแล้วนะคะ"

นรุณถอนใจเพราะรู้ว่าบทสนทนาที่อบอุ่นและมีความสุขกำลังจะ
จบลง เหมือนหญิงสาวจะเดาได้ถึงสาเหตุของเสียงนั้น
เธอเงียบไปอึดใจใหญ่

"ถ้าเราไม่นอนพักกันก่อนตอนนี้... พรุ่งนี้วิต้องนั่งสัปหงกในร้าน
กาแฟให้คุณเห็นแน่ๆเลยค่ะ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

จริงสินะ นรุณคิด เขาลืมเสียสนิทพรุ่งนี้เขาก็ยังเจอเธอได้นี่นา
ที่ร้านกาแฟนั่น......

"ครับ ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมรอวิที่ร้านกาแฟนะครับ" นรุณตอบ

"ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" หญิงสาวพูดก่อนจะวางสายไป

"......เย้!....." นรุณกระโดดจนตัวลอย ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ.... ถึง
ตอนนี้เขาหลับตาไม่ลงเสียแล้ว อยากจะเร่งวันเร่งคืนให้ถึงเวลา
ที่เขาและเธอจะได้พบกันจริงๆเสียที.....เอาล่ะ กำลังใจพร้อม ....
นรุณหยิบสมุดโน้ตและดินสอเตรียมเขียนเรื่องราว...แต่..เอ...
เหมือนขาดอะไรไป...จริงสิ เสียงเพลง... เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มเปิด
วิทยุที่หัวเตียง....เสียงดนตรีหวานๆแว่วมาให้ได้ยิน.. if tomorrow
never comes... will she know how much I love her.... หากวันพรุ่ง
นี้ไม่มีทางมาถึงอีกต่อไป...เธอจะรู้ไหมว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน....
ดินสอที่กำลังขีดเขียนถึงกับสะดุดไปในทันที ......นรุณนึกด่าดีเจ
สถานีวิทยุทันที... มีเวลาทั้งวันไม่เปิดนะ มาเปิดเอาตอนกำลังมี
ความหวัง ..เขาเอื้อมมือไปปิดวิทยุ..เป็นอันว่าเรื่องสั้นที่ต้องการ
เขียนก็ต้องยุติลงตามเสียงเพลง... เขาล้มตัวลงนอนอย่างมีความสุข
...รอให้ถึงพรุ่งนี้เถอะ...

นรุณตื่นขึ้นแต่เช้าแม้ว่ากว่าที่เขาจะข่มตาหลับก็เกือบสว่าง เขาทำ
กิจวัตรประจำวันเสร็จก็รีบกุลีกุจอหอบสมุดและเครื่องเขียนไปที่
ร้านกาแฟ เขารู้ดีว่ากว่าที่หญิงสาวจะมาก็เป็นเวลาบ่ายสามโมง...
แต่เขาก็ยังอยากไปรอ.. บางทีเขาอาจเขียนเรื่องสั้นหรือนิยายได้
สักเรื่องในระหว่างรอ...

นรุณมาถึงร้านกาแฟ นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสิบโมงเช้า เขามอง
ผ่านกระจกร้านเข้าไปพบหญิงสาวนั่งอยุ่ก่อนพร้อมกับชายหนุ่ม
อีกคนหนึ่ง... เขายืนมองอยู่ที่หน้าร้านอย่างสับสน ...
นี่เขาควรจะเข้าไปไหมนะ..

หญิงสาวพูดคุยและหัวเราะกับชายคนนั้นด้วยท่าทางที่มีความสุข
หลายครั้งที่หญิงสาวมองผ่านกระจกออกมา นรุณมั่นใจว่าเธอเห็น
เขาอย่างแน่นอน...แต่แววตานั่นสิ ...มันส่อแววของความไม่คุ้นเคย
... ไม่รู้จัก.. นี่มันอะไรกัน... หรือเมื่อคืนมันเป็นเพียงโลกแห่งความ
ผันในจินตนาการของเขา... แท้จริงแล้วเขาเพียงแต่ฝันไปอย่างนั้น
หรือ.. ความอบอุ่นที่เริ่มต้นขึ้นในหัวใจถูกเปลี่ยนเป็นความหนาวเหน็บ
ได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ.

นรุณยังคงยืนอยู่หน้าร้านและมองผ่านกระจกเข้าไป ชายหนุ่มคน
นั้นเอื้อมไปกุมมือเธอสายตาที่เธอมีให้ชายคนนั้น ยิ่งสร้างความ
ปวดร้าวให้กับนรุณอย่างสาหัส..... เธอรักเขา..

