กุหลาบในเปลวไฟ

บทที่ 9...คณิตยา


คุกที่ขังอัสมาร์สะอาดสะอ้านกว่าคุกอื่นๆ ในฐานบัญชาการอนาเซีย ตอนที่อัชชาร์คเดินเข้าไปพลทหารลุกยืนทำความเคารพกันพรึ่บพรั่บ อัชชาร์คก้าวไปยืนตรงหน้ากรงสี่เหลี่ยมแคบๆ เอื้อมมือเขย่ากรง ร่างที่นั่งขัดสมาธิเงยหน้าจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา อัสมาร์ยังอยู่ในชุดเดิมตอนที่เจอกันเมื่อเช้า แต่เชิ้ตเปื้อนน้ำสกปรกเป็นดวงๆ อัชชาร์คประสานสายตากับน้องชายไม่ยอมหลบ

“ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”

อัสมาร์ยังคงมองด้วยสายตาเย็นชา แววตาเขาถามโดยไม่พูดออกมา

“กาเซียเป็นใครกันแน่..” อัชชาร์คถามแล้วเขวี้ยงม้วนกระดาษเข้าไปในกรง “ดูซะให้เต็มตาแล้วตอบฉันมาอัสมาร์ว่ากาเซียเป็นใคร”

อัสมาร์เพิ่งสังเกตเห็นว่าคู่แฝดถือม้วนกระดาษมาด้วย เขาหยิบม้วนกระดาษที่ตกอยู่ตรงหน้ามาคลี่ดู แล้วนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ๆ เมื่อเห็นภาพสเกตช์ในมือเป็นภาพของใบหน้าโรซาลินา กรามบดแน่น..

“ตอบฉัน..อัสมาร์ กาเซียเป็นคนเดียวกับโรซาลินาใช่ไหม ผู้หญิงที่ลอบเข้ามาในฐานบัญชาการอนาเซียคือโรซาลินาใช่หรือเปล่า” อัชชาร์เขย่ากรงรุนแรง น้ำเสียงที่ถามเคร่งเครียดและขุ่นมัว

“ฉันไม่รู้” อัสมาร์ตะคอกกลับ

อัชชาร์คเลิกคิ้ว “นายไม่รู้หรืออัสมาร์? งั้นตอบฉันหน่อยสิว่าทำไมนายถึงย้ายกลับมาอยู่อนาเซีย ทำไมถึงเสนอตัวขอมาอยู่ถิ่นทุรกันดารอย่างเมืองกีซาลีนี่ ตอบฉันไอ้น้องชาย ถ้ายังไม่อยากถูกซัดจนหมอบละก็”

อัสมาร์จ้องหน้าคู่แฝด “ถึงนายจะซัดฉันจนหมอบ แต่นายจะไม่ได้อะไรไปจากฉัน เพราะฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น” อัสมาร์ตอบอย่างถือดี แล้วไหวไหล่อย่างยียวน อัสมาร์สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าอัชชาร์คซึ่งบัดนี้โกรธจนลมออกหู

“อ้อ..หรือ” อัชชาร์คลากเสียง “งั้นรับรู้อะไรไว้อย่างนะเจ้าน้องชาย การิมตามไล่ล่ากาเซียไปจนสุดอาณาเขตฐานบัญชาการอนาเซีย พวกเขาต่อสู้กันแล้วการิมก็ทำปืนลั่นไปโดนกาเซีย นายได้ยินไหมอัสมาร์..นังเพศยาคนนั้นถูกยิง ตอนนี้เป็นศพอยู่ชายแดนกีซาลี”

“ไม่จริง!” อัสมาร์ตะเพิดเสียงดัง “นายมันพูดโกหก ไม่มีทางที่กาเซียจะถูกยิง”

อัชชาร์คลอบยิ้มอย่างพอใจ แววตาสะใจเมื่อเห็นน้องชายเต้นเร่าๆ เปล่า..อัสมาร์ไม่ได้แสดงอะไรอย่างนั้น แต่แววตาที่จ้องเขาต่างหาก มันบอกว่ากำลังดิ้นเร่าๆ ทุรนทุรายราวกับจะแดดิ้น

“ไม่จริงงั้นหรือ นายคิดหรือว่ามือปืนอย่างการิมจะมีความปรานี ถ้าคิดอย่างนั้นนายก็มองการิมผิดเสียแล้วเจ้าน้องชาย การิมสู้กับหล่อนแต่เพราะหล่อนเจ็บหนักจากแผลเก่าเลยสู้ไม่ไหว แล้วการิมก็ยิงหล่อนทิ้ง นายได้ยินไหมอัสมาร์ว่าการิมยิงผู้หญิงคนนั้นทิ้งเหมือนหมาข้างถนน” อัชชาร์คมองน้องชายอย่างสะใจ เมื่อเห็นแววตาแดงช้ำแสดงถึงความเจ็บช้ำอย่างรุนแรง

แล้วอัชชาร์คก็พูดต่อว่า “สมุนของยาหยังพยายามเข้ามาช่วยอยู่หรอกนะ แต่มันสู้การิมไม่ไหว เลยถอยร่นไม่เป็นท่าแล้วสุดท้ายมันก็ได้แต่ศพของนังเพศยานั่นกลับไป”

