Bloggang.com : oramoreaim - ,,เด็กหญิงยิ่นกับเรื่องเล่าแมวขาขาด,,

,,เด็กหญิงยิ่นกับเรื่องเล่าแมวขาขาด,,

เมื่อวาน

เพิ่งได้ฤกษ์สอนวิชาการงาน

เลสซั่นวัน.....ว่าด้วยเรื่องงานบ้าน

ปูพื้นด้วยมอยเจอไรส์เซอร์พอเป็นกระษัย

จากนั้นก็ว่ากันไปตามหนังสือ...อื้อหือ...ช่างเป็นเทคนิคการสอนที่

น่าตื่นตาตื่นใจเป็นยิ่งนัก

ฮ่าาา

ในหนังสือเรียน...

ปรากฏการ์ตูนภาพหนึ่ง

เป็นภาพที่เด็กผู้ชายกำลังมัดปะทัดติดไว้กับหางเจ้าหมาน้อย

ทันใดนั้น

พลันก็นึกขึ้นได้ว่า

เมื่อวานเราก็เพิ่งได้เห็นอะไรทำนองนี้มาผ่านโลกไซเบอร์

ไม่รอช้า ขอพร่ามพรรณา

เผื่อว่าเด็กๆ จะอยากฟัง...

เรื่องราวของ ,,แมวขาขาด,, ค่อยๆ เริ่มขึ้น

ทุกสายตาเริ่มจับจ้องมองมาด้วยความอยากรู้

ครูสาวเห็นดังนั้น...ก็กระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความพึงใจ

"...เหยื่อติดกับแล้ววุ้ย..."

เสียงเหยื่อตัวน้อยๆ ส่งเสียงฮึ้ยฮ้ายอย่างสงสัย

บ้างก็ทำหน้าตาเหยเกผิดรูปไปจากก่อนหน้า

บ้างก็ออกความเห็นเล็กๆ ถึงเหตุการณ์ที่เป็นไปของเรื่อง

เรื่องเล่าแมวขาขาดจบลงแล้ว

เด็กๆ พากันเงียบในช่วงวินาทีสุดท้าย

ท่ามกลางความเงียบงัน

พลันก็มีเสียงดังลอยมาจากมุมหนึ่งของห้อง

ครูคะ..."ยิ่น" เค้าร้องไห้คะ...?

(คำที่ขีดเส้นใต้ ออกเสียงตามที่เขียน เด็กออกเสียงคำว่า ค่ะ ในกรณีประโยคบอกเล่าไม่ได้เจวงๆ ไปแรกๆ งงมาก แต่ตอนนี้ชินแล้ว)

"ยิ่น" เป็นชื่อเล่นของเด็กหญิงไพลิน

นักเรียนชั้นป. 2 แห่งร้องข้าวสกูล

คุณสมบัติของยิ่น สามารถสรุปพอเป็นสังเขปได้ดังนี้

เนื้อตัวขะมุกขะมอม เส้นผมชี้ฟูเป็นนิจ

แต่นานๆ ทีผมยิ่นจะถูกรวบมัดจนเรียบแป้เป็นพิเศษ

และวันนั้น

ก็จะทำให้ครูสามารถล่วงรู้ได้โดยไม่ต้องมีญาณทิพย์ว่า

วันนั้น...แม่ยิ่นอยู่บ้าน

ส่วนในด้านระดับความสามารถนั้น

จัดอยู่ในระดับ ทำงานตามที่รับมอบหมายได้ในเกณฑ์ปานกลาง

เกือบถึงพอใช้ (ขาดไปอีกคะแนนเดียวก็คงจะถึง)

