จดหมายถึงพ่อ (ฉบับด่วนพิเศษ)

วันพ่อปีนี้  เกือบเป็นปีแรกที่เอมจะไม่ได้เขียนจดหมาย(น้อย)ถึงพ่อ  เพราะเอมคิดเอาเองว่าพ่อคงเบื่อที่จะอ่านมันไม่ปีใดก็ปีหนึ่งเข้าซักปี  และอาจจะเป็นปีนี้เข้าให้...แต่โชคยังดี  ที่พ่อยังไม่เบื่อจดหมายน้อยๆ จากลูกสาวคนนี้   เอมก็เลยได้มานั่งพิมพ์อะไรกะล้อกก๊อกแก๊กเหมือนทุกๆ  ปีที่ผ่านมา 

วันพ่อปีนี้  เอมอายุ ๒๕ ปีบริบูรณ์แล้ว  แต่เอมก็มองไม่เห็นความแตกต่างระหว่างเอมที่อายุ   ๒๔  กับ  เอมที่อายุ  ๒๕  (และอาจหมายรวมถึงเอมที่อายุ  ๒๖  ด้วย)  เพราะยังไงๆ  เอมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็น “เด็ก” อยู่ดี  และเชื่อว่าพ่อก็คงรู้สึกอย่างเดียวกัน  หนึ่งปีที่ผ่านมากับการทำงาน  เอมรู้สึกว่า  ตัวเองเป็นคนจับจด  ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเท่าที่ควร  แล้วก็สร้างปัญหาให้คนอื่นอยู่บ่อยๆ  จนบางทีเอมก็เบื่อ  เบื่อคน  เบื่องาน  รวมทั้งเบื่อตัวเอง  บางครั้งชีวิตมันก็ดูมีแรงดี  แต่บางครั้ง  ชีวิตมันก็ดูเหงาเศร้าสร้อยจนเกินกว่าจะทำอะไรอย่างแข็งขัน  แล้วเอมก็มักจะเป็นลักษณะหลังมากกว่า  ทำไมมันเป็นอย่างนั้นนะพ่อ...?  เอมรู้สึกว่า  ยิ่งทำงาน  ประสิทธิภาพมันยิ่งลดลง  เอมไม่ได้ทำงานอะไรเป็นหลักเป็นฐานเหมือนคนอื่นเค้า  อาจจะด้วยบุคลิกที่ไม่น่าเชื่อถือ  รวมกับประสบการณ์ที่มีน้อยกว่าหางอึ่ง  ก็เลยทำให้เค้าไม่อยากจะให้รับผิดชอบอะไรใหญ่โต   แล้วเค้าก็คิดถูกซะด้วย  เพราะเอมคงทำมันไม่ได้หรอก  แล้วก็ไม่อยากทำด้วย  ทีนี้  ก็มาดูในส่วนของงานหลัก  นั่นคือ  “การสอน” ซึ่งก็ไม่เป็นโล้เป็นพายอีกเหมือนกัน  มันเหมือนสอนไปอย่างนั้น  โดยไม่มีเป้าหมายปลายทาง  สงสารเด็กมันนะพ่อ...  ที่มาเจอครูแบบเอม  แล้วมันก็คงจะน่าสงสารหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก  เวลาที่เอมเรียนโทไปด้วยแล้วสอนเด็กไปด้วย  มันคงจะมั่วซั่วดีพิลึก  เอมรู้สึกว่า  โชคดีที่ได้ลงโรงเรียนที่ใกล้บ้านแล้วก็มีการบริหารงานแบบนี้  (แบบที่มีตัวทำงานของเค้าอยู่แล้ว) เพราะเราไม่ต้องเหนื่อยมาก  (เข้าขั้นสบายด้วยซ้ำไป )  แต่ขณะเดียวกันเราก็โชคร้ายที่ได้มาอยู่โรงเรียนในลักษณะแบบนี้  เพราะเราจะไม่ได้เรียนรู้งานอะไรมากนักจนอาจถึงขั้น  “ทำงานไม่เป็น”  มันก็ได้อย่างเสียอย่าง  แต่ทุกวันนี้  เอมก็มีความสุขดี  ถึงไม่มาก  แต่มันก็ไม่ได้ถึงกับทุกข์อะไรหนักหนา