แม้นรุณอยากจะหลอกตัวเองแต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันไม่เป็นใจ
เสียเลย...

หญิงสาวรอจนชายหนุ่มจนจ่ายค่ากาแฟแล้วเสร็จก่อนจะลุกขึ้น
และจูงมออกมา เมื่อชายคนนั้นและเธอเปิดประตูร้านออกมา
หญิงสาวหันมามองนรุณอย่างไม่เข้าใจ ... เขาจะยอมให้มันผ่าน
ไปง่ายๆอย่างนี้น่ะหรือ..ไม่..อย่างน้อยเขาก็ต้องรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"วิ" นรุณเรียก หญิงสาวหันกลับมามองด้วยสายตาแปลกใจ

"คะ" เธอตอบ

"ผมนรุณครับ" เขาแนะนำตัว

"คะ..เราเคยรู้จักกันหรือคะ" หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ

นั่นสินะ ...เรา.เคยรู้จักกันจริงๆหรือ.. ก็เปล่า.. มีเพียงความแอบ
ชอบของเขาเพียงฝ่ายเดียว

แต่เรื่องราวเสียงกระซิบและเสียงหัวเราะที่วิ่งผ่านดวงดาวบนฟ้า
เมื่อคืนนี้มันคืออะไร...มันอบอุ่นและชัดเจนขนาดนั้น...

"มีอะไรหรือวิ" ชายหนุ่มที่มากับเธอถาม

"เอ้อ เปล่าค่ะ" หญิงสาวตอบ

"คุณคนนี้คงทักคนผิด" เธอบอก หัวใจของนรุณถึงกับสะดุด ทัก
คนผิดหรือ ... คนที่เขาเฝ้ามองมาตลอด หลับตายังนึกภาพออก
แบบนี้น่ะหรือ.. สายตานรุณเหม่อลอย ...เขามองไปยังมือเล็กๆ
ของเธอที่อยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่ม แหวนเล็กๆที่นิ้วนางซ้าย..
ความว่างเปล่าวิ่งเข้ามาในหัวใจ.. ดูเหมือนมันจะเข้ามาแทน
ที่ความอบอุ่นหรือความปวดร้าวทั้งหมดไปแล้ว...

นรุณพยักหน้ากับเธอ .... ช่างเถอะ...เขาคิด.....เป็นเพียงความฝันที่
อบอุ่นสักคืนหนึ่ง..นั่นก็มากเกินไปแล้ว..แต่หากเขารู้ว่าต้องแลก
ด้วยความเจ็บปวดเพียงนี้..เขาจะยอมแลกหรือไม่..เขาตอบตัวเอง
ไม่ได้

" ครับ ...ผมคงทักคนผิดจริงๆ" นรุณตอบ เขาพยายามพูดให้เป็น
ปกติที่สุด
หญิงสาวพยายามที่จะพูด แต่นรุณยกมือตัดบท ก่อนที่จะหันหลัง
และเดินจากไป....

สามสัปดาห์แล้วที่นรุณไม่กลับไปยังร้านกาแฟรั้านนั้นอีก ... แม้จะ
ไม่ได้พบแต่ภาพของหญิงสาวกลับประทับแน่นอยู่ในความทรงจำ
ลักยิ้มบู่มที่ข้างแก้ม... แววตาใสที่เขามักแอบ
มองเสมอ... เขาใช้เวลาอยู่ในร้านหนังสือและร้านกาแฟร้านอื่น
อย่างไร้จุดหมาย...
เรื่องสั้นที่เขียนได้เป็นเพียงถ้อยคำที่บรรบายความปวดร้าว..มันไม่
น่าจะเรียกว่าเรื่องสั้นได้เขาตัดสินใจไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัดสัก
พัก ด้วยงานของเขา จะไปทำที่ไหนมันก็เหมือนกัน
... แต่อย่างน้อย...เขาอยากกลับไป บอกลา..สถานที่เก่าๆ...สักครั้ง...

นรุณยืนอยู่บนทางเท้าคนละฝั่งถนนกับร้านกาแฟนั้น.. ทุกอย่าง
ยังเหมือนเดิม..ขาดแต่เพียง
ความอบอุ่นในใจเขาเท่านั้น.. เขาพร้อมรับความเจ็บปวดที่จะตอก
ย้ำอีกครั้งหรือยัง..

เขามองนาฬิกาข้อมือ...บ่ายสองโมงครึ่ง... อย่างน้อยเขามีเวลาครึ่ง
ชั่วโมงก่อนเธอจะมา..เขาคงจะบอกลาคุณป้าและกลับออกไปก่อน
ได้..