“ไม่!” อัสมาร์ตะโกนก้องแล้วเขย่ากรงรุนแรงราวกับคนคลุ้มคลั่ง น้ำเสียงเขาเจ็บปวดราวกับเสือบาดเจ็บ นักโทษคนอื่นๆ หันมามองตรงๆ อย่างอยากรู้ ไม่มีการเก็บอาการอีกต่อไปจากเดิมที่เงี่ยหูฟังแต่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น อัสมาร์ตะคอกว่า “ไม่มีทางที่กาเซียจะตาย ไม่มีใครจะล้มเธอได้ง่ายๆ ได้ยินไหมอัชชาร์ค” อัสมาร์กระชากเสียง ใจเจ็บปวดรุนแรงราวกับมีใครปลิดขั้วหัวใจเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวถูกยิงเสียชีวิตแล้ว

“ทำไมจะไม่มีทาง เวลานี้หล่อนล้มคว่ำจนจบชีวิตไปแล้ว รับรู้ไว้เถอะ” อัชชาร์คย้ำอีกครั้ง เขาลอบยิ้มอย่างสะใจกับการที่อัสมาร์ตกหลุมพราง แล้วเขาก็หันไปสั่งผู้คุมขังเสียงดัง “เอาตัวคุณอัสมาร์ออกมา ใส่กุญแจมือแล้วพาไปพบฉันที่ห้องสืบสวน”

อัสมาร์บดกรามแน่น เขาเตะกรงขังป้าบใหญ่อย่างระบายอารมณ์ หลังอัชชาร์คสาวเท้าจากไป ผู้คุมก็เข้ามาเปิดประตูห้องขัง ใส่กุญแจมืออัสมาร์และพาไปยังห้องสืบสวนที่อัชชาร์ครออยู่ พลันที่ไปถึงอัสมาร์ก็เลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าทั้งห้องไม่มีใคร นอกเขากับอัชชาร์ค

อัชชาร์ครอจนผู้คุมปิดประตูแล้วเขาจึงเบือนสายตากลับมาที่น้องชาย อัสมาร์กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน มือถูกใส่กุญแจ เขาเดินไปนั่งหมิ่นเหม่ขอบโต๊ะ เผชิญหน้ากับอัสมาร์ “นายรู้อะไรไหมอัสมาร์ ตอนแรกฉันว่าจะจับนายเข้าเครื่องโพลีกราฟ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันควรจะยกเลิกความคิดนั้น รู้ไหมเพราะอะไร...” อัชชาร์คถามแล้วจ้องไปในนัยน์ตาสีสนิมเหล็กของอัสมาร์ เมื่อเห็นอัสมาร์ไม่ตอบเอาแต่บดกรามแน่น เขาก็พูดต่อว่า “ก็เพราะว่า” อัชชาร์คทอดเสียง “ฉันรู้แล้วว่ากับคนอย่างนายใช้ไม้นวมอย่างนั้นไม่ได้ผลหรอก..”

อัสมาร์เลิกคิ้ว ตอบคู่แฝดด้วยน้ำเสียงยียวนว่า “แล้วนายคิดหรือว่าฉันจะยอมให้นายใช้ไม้แข็งได้ง่ายๆ ฉันก็มีมือมีเท้าเหมือนกันนะ”

อัชชาร์คหัวเราะก้องอย่างชอบใจ พริบตาเดียวก็หยุดกึกราวกับถูกสับสวิชต์ “แล้วนายคิดว่าฉันสั่งผู้คุมใส่กุญแจนายทำเบื้อกอะไร” อัชชาร์คย้อน จ้องน้องชายด้วยแววตาเยาะหยัน

“แล้วนายคิดว่ากุญแจมือแค่นี้ จะหยุดฉันได้ ก็ลองดูสิ” อัสมาร์ย้อนกลับทันควัน

“ผัวะ” อัชชาร์คซัดกลับด้วยหลังมือทันทีที่อัสมาร์พูดจบ “อย่ามาท้าทายฉันอัสมาร์” อัชชาร์คพูดเสียงต่ำในลำคอแล้วจ้องมองอัสมาร์ด้วยแววตาดุดัน

อัสมาร์เบือนหน้ากลับ เลือดซึมมุมปากแต่เขาไม่ได้ดุนลิ้นเพื่อเช็ดมันออก ยิ้มอย่างเป็นต่อคลี่ทั่วริมฝีปากเมื่อเห็นแววตาหวั่นไหวผสมความกลัวของพี่ชาย

อัชชาร์คจ้องใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยของน้องชายด้วยความรู้สึกเดือดดาล “นายรู้ใช่ไหมว่าโรซาลินายังไม่ตาย”

อัสมาร์เงียบ

“ฉันถามว่านายรู้ใช่ไหมว่าโรซาลินายังไม่ตาย”

