...น้ำใจ...
















































"ลูกชายคุณอยู่ตรงนี้นะคะ"
นางพยาบาลพูดกับชายชราที่นอนอยู่บนเตียง


แต่กว่าเขาจะลืมตาขึ้นมาได้ เธอต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายครั้ง
เพราะว่าเมื่อคืนนี้โรคหัวใจเขากำเริบ ทำให้เขาหมดความรู้สึกตัวไป
เขาลืมตาขึ้นมาได้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้มาก
เขาเห็นเพียงแค่เงาร่างชายหนุ่มในชุดทหารเรือยืนอยู่ข้างเตียงเขา


ชายชรายกมือขึ้นมา
ทหารเรือหนุ่มใช้มืออันแข็งแรงของเขาจับมือที่แสนบอบบางของชายชรา
กุมมือเขาไว้อย่างอ่อนโยน นางพยาบาลเอาเก้าอี้มาให้
ชายหนุ่มผู้เหน็ดเหนื่อยจึงนั่งลงข้างเตียงชายชรา










เขานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆชายชราตลอดคืน


คืนนั้น ทหารเรือหนุ่มนั่งอยู่ในห้องป่วยที่มืดสลัว กุมมือชายชราเอาไว้
พูดคุยให้กำลังใจเขา แต่ชายชราผู้ซึ่งใกล้สู่จุดจบมิได้พูดอะไรสักคำ
ได้แต่ใช้มือที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นจับมือชายหนุ่มไว้ตลอด
เสียงจากเครื่องอ็อกซิเจ็น, เสียงโครยครวญจากคนป่วยอื่นๆ
รึว่าเสียงจากคนที่เข้าๆออกๆห้องป่วยนั้น
ก็ไม่อาจจะกระทบกระเทือนชายหนุ่มได้ เขานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆชายชราตลอดคืน


ทุกครั้งที่นางพยาบาลเข้ามาในห้องป่วย
ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดปลอบโยนชายชราอย่างแผ่วเบา
เวลาทั้งคืนนั้นมันช่างยาวนาน
หลายครั้งที่นางพยาบาลเรียกให้ชายหนุ่มงีบหลับพักผ่อนสักครู่
แต่ก็ถูกเขาปฏิเสธทุกครั้งไป










ก่อนฟ้าสว่าง ชายชราก็สิ้นลม


ก่อนฟ้าสว่าง ชายชราก็สิ้นลม

ชายหนุ่มค่อยๆวางมือชายชรากลับลงบนเตียง แล้วเดินออกไปเรียกนางพยาบาลมา
เมื่อนางพยาบาลเข็นศพของชายชราออกไป และจัดการภารกิจอื่นๆอยู่
ชายหนุ่มก็ยืนมองอยู่เงียบๆ
จนนางพยาบาลทำอะไรเสร็จแล้วกลับเข้ามาในห้องป่วย
คิดว่าจะพูดปลอบโยนชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน


"เขาคือใครหรือครับ?" ชายหนุ่มถาม

นางพยาบาลได้ยินเข้าก็ตกใจไม่น้อย ตอบไปว่า "เขาคือพ่อของคุณนะ!"

"ไม่ใช่ครับ" ชายหนุ่มตอบ "ผมไม่เคยเห็นเขามาก่อน"

"ถ้างั้นตอนที่ฉันพาคุณมาพบเขา ทำไมไม่พูดก่อนล่ะ?"


"ผมคิดว่าคงมีอะไรผิดพลาดเล็กน้อย ถึงมีคนเรียกให้ผมรีบลาหยุดด่วน
เพราะในค่ายของผมมีสองคนที่ใช้ชื่อเหมือนกัน มาจากพื้นที่เดียวกัน
และเบอร์ประจำตัวก็คล้ายๆกันด้วย เ ขาถึงได้ส่งผมมาผิด" ชายหนุ่มอธิบาย
"แต่ผมรู้ว่าชายชราผู้นี้ต้องการพบลูกชายเขา แต่ทว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่
พูดได้อย่างเดียวก็คือ
ชายชราผู้นี้ป่วยหนักมากถึงขนาดดูไม่ออกว่าผมไม่ใช่ลูกชายเขา
เมื่อผมเห็นว่าเขาต้องการมีคนอยู่เคียงข้างเขามากเช่นนี้
ผมก็ตัดสินใจที่จะอยู่เฝ้าเขาจนกว่าเขาจะจากไป"







Free TextEditor







































































































Create Date : 13 มิถุนายน 2553
Last Update : 13 มิถุนายน 2553 23:04:04 น. 0 comments
Counter : 479 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

tongsehow
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add tongsehow's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.