ทำงานเรียบร้อยบ้าง ไม่เรียบร้อยบ้าง คาดว่าน่าจะแล้วแต่อารมณ์

ของเจ้าหล่อน หลังๆ มานี้ ยิ่นก็เพิ่งจะได้นำเสนอคุณสมบัติพิเศษ

ให้พอได้สัมผัส ซึ่งคุณสมบัติพิเศษที่ว่านี้ เทียบได้กับศัพท์บัญญัติ

ทางการศึกษาที่เรียกว่า "โก๊ะ" ซึ่งก็ได้สร้างความงุนงงสงสัยให้

แก่ครูผู้อยู่ใกล้ชิดอยู่บ่อยครั้งที่สังเกตได้

สิ้นเสียงเล็กๆ

ฉันก็รีบลดสายตาลงมามองหายิ่นอย่างไม่ยากเย็นอะไร

เพราะว่านางนั่งอยู่หน้าสุดของห้อง ใกล้ๆ ที่ฉันยืน

ภาพแรกที่เห็น

"ยิ่น" นั่งเอาหน้าซบลงกับมุมหนึ่งของพนักเก้าอี้

ด้วยความสงสัยฉันเลยก้มหน้าลงให้ใกล้เข้าไปอีก

ภาพถัดมา

น้ำตา "ยิ่น" ค่อยๆ ไหลจากหางตาแทยงลงสู่ที่ต่ำอย่างช้าๆ

เป็นภาพที่สโลว์ได้ใจ

ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ตั้งสติได้ก็แซวปนปลอบไปตามประสา

ปลอบไปปลอบมา

ก็ทำท่าจะร้องไห้ตามยิ่นไปอีกคน

จนตอนนี้ก็ยังสับสน

ไม่รู้ว่าตอนนั้น...สงสารคนหรือแมวมากกว่ากัน

เมื่อวาน...จึงตบท้ายการเล่าเรื่องแมวขาขาด

ด้วยเสียงหัวเราะอ้อล้อของเด็กๆ

ที่พร้อมใจกันมอบให้กับวีรกรรมน้ำตาไหลของยิ่น

ฝ่ายยิ่นเองก็คงนึกเขิน

เพราะเอาแต่ยิ้ม ไม่เห็นพูดอะไรซักคำ...

ขอบคุณนะยิ่น

ที่ช่วยเตือนสติครูเอม

ทุกวันนี้เราเจอกันเช้าจรดเย็น

เราหมดเวลาไปกับการอ่านเขียนเรียนหนังสือ

จนบางที

ครูเอมก็ลืมไปเสียสนิทว่า

คุณสมบัติของผู้เป็น "นักเรียน" นั้น

สมัยนี้...

"เก่ง" อย่างเดียว คงไม่ได้

มันต้องมี "ดี" ควบคู่กันไปด้วย

อย่างน้อย

ยิ่นก็ทำให้ครูเอมรู้ว่า

แม้ยิ่นจะขี้เกียจ ทำงานช้าไปบ้าง

แต่ครูเชื่อว่า

น้ำตาของยิ่น

มันจะเป็นสัญญาณที่ดีของคุณสมบัติอย่างหลัง

และถึงแม้ว่า

วันนี้ยิ่นและเพื่อนๆ อาจจะยังไม่ "เก่ง"

แต่ครูเอมรู้สึกได้ว่า

อย่างน้อยลูกๆ ของครูเอม

ก็มีเมล็ดพันธุ์ของความดีงามผุดขึ้นในหัวใจกันบ้างแล้ว

แด่..."เทียน" ทุกเล่มที่เปล่งแสงแวววามอยู่ทั่วแคว้นแดนไทย

แด่...เมล็ดพันธุ์แห่งความดีที่ค่อยๆ ผุดขึ้นในหัวใจของเด็กๆ

อย่างช้าๆ...แต่ทว่า จะยั่งยืน

:)

และนี่คือที่มาของเรื่องเล่า ,,แมวขาขาด,,

ฮือๆ น่าสงสาร เชื่อเป็นการส่วนตัวว่า บางทีขาของพ่อค้าคนนั้นอาจจะไม่ต่างจากเจ้าเหมียวตัวนี้แล้วก็เป็นได้ ไม่ได้แช่งนะ แต่ "สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม" สู้ๆ นะเจ้าเหมียวน้อย พี่เป็นกำลังใจ และขอนับถือน้ำใจของผู้ชายในภาพ น้ำใจคุณสุดยอดมากๆ เลย...

ps.
+ จะเด็กบ้านนอก...หรือในเมือง ก็เป็นคนดีได้เหมือนกัน

+ รักฉัน...อย่าคิดถึง ไอเอส... อร๊ายยยยย จะจบมั้ยเนี่ยตู ?!?!?
+ เทอมนี้ขี้เกียจแท้เหลา (ความจริงก็ขี้เกียจทุกเทอมนะได้ข่าว ฮ่าๆ)
+ อยากดู ,,รักเจ็ดปี ดีเจ็ดหน,, แฟนพันธุ์แท้ GTH ไม่พลาดอยู่แว้ว :D