,,ตีสิบ - เติมสุข,,

วันนี้มีโอกาสดูรายการตีสิบ

ทำให้ฉันนึกถึงเมื่อครั้งเรียนวิชาภาษาไทย

สมัยสิบกว่าปีที่แล้ว

ตอนนั้นน่าจะอยู่ประมาณ ป. ๕

ที่ครูให้เราเขียนจดหมาย "เอาคะแนน"

ด้วยความเป็นเด็ก

บางคนอาจคิดได้เพียงแค่นั้น

แต่สำหรับฉัน

นาทีที่ทิ้งจดหมายลงไปในตู้

นั่นหมายถึง "การรอคอย" ในทันที

ส่วนตัว

ฉันเป็นคนชอบเขียนจดหมาย

ทันทีที่จดหมายถูกส่งไปยังผู้รับ

ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้

รู้เพียงแค่เค้ามีคุณสมบัติคือ  เป็นมนุษย์ที่มีเลขที่เดียวกับเรา  อยู่โรงเรียนอนุบาลประจำจังหวัดเหมือนเรา 

มันช่างน่าตื่นเต้นเสียนี่กระไร

วู้ๆ

เหล่านี้

เป็นความทรงจำดีๆ

ที่ฉันมีต่อการเรียนวิชาภาษาไทย

ฉันจำชื่อเพื่อนแรกที่ฉันเขียนจดหมายถึงเขาไม่ได้แล้ว

แต่ถ้าจำไม่ผิด

เขาน่าจะเป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลที่เพชรบูรณ์

จำได้เพียงว่า

เขาเป็นผู้หญิง

แล้วเราก็เขียนถึงกันอยู่ชั่วระยะหนึ่ง

และถ้าจำไม่ผิด

เพื่อนของฉันคนนั้นเขาส่งรูปมาให้ฉันดูด้วย

ถึงตอนนี้

เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ..?

แต่งงานหรือยัง...?

ทำงานอะไร...?

แล้วได้ดูตีสิคืนนี้หรือเปล่า...?

แต่ที่แน่ๆ

ฉันดูตีสิบคืนนี้

มันทำให้ฉันนึกถึงเขาขึ้นมาก่อนใครเพื่อน

ขอบคุณรายการตีสิบ  ที่ทำให้เวลา ๓๑  ปีของคนสองคนมีความหมาย  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ  ที่เชื่อว่าจะ

ตรึงใจผู้ชมไปแสนนาน

ขอบคุณ คุณเหมียวและคุณติ๊  ที่ทำให้ฉันนึกอยากไปขุดจดมายเก่าๆ เมื่อสมัยสิบ ๑๕  ปีที่แล้วขึ้นมาอ่านอีกซักครั้ง

ขอบคุณคำว่า เพื่อน ที่เป็นพลังขับเคลื่อนให้คำว่า  มิตรภาพ  ได้ดำเนินมายาวนานถึงเพียงนี้  และได้แต่หวังลึกๆ

ในใจว่า...จะยาวนานตลอดไปด้วยเช่นกัน

แด่...มิตรภาพของคำว่า "เพื่อน

ps.

+ แก่ยังคงป่วย และทุกคนยังคงมีความหวัง...

+ แล้วเราจะก้าวข้าม...ผ่านพ้น...ไปด้วยกัน  นะแก่...  รักเหลือเกิน ...

 

Create Date : 23 มีนาคม 2554 Last Update : 23 มีนาคม 2554 14:23:37 น. Counter : 548 Pageviews.		0 comments
Share Tweet