อัสมาร์ยังคงไม่ตอบ

“หูแตกรึไงถึงไม่ได้ยินที่ฉันถาม” อัชชาร์คขึ้นเสียงแล้วปล่อยหมัดจะตั้นหน้าน้องชาย แต่อัสมาร์เหวี่ยงเท้าแตะกำปั้นเขาออกทั้งที่นั่งบนเก้าอี้อยู่อย่างนั้น แล้วอัสมาร์เหวี่ยงเท้าอีกข้างขึ้นเตะซอกคอเขา อัชชาร์คเซผงะ ตั้งหลักได้เขาก็ถลาเข้าเตะต่อยอัสมาร์ซึ่งอีกฝ่ายรีบขยับลุกตั้งรับทันที บัดนี้จึงกลายเป็นการตะลุมบอนระหว่างสองพี่น้อง โดยที่ฝ่ายหนึ่งถูกใส่กุญแจมือ ส่วนอีกฝ่ายมือเท้าเป็นอิสระทั้งสองข้าง ต่างผลัดกันเตะผลัดกันหลบ ผลัดกันรุกผลัดกันรับ จนเวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ อัชชาร์คจึงสามารถล้มน้องชายลงนอนกับพื้นได้ อัชชาร์คก้าวไปขึ้นคร่อมอัสมาร์ ซัดไปอีกหมัดบนต้นแขนตั้งใจให้โดนบริเวณแผลที่เพิ่งเย็บ เลือดสดๆ ไหลซึมเสื้อเชิ้ต อัชชาร์คกระชากคอเสื้อน้องชายจนอีกฝ่ายกระตุกขึ้นตาม

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ถ้านายไม่แน่จริง” อัชชาร์คพูดเสียงลอดไรฟัน แล้วจ้องหน้าที่บวมช้ำของน้องชายด้วยแววตาปราศจากความรู้สึก อันที่จริงพวกเขาสะบักสะบอมพอๆ กันเพียงแต่อัชชาร์คได้เปรียบที่ไม่โดนใส่กุญแจและไม่มีแผลเย็บให้เป็นจุดอ่อนเหมือนอย่างอีกฝ่าย เขาจึงเจ็บตัวน้อยกว่าอัสมาร์เล็กน้อย

“นายต่างหากที่ไม่แน่จริงอัชชาร์ค ถ้านายแน่จริงปล่อยกุญแจมือฉันสิ” อัสมาร์ตะคอกกลับ พยายามไม่สนใจกับอาการปวดหนึบบริเวณต้นแขน อยากคิดว่าแผลปริเพราะเขาปวดหนึบเหลือเกิน

“ปล่อยให้โง่สิ” อัชชาร์คตะคอกใส่หน้าน้องชาย “แล้วบอกอะไรให้นะ ถ้านายยังรูดซิบปากเงียบอย่างนี้ ฉันจะซ้อมนายจนกว่าจะตายกันไปข้าง” อัชชาร์คพูดแล้วตะโกนเรียกพลทหารที่อยู่หน้าห้องสืบสวน ตะโกนเรียกสองสามครั้งแล้วพลทหารก็ผลักประตูเข้ามา

“คุณอัชชาร์คเรียกผมหรือครับ” พลทหารสองนายที่เฝ้าอยู่นอกห้องผลักประตูเข้ามาแล้วอึ้ง เมื่อเห็นสภาพของคนทั้งคู่สะบักสะบอมพอๆ กัน แต่อะไรไม่ร้ายเท่าอัชชาร์คกำลังขึ้นคร่อมอัสมาร์ โดยมือข้างหนึ่งกระชากคอเสื้อน้องชาย ส่วนอีกมือกำหมัดพร้อมจะปล่อยกำปั้นออกไปตลอดเวลา

“จับคุณอัสมาร์ไปห้องทรมานชั้นใต้ดิน”

อัสมาร์อึ้ง ขณะที่พลทหารก็อึ้ง ไม่กล้าขยับเท้า จนอัชชาร์คต้องออกคำสั่งอีกคำรบ “ยืนทำเบื้ออะไรอยู่ ฉันสั่งให้มาจับตัวคุณอัสมาร์ไปห้องใต้ดินไง แล้วก็ปิดเรื่องนี้เป็นความลับด้วย”

อัสมาร์กัดฟันกรอด เขาพูดอะไรไม่ออก สุดท้ายก็ได้แต่กัดฟันพูดว่า “นายมันไอ้ลูกหมาอัชชาร์ค”

อัชชาร์คปล่อยหมัดใส่หน้าน้องชายอีกผัวะ...




“ไม่มี” กาเซียพึมพำอย่างหัวเสียเมื่อแหวกๆ แฟ้มเอกสารในตู้เก็บเอกสารลับขนาดสูงใหญ่ตรงหน้าแล้วไม่เจอแฟ้มประวัติของอัสมาร์กับกาสลอง บริเวณที่หญิงสาวกำลังยืนบ่นอย่างหัวเสียอยู่ คือห้องสมุดของฐานบัญชาการกุหลาบดำ

กาเซียอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงผ้าสีเดียวกัน ผมรวบสูงเห็นลำคอระหง ใบหน้าสีชมพูระเรื่อด้วยไอร้อนจากภายนอก ริมฝีปากนุ่มได้รูปสวยกำลังขบเม้มเมื่อไม่สามารถหาสิ่งที่ต้องการ กาเซียเดินไปหายังตู้ถัดไป

“อยู่นี่เอง ใครนะเอามาไว้ไม่เป็นที่เป็นทาง” กาเซียบ่นอุบอิบเมื่อเจอแฟ้มประวัติของอัสมาร์ที่หมวดหมู่ตัวอักษรเอฟ หญิงสาวเปิดไล่ดูทีล่ะหน้า เนื้อหาในแฟ้มยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แผ่นแรกเป็นรูปอัสมาร์ถ่ายครึ่งท่อน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายราวกับรูปปั้นสำริดกำลังจ้องดูเธอ อุปทานหรือเปล่าที่เธอรู้สึกว่าเขามองมาด้วยนัยน์ตายิ้มกริ่มเจ้าชู้ กาเซียสะบัดศีรษะ จ้องไปในนัยน์ตาสีสนิมเหล็กอีกครั้ง คราวนี้พบว่าแววตาคู่นั้นจ้องเธอมาอย่างดุดันต่างหาก

ดุดันและคมกริบราวกับตาเหยี่ยว!