นรุณเปิดประตูเข้าไปในร้าน เขาเลือกที่นั่งประจำก่อนหน้านั้น..
คุณป้าเจ้าของร้านมองเขาด้วยสายตาตำหนิ... ช่างเถอะ.. จะว่า
ขี้ขลาดละซิ.. ก็แน่ละ..เขามันนักเขียนใจปลาซิวนี่นา..

คุณป้าเดินมาที่โต๊ะเพื่อรับรายการเครื่องดื่ม เขาสั่งกาแฟร้อนแก้ว
หนึ่ง... เงาสะท้อนที่กระจกเป็นของผู้ชายที่ดูเหงาหงอยคนหนึ่ง
กับแก้วกาแฟที่ควันยังกรุ่น.... เวลาผ่านไปอย่าง
เชื่องช้า..กาแฟแก้วนั้นไม่ได้พร่องลงไปเลยแต่ควันที่ลอยอยู่หาย
ไปหมดแล้ว....

เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายค่ากาแฟ คุณป้าเจ้าของร้านมอง
หน้าเขาเหมือนจะจับผิด"ผมจะมาบอกลา" นรุณบอกพร้อมกับยื่น
เงินค่ากาแฟให้
"อ้าว " คุณป้าถามอย่างแปลกใจ

"จะไปไหนล่ะ" คุณป้าถามต่อ

"ผมจะไปอยู่ต่างจังหวัดสักพัก" เขาตอบพลางมองดูนาฬิกา บ่าย
สองโมงสี่สิบนาที...ทำไมเวลามันเดินช้าขนาดนี้นะ...

"แล้วบอกหนูวิหรือยัง" คุณป้าถาม ชื่อ" หนูวิ" ทำให้หัวใจของเขารู้สึกถึงความเจ็บปวด
เล็กๆในหัวใจ ก่อนจะยิ้มให้

"คงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วล่ะครับ" เขาตอบ

"ทำไม่ล่ะ เมื่อสักสามอาทิตย์ก่อนหนูวิยังถามหาคุณอยู่เลย" คุณป้าบอก ในขณะที่เขา
ทำหน้าตาสงสัย คิ้วขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

"ถามหาผม" เขาทวน เพื่ออะไร...เขาถามตัวเอง
"ใช่ บอกว่าคุณนัดไว้ หนูวิเธอรอจนกลับเข้างานสายเลยวันนั้น"
คุณป้าเล่าให้ฟัง"วันไหน?" นรุณถามด้วยความสงสัย
"ก็วันที่คุณหายไปเลยนั่นละ" คุณป้าตอบ
"แต่ผมเจอเธอวันนั้น อยู่กับสามีเธอ ที่นี่" นรุณบอก ภาพแห่ง
ความทรงจำปรากฏขึ้น
พร้อมๆกับความเจ็บปวด..แม้ว่าจะเตรียมใจไว้แล้ว..แต่ก็ยังเจ็บมาก
กว่าที่คิด"หนูวิน่ะหรือ" ป้าทวนคำ
"ใช่ตอนเช้า .. ผมทักเธอที่หน้าร้าน..แต่เธอกลับทำเป็นไม่รู้จักผม.."
นรุณเล่า
คุณป้าเจ้าของร้านทำท่าเหมือนจะนึกอะไรออก ก่อนจะตอบ
"นั่นไม่ใช่หนูวิ"
"อะไรนะ .....แต่ผมเรียกเธอ เธอก็ยอมรับ" นรุณพูด
"หนูวิไม่เคยมาที่นี่ตอนเช้า .. วันนั้นน่ะคุณวิ" คุณป้าพูด
"อะไรนะ" นรุณได้แต่ทำหน้างง คุณป้าเจ้าของร้านกลับไปค้น
อะไรขยุกขยิกก่อนจะยื่นกระดาษเล็กๆให้เขา
"เนี่ย หนูวิเค้าเคยเขียนให้ป้า"
นรุณอ่านข้อความในกระดาษมันเป็นชื่อสองชื่อ...
......วิภาณี.....
......วิภาวี.....
นี่มันอะไรกัน...
"คนที่มาตอนเช้าคือคุณวิ ส่วนหนูวิน่ะมาตอนบ่าย" คุณป้าบอก
แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ"ชื่อเค้าเหมือนๆกันป้าเรียกไม่ถูกป้าก็เลยเรียก
ว่าคุณวิ กับหนูวิ" คุณป้าเล่าต่อพร้อมกับยิ้มเหมือนเข้าใจอะไร
บางอย่าง

