ความหมกมุ่นของคนหนุ่ม เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ ช่วงนี้ เวลาว่างๆผมมักตั้งคำถามกับตัวเอง คิดอะไรเงียบๆอยู่บ่อยๆ ผู้ชายที่อายุยี่สิบปลายๆ เริ่มต้นทำงานมาได้ไม่กี่ปี อาจมีความรู้สึกเหมือนผม เมื่ออายุมันเข้าใกล้เลข 3 มันเหมือนมีแรงกดดันเรา อย่างพอมองไปรอบตัว เราพบคนในวัยเดียวกัน เพื่อนเรา พี่ที่ทำงาน บางคนเริ่มสร้างครอบครัว มีเงินเก็บ ซื้อบ้าน ซื้อรถ วางรากฐานอนาคต มีจุดมุ่งหมายให้กับชีวิต รู้ว่าตัวเองรักและชอบอะไรและทำมันอย่างมีความสุข แต่สำหรับหลายคนรวมทั้งตัวผมเอง ก็กำลังสงสัยอยู่ว่า การงานที่ทำอยู่ทุกวันๆ การใช้ชีวิตแบบที่เป็นอยู่นี้ มันก็มีความสุขนะ แต่มันคือสิ่งที่เราชอบเรารักที่จะทำมันต่อไปอีกสิบยี่สิบปีหรือเราอาจจะต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต ...ตอนนี้เรายังไม่มีจุดหมายอะไรเลย เรามีความสุขกับการใช้ชีวิตหมดเปลืองไปในแต่ละวัน ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีอะไรเลย นอกจากกองหนังสือ แผ่นหนัง ซีดีเพลง รูปถ่าย เกลื่อนห้อง ไม่เคยคิดถึงอนาคตอันไกลกว่า วันหยุดหน้าจะไปเที่ยวที่ไหนดี... บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า “เฮ้ย.... เลิกเล่นกับชีวิตได้แล้วนะ” แต่อีกความคิดหนึ่ง ก็แย้งขึ้นมาว่า “แล้วจะรีบไปไหนกันวะ ยังมีเรื่องสนุกๆอีกเยอะที่ยังไม่ได้ทำ” ผมเคยคุยเรื่องนี้กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ดูเธอเหมือนจะไม่เข้าใจ และพยายามปลอบใจว่า เป็นแค่ความฟุ้งซ่านของผม หรือมันอาจเป็นแค่ช่วงสับสน งงๆ ชีวิตช่วงหนึ่ง เท่านั้นเอง หมายเหตุ : ย้ายกลุ่ม blog ใหม่ครับ   Create Date : 21 สิงหาคม 2550 8 comments Last Update : 2 ตุลาคม 2550 21:16:01 น. Counter : 891 Pageviews. Share Tweet

โดย: wbj 21 สิงหาคม 2550 18:13:24 น.

ไม่ใช่ความฟุ้งซ่านหรอกค่ะ อย่าว่าแต่ผู้ช่ย 20ปลายๆเลย ผู้หญิง 20 ต้นๆก็ประสาทกินเหมือนกันค่ะเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แต่ผู้หญิงก็ชอบผู้ชายมีอนาคด มีความฝัน มีจุดหมายที่มั่นคงนะค๊ะ ขอให้มีความสุขกับชีวิตนะค๊ะ   โดย: wikato 21 สิงหาคม 2550 19:54:49 น.

เข้าใจอย่างแรง ฮ่าๆ คนส่วนใหญ่ก็น่าจะต้องผ่านความรู้สึกนี้กันทั้งนั้นนะ เรื่องนี้คุยกันได้ยาว แต่...อืมม เราว่ามันเป็นเรื่องที่มีบริบทแวดล้อมเกี่ยวข้องเยอะมาก ซึ่งแตกต่างกันไปในแต่ละคน เลยไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดีน่ะ..ซะงั้น โชคดีละกันจ้า   โดย: idLer IP: 124.120.148.147 21 สิงหาคม 2550 23:03:35 น.