“คุณเป็นใครกันแน่อัสมาร์..”

กาเซียถามอย่างเหม่อลอย แล้วเกลี่ยปลายนิ้วไปไล้ริมฝีปากของอัสมาร์โดยไม่รู้ตัว พลันที่รู้สึกตัวพวงแก้มก็สุกปลั่ง พระเจ้า..ริมฝีปากสวยราวอิสตรี เตือนใจให้เธอนึกถึงคืนที่เขาจูบ กาเซียรีบผลักความคิดออกไป เธอพลิกไปหน้าที่สองซึ่งเป็นประวัติของอัสมาร์

อัสมาร์เป็นชื่อในภาษาอนาเซีย แปลว่าชายหนุ่มที่เฉลียวฉลาด เขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษ-อนาเซีย แม่ชื่อลอร่าเป็นชาวอังกฤษ ส่วนพ่อเป็นชาวอนาเซียชื่อว่าพล.อ.ชาโต ตำแหน่งปัจจุบันคือหัวหน้าพรรคและนายกรัฐมนตรี เขามีพี่ชายฝาแฝดหนึ่งคนชื่อว่าอัชชาร์ค อัสมาร์มีบุคลิกเงียบขรึม ต่างกับผู้เป็นพี่ชายที่ร่าเริงและเจ้าชู้

ชีวิตวัยเด็กอยู่ที่อนาเซียตราบจนแผ่นดินอนาเซียร้อนระอุด้วยปัญหาการเมือง เขาจึงขอพ่อกับแม่ไปเรียนต่อที่อังกฤษ แล้วใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเรื่อยมา ตราบจนเรียนจบก็เข้าทำงานในหน่วนสืบราชการลับของอังกฤษ เป็นตำรวจสายสืบที่มากด้วยฝีมือ จากนั้นในหน้าถัดมาเป็นประวัติการทำงานและประวัติการนำสืบคดีต่างๆ ที่สร้างชื่อเสียงให้กับเขาจนได้รับความไว้วางใจให้คุ้มกันผู้นำประเทศคนสำคัญๆ เวลามีการประชุมระดับโลกที่อังกฤษ

ถัดจากประวัติส่วนตัว ประวัติการทำงาน ก็เป็นรายละเอียดการใช้ชีวิตประจำวันที่เป็นอยู่ ซึ่งบอกเล่าว่าเขากลับเข้ามารับตำแหน่งรัฐมนตรีของอนาเซียเมื่อไหร่ รับผิดชอบงานอะไรบ้าง และแต่ละวันเขามีตารางเวลาการใช้ชีวิตอย่างไรบ้าง เช้าออกกำลังกายกี่โมง เที่ยงมาเข้าทำงานที่ฐานบัญชาการตราบจนถึงค่ำก็จมอยู่ในห้องสมุด แล้วหน้าถัดมาก็บอกถึงกีฬาและงานอดิเรกที่เขาชื่นชอบ นอกจากนี้ยังพูดถึงอาวุธที่ชายหนุ่มชำนาญและเชี่ยวชาญ ตลอดจนจุดอ่อนจุดแข็งของเขา

นั่นคือทั้งหมดที่แฟ้มประวัติพูดถึง ซึ่งเป็นข้อมูลเดิมที่เธอเคยอ่านก่อนออกปฏิบัติการงานแรก เป็นข้อมูลที่ไม่ได้ระบุถึงภรรยาของอัสมาร์ ในแฟ้มไม่ได้บอกสักนิดว่าเขามีเมียแล้ว กาเซียขมวดคิ้วมุ่น นึกถามตัวเองว่าตกลงแล้วผู้หญิงที่ชื่อโรซาลินามีตัวตนอยู่จริงๆ หรือเปล่า ถามตัวเองแล้วก็ไม่ได้คำตอบ กาเซียพยายามคิดว่าเธอเคยได้ยินชื่อนั้นมาก่อนหรือไม่ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก มันไม่มีอะไรคลับคล้ายคลับคลาในหัวเลย สมองเธอขาวโพลนกับกระดาษสีขาวว่างเปล่าเมื่อพูดถึงโรซาลินา

กาเซียขมวดคิ้วมุ่น เริ่มสับสนว่าใครโกหกเธอกันแน่ ระหว่างอัสมาร์กับครอบครัวฝ่ายเธอ?