            พ่อ...ช่วงเวลาที่ผ่านมา  เอมได้คิดคำนึงถึงอะไรหลายๆ อย่าง  และเรื่องพ่อก็เป็นเรื่องต้นๆ  ที่เอมคิดถึง  เอมคิดอยู่บ่อยๆ  ว่า  ถ้าวันหนึ่งวันใด  ไม่มีพ่อแล้ว  เอมจะมีชีวิตอยู่แบบไหน ?  จะโศกเศร้าเสียใจนานเพียงใด...?  จะมีเรี่ยวแรงลุกมาใช้ชีวิตซักแค่ไหน...?  เป็นสิ่งที่เอมมักจะคิดเพื่อสร้างภูมิต้านทานให้กับชีวิตในเบื้องหน้าอยู่บ่อยๆ  แต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จสักครั้งเลย   มีคนเคยบอกว่าถ้าไม่อยากเสียใจในวันที่เสียคนที่เรารักไป  ก็ให้ทำดีกับเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  มันคงจะใช้ได้จริงกับคนอื่นๆ  แต่กับเอมแล้ว  เอมรู้สึกว่าเอมมีแต่ทำให้พ่อกะแม่ไม่สบายใจมากกว่าที่จะทำเรื่องดีๆ  ให้พ่อกับแม่ได้ชื่นใจ  แล้วถ้าวันนั้นมาถึง  เอมจะไม่เศร้าโศกเสียใจได้ยังไง  พ่อ...มันไม่ควรเลยกับการเอาเรื่องพวกนี้มาเขียนในวันสำคัญแบบนี้  แต่นี่คือสิ่งที่ครอบครัวเราต้องเจอ  เมื่อวันเวลานั้นมาถึง  เอมคงจะไร้ซึ่งสติ  ไม่มีปัญญาจะคิดอ่านหรือทำอะไร  เคยคุยกับเพื่อน  เรื่องพวกนี้  ก็ได้คำตอบในลักษณะว่า  ถ้าเลือกได้ก็ขอให้เราตายก่อน  เพราะคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อกับแม่  เอมก็รู้สึกแบบนั้น  แต่คำถามที่ตามมาก็คือ  แล้วใครจะเลี้ยงดูพ่อกับแม่ต่อไปล่ะ...?  พ่อ...จดหมายฉบับนี้มันชักจะเพี้ยนไปกันใหญ่  และมันคงจะเป็นจดหมายฉบับเดียวที่เอมจะเขียนถึงเรื่องอะไรแบบนี้  แต่มันเป็นสิ่งที่เอมคิดและรู้สึกอยู่ตลอดเวลาและอยากให้พ่อเข้าใจ  ว่าเอมยังไม่เข้มแข็งพอ  ถ้าหากวันนั้นต้องมาถึง...  วันที่ใครคนใดคนหนึ่งในครอบครัวต้องจากกันไปจริงๆ 

“อยู่กับเอมกับแม่แล้วก็น้องไปนานๆ นะพ่อ”

วันพ่อปีนี้...เอมอยากขอพรจากพระรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลกนี้  จงดลบันดาลให้พ่อของเอม  มีสุขภาพที่แข็งแรง  ขอเพียงข้อเดียวข้อนี้เท่านั้น  เพราะแค่เพียงพ่อมีสุขภาพที่แข็งแรง  เอมก็เชื่อว่ามันจะก็นำมาซึ่งความสุขของพ่อและครอบครัวเรามากที่สุดแล้ว 

ps.

+  ขอให้พ่อหลวงทรงพระเจริญ  ขอทรงมีพระพลานามัยที่สมบูรณ์แข็งแรงตลอดไป

+  เป็นหนึ่งวันในรอบปี  ที่รั้วบ้านของคนไทย  สวยกว่าวันไหนๆ

+  ช่างเป็นวันหยุดที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะกระทำการใดๆ จริงๆ ,,ก็แล้วทำไมต้องเป็นอย่างนั้น...? >,<