,,,น้ำตา(ล) ,,, อีกแล้วหรือ...?

เอม :  นั่งสาละวนกะการหาคำอวยพรปีใหม่ เหตุเพราะยังไม่ได้ส่ง sms ให้ใครซักคน

ใครก็ไม่รู้ :  ส่งเสียงเรียกพ่อเหวยๆ อยู่หน้าบ้าน

หนึ่งนาทีผ่านไป...

พ่อ :  หม้ดกัน  ไอ้ด้วนกู  ตายซะแล้ว... (พ่อเรียกน้ำตาลว่าด้วน เพราะหางน้ำตาลกุดไม่เหมือนชาวบ้าน -''-)

สิ้นสุดประโยคนั้น

ฉันก็ได้เรียนรู้

"ความตาย" จากผู้อื่น

อีกครั้ง...

ส่วนเวลาที่เหลือหลังจากนั้น

เห็นจะมีก็แต่น้ำตาที่ออกมาทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ผมชื่อ ,,,น้ำตาล,,, คับ ^^

ชื่อ : น้ำตาล

เพศ : ผู้

สี    :  น้ำตาล - ขาว

เกิดวันที่  :  23 มีนาคม  2553

สิ้นลมหายใจ : เวลาประมาณ 11.30 น. ของวันที่ 1  มกราคม  2554

ว่าด้วยเรื่องของ ,,,น้ำตาล,,,

,,,น้ำตาล,,,

เป็นน้องเล็กที่น่ารักของพี่ๆ

น้ำตาลเกิดมาพร้อมกับนิสัยที่ออกจะพิลึก

(ความจริงๆ ก็พิลึกกันทั้งสามตัวนั้นแล  เพราะทั้งสามศรีพี่น้อง  นิสัยไม่เคยเหมือนกันเลยสักนิด ^^)

แต่สำหรับน้ำตาลแล้ว

"มีโลกส่วนตัวสูง"

วลีนี้

ดูจะเหมาะกับแมวอย่างน้ำตาลเป็นที่สุด

ก่อนหน้านี้

ได้มีการสันนิษฐานกันเอาเองว่า

น้ำตาลเป็นแมวออทิสติก (แมวพิเศษ) หรือเปล่า ?

เหตุเพราะ

ไม่ค่อยส่งเสียงร้อง

เวลาโดนก่อกวนจนเกิดความรำคาญใจ

นาน น้าน...ถึงจะหือจะหา จะเมี้ยว  จะง้าว  ขึ้นมาซักครั้ง

แถมเวลาโดนก่อกวนหัวใจ

ก็ชอบที่จะเลือกนอนนิ่งๆ ให้คนอุ้มตายใจ  ก่อนจะดิ้นหรุบๆ เพื่อหาทางหนีไปให้ห่างๆ

ไปมี "โลกส่วนตัว" ของตัวเองเหมือนเคย

 

อาทิตย์กว่าๆ ก่อนหน้านี้...

หลังจากที่โชคร้ายไปโดนยากับเสือมา

แต่น้ำตาลโชคดีกว่า

ตรงที่  "รอด"

แต่ก็รอดกลับมาแบบกระปลกกระเปลี้ย

ไม่ค่อยจะสู้ดี

ขาหลังไม่มีแรงอย่างเห็นได้ชัด

นอนซึมอยู่เกือบอาทิตย์

พอทำท่าจะหาย

ก็กลับมามีอาการแปลกๆ

ลุกลี้ลุกลน  วิ่งปู๊ดป๊าดไปมา  ลืมตาโพรงและคอยจะเข้าไปอยู่ที่แคบๆ ตลอดเวลา

ที่สำคัญ  ไม่กินอะไรเลย

พ่อบอกว่า

"อาจจะเป็นบ้า"

แต่เอมกลับรู้สึกว่า

"อาการพิเศษของน้ำตาลอาจจะกำเริบ"

