หลายครั้งที่คนเราชอบทรมานตัวเอง

ด้วยการ...

ปล่อยให้กระเพาะมันปวดแสบปวดร้อนด้วยการไม่กินข้าว...ทั้งๆ ที่ก็หิวไส้แทบขาด

นอนดึกๆ  ทั้งๆ ที่รู้ว่า  มันทำให้ร่างการต้องเหียกแค่ไหน

บีบสิว...ทั้งๆ ที่รู้ว่า  ความเจ็บมันจะนำมาซึ่งแผลเป็นอันน่าประทับตาตรึงใจเท่าใด

หลายครั้ง...ที่เราปล่อยให้กายเป็นนายใจเป็นบ่าวอยู่บ่อยครั้งในแทบทุกจังหวะของชีวิต

วันนี้ก็เช่นกัน

ฉันทรมาน(จิตใจ)ตัวเองเหมือนเคย

ไปต่อไปขับขี่รถยนต์วันนี้

ฉันทำตัวไม่น่ารัก (อีกแล้ว)

แค่เสียงโทรทัศน์ในห้องอบรมมันไม่ค่อยดัง

เรื่องมันเล็กมาก

เหตุมันแค่นั้นจริงๆ

จึงเป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับตัวเองอยู่ว่า

ทำไมเดี๋ยวนี้

เรื่องเล็กๆ

ฉันสามารถทำให้มันกลายเป็น

เรื่องใหญ่ๆ

ได้อย่างง่ายดาย

แต่ให้ตายเหอะ

ในห้องอบรมบ้านั่น...มันไม่ไหว

ถ้าให้นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวซักห้านาทีสิบนาทีก็คงไม่ว่า

แต่นี่มันตั้งเกือบชั่วโมง

อยากให้เจ้าหน้าที่มาลองนั่งดูบ้าง

ให้กูนั่งฟังอะไรกันวะคับ

จุดประสงค์คุณก็คือต้องการให้เรามานั่งระลึกความไม่ประมาทในการขับขี่ยวดยานพาหนะกันมิใช่รึ

คิดๆ ไปคนอื่นเค้าทำไมไม่รู้สึกรู้สมอะไร

เค้าก็นั่งดู (ความเงียบ) กันได้

แต่...ทำไม...กูต้องทรมานจิตใจตัวเองด้วยการ

เดินออกนอกห้องไปรอบที่สองหวังไปนั่งบ่นกะนิมน  เพราะมันอดทนไม่ไหว (จากรอบแรกที่ไม่ได้รับการตอบรับจาก

ข้าราชการที่ท่านเรียก)

แต่คุณป้าจนท. แกดันตาดี  เอ่ยลอยลมมา...หมายว่าให้ฉันกลับไปนั่งในห้องดังเดิม

ความจำนงรอบสองของฉันมันก็เลยหลุดปากดังขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว

ลอยคละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณอันแสนจะเงียบเชียบนั่น...(รีเพลย์กลับไปดูตัวเองตอนนั้น...ง่าวได้อีก)

พยายามให้เสียงมันซอฟต์ที่สุดเท่าที่จะบีบได้...แต่จุดนั้น...ฉานไม่ไหวหวะคุณป้า

เข้าใจมากเหลือเกิน

ว่าเจ้าหน้าที่(ของรัฐ)มีจำนวนน้อยสำหรับการใช้สอยในบางโอกาส

แต่...

แม้งานจะเยอะ

คนจะน้อย

แต่ก็อย่าให้ถึงกับลืม "ให้ใจ" กับงานตัวเองขนาดนั้น

อย่าเห็นปัญหาของประชาชนตาดำๆ เป็นเรื่องเล็กน้อยประหนึ่งว่าอยู่คนละประเทศชาติขนาดนั้น

สิ้นเสียงลูกบิดประตู

ฉันกลับมานั่งในห้องอบรมที่เพิ่งจากมาถึงสองครั้งสองครา

เสียงโทรทัศน์ค่อยๆ ดังขึ้น

ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตาจับสายรัดข้อมือบิดไปมา

หลังจากนั้น...

คือการ ,,ทบทวน,, ล้วนๆ

ps,

+ ปุ้งนี้ครบรอบวันเกิด...  จะ 26 แล้วซีนะ...

+ กลับบ้านมาเล่าให้พ่อฟัง  พ่อขำเหมือนเคย...เฮ่อ มันไม่ขำเท่าไหร่นะพ่อ  ณ  ตอนนั้น...

+ ในบรรดา app ร้อยแปดที่โหลดมา  talking tom เป็น app น่ารักสุด ชอบๆ

+ อินเดียนแดงบุกทีไร กลายเป็นอีบ้าทุกทีไป );

+ บางทีชีวิตคนเรา...มันมีก็ช่วงเวลาที่ ,,ขำไม่ออก  บอกไม่ถูก  อธิบายไม่ได้,,  ก็ช่างหัวมันบ้างเถอะนะ  อย่าไปฝืนไปทน  คนนะไม่ใช่ควายถึก  ฮ่วย...

วันนี้บอกได้คำเดียวว่า ,,,,,,เยอะ,,,,,,