แม่แก่...

สิบเอ็ดวันเต็มๆ

ที่เราไม่ได้พบหน้ากัน

นับตั้งแต่วันนั้น...

แก่...แก่คิดถึงเอมหรือเปล่า...?

เอมคิดถึงแก่ทุกวันเลย 

วันนี้

เอมกับแม่ ลุงณี  แล้วก็ป้าหรัส

พาแก่ไปลอยอังคารกันเน่อ

แก่คงรู้แล้ว...

ตอนลอยอังคาร

เอมกับลุงณีแล้วก็แม่

ต่างก็บอกให้แม่แก่ไปสบาย...ไม่ต้องห่วงอะไร

ถึงอย่างนั้น  เอมก็รู้อยู่ในใจว่า

เราไม่ได้จากกันไปไหน

แต่แก่ยังอยู่กับเอมกับแม่

แก่ยังอยู่บ้านหลังนี้

แก่ยังอยู่ในหัวใจของเอมกับแม่ตลอดเวลาอยู่แล้ว

ศาสนาพุทธ

สอนเรื่องการเกิด แก่ เจ็บ ตาย

ว่าเป็นเรื่องธรรมดา

อันนั้นเอมพอเข้าใจอยู่

แต่เอมชักไม่ค่อยแน่ใจว่า

แล้วการจัดการกับความรู้สึกระลึกถึงหรือคิดถึงเวลาที่เราไม่ได้พบหน้ากันเช่นนี้

มันมีหลักให้ปฏิบัติยังไง

ทุกวันนี้

เอมจึงอยู่กับความคิดถึงในแบบของเอม

แบบที่คิดถึงแม่แก่ทีไร

น้ำตามันก็ไหล

คิดถึงที่สุดเลย...