+++ เช้า+++

เช้าวันนี้  ถูกปลุกให้ตื่นด้วยนาฬิกาปลุกรุ่น Samsung 1  ความจริงก็อยากจะใช้ iphone 4 ปลุกกะเค้าบ้างอะไรบ้าง  ติดตรงที่กูจนเนี่ยแหละ  555+  ตั้งปลุกเช้าขนาดนี้ไม่ได้เพื่อให้ตื่น  แต่ปลุกเช้าการนี้ก็เพื่อจะโทรเลื่อนเวลานัดกะเค้า  โถ...อนิจจาชิงแมวเกิดจริงๆกู  เลื่อนนัดเค้าเสร็จสรรพ  ก็ห่มผ้าเตรียมบรรทมต่อ  ปรากฏว่าช่าง(ของพ่อ)มากันรึ่มร่ำ  เสียงตอกตะปู  ตอกไม้  โป๊กป๊ากๆ  แต่เสียงอะไรก็ไม่เท่า  "เครื่องตัดเหล็ก"  แว้กกกกกกกกกกกกก  ใครคิดใครค้นให้กำเนิดมันเกิดมา  แบบว่าดังชนิดบรรลัยไส้  ทะลวงเข้าไปถึงไส้ติ่ง  ด้วยกลัวว่าไส้ติ่งจะหนวกก็เลยฝืนใจลุก  ลุกไปไหน...  เดินโซซัดโซเซไปโต๊ะกินข้าว  เจอพ่อนั่งหม่ำข้าวเช้าอย่างเอร็ดอร่อย  นั่งคุยกะพ่อได้สองนาที  เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับชีวิต  พระเจ้า  กูเดินไปล้างจานนนนนนนนนนน  ว้าว  จอร์จ  คุณเยี่ยมมาก  โอ้ว  ซาร่า  ผมว่ามันช่างน่าอัศจรรย์ที่สุดในโลกเลยแหละ  โถๆๆ  เกิดเหตุเภทภัยอันใด  อิเอมตื่นมาล้างจานแต่เช้า  ยืนล้างจานไปก็พลางคิดไปว่า  ล้างเสร็จแล้วกูจะไปนอนต่อ  โหะๆๆ  แล้วก็มานอนจริงๆ สมดังใจปรารถนา   ณ  ที่นอน  ข่มจิตข่มใจนอนพลิกไปพลิกมา  ท่ามกลางเสียงบรรเลงของค้อนและตะปูที่ฟาดฟันกันชนิดเลือดสาด  ไหนจะอิเสียงเครื่องตัดเหล็กมหาภัยไนติ้งเกลนั่นอีก นอนชอกช้ำระกำใจอยู่ใต้ผ้าห่มได้ซักพักพ่อก็มาไซโคว่าเดี๋ยวเค้าจะเอาทรายมาลง  ให้คอยดูแล้วจ่ายตั้งให้เค้าด้วย  เพราะพ่อต้องไปส่งแม่แล้วจะเลยเอารถไปซ่อมแอร์  เริ่ดดดดดดดดดดดดด  ในที่สุด  ขะเจ้าก็ต้องยอมแพ้ต่อกระแสสังคมของประชาชนคนตื่นเช้า  เอวัง  ด้วยประการฉะนี้...

ลุกมานั่งแปรงฟันรอรถขนทราย  ไหนว่าจะมา  ระแวงแล้วระแวงอีก  ชะโงกแล้วชะโงกอีก...มั้นนนนนน  ก็ไม่มา  ก็เลยฆาตรกรรมเวลาด้วยการดูทีวี  แล้วก็ต้องรู้สึกแปลกประหลาดใจอีกครั้งที่วันนี้เดี๊ยนได้พบกับสี่สาวดาวรุ่งพุ่งแรง  ทั้งคุณปุ้ย คุณไก่  คุณนีน่า  และที่ขาดไม่ได้ คุณกาละแมร์ผู้น่ารัก  ขนกันมาหมดเซ็ต  ช่างเป็นภาพทีวีช่วงเช้าที่น่าประทับใจที่สุด  เพราะทุกทีตื่นมาทีวีเบื้องหน้าก็คือข่าวเที่ยงที่กำลังจะโบกมือลากันไปอยู่รอมร่อ 

