,,ห้อง ป. 2  ยามบ่ายแก่ๆ,,

ครูเอม :  ปาอะไรเอ่ย...?  หัวสีแดง  ตาสีชมพู  จมูกสีเขียว  ปากสีส้ม  ตัวสีดำ  ตูดสีเหลือง

(ตัดกระดาษแย้บๆ อย่างสบายใจ)

เด็กๆ  :  ปาปะหลาด...ปานู่น ปานี่ ปา ๆ ๆ  (ก็ยังไม่ถูกและไม่มีทางจะถูกด้วยขอบอก ฮ่าๆๆ)

ครูเอม :  ยอมมั้ยๆ

เด็กๆ :  ลีลาพอเป็นพิธี  ในที่สุดก็ "ยอม"

ครูเอม :  ก็.....................ปรากฏว่ามันไม่มีในโลกนี้ไง 555+ (สะใจ สาดดดด)

จู่ๆ...

ด.ช.ณัฐวุฒิ  :  ครูเอม...ปาอะไรที่ผู้หญิงกลัวนักกลัวหนา...?

ครูเอม : อะไรนะ....? (ได้ยินคำถามไม่ถนัด  ดรีมพูดเร็วมว้าก)

ด.ช.ณัฐวุฒิ  :  หัวเราะเอิ๊กอ๊าก  (น่าตีบจริงๆ -''-)

ครูเอม  : อ่ะ...ปาไร...?

ด.ช. ณัฐวุฒิ  : ปาเข้าไป 45 ยังหาปั๋วไม่ได้  (พูดเสร็จก็ฮาชุดใหญ่ แล้วเดินจากกูไปแบบนิ่มๆ)

-''-

โถ...ลูกกูแต่ละคน  เกินจะบรรยาย  แต่ไม่เป็นไร  ยังมีเวลาเหลืออีกตั้ง  20 ปี 

ก๊าก !!!!!!!

ปล.เล่าขำๆ น้าาา  เด็กก็คือเด็ก ทายกันสนุกๆ  อย่าไปซีเรียสน้า... แต่กูซีตรง 45 นี่แหละ  เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก

,,ps,,

+  คนที่มีวิญญาณครู  คนที่เสียสละ  คนที่ต่างจากคนทั่วไปนั่นแหละ  ถึงมาเป็นครูได้  ;  นายองค์กร  อมรสิริรนันท์  เลขาธิการคุรุสภา  (จากสมุดบันทึกความดีครูอะไรซักอย่าง)

+  ชอบประโยคข้างบนจัง...

+  นอกเหนือไปจากการสอนให้คนอ่านหนังสือออก  เขียนหนังสือได้แล้ว  อีกสิ่งหนึ่งที่ยากที่สุดในชีวิตตอนนี้ก็คือ...การสอนให้คนเป็น "คนดี"  U_U

+  ครูดีกับครูเก่ง  อยู่ห่างกันมากไหม...? แล้วฉันล่ะ...เป็นครูแบบไหน...ครูเก่ง...หรือครูดี...หรือไม่ใช่ทั้งสองอย่าง...

+  .............go................on...............