กาเซียเดินไปเสียบแฟ้มอัสมาร์เข้าที่เดิมในหมวดหมู่ที่ถูกต้อง แล้วเดินไปไล่หารายชื่อกาสลองต่อ เธอพบว่ากาสลองจัดวางอยู่ในหมวดหมู่ที่ถูกต้อง ดึงแฟ้มออกมาเปิดดูหน้าแรก พบรูปภาพกาสลองถ่ายครึ่งท่อนเหมือนกับแฟ้มของอัสมาร์ ใบหน้าที่จ้องมองเธอมาคมคายและคมเข้ม ผมตัดเกรียน แล้วเธอก็พิศเครื่องหน้าของกาสลอง ตาคมเข้มสีนิล จมูกโด่งตรงและริมฝีปากหนาแต่ได้รูป คางเหลี่ยมมีรอยบุ๋ม รูปหน้าเหลี่ยมคมเข้มผมตัด

‘..คุณจำผมไม่ได้เลยหรือ ผมเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัย รุ่นเดียวกับอัสมาร์ไง ยังเคยจีบคุณแข่งกับเจ้าหมอนั่นเลย’

คำพูดของกาสลองลอยเข้ามาในหัว เขาบอกว่าเขาชื่อกามินทร์ เป็นเพื่อนสนิทของอัสมาร์ กาเซียรีบเปิดหน้าถัดไปเพื่ออ่านประวัติของกาสลองทันที

กาสลอง..สายลับของอนาเซีย ชื่อจริงคือ กามินทร์เป็นชาวกีซาลี เกิดและเติบโตที่กีซาลี มีน้องสาวหนึ่งคนชื่อว่ากาสมันซึ่งปัจจุบันแต่งงานออกเรือนไปแล้วกับหลานของท่านทูตอนาเซีย กามินทร์เป็นลูกของเศรษฐีตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่งของกีซาลี ชีวิตความเป็นอยู่ตั้งแต่เด็กจนโตจึงมีความสะดวกสบาย ร่าเริงขี้เล่นแต่ก็เอาจริงเอาจังกับชีวิต หลังจบการศึกษาระดับมัธยมในเมืองกีซาลี ก็เดินทางไปศึกษาต่อที่อังกฤษในมหาวิทยาลัยเดียวกับอัสมาร์ พวกเขาทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกันจนพูดได้ว่าเป็นเงาตามตัวของกันและกัน หลังเรียนจบทั้งคู่ก็ไปเป็นตำรวจในหน่วยสืบราชการลับของอังกฤษ จากนั้นกามินทร์ก็กลับมาเป็นตำรวจรับใช้แผ่นดินกีซาลี

กาเซียพลิกหน้าถัดไป นึกลุ้นให้มีชื่อโรซาลินาในแฟ้มประวัติ เพื่อยืนยันความมีอยู่จริงของผู้หญิงคนนั้น บรรทัดถัดไปในแฟ้มนั้นพูดว่า สมัยเรียนมหาวิทยาลัยในอังกฤษ เขาเคยผิดใจกับอัสมาร์เรื่องจีบผู้หญิงคนเดียวกัน ข้อมูลไม่ชัดเจนว่าใครเจอผู้หญิงคนนั้นก่อนกัน แต่ที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็เลือกและแต่งงานกับอัสมาร์ไป ทำให้กามินทร์เข็ดหลาบกับความรักตั้งแต่นั้น เขาคบหาผู้หญิงไม่เลือกหน้าแต่ไม่เคยจริงใจกับใคร ว่ากันว่ากามินทร์ยังเจ็บปวดกับความรักครั้งนั้นและไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้นอีกเลย

กาเซียเงยหน้า พระเจ้า...ในแฟ้มพาดพิงถึงการแต่งงานของอัสมาร์จริงๆ นี่แปลว่าอัสมาร์แต่งงานแล้วจริงๆ หรือ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ใช่โรซาลินาหรือเปล่า กาเซียนึกถามตัวเอง มีคำถามผุดขึ้นมามากมายแต่เธอก็หาคำตอบไม่ได้ และที่สำคัญเธอนึกอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น..โรซาลินา

ครั้งหน้าถ้าเธอเจออัสมาร์ เธอจะขอดูรูปผู้หญิงคนนั้นจากเขา..

เธอพลิกแฟ้มหน้าถัดไปอ่าน ซึ่งในแฟ้มพูดถึงงานอดิเรกที่กามินทร์ชื่นชอบ รวมถึงอาวุธที่เขาถนัด จากนั้นเป็นการวิเคราะห์จุดอ่อนจุดแข็งของเขา กาเซียอ่านไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าสุดท้ายแล้วเธอก็เงยหน้า คิ้วขมวดมุ่นอย่างพยายามนึกทบทวน ถ้าเธอเป็นโรซาลินาอย่างที่อัสมาร์และกามินทร์ว่าจริง เธอก็ต้องนึกอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นออกบ้าง หรืออย่างน้อยก็ต้องนึกถึงอัสมาร์และกามินทร์ออก แต่ความเป็นจริงคือ เปล่าเลย เธอไม่สามารถนึกใครออกทั้งสิ้น

แล้วกาเซียก็นิ่วหน้าเมื่อเริ่มปวดหัวจิ๊ด เธอมักเป็นอย่างนี้เสมอเวลาพยายามนึกทบทวนอะไรแล้วนึกไม่ออก ก็จะปวดหัวรุนแรงจนแทบจะระเบิด แฟ้มตกจากมือเมื่อกาเซียเซถลาไปเกาะตู้เพื่อพยุงตัว โรคปวดหัวรุนแรงกำเริบ และเวลานี้ก็ไม่มียาอยู่ใกล้ตัว กาเซียตาปรือและเธอก็ทรุดฮวบลงกองกับพื้น