+++ สาย+++

ทำหน้าที่ผู้รอรับคิวรถขนทรายด้วยความจงรักภักดีไปได้ซักพัก  เสียงรถพ่อก็มาดังอยู่หน้าบ้าน  สรุปยังไม่ไปซ่อมแอร์  นึกในใจอยากขอบคุณพ่อ  ที่ช่วยให้ลูกได้ตื่นมาดู  "ผู้หญิงถึงผู้หญิง"  แต่เช้า  อาเมน...  พ่อเอารถไปซ่อมแอร์แล้ว  ส่วนเอมก็นั่งดูนู่นนี่นั่นไปเรื่อยเปื่อย  เสียงโทรศัพท์บ้านดัง  เดินไปรับจับใจความได้ว่า  "ต้องไปรับพ่อที่ศูนย์รถ  เพราะช่างบอกว่าน้ำยาแอร์มันรั่ว  ไอ่รั่วไม่เท่าไหร่  ปัญหามันติดอยู่ที่ว่า  ช่างหารูรั่วไม่เจอ  ก็เลยต้องทิ้งรถไว้ให้เค้าเช็คคืนนึง"  นั่นไง  มาอีกหนึ่งดอก  สัญญาณเตือนภัยการรั่วไหลของเม็ดเงิน  จัดไป !   ไม่อยากจะบอกว่า  ออกไปรับพ่อ  น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ  สภาพนี่ประหนึ่งเหมือนแหวกหลุมศพขึ้นมาใหม่ๆ  ซากศพดีๆ  นี่เอง   ดีตรงมีจิตสำนึกที่จะเปลี่ยนกางเกงนอนเป็นกางเกงยีนแล้วก็ใส่เสื้อคลุมอำพรางซากบ้างไรบ้าง  เสร็จสรรพก็แปลงร่างเป็นสก๊อยแว้นแมงกะไซค์ไปรับพ่อที่นิสสัน  ถึงนิสสันชะโงกซ้ายขวามองหาพ่อ  พ่อจ๋า  พ่ออยู่ไหน ? หาพ่อไม่เจอ  ก็โทรศัพท์ถามกันให้มันหมดเงินเล่นกันไป  พอวางสาย  ภาพที่เห็นก็คือพ่อก็เดินออกมาจากโชว์รูม  ซึ่งไม่ได้อยู่ไกลอะไรกันเลย  เช็คดูตังค์โทรศัพท์เหลือ  0.00 bth ตอกย้ำหัวใจเล่น  เดี๋ยวนี้ความจนมันตามจองล้างจองผลาญถึงซิมการ์ดกันแล้วหรือนี่...โอ้ว ไม่นะ  ขากลับพ่อขับ  บ่นเล็กๆ ว่าทำไมเอาคันนี้มา  แบบว่า...น้ำมันจะหมด  เอ่า  ก็มันจะหมด  ก็เอามันมาเติมนี่ไง  โถ...ตอบไปได้ ไม่อายพ่อ   เลี้ยวรถเข้าศูนย์ขนส่ง  เบรกก็ดั้งเอี๊ยดอ๊าดๆ  เรียกความสนใจกันไป (นี่ก็อีกสัญญาณเตือน  ฮ่าๆ)  พ่อขับออกมาถึงปั๊มปตท. ก็จอดแล้วบอกให้เอมไปเติมน้ำมัน  ส่วนพ่อบอกจะไปจ่ายตังค์ที่  ธอศ. (ธนาคารอาคารสงเคราะห์)  ซึ่งไกลจากปั๊มประมาณ 70 เมตรเห็นจะได้  แล้วพ่อก็เดินจากไปอย่างหน้าตาเฉย  ก่อนจากกันไปก็ตะโกนเถียงกันไปมาว่ารถเติมน้ำมันอะไร  เสียงดังโหวกเหวกจนคุณลุงที่เดินตามหลังพ่อต้องหันหลังมาเพราะนึกว่ากูเรียก  กรรมหนอกรรม  แต่ฮาที่สุด  ก็เห็นจะเป็นตอนคุณลุงแกโบกไม้โบกมือแถมช่วยพ่อกูอธิบายให้กูฟังเนี่ยแหละ  ฮาสุด  ฮ่าๆๆๆ  ดีใจจัง  อยู่ดีๆ  ก็มีพ่อเพิ่มมาในชีวิตอีกหนึ่งคน  เอิ๊ก  นี่หละหนอนิสัยคนไทย (สมัยก่อน)  น้ำใจมีให้กันชนิดออโตเมติก  ทั้งๆ  ที่ไม่รู้จักกันแท้ๆ  แต่ก็ช่วยเหลือกัน  คุณลุงเป็นใครก็ไม่รู้  แต่หนูชอบที่คุณลุงทำและ...ขอบคุณนะคะ ^^  เติมน้ำมันเสร็จก็ขับรถย้อนศร (พ่อบอกหนูให้ทำค่ะคุณตำรวจ กรี๊ดดด  ฮ่าๆ)  ย้อนศรสำเร็จขับแหวกม่านรถยนต์เข้าไปหน้า ธอศ.  