นวนิยายโดย : บุรามฉัตร

สำนักพิมพ์ : ทัช พับลิชชิ่ง

รายละเอียด

ถ้อยคำร้องเสนาะหูไปเรื่อย...ไม่ต้องมีคำพูดใดทดแทนสิ่งที่กระทำทั้งหมดจากกรบูรได้เลยจนจบเพลง เขาก็บอกให้หล่อนหลับตาลง หล่อนสัมผัสความรักจากมือเขาที่เลื่อนแผ่วเบาแล้วกำลังสวมสร้อยคอให้เส้นหนึ่ง แม้ราคาค่างวดไม่สูงนักแต่สร้อยเส้นนั้นยังคงเป็น ‘สัญลักษณ์’ ที่บ่งบอกว่ากรบูรรักหล่อนอย่างลึกซึ้ง

‘ของขวัญวันเกิดครับผมไม่มีของมีค่าใดมากไปกว่าสร้อยทองคำขาวเส้นนี้’

‘อย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะ ไม่ว่าบูรจะให้อะไรกับเกด ทุกอย่างเป็นสิ่งมีค่าซึ่งหาสิ่งใดมาเปรียบไม่ได้ แค่นี้เกดก็ดีใจมากแล้ว’ น้ำตาที่ปริ่มอยู่ก่อนหน้ามันไหลเปียกลงบนทั้งสองแก้มเป็นน้ำตาแห่งความซาบซึ้งดีใจ ซึ่งทำให้หล่อน จมอยู่กับภาพอดีตนั้นมานาน

“กุ้งเป็นอะไรครับ”เสียงของกานต์กันย์ขัดขึ้น หล่อนเพิ่งรู้สึกตัวว่ามือข้างหนึ่งของหล่อนกำลังลูบอยู่ที่ลำคอตนเอง หากแต่มันว่างเปล่า...ไม่มีสร้อยเส้นนั้นอยู่บนลำคอหล่อน

เรื่องย่อเพิ่มเติม

เพราะการเสียกรบูร ชายผู้เป็นคนรักไปทำให้เกิดบาดแผลในหัวใจเธอ...บาดแผลที่ยังไม่ได้รับการเยียวยารักษา ทำให้ กรรเกด ปิดกั้นความรักครั้งใหม่ตลอดมา...เป็นเวลา๑๐ ปี ...จนกระทั่งเธอได้มาพบกับเขา...

กรรเกดจำต้องร่วมงานกับกานต์กันย์ นายแบบหนุ่มรุ่นใหม่ ผู้มีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายคลึงกับ กรบูร ยิ่งนัก อีกทั้งกานต์กันย์ยังมาทำให้หัวใจของกรรเกดต้องปั่นป่วนอีกด้วย...แต่เขาก็อายุน้อยกว่ากรรเกด ถึง ๑๐ ปี ...กรรเกดจะทำอย่างไรกับเรื่องราวความรักครั้งนี้...จะเปิดใจหรือ...ปิดกั้น

เหมือนโชคชะตาฟ้าลิขิต...เมื่อกระจกจากไม้การบูรบานเก่าบานหนึ่งที่กรรเกดเพิ่งซื้อมาเป็นตัวการให้กรรเกดตื่นขึ้นมา...แล้วพบว่าหล่อนกลับกลายเป็นสาวอายุ ๑๙ปี...เป็นกรรเกดเมื่อ ๑๐ ปีก่อน และเธอก็จำต้องสร้างเรื่องหลอกทุกคนในยามที่ต้องเป็นกรรเกดในร่างเด็กว่า คือ กุ้งนาง น้องสาวของเธอเอง...

แล้วแท้จริงแล้วระหว่าง“กรรเกด” กับ “กุ้งนาง” ใครกันเล่าที่กานต์กันย์รักจริงๆ ...อีกทั้งยังมีศัตรูหัวใจและศัตรูการงานคือ เปรียว นางแบบสาวหน้าใหม่...

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

กาลรักปักใจ...เล่มนี้อุ้มสมได้เป็นหนังสือสมนาคุณจากพี่กอล์ฟ – บุรามฉัตร ผู้เขียนเพราะได้ร่วมสนุกเล่นเกมทางแฟนเพจไปครับ...ซึ่งเป็นอีกเรื่องที่อุ้มสมอยากอ่านเพราะรู้สึกว่าพลอตน่าอ่านมาก

เรื่องย่อๆ ก็คือนางเอกเคยมีคนรักมาก่อนแล้วตอนอายุ ๑๙ แต่ว่าก็มีปัญหากับคนรักในเรื่องของการงานและเรื่องหัวใจอีก...ซึ่งยังไม่ทันได้คลี่คลายเลยแฟนนางเอกก็มารับอุบัติเหตุจากไปเสียก่อนจนเกิดเป็นบาดแผลในใจให้กับกรรเกดนางเอกของเรา...จนกระทั่ง ๑๐ ปีต่อมานางเอกทำงานในห้องเสื้อชื่อดัง ได้มาพบกับนายแบบรุ่นน้องอย่าง “กานต์กันย์”ซึ่งมีอะไรที่คล้ายคลึงกับกรบูรมากมาย แล้วกรรเกดจะทำอย่างไรกับความรักในครั้งนี้ดีล่ะ...อีกทั้งยังมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นกับเธอจนทำให้เธอได้ย้อนวัยไปเมื่อตอนอายุ ๑๙ ปี ได้อีก !