“กาเซียเป็นใครบอกมา” อัชชาร์คถามคาดคั้น แล้วประเคนกำปั้นใส่โหนกแก้มอัสมาร์ บริเวณที่เขากำลังยืนซ้อมอัสมาร์คือ ห้องทรมานนักโทษชั้นใต้ดิน มันเป็นห้องเก็บเสียงเมื่อพูดอะไรออกไป เสียงจะดังกังวานกลับมาเพิ่มความขลังให้กับสถานที่นั้น ทั่วทั้งห้องมีอัชชาร์คกับอัสมาร์สองคน ส่วนพลทหาร..หลังจากที่จับอัสมาร์ขึงตรึงด้วยโซ่ตรวนที่แขนทั้งด้านแล้วก็ถูกอัชชาร์คไล่ออกไป

อัสมาร์เบือนหน้ากลับมา หน้าเขาปูดโปนและบวมช้ำ และเสื้อเชิ้ตเปรอะไปด้วยเลือด เขากัดฟันพูดว่า “ถ้านายแน่จริง แฟร์ๆ กับฉันหน่อยอัชชาร์ค ถอดโซ่ตรวนให้กับฉัน” อัสมาร์พูด น้ำเสียงกระหืดกระหอบเล็กน้อย

“แน่นอน แต่หลังจากนายบอกเรื่องของกาเซียแล้ว”

“ฉันไม่รู้” อัสมาร์ตะคอก “ถึงนายจะซ้อมฉันจนตายฉันก็บอกอะไรนายไม่ได้ เพราะฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น”

“แล้วทำไมนายจับหล่อนมาขังไว้ในห้องนอน” อัชชาร์คตะคอกถามกลับ

“ก็ฉันทนเห็นพวกอนาเซียอย่างนายปฏิบัติกักขฬะกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ได้ไง” อัสมาร์ย้อนกลับด้วยน้ำเสียงเผ็ดร้อน “ถึงจะเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่กาเซีย ฉันก็จะช่วยอย่างนั้น”

อัชชาร์คหรี่ตา “นายใจอ่อนกับศัตรูเกินไปแล้ว อัสมาร์”

“เพราะฉันไม่ไร้หัวใจเหมือนนายไง” อัสมาร์โต้กลับ

อัชชาร์คกัดฟันกรอด “ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะมีเหตุผลแค่นั้นที่ช่วยกาเซีย บอกฉันทำไมกาเซียถึงหน้าเหมือนโรซาลินา”

“ฉันจะรู้หรือ!”

“กาเซียคือโรซาลินาใช่หรือเปล่า” อัชชาร์คตะเพิดถามต่อ

“มันจะใช่ได้ไงในเมื่อโรสตายไปแล้ว เธอตายไปตั้งแต่สี่ปีก่อน” อัสมาร์พูดด้วยเสียงเจ็บช้ำ

“ไม่จริง!” อัชชาร์คตะคอกกลับราวกับคนคลุ้มคลั่ง “นายโกหกฉัน..อัสมาร์ ไม่มีทางที่ผู้หญิงสองคนจะหน้าเหมือนกันราวกับโขกมาจากพิมพ์เดียวกันทั้งที่ไม่ใช่คู่แฝดอย่างนั้น”

“ฉันไม่รู้! ถ้ากาเซียใช่โรสแล้วทำไมเธอถึงฆ่าฉัน..อัชชาร์ค นายตรองให้ดีถ้ากาเซียเป็นเมียฉันจริง เธอจะแทงฉันทำไม”

อัชชาร์คมีแววตาหวั่นไหวเมื่อคิดตามคำพูดน้องชาย

อัสมาร์มองท่าทีนั้นออก เขาพูดต่อว่า “สองปีก่อนที่ฉันเจอกาเซีย เธอก็จะฆ่าฉันอย่างนี้”

นัยน์ตาอัชชาร์ครำลึกถึงเหตุการณ์สองปีก่อนได้ น้องชายเขาถูกมีดอาบยาพิษแทงที่แขนด้วยฝีมือของสมุนกุหลาบดำนางหนึ่ง “งั้นแปลว่าเพราะผู้หญิงคนนั้น นายถึงยอมเสนอตัวมาอยู่ที่กีซาลีนี่” อัชชาร์คพูดอย่างสรุป เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เพราะผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนโรซาลินา น้องชายเขาจึงย้ายกลับมาอยู่อนาเซียและขอมาอยู่ที่ฐานบัญชาการอนาเซีย ณ กีซาลี เพื่อสืบหาเรื่องราวของหล่อน เห็นแววตาอัสมาร์มองมาอย่างกังขา เขาจึงขยายความว่า “สองปีก่อนที่นายเห็นกาเซียครั้งแรก นายเห็นว่าหล่อนหน้าเหมือนเมียนาย ก็เลยขอย้ายกลับมาอยู่อนาเซียเพื่อสืบหาเรื่องราวหล่อน อย่างนั้นใช่หรือเปล่าอัสมาร์”

อัสมาร์อึ้ง ไม่ตอบคำพี่ชาย

อัชชาร์คจ้องหน้าน้องชาย แล้วถามเสียงเย้ยหยันว่า “แล้วผลเป็นไงล่ะ อุตส่าห์ลงทุนส่งเพื่อนตำรวจฝีมือดีที่สุดอย่างกามินทร์ไปสืบเรื่องกาเซียถึงรังยาหยังแล้วได้ผลเป็นไง ผู้หญิงคนนั้นใช่โรซาลินาหรือเปล่า” อัชชาร์คถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

อัสมาร์ขมวดคิ้ว “ทำไมนายถึงเกลียดเมียฉันนัก”