เพื่อหาที่จอดรถ  นั่งรอพ่ออยู่หน้าธนาคาร  ซักพักพ่อก็มาเรียกชวนไปนั่งข้างใน  อีกใจคงสงสารเพราะสภาพตอนนั้นช่างเหมือนแรงงานพม่าเหลือใจ -*-  เอ้ออออออออ  ข้างในมันเย็นดีจังวุ้ย  แล้วทำไมไม่เข้ามาตั้งแต่แรกกกกกกกก  เหอ  ก็นึกว่าแป๊บเดียวนี่  จ่ายตังค์กันเสร็จ  ขากลับ  พ่อชวนแวะปีนัง  บอกว่าจะดูโถส้วมกะอ่างล้างมือ  โอ้ว  วินาทีนัั้น  สภาพอย่างกะศพ แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว  ไม่หวั่น -''-  อย่างน้อยๆ  วันนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่า  ปีนังเค้ายอมให้ศพเข้าร้านเค้าได้อะไรได้  555+  พ่อเดินตรงไปโซนโถส้วมกะอ่างล้างมือชนิดฉับพลันทันด่วน  โชคดีไปจังเค้าจัดรายการ  เลยได้โถส้วมกะอ่างล้างมือมาในราคาที่ไม่ถือว่าแพงมากนัก  สั่งของจ่ายตังค์เสร็จ  ก็เลยลองเดินไปดูกระเบื้อง  เอมก็เลยชวนพ่อให้ลองดูกระเบื้องแผ่นใหญ่ๆ  เพราะจำได้เมื่อคราวไปเพื่อนผึ้งซื้อกระเบื้องคราวนั้น  ผึ้งก็เอาแบบใหญ่ๆ  เหตุเพราะมันจะได้ไม่ต้องมีร่องให้เป็นงานทำความสะอาดกันมากนัก  เอ้ออออ  ขอบคุณผึ้งน้อยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ^^  ส่วนเอมก็ตกกะใจเล็กน้อยที่พ่อเหมือนจะโอเค ปกติยอมเชื่ออะไรกันง่ายๆ ซะที่ไหน  โหะๆ  ดูกระเบื้องเสร็จก็รีบกลับบ้านมาเอารถเพื่อไปขนของ  ไปคราวนี้ก็ไปเลือกกระเบื้องปูพื้น กระเบื้องปูพื้นห้องน้ำ  กระเบื้องฝาผนังห้องน้ำ  ประตู  บานพับ  กลอนประตู  โอ้ว  พระเจ้า เยอะค่อด  กว่าจะได้มาซึ่งอะไรที่ว่ามานี้  พ่อลูกก็ทะเลาะกันไปฉบับเล็กๆ  ตามสมควร  ระหว่างที่เดินดูกระเบื้อง  ระหว่างที่ยืนฟังพ่อคำนวณนู่นนี่นั่น  ระหว่างที่นั่งฟังพนักงานหน้ากวนโอ๊ยนั่งคำนวณพื้นที่กับพ่อ ระหว่างที่นั่งมองหน้าอันแสดงถึงความเชื่อมั่นในการคำนวณของคุณพนักงานคนนั้น  ปนๆ กับสีหน้าที่แสดงอาการงงๆ ค่อนๆ ไปทางหงุดหงิดและรำคาญพ่อกูอยู่เล็กน้อย (ถึงตอนนี้ ใจเต้นตึกๆ  อยากจะตั๊นหน้ามันสุดๆ แต่ก็ทำได้แค่เพียงจ้องหน้ามันอย่างเดียว -*-)  ก็ได้แต่นึกว่า  โอ้โห  ทำไมการสร้างบ้านมันถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้  ดีที่ไม่ต้องรื้อฟื้นความรู้เรื่องสมการ  ตรีโกณ คอซ ซายน์ แทน แคลคูลัส  มาใช้ในการนี้ด้วย  เอาง่ายๆ  คือ ณ  เวลานั้น  ทำไมตัวเองดูโง้โง่  จากที่โง่อยู่แล้วก็ยิ่งดูโง่เข้าไปใหญ่  แต่อะไรก็ไม่เท่าอิคุณพนักงานชาย    คือไม่เข้าใจว่า  ทำไมคุณไม่ปฏิบัติกับลูกค้าให้ดีๆ  กว่านี้หน่อยวะ  พูดจาก็อย่างกับเราไปขอของคุณฟรีๆ ก็ไม่ปาน  แล้วหน้าตาท่าทางนี่หยั่งกะเป็นผู้ก่อตั้งร้าน  โอเค  เมิงเก่ง  แต่ถ้ามีมารยาทดีกว่านี้อีกซักนิด  กูก็คงไม่มานั่งด่ามึงอยู่อย่างนี้หรอก  แสรดดดด 