อุ้มสมต้องขอบอกว่าเดาเรื่องผิดนิดหน่อยครับคิดว่าเรื่องนี้เป็นแนว “ย้อนอดีต” แบบย้อนกลับไปในอดีตเมื่อ ๑๐ปีก่อน...ไปแก้ไขอดีตไรงี้ ...แต่จริงๆ แล้วเป็นแนว “ย้อนวัย”ต่างหากล่ะ...นางเอกได้ย้อนกลับไปตอนยังสาวแรกรุ่น เมื่ออายุ ๑๙ปี...แต่ยังใช้ชีวิตอยู่ในยุคปัจจุบันไม่ได้ย้อนเวลาไปตาม...เธอเลยต้องอ้างว่ามีน้องสาว (คือบางทีก็จะกลับเป็นกรรเกดคนเดิม...บางทีก็จะได้ย้อนวัยมาเป็นกุ้งนาง)

ชอบชื่อนางเอกเรื่องนี้นะ...คือปกติมักได้ยินแต่“การะเกด” ...แต่เรื่องนี้นางเอกชื่อ “กรรเกด”

พลอตเรื่องนี้จัดว่าดีเลยนะครับค่อนข้างแปลกใหม่ เก๋ไก๋... ชวนให้อ่าน ซึ่งดูจากหน้าปกแล้วอีกทั้งเมื่ออ่านต้นเรื่องได้นิดหน่อย ก็สงสัยว่าใช้ “กระจก”เป็นสื่อกลางที่ทำให้ย้อนวัยเนี่ย...จะคล้ายกับ “ทวิภพ” ไหม? (อีกทั้งนางเอกยังอ่านนิยายเรื่องทวิภพอีกฮ่าๆ) แต่พอได้อ่านต่อไป ก็รู้ได้ว่าไม่คล้ายเท่าไหร่ และกระจกไม้การบูรบานนี้ก็ยังมีผลต่อเนื้อเรื่อง ต่อปมของเรื่องราวทั้งหมดอีกด้วย

เรื่องของพระเอกนี่เราแอบเดาไว้(แบบว่าความคิดตัวเองนี่หลุดโลกมากนะ) คือ ในเมื่อนางเอกสามารถย้อนวัยตัวเองได้...พระเอก (กานต์กันย์) ก็อาจจะเป็น “กรบูร” แฟนเก่านางเอก ข้ามเวลามาก็เป็นได้...อุ้มสม! แกหลุดโลดมาก ฮ่าๆ

ในเรื่องความรักของพระนาง(กรรเกด+กานต์กันย์) อยากให้ใส่อะไรไปมากกว่านี้ ให้เรื่องหนากว่านี้อีกสักนิดก็ได้คือให้เพิ่มเรื่องราวของ ๒ คนเข้าไป...ให้อินมากกว่านี้ ทั้งที่อุ้มสมเป็นคนชอบแนวเลี้ยงต้อยอยู่แล้ว(ทั้งพระเอกแก่กว่า หรือ นางเอกแก่กว่าก็ได้) ให้รู้สึกว่ากานต์กันย์รักกรรเกดจริงๆเพราะแอบงงนิดหน่อยว่าสุดท้ายคนที่กานต์กันย์รักคือกรรเกด หรือ กุ้งนางกันแน่...

พลอตเรื่องก็อย่างที่บอกโอเคมากไอเดียผู้เขียนเยี่ยม แต่การดำเนินเรื่องนั้นก็อย่างที่บอกเช่นกันอยากให้ใส่อะไรมากกว่านี้อีกนิด ให้รู้สึกอ่านแล้วอิ่มมากกว่านี้...จะทำให้เรื่องนี้โอและมีเสน่ห์มากๆ

นอกจากนี้ยังมีประเด็นรองที่ใส่ลงไปในเรื่องให้ได้อรรถรสยิ่งขึ้นอย่างเรื่องของการเชือดเฉือนกันในวงการแฟชั่น เสื้อผ้าอาภรณ์...หรือจะเป็นความรักของเพศที่สามก็ได้มาคั่นประเด็นหลักอยู่บ้าง...ซึ่งก็ไม่ทำให้รู้สึกเบื่อหรือยัดเยียด

ตัวละครที่น่าหมั่นไส้ที่สุดเห็นจะเป็น สองแม่ลูกสุดแสบอย่าง คุณป่านปอ และเปรียว...โดยเฉพาะลูกสาวอย่างยายเปรียว นี่ร้ายอย่าบอกใครเลยน่าหมั่นไส้ชวนตบมากมาย...อ่านแล้วแอบสงสารพ่อของเปรียวด้วย...มีลูกสาวอย่างนี้ ...เฮ้อ...

ในเรื่องของการใช้ภาษาก็โอเคครับเรื่องนี้...อ่านได้ไม่สะดุด

สุดท้ายนี้แอบงงกับทางกองบรรณาธิการสำนักพิมพ์ทัชนะ...ที่ติดป้ายปกหลังนิยายนี้ไว้ว่า“วรรณกรรมผู้ใหญ่ ไม่เหมาะสำหรับเด็กและเยาวชน” แต่คือเท่าที่อุ้มสมอ่านไปนี่แทบไม่เจอฉากเลิฟซีนร้อนแรงหรือฉากแรงๆ อะไรทั้งสิ้นเลยนะ...

ขอให้รักปักใจคนอ่าน

อุ้มสม

๒๗ กรกฎาคม ๒๕๕๖