แสนคิดถึง..ความซึ้ง เคยฝากไว้

จารจากใจ..หน้าจอ..พ้อ..ชื่น..ขวัญ

....แต่วันนี้...หลายสิ่ง..เคยสำคัญ

....กลับว่างเปล่า...ฉับพลัน..ฉันตัดใจ


....ทางเดินว่างเปล่าเหงาและเงียบ

ไร้ความหมาย..เกินเปรียบ..สิ่งฝันใฝ่

น้อยหรือนั่น..น้ำจิต..คิดหวนไป

...วางไว้ให้...มากมาย..คล้ายหมอกควัน


...เลือน และ เลือน และ ลับดับสายน้ำ

เปลวลุกวาม ม้วนตัว..ดั่งดับฝัน

ที่เคยรัก..เคยคิด..สนิทวัน

ทุกสิ่งนั้น..เร้นลับดับกับตา


เข้ามาแล้วก็ไปย้อนอ่านงานเก่าๆของเราเอง
ที่เขียนไว้มากมาย นับพันเรื่อง
ทั้งในหน้านี้ และ ในหน้ากลอนเก่า

เหมือนโลกใบนั้น
มันย้อนกลับมาหมุนอยู่ตรงหน้า

ให้สำเหนียกความสุข
ความชื่น

ระรื่นใจในกาลก่อน

คิดถึงทุกคนที่นี่ค่ะ
%58%%57%
//www.thaipoem.com/forever/ipage/poem91605.html
บทกลอน กลอนตามใจคุณ

บทกลอน กลอนตามใจคุณ

.....
ฉันเคาะกลอนนี้ต่อจากที่เขียนไว้เดิม
ทั้งที่หน้านี้ หน้าโน้น หน้านั้น..

.........การต่อโยงใยในเน็ต link ที่ทำง่ายให้เราเข้าไป
วางบทประพันธ์ไว้ในหน้าจอของใคร ในserver ของใคร
ก็ได้ ที่มาเปิดๆโยงให้ไว้

.....ทำให้ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่า เขียนกลอนไว้นับพันเรื่อง
มีที่มาจากหัวใจ และมีที่ไป ตามแป้นเคาะคอมพิวเตอร์
ที่เราเขียนไว้นั่นเอง


..........ฉันคลิกเม้าส์ ไปตามหน้าเรื่องบางเรื่อง
ย้อนไป ย้อน ไป และ ย้อนไป


....หลากหลายอารมณ์ หล่นลงมา
ต่างจากตัวตน จริงๆ โลกจริงๆของเรานี้มากมาย

อะไรนะ
ทำไมเราต้องมาเขียนอะไรในเน็ตเพื่อให้ตัวตนของเรา
แผ่ขยายออกไป

ใครจะมาสนใจเรา
ใครจะมารู้จักเรา
ทำไมเราต้องเคาะแป้นพิมพ์ด้วยนิ้วทั้ง แปด บวก เคาะ enter
ในบางครั้ง ด้วย หัวแม่โป้งขวา หรือ ซ้ายอีกสองข้าง
เพื่อจะได้นับรวมเป็นสิบอย่างนี้ด้วย ?

.....ทำไมเราต้องปลีกตัวจากโลกภายนอก
ที่ที่เราอยู่ หลบหน้าทุกคน มานั่งเคาะแป้นนี้คนเดียว
ยามดึก
ยามที่ทุกคนจะนอน

ยามที่ ใครบางคน ดูรายการยูบีซี
หรือ กำลังดูข่าวสรยุทธ์ หรือ กำลัง ทำกิจกรรมอื่นอยู่

ทำไมเราต้องติดหน้าจอ ที่ต่อโยงไปอินเตอร์เน็ตนี้


ถ้าไม่ใช่เพราะเราติดการคิด และ การเขียน เหมือนอย่าง
เพื่อนๆ ที่ใช้อินเตอร์เน็ตมากมาย

มันช่วยให้เราลืม วัน และ ลืม คืน อ้นยุ่งยากนี้ได้ ไม่มากก็น้อย


เราปิดช่วงเวลาที่เป็นเรา ที่เป็นตัวเราอันยุ่งยากนั้นไว้

เพื่อจะมาเป็นเราอีกคน ที่ปรากฏในจอได้

และเราก็กลับคืนมาสู่จออีกครั้ง หลังจากที่
เดินผ่านไปผ่านมาไม่แยแสจอมาเป็นแรมเดือน

"เราเปลี่ยนไป๋หรือเปล่า?"
เราถามตัวเองหลายครั้ง ว่าเราเปลี่ยนไป๋ หรือเปล่า

....อาจจะ
เพราะ เหตุการณ์ที่กำลังสานต่ออย่างขะมักเขม้นในโลกจริง
เราไม่ได้เป็นแค่คนเคาะแป้นพิมพ์หน้าจอ
เราเป็นอะไรอีกมากมายหลายอย่างที่มันไม่มีความจำเป็น
จะต้องมาบรรยายในจอ

.....หลายอย่างนั้นเราบันทึกมันไว้เป็นบทกลอน เมื่อชั่วโมง
กว่าที่ผ่านมาไว้ในเว็บกลอนนั้นว่า

..บางอย่างขาดหาย
ความหมายคนที่ไม่เคยเห็นหน้า
ความรางเลือนลุกลนล้นราคา
และ บางครั้ง..บีบน้ำตา..ดั่งอาวรณ์

...อะไรเล่า..
ฤๅฉันเหงา..สิ้นสุขสโมสร
ฤๅว่าเครียดเบียดบังสิ่งสุนทร
สลับเวลาการนอนและการงาน

ขอสวัสดีทุกท่านที่เคยพบกันที่นี่อีกครั้งค่ะ
ทิกิ_tiki
คนเขียนกลอนนอนดึก..
//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4584150/W4584150.html
//www.thaipoem.com/forever/poem.php?poemid=91605
//www.pantown.com/board.php?id=11020&area=1&name=board3&topic=60&action=view

........เราบันทึกอารมณ์นี้ไว้
เพราะนี่เป็นความรู้สึกของคนคนหนึ่ง
คนที่ผู้อ่าน อาจรู้จัก หรือไม่รู้จัก
แต่เราก็ได้รู้จัก และ อ่านความรู้สึกของอีกฝ่าย
ทางขขวนการเครือข่ายโยงใย
ที่โลกทำให้ไว้..

.........และเราอยากจะบันทึกไว้อีกครั้งว่า
โลกข้างนอก กับโลกในเน้ตนี้

มันไม่เหมือนกันเลยสักนิด


ด้วยรักและคิดถึงจอ...คิดถึงจอจริงๆ
หน้าจอนี่แหละค่ะ

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

ขอเชิญ แสดงความเห็นที่บล็อกรวมค่ะ

https://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=28-03-2009&group=2&gblog=34


กำลัง จัดกลุ่ม และ หมวดกระทู้ ทั้งหมด ใหม่อีกครั้งขอขอบคุณค่ะ

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%