เราลุ้นกันอยู่สองสามวัน

สุดท้าย

น้ำตาลก็หายเป็นปกติ

หาย...กลับมาเป็นน้ำตาลผู้มีโลกส่วนตัว  และไม่ชอบอยู่ติดบ้านเหมือนเคย

และนิสัยของการไม่อยู่ติดบ้านของน้ำตาล

ก็นำมาซึ่งการสูญเสียในครั้งนี้

มันคงจะเป็นข้อเสียของสัตว์จำพวกหมากับแมว

ที่มักจะเผชิญและประสบกับชะตากรรมในลักษณะนี้

คือไม่โดน "ยาเบื่อ" ก็ โดน "รถชน" ตาย

เชื่อเหลือเกินว่า

"คนเลี้ยงสัตว์" ทุกคน

ย่อมเจ็บปวดและเสียใจ

เวลาที่สัตว์ที่ตัวเองรักต้องมาตายจาก

ฉันเคยสงสัยอยู่บ่อยๆ ว่า

ทำไมคนเรา "บางคน" ถึงแสดงความรักกับสัตว์ได้มากมายขนาดนั้น

รักขนาดกอดรัดฟัดเหวี่ยง หอมแล้วหอมอีก  กอดแล้วกอดอีก 

กับพ่อกับแม่ไม่เคยบอกรัก ไม่เคยพูดจ๊ะจ๋า  ไม่เคยแม้แต่จะกอด

แต่กับหมากับแมว กลับทำได้  โดยไม่รู้สึกอาย...

ฉันลองคิดหาคำตอบ

ก็ได้คำตอบคร่าวๆ ว่า

"คงเป็นเพราะสัตว์เค้าพูดไม่ได้"

เวลาเค้าหิว  เค้าเจ็บ  เค้าบอกเราไม่ได้

เหตุอาจเกิดจากความสงสาร

และก็คงเป็นความสงสารนี้เองที่นำไปสู่ความรู้สึกรักและผูกพันกันในที่สุด

แต่กับ "คนที่เรารัก"

เหตุที่เราไม่กอด  หรือแม้แต่บอกรัก 

จะกอดจะบอกรักสักครั้ง

ก็รู้สึกว่ามันยากเหลือใจ

สาเหตุต้นๆ ก็คงจะหนี้ไม่พ้นเรื่องเขินอาย

แล้วทำไมต้องอายด้วยล่ะ ???

ฉันลองคิด...

แล้วก็ได้คำตอบว่า

คงเป็นเพราะ "คนมีความรู้สึกนึกคิด  มีจิตใจ รับรู้ได้" 

ต่างกับสัตว์

ที่พูดไม่ได้

แม้แต่ฟัง

ก็ยังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ...

มาถึงตรงนี้ก็เลยยิ่ง สงสัย  อีกว่า

ก็แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นนะ...?

ฉันลองคิด...

แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้

ทำไมถึงเป็นแบบนั้นนะ...?

ถึง  น้ำตาล  น้องรัก...

จากนี้ไป  คงไม่มีอีกแล้ว...

+ ,,น้ำตาล,, ที่เนื้อตัวนุ่มนิ่มที่ใครกอดทีไรก็ไม่อยากวางลงสักครั้ง

+ ,,น้ำตาล,, ที่ชอบกระโดดขึ้นมาตรงหน้าต่างหัวนอนเพื่อส่งสัญญาณขอเข้าบ้านยามดึก

+ ,,น้ำตาล,, ที่เคยนอนหลับอย่างสบายใจบนเก้าอี้สีชมพูกลางบ้านตัวนั้น 

+ ,,น้ำตาล,, ที่ซุ่มซ่าม  เอาแต่ใจ  แต่ยังไงๆ  ก็ดูน่ารักอยู่ดี

+ ,,น้ำตาล,, ที่ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน ก็ยังเป็นน้ำตาลที่น่ารักของพี่เอม ของพ่อ ของแม่ ของพี่เอิร์ธ เสมอและจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป

  

 

Create Date : 02 มกราคม 2554 Last Update : 9 มกราคม 2554 0:33:54 น. Counter : 587 Pageviews.		2 comments
Share Tweet