+++บ่าย +++

รับของเสร็จอะไรเสร็จ  ก็ได้แต่นึกว่า  ช่างเป็นการซื้อของสร้างบ้านที่วุ่นวายดีแท้  แต่เอมก็รู้สึกดี  ที่ได้ช่วยพ่อ...กลับถึงบ้านประมาณบ่ายโมงหน่อยๆ  มาถึงก็รีบอาบน้ำอาบท่า  อาบให้สมกับที่ไม่ได้อาบมาครึ่งค่อนวัน  กว่าจะเยื้องยุรยาตรออกจากบ้าน  ก็บ่ายสองแล้ว  นัดไปรับเค้าบ่ายสอง  แต่นี่กูออกจากบ้านบ่ายสอง  เอาเต๊อะ  มันเป็นอย่างนี้มาชั่วชีวิตแล้วนี่  เป็นอีกซักทีคงไม่เป็นไร  ฮ่วยยยยยยยยยยยย !!!  รับพี่เค้าเสร็จสรรพ  ก็มุ่งหน้าสู่ "วังน้ำคู้พิทยาคม"  วันนี้เรามีภารกิจไปส่งผอ. เข้าโรงเรียนใหม่กันค่ะ เพราะว่าผอ. ได้ย้าย   ทุกวันนี้ยังเป็นคำถามค้างคาใจกับตัวเองอยู่ตลอดว่า  บรรจุมาเกือบสองปี  แล้ว ผอ. ย้ายหนี  มันคืออะไรวะ ??? ฮ่าๆๆ  สงสัยเอมจะทำงานดีมาก  ขยันสุดๆ  ผอ.เลยต้องโบกมือลากันไปด้วยประการฉะนี้  เอิ๊กกกกก  มีพบก็ต้องมีจาก  แต่การจากแบบนี้เอมไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไหร่  เพราะเกิดมาก็เพิ่งเคยมีผู้บังคับบัญชาเป็นของตัวเอง (อย่างเป็นทางการครั้งแรก) ทำงานร่วมกันแค่ปีสองปี  แล้วก็ต้องเปลี่ยนนายใหม่  แต่ใครๆ (แม้กระทั่งพ่อ) ก็เอ่ยไปในทำนองที่ว่า "เดี๋ยวก็ชิน"  นึกๆ ไปก็แอบหายใจ เย่ย ! แอบใจหายอยู่นิดหน่อย  ไม่คิดว่าจะรวดเร็วปานนี้... เอมอยากขอบคุณผอ.อีกครั้งสำหรับทุกสิ่งอย่าง  ทั้งประสบการณ์การทำงาน  ขอบคุณที่ให้ไว้วางใจและให้โอกาสในการทำงานหลายๆ  อย่าง  ซึ่งมันทำให้เอมได้เรียนรู้ทั้งงานและคนไปพร้อมๆ กัน    ขอบคุณในความห่วงใยยามลูกน้องคนนี้เจ็บไข้ได้ป่วย  ขอบคุณในความเป็นกันเองที่มอบให้กัน  ขอบคุณนะคะ...  ผอ. ย้ายไปแล้ว  อย่าลืมคิดถึงโรงเรียนเก่าบ้างนะคะ  ไม่รู้ว่าโรงเรียนใหม่นี้จะแตกต่างจากโรงเรียนของเรายังไงบ้าง  แต่เอมก็จะขอเป็นกำลังใจให้ผอ.   สู้ๆๆๆๆ นะคะ  ผอ. !!! (เอิ่ม...นี่เมิงไปส่งผอ.ไปโรงเรียนใหม่หรือว่าไปส่ง ผอ. ออกรบเหรอเอม) กิกิ 