"หนูวิน่ะ เป็นน้องสาวฝาแฝดของคุณวิ ชื่อบนคือคุณวิ ส่วนข้าง
ล่างคือชื่อหนูวิ "คุณป้าเล่า
"คุณวิน่ะเธอแต่งงานไปเมื่อปีที่แล้ว"
ถึงตอนนี้นรุณได้แต่อ้าปากค้าง ความเลื่อนลอยในสมองค่อยๆก่อ
ตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอีกครั้ง...
"แล้วหนูวิของป้ายังมาร้านนี้อยู่มั้ย" เขาถามเมื่อภาพต่างๆค่อยๆ
ชัดเจนขึ้นมา
"ก็มาทุกวันนั่นละเวลาเดิม..แล้วนี่จะย้ายไปอยู่จังหวัดไหนล่ะ"
คุณป้าถาม เสียงกระซิบและสียงหัวเราะที่วิ่งผ่านแสงดาวในคืน
นั้นกลับมาสร้างความอบอุ่นในหัวใจอีกครั้ง..

"ไม่ไปไหนแล้ว" นรุณตอบ เขามองนาฬิกาข้อมือ ..บ่ายสองโมง
ห้าสิบห้านาที..

"ป้า!" นรุณเรียกเสียงดังจนลูกค้าในร้านหันมอง

"หือ" คุณป้าตอบยิ้มๆ

"ร้านดอกไม้ใกล้ที่สุดอยู่ไหน"นรุณถาม

"ห่างออกไปสองไฟแดง" ป้าตอบ

"ป้า ทำยังไงก็ได้ให้หนูวิของป้าอยู่จนผมกลับมานะป้านะ"
นรุณไม่รอฟังคำตอบแต่วิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

บ่ายสามโมงสิบนาทีหญิงสาวที่ถูกกล่าวถึงเปิดประตูเข้ามาและ
ทำหน้าสงสัยกับสายตาแปลกๆของเจ้าของร้านคุณป้าเจ้าของ
ร้านที่ยิ้มให้อย่างมีเลศนัย... ก่อนจะเชิญหญิงสาวนั่งโต๊ะเดียว
กับชายหนุ่มทีเพิ่งวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต..พร้อมกับคิดในใจ

........ถ้าไม่ได้ทิปหนักๆล่ะน่าดูพ่อนักเขียน......

กลิ่นกาแฟ
.................................................................................................

Create Date : 31 ตุลาคม 2550

Last Update : 2 พฤศจิกายน 2550 10:51:46 น.

20 comments

Counter : 565 Pageviews.

เคยมีใครบอกมั้ยว่าพี่กลิ่นกาแฟเป็นคนอารมณ์โรแมนติกสุดสุดไปเลย เขียนเรื่องน่ารักซะไม่มีเเหละ หยางช๊อบ

โดย: หยางจัง IP: 58.137.129.220 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:49:31 น.

แหะๆ มีแต่สงสัยกันครับ ออกมายืนยันแล้วโดยคนใกล้ตัวว่า ไม่จิ้ง ไม่จริง (เค้าว่างั้นอ่ะ)

โดย: กลิ่นกาแฟครับ

วันที่: 21 พฤศจิกายน 2550 เวลา:12:11:47 น.

เรื่องน่ารักอ่า...แหะๆ ชอบๆ -"-

โดย: ^^ IP: 202.12.73.20 วันที่: 25 มกราคม 2551 เวลา:14:10:47 น.

ขอบคุณครับคุณ ^^ (ใครเอ่ย)

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 26 มกราคม 2551 เวลา:9:15:52 น.

ชอบเรื่องที่คุณกลิ่นกาแฟครับแต่งมากเลยค่ะ

นั่งไล่อ่านจนตาแฉะแล้วเนี่ย

หุหุ

โดย: วิว IP: 58.10.189.80 วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:16:56:10 น.

แหะๆ แล้วอย่าลืมไปซื้อหนังสือน้า มีอีกสิบสิงเรื่องครับ อิ อิ

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:18:26:08 น.

อ่านมาหลายเม้นแระ แอบโฆษณาหนังสือตัวเองสุดฤทธิ์ อิอิอิ ไม่ต้องห่วงมีลูกค้าเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนแน่นอน
หวังว่ากลับไปยังหาซื้อได้อยู่นะ

โดย: ข้าวโพด IP: 202.123.145.203 วันที่: 1 มีนาคม 2551 เวลา:12:36:09 น.