อัชชาร์คชะงัก ขยับตัวอย่างระวังมากขึ้น “ฉันไม่ได้เกลียดเมียนาย”

“แล้วทำไมนายถึงทำเสียงดูถูกโรสอย่างนั้น ถามหน่อยเมียฉันไปทำอะไรให้นายเจ็บใจ ไปเหยียบหัวแม่เท้านายหรือ ถึงได้เป็นเดือดเป็นแค้นนัก”

“ผัวะ” สิ้นคำอัสมาร์ อัชชาร์คก็ซัดน้องชายด้วยหลังมือดังผัวะ หากคราวนี้อัสมาร์ไม่ปล่อยให้คู่แฝดกระทำฝ่ายเดียว เขาตรึงข้อมือกับโซ่เพื่อพยุงตัวแล้วกระโดดเตะอัชชาร์คป้าบใหญ่ จนฝ่ายนั้นกระเด็นก้มกับพื้น อัสมาร์รู้สึกปวดหนึบบริเวณแขนแต่เขาพยายาม อัชชาร์คเช็ดเลือดมุมปาก เขาตวัดตามองน้องชายด้วยแววตาเจ็บแค้น

“นายมันหลงเมียรักเมียยิ่งกว่าญาติพี่น้อง”

อัสมาร์หรี่ตา “อย่าเอาความเป็นญาติมาอ้างมั่วๆ อัชชาร์ค ถึงฉันจะรักโรสแค่ไหนแต่ไม่เคยไร้เหตุผลกับครอบครัวเหมือนอย่างนาย”

“ฉันมันไร้เหตุผลยังไง” อัชชาร์คถามกลับทันควัน น้ำเสียงขึงเครียด

“นายเกลียดโรส กะอีแค่กำเนิดของโรสว่าจะใช่ลูกของนายกฯ ยาหยังหรือเปล่า แค่นี้นายก็เกลียดชังโรสแล้ว ทั้งที่ประวัตินั่นยังไม่ชัดเจนด้วยซ้ำ”

“ยาหยังเป็นศัตรูกับพ่อเรานะ เพราะงั้นลูกหลานมันก็ต้องเป็นศัตรูของเราด้วย” อัชชาร์คย้อน เขากัดฟันกรอด

“แล้วไง พ่อส่วนพ่อ ลูกหลานส่าวนลูกหลานมันเกี่ยวพันกันยังไง ทำไมไม่มองที่การกระทำ นายจะเกลียดลูกหลานคนอื่นๆ ของยาหยังฉันไม่ว่าเลยนะ เพราะยอมรับว่าพวกเขาอาจจะก่อเรื่องปั่นป่วนอนาเซีย แต่กับโรส ถามหน่อยเธอไปทำอะไรให้อนาเซีย ตลอดชีวิตเธอแทบไม่เคยได้ยินชื่อประเทศอนาเซียด้วยซ้ำ แต่นายยังหาเหตุเกลียดเธอจนได้”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้เกลียดเมียนาย”

“งั้นถามหน่อย ความเป็นความตายของกาเซียสำคัญยังไง ทำไมนายต้องให้ความสำคัญกับมันนัก”

“ก็เพราะหล่อนเป็นสมุนกุหลาบดำ ยังไงสมุนกุหลาบดำก็ต้องตายทุกคน”

อัสมาร์อึ้งแล้วเขาก็ถามต่อว่า “แล้วถ้ากาเซียเป็นโรซาลินา ถ้าเธอเป็นเมียฉันเป็นน้องสะใภ้นายจริงๆ นายจะยังคิดกำจัดเธออยู่อีกเหรือเปล่าอัชชาร์ค” อัสมาร์ถามน้ำเสียงเข้มงวด

อัชชาร์คชะงัก “นี่นายกำลังจะบอกอะไรฉัน นายจะสารภาพใช่ไหมว่ากาเซียคือโรซาลินา”

“ฉันไม่ได้สารภาพอะไรทั้งนั้น ทำไมนายต้องบีบบังคับให้กาเซียเป็นคนคนเดียวกับเมียฉันนัก ฉันแค่สุมมติ จะเป็นไปได้ยังไงที่กาเซียจะคนเดียวกับโรสในเมื่อเมียฉันตายไปแล้ว”

“นั่นสิฉันก็ว่า แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหน้าเหมือนเมียนายนัก”

“ไม่รู้ นั่นคือสิ่งที่ฉันกำลังสงสัย แต่จะบอกอะไรให้อย่างนะอัชชาร์ค ถึงกาเซียจะใช่โรสหรือไม่ นายก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอ ใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องทั้งนั้น ถ้าจะแตะ ต้องข้ามศพฉันไปก่อน”

อัชชาร์คอึ้ง “นี่นายจะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงขนาดนั้นเลยหรืออัสมาร์ แค่ผู้หญิงคนเดียวนี่น่ะแถมยังเป็นสมุนกุหลาบดำด้วย“

“จะกุหลาบดำหรือไม่กุหลาบดำฉันไม่สนทั้งนั้น สำหรับฉันอย่าเอาเรื่องประเทศชาติมาอ้างดีกว่า มันก็แค่ผลประโยชน์ของคนเพียงกลุ่มเดียว ไม่ใช่ของส่วนรวม”