ตอนสอบเอ็นทรานส์ ผมเลือกที่จะเข้าวิศวะเพราะคิดว่าเป็นอาชีพที่ดีทั้งชื่อเสียง ดีทั้งเงิน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ชอบจริงๆ (ที่อยากเรียนจริงๆ คือ ภาษา) ทำงาน เรียนต่อ ต่างก็เป็นเส้นทางวิศวะทั้งหมด เป็นเส้นทางที่ไม่ได้ชอบที่สุด แต่ก็ทำมาได้เรื่อยๆ ไม่ได้ฝืนมาก มีความสุขตามอัตภาพ จนกระทั่งมีโอกาสได้มาสอนหนังสือเพราะเพื่อนชวน ผมก็คิดว่าผมทำได้ เพราะตอนที่ทำงานอยู่บริษัทที่ปรึกษา เวลาบริษัทรับงานฝึกอบรมทีไร เขาก็ให้ผมไปเป็นวิทยากรอยู่เรื่อยๆ (เขาประหยัดน่ะครับ เลยจ้างวิทยากรจริงๆ ส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็เอาพนักงานตัวเองนี่แหละสอน ไม่ต้องจ่ายตังค์เพิ่ม ) ก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นอาจารย์ได้ ปรากฏว่าพอทำจริงๆ แล้วก็พบว่า นี่แหละคืองานที่เข้ากับนิสัย เข้ากับจริตของตัวเองที่สุด จะเรียกว่าเป็นงานที่ชอบก็พูดได้เต็มปาก เล่ามาซะเยอะ แค่เพียงอยากจะบอกว่า ผมเองทำงานมาสิบกว่าปีถึงจะรู้ว่าอาชีพสอนหนังสือเป็นอาชีพที่อยากทำ เพราะฉะนั้น จขบ. ก็อย่ากังวลไปเลยครับ บางคนโชคดี รู้ว่าตัวเองอยากทำ-อยากเป็นอะไรตั้งแต่เด็กๆ บางคนตลอดชีวิต ยังไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วตัวเองอยากทำ-อยากเป็นอะไร เพราะฉะนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ใครๆ ก็ต้องถามตัวเองในบางช่วงของชีวิตว่า นี่เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย??? ถ้าทุกวันนี้ไม่ได้ฝืนมาก ก็ทำไปเรื่อยๆ หาความสุขไปตามสภาพ แต่ที่จะขออนุญาตแนะนำก็คือ ให้หาโอกาสทำสิ่งใหม่ๆ ที่ไม่เคยทำดูบ้าง เผื่อจะเจอสิ่งที่เราชอบ และถ้าสิ่งนั้นทำเป็นอาชีพได้ด้วย ก็แจ๋วเลยครับ เออ... แล้วที่ผมเล่าๆ มาเนี่ย มันเกี่ยวกับบล็อกไหมเนี่ย   โดย: คนทับแก้ว 23 สิงหาคม 2550 20:27:50 น.

คุณ wikato - ผมกำลังพยายามจะมีอนาคต มีความฝัน มีจุดหมายที่มั่นคง เผื่อจะมีคนมาชอบมั่ง 555 คุณ idLer - ขอบคุณที่เข้าใจ...อย่างแรง คิดว่าเดี๋ยวมันก็คงผ่านไปด้วยดี คุณ คนทับแก้ว - คำสอนท่านอาจารย์ ข้าน้อยขอน้อมรับ จะพยายามต่อไปครับ   โดย: calcium_kid 23 สิงหาคม 2550 21:16:26 น.

โห ยี่สิบปลาย ๆ ระยะทางอีกยาวไกล มีเวลาเก็บเกี่ยวอะไรที่เป็นสาระบ้าง ไม่สาระบ้างได้อีกเยอะ ใช้ชีวิต อย่าให้ชีวิตมันใช้เรานะ   โดย: ยิปซีสีน้ำเงิน 24 สิงหาคม 2550 8:51:29 น.

ยังมีผู้ชายอีกหลาย ๆ คนที่อายุเลยเลข 3 ไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยคิดอะไรพรรค์นี้เลย เขาเฝ้าคิดแต่ว่า เมื่อไหร่หนอโชคชะตาจะมองเห็นเขา มันเป็นช่วงหนึ่งของจังหวะชีวิตอย่างที่คุณบอกจริง ๆ แหละ ที่เราจะวางแผนอนาคตของตัวเองไว้เป็นฉาก ๆ พอวางเสร็จก็มาหงุดหงิดกับตัวเองว่า ทำไมเราไม่เป็นแบบนี้ๆๆๆวะ ฯลฯ อะไรทำนองนี้อยู่บ่อย ๆ เรื่องราวและความยุ่งยากยุ่งเหยิงของเรื่องที่ไม่ได้ดั่งใจคือแบบฝึกหัดชั้นดีของการใช้ชีวิต เราเชื่ออย่างนั้นนะ เพราะเราเองก็วัยใกล้เคียงกันกะคุณ และเราก็ชื่นชมในความคิดของคุณ ความคิดที่เพื่อนผู้หญิงของคุณปลอบใจว่าฟุ้งซ่าน คนเรามีควรจะฟุ้งซ่านบ้างนะ ว่าไหม ? อย่างน้อย ๆ ชีวิตก็ไม่จืดชืด ฝากบอกนิดนึงเรื่องหนังสือของตะวันออก เห็นว่าอยู่เมืองน่าน ถ้ามาเชียงใหม่ก็ติดต่อที่ ด.ญ.ซอดแจ้งได้เลยทันที ตอนนี้เหลือ4-5เล่มเอง จะพยายามเก็บไว้ให้นะ ยังไม่ได้ไปฝากขายที่ร้านเล่าหรอก ไว้มีเยอะ ๆ อาจไปฝากขายบ้าง ชอบไปร้านเล่าหรือ? เราก็ชอบ เราอยู่ใกล้ไปเมื่อไหร่ก็ชอบ ยินดีเจ้า   โดย: กากีซ่าส์ IP: 61.7.174.244 28 สิงหาคม 2550 12:46:45 น.

ทำงานไปสัก 3-4 ปี ช่วงเวลานี้เขาเรียกว่าวิกฤตวัยทำงาน เพราะมันเริ่มนานจนความสนุกกับงานมันหมดไป แนะนำให้ลองหาภาพยนตร์เรื่อง Lost in Translation มาดูอีกรอบ ดูตอนนี้แล้วน่าจะอินมากขึ้น   โดย: ฟ้าดิน 31 สิงหาคม 2550 5:18:55 น.