+++ เย็น+++

ใช้เวลาอยู่โรงเรียนวังน้ำคู้นานถึงสี่โมงครึ่งเห็นจะได้  ส่งพี่เค้าเสร็จก็เหยียบรถหน้าตั้งไปรับแม่  ไปเพื่อนแม่ทำธุระที่หน้าเรือนจำหญิง  โหะๆๆ  แม่ไม่ได้ไปส่งกูเค้าคุกคับ  ไม่ต้องดีใจกันขนาดนั้น  ไปเอาของที่เพื่อนแม่ฝากไว้จ้า  กลับเข้าเมืองมา  ก็ค่ำก็มืดแล้ว  ขับมาทั้งๆ ง่วงอย่างนั้นแหละ  แต่ก็ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพปลอดภัยกันดีทั้งแม่ลูก   (ทำไมสำนวนนี้คุ้นๆ เหมือนในละครตอนหมอแจ้งข่าวกับญาติคนไข้ที่คลอดลูกเลยวะ 555+)

ps.

+ กูอัพอะไรของกูวะ  ย้าว ยาววววววววววว 

+ หิวโรตี  ไปซื้อโรตี  ป้ายมันบอกอันละ 9 บ.  ซื้อสองอัน  เซ็งตรงน้องคนขายมันคิดตังค์ผิดเป็น 27 บ. แต่มาเซ็งโคตรก็อิตรงที่  ทำไมกูโง่แล้วปากหนักไม่ถามเค้าเนี่ยแหละ  เฮ่อออออออ...

+ จะเปิดเทอมแล้ว  ดีใจๆ จะได้เจอเด็ก  & เสียใจๆ (คะแนนกูยังไม่เสร็จเลยหวะค้าบบบบ)

+ ทำไมเหมือนมีอะไรในใจ ที่บอกใครไม่ได้  แล้วมันอะไรล่ะฟระ ???

+ ชีวิตช่วงนี้ช่างแสน "เซโรงัง" เง่ออออ (ขอบคุณวง Slur  ที่ทำเพลงมาเพื่อชีวิตช่วงนี้ของหนูโดยเฉพาะ55+)

+ ขอให้ชีวิตพรุ่งนี้มีความสุข  สาธุ...