อัชชาร์คชะงักอีกคำรบ “นายดูท่าจะชอบแม่กาเซียคนนั้น เพราะหล่อนหน้าเหมือนโรซาลินาหรือ” อัชชาร์คถามด้วยน้ำเสียงปราศจากความรู้สึก เป็นครั้งแรกที่เขาถามเพราะอยากรู้จริงๆ

อัสมาร์อึ้งเขานิ่งคิดชั่วครู่แล้วตอบว่า “ก็อาจจะ.. แต่ยังไงฉันเตือนนายแล้วนะอัชชาร์คอย่ายุ่งกับกาเซียเด็ดขาด และบอกกับลูกน้องนายทุกคนด้วย ห้ามแตะต้องเธอ”

“ขอพ่อก่อนสิ” อัชชาร์คย้อน

อัสมาร์ขมวดคิ้ว “มันเกี่ยวกับพ่อตรงไหน” ถามแล้วมองหน้าอัชชาร์ค “หรือว่า..” เสียงหายไปในลำคออย่างคิดอะไรได้บางอย่าง “เป็นคำสั่งพ่อใช่ไหมให้กำจัดโรส”

“นายจะบ้าหรือไงอัสมาร์ กล่าวหาพ่ออย่างนั้น”

“แล้วทำไมนายกับพ่อถึงเดือดร้อนนักกับความเป็นความตายของเมียฉัน”

“เดือดร้อนยังไง” อัชชาร์คถามอย่างระวัง

“ถ้าไม่เดือดร้อน ถามหน่อยทำไมนายต้องวิ่งโร่มาถามฉันว่ากาเซียคือโรสหรือเปล่า นายตกใจแทบช็อกใช่ไหมที่เห็นกาเซียหน้าเหมือนเมียฉัน ใช่ไหม..อัชชาร์ค นายตกใจใช่ไหมที่เห็นว่าโรสยังมีชีวิตอยู่” น้ำเสียงอัสมาร์ที่ถามคัดคั้น

“ไม่ใช่!” อัชชาร์คปฏิเสธเสียงเร็วระรัวทันที “อย่าเพ้อเจ้อน่าอัสมาร์ ทำไมฉันต้องตกใจถ้าเมียนายจะยังมีชีวิตอยู่ ฉันไม่สนหรอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีชีวิตอยู่หรือไม่”

อัสมาร์มองคู่แฝดอย่างพินิจ “นั่นสิ ทำไมนายต้องมาสนใจกับเรื่องของเมียฉันทำไมใช่ไหม และฉันก็หวังว่านายจะหมายความตามนั้นนะอัชชาร์ค ฉันหวังว่านายจะดีใจไปกับฉันถ้าวันหนึ่งฉันค้นพบว่าโรสยังไม่ตาย” อัสมาร์ถามอย่างหยั่งความรู้สึกอัชชาร์ค

อัชชาร์คนิ่วหน้า “นี่หมายความว่าเมียนายยังไม่ตายใช่ไหม”

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น แค่เผื่อ..”

แต่เขาไม่ชอบการเผื่อของน้องชายเลยให้ตายสิ.. อัชชาร์คนึกสบถอย่างไม่สบอารมณ์ เริ่มกังขารำไรว่าเมื่อสี่ปีก่อนเขาอาจทำงานพลาด แต่นั่นล่ะ..โรซาลินาจะหนีออกมาจากรถที่ไฟลุกท่วมคันคันนั้นได้อย่างไร เขาไม่เข้าใจจริงๆ อัชชาร์คถามน้องชายว่า “ตกลงว่านายยังไม่รู้ใช่ไหมว่ากาเซียคือโรซาลินาหรือเปล่า”

อัสมาร์ส่ายหน้า “ไม่..ฉันยังไม่รู้” เขาโกหกพี่ชาย อัสมาร์นิ่วหน้าเมื่อเห็นสีหน้าโล่งใจของพี่ชาย เขาคิดว่าเขาตาไม่ฝาดแน่ อัชชาร์คโล่งใจเมื่อได้ยินว่ากาเซียไม่ใช่โรซาลินา แต่..ทำไมอัชชาร์คต้องนึกกลัวกับการมีชีวิตอยู่ของโรซาลินาขนาดนั้น? อัสมาร์คิดอย่างไม่เข้าใจนัก “แล้วตกลงกาเซียถูกการิมยิงหรือเปล่า”

“เปล่า แค่ปะทะกันแต่ไม่โดนยิง”

“แล้วทำไมนายต้องโกหกว่าเธอถูกยิง” อัสมาร์ถามเสียงรัวเร็ว ในใจนึกโล่งอกที่หญิงสาวไม่ได้เป็นอะไร หากเขาก็ดีใจได้ไม่นานเมื่ออัชชาร์คพูดต่อว่า

“ก็แค่อยากทดสอบนายว่าห่วงใยหล่อนแค่ไหน แล้วฉันก็ได้คำตอบแล้วว่านายห่วงใยหล่อนมากจริงๆ แต่ถึงแม้การิมไม่ได้ยิงหล่อน ข่าวแว่วว่าหล่อนเจ็บหนักปางตายพอๆ กันเพราะหล่อนกระโดดข้ามรั้วเหล็กหนีการิมพลาด รั้วเหล็กครูดแผ่นหลัง นายก็รู้ว่ารั้วเหล็กของฐานบัญชาการอนาเซียแหลมคมแค่ไหน เพราะงั้นถึงไม่โดนการิมยิง สภาพหล่