แหม แน่นอนครับคุณข้าวโพด เพราะไม่รู้ชาตินี้จะมีคนให้รวมเล่มอีกไหม ต้องโปรโมทหน่อย

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 1 มีนาคม 2551 เวลา:22:09:17 น.

สงสัยจะเป็นHypercafe-ineแล้วค่ะ โรแมนติกสุด ๆ

โดย: mangotip IP: 118.173.239.171 วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:5:18:27 น.

ขอบคุณคร้าบคุณmangotip อิ อิ

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:6:11:22 น.

ปกติดื่มกาแฟเยอะไหมคะ ...ถ้าดื่มหนักก็ควรไปตรวจร่างกายบ้างนะคะเพราะคาเฟอีนเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้หลอดเลือดหัวใจอุดตัน......แล้วโรคหัวใจที่ไม่น่าจะโรแมนติคจะถามถึง.......หวังดีค่ะ

โดย: mangotip IP: 118.173.239.122 วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:19:08:18 น.

ขอบคุณครับคุณmangotip

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:21:56:39 น.

มาคอยตามเก็บทีละเรื่องสองเรื่อง ไม่อยากอ่านเยอะ เด๋วหมด ไม่มีอ่าน

หลงใหลกลิ่นกาแฟส้าแล้วเรา

ไปจิบกาแฟสักถ้วยดีกว่า

โดย: xyz IP: 124.120.212.43 วันที่: 18 เมษายน 2551 เวลา:20:44:10 น.

อ่านตอนนี้ไม่ได้หลับกันพอดีอ่ะครับคุณ xyz

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 20 เมษายน 2551 เวลา:14:48:13 น.

บังเอิญซื้อหนังสือของคุณกลิ่นกาแฟ
อ่านแล้วรู้สึกดี ทั้งที่ไม่ได้อ่านหนังสือแนวนี้มานานแล้ว
เรียกว่าบังเอิญจริงๆเพราะไม่รู้จักคุณมาก่อน
และบังเอิญอีกเช่นกันที่มาเจอblogนี้

โดย: golf IP: 118.172.119.156 วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:10:47:19 น.

ยินดีที่บังเอิญรู้จักกันด้วยครับคุณgolf

ขอบคุณที่อุดหนุนด้วยครับ

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 9 สิงหาคม 2551 เวลา:21:31:57 น.

สวัสดีค่ะ คุณกลิ่นกาแฟ
อยากทราบว่า จะหาซื้อหนังสือของคุณกลิ่นกาแฟได้ที่ไหนบ้างคะ ยังมีอยู่หรือเปล่าคะ
พอดีติดตามเรื่องสั้นของคุณ ในBlogมานานแล้วเหมือนกันค่ะ อยากมีอ่านไว้ในครอบครอง อิอิ ชอบค่ะ โรแมนติกแบบกุ๊กกิ๊กมากๆ เลยค่ะ หาอ่านได้ยากจริงๆ นะ
บอกในนี้ไม่รู้จะเห็นหรือเปล่านะคะ? ไม่ได้เป็นเมมเบอร์พันทิปไม่ทราบจะฝากข้อความหลังไมค์ยังไงค่ะ -.,-

โดย: แอนหญิง IP: 218.241.88.170 วันที่: 5 มิถุนายน 2555 เวลา:0:00:22 น.

twin ha ha ha

โดย: green IP: 173.48.204.158 วันที่: 10 สิงหาคม 2555 เวลา:7:26:01 น.

แหะ สงสัยต้องไปดูตามร้านมือสองแล้วล่ะครับ

แต่ว่า แท้น แท้น แท้น แทนนนนน

พอดีเปิดร้าน Print On Demand เล็กๆอยู่ครับ กำลังคิดว่าถ้ามีเพื่อนๆสั่งหนังสือก็น่าจะทำเล่มให้ได้ ทำเองขายเอง ราคาน่าจะได้อยู่ ^ __ ^

มีความคืบหน้าจะแจ้งนะครับ

โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ

) วันที่: 10 กันยายน 2555 เวลา:11:45:53 น.

ขอบคุณค่ะคุณกลิ่นกาแฟ จะรอข่าวรับดีนะคะ
อิอิ ดีใจจัง ส่วนตัวแล้วชอบเรื่อง หมวยเล็ก กับ อาคิม ที่สุดค่ะ

โดย: แอนหญิง IP: 218.241.88.170 วันที่: 1 พฤศจิกายน 2555 เวลา:14:08:48 น.