สะพานแสงคำ

นวนิยายโดย : ปิยะพร ศักดิ์เกษม

สำนักพิมพ์ : อรุณ

รายละเอียด

สะพาน...

ไม่เพียงใช้ข้ามผ่านจากฝั่งหนึ่งไปสู่อีกฝั่งหนึ่งเท่านั้น

แต่มันจะเป็นจุดเชื่อมโยงระหว่างความรักกับความชัง

ความจริงกับความลวง

อดีตกับปัจจุบัน...

เรื่องย่อเพิ่มเติม

เมษารินได้สัมผัสภาพวาด “สะพานแสงคำ” อันสวยงามตระการตา ครั้งแรกที่อังกฤษ และที่นั่นก็ทำให้เธอได้พบกับ ภาสุเป็นครั้งแรก ต่อมาก็มีเหตุจำเป็นให้เมษารินต้องกลับมาเมืองไทยอันเนื่องมาจาก เจ้าจันทร์แจ่มฟ้า ผู้ใหญ่ที่เมษารินเคารพ

เมษารินได้พบกับภาสุที่นี่อีกครั้งอีกทั้งยังต้องทำงานด้วยกันเสียด้วย ...และสะพานแสงคำก็เป็น “สื่อ” ทีทำให้เมษารินได้ย้อนกลับไปยังยุคอดีตไปสัมผัสตำนาน เรื่องราว ความจริงที่บอกเล่าต่อๆกันมาซึ่งต่างจากที่เมษารินเคยรับรู้ยิ่งนัก

จากที่เคยฟังเจ้าจันทร์แจ่มฟ้าบอกเล่า... เจ้าคำประพาฬ หรือ เจ้าเอื้อย คือผู้หญิงไม่ดีคนขายชาติ น่ารังเกียจเดียดฉันท์ ทว่าความจริงแล้วเจ้าเอื้อยกลับกลายเป็นสตรีที่มีแต่ความอาภัพยิ่งนัก ทั้งจากากรถูกปองร้ายจากคนรอบข้างหลายคนไม่ว่าจะเป็นแม่เลี้ยง พี่สาวต่างแม่ หรือจะเป็น คุณยายยังสาวทุกคนล้วนแต่ไม่ชอบเจ้าเอื้อยทั้งสิ้น โชคดีที่อย่างน้อยก็ยังมีชายคนนึงที่รักและหวังดีกับเจ้าเอื้อยอย่างบริสุทธิ์ใจ ซึ่งก็คือ เจ้าไศลรัตน์หรือ เจ้าภูแก้ว

เจ้าเอื้อยต้องประสบกับวิบากกรรมอันน่าเศร้าแล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป...นั่นเป็นสิ่งที่เมษารินเฝ้าคอยติดตาม...หาคำตอบ

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

หลังจากอ่านรากนครา จบ อุ้มสมก็อ่าน “สะพานแสงคำ” ต่อทันทีครับ...ซึ่งจัดได้ว่าเป็นตอนต่อจากรากนคราก็ว่าได้ เพราะ เจ้าภูแก้วพระเอกในยุคอดีตของเรื่องนี้ เป็นบุตรชายของ เจ้าศุขวงศ์ พระเอกรากนครา

เรื่องย่อๆก็เริ่มมาจากการที่พระนางเจอกันครั้งแรกในแกรอลี่ ที่อังกฤษ ครับแล้วยังได้มาเจอกันอีกที่เมืองไทย ที่นี่ ทำให้นางเอกได้พบกับภาพเขียน สะพานแสงคำอีกครั้ง และสะพานแสงคำก็กลายเป็น “สื่อ” ให้เมษาริน ได้ย้อนอดีตไปรับรู้เรื่องราวของบรรพบุรุษของผู้ใหญ่ที่เธอรักและเคารพซึ่งพบว่าความจริงนั้นต่างจากที่เธอเคยรับฟังมามากมาย ...มิหนำซ้ำ เจ้าคำประพาฬหรือ เจ้าเอื้อย ยังพบกับชะตากรรมอันน่าสงสารหลายเรื่อง ...

เรื่องนี้ครบรสครับทั้งเรื่องราวของการย้อนอดีตข้ามภพชาติความละเมียดละไมความเป็นพีเรียด หรือจะเรื่องราวของตำนานท้องถิ่น (ที่ผู้เขียนสมมติขึ้น)ซึ่งมารวมอยู่ใน “สะพานแสงคำ” อย่างเหมาะเจาะลงตัว

อย่างที่บอกครับ...เป็นแนวข้ามภพข้ามชาติแต่ “เมษาริน” นางเอกของเรื่องที่จะข้ามภพไปสังเกตการณ์เหตุการณ์ในอดีตนั้นได้เปรียบและแตกต่างกว่า มณีจันทร์ จาก ทวิภพ หรือ แพรนวล จากบ่วงบรรจถรณ์ เป็นไหนๆ ครับ เพราะมันเหมือนการหลับฝัน แล้ววิญญาณล่องลอยไปมากกว่าในขณะที่ร่างกายยังคงหลับอยู่ในยุคปัจจุบัน และคนในอดีตก็ไม่มีใครเห็นเธอนอกจาก เจ้าเอื้อยนางเอกในยุคอดีต นั่นเอง

สิ่งที่ใช้เป็นสื่อให้นางเอกข้ามภพก็คือภาพเขียนสะพานแสงคำ...ซึ่งนำพาให้นางเอกได้พบกับความจริง ในอดีตหาได้รับรู้จากความเชื่อและการบอกกล่าวของเพื่อนมนุษย์เท่านั้น !

การดำเนินเรื่องสนุกน่าติดตามตลอดเรื่องเลยครับ อุ้มสมอ่านรวดเดียวจบ ไม่มีจุดติดขัดเลยโดยเฉพาะยิ่งช่วงกลางเรื่องไปจนจบ นั้นชวนลุ้นระทึกตลอด วางไม่ลงเลยละครับ

ชอบเรื่องราวในส่วนของยุคอดีตมากกว่ายุคปัจจุบันซึ่งเข้มข้นมากมาย และยังเห็นการแสดงออกถึงความรัก ความผูกพัน ของเจ้าเอื้อย กับเจ้าแก้ว อยู่พอสมควร ในขณะที่ภพปัจจุบันนั้นไม่โดดเด่นเท่าอดีตพระนางไม่ค่อยจะโรแมนติก เสียเท่าไหร่ อีกทั้งนางร้ายในภพปัจจุบันซึ่งเป็นพยาบาลนั้นก็สุดแสนจะน่ารำคาญ

อ้อ ! เกือบลืม เรื่องนี้ยังมี อริน และ พิมลพัทธ์พระนางจาก เรือนศิรา ออกมาปรากฏตัวด้วยนะครับ ซึ่งเรือนศิราก็เป็นรุ่นลูกหลานของรากนครา เหมือนกัน ดังนั้นจึงจัดว่ามีความเกี่ยวข้องกันครับและก่อนอ่านเรือนศิราก็ควรอ่าน ใต้ร่มไม้เลื้อย ก่อน ไม่ควรพลาด ในบ่วงมนตราด้วย...ซึ่งผู้เขียนผูกเรื่องต่อเนื่องไว้มากหลาย ตามสไตล์ปิยะพร ศักดิ์เกษม

เป็นอีกเรื่องที่สนุก...ชวนติดตามตลอดใครชอบแนวพีเรียด ข้ามภพชาติ ไม่น่าพลาด

อุ้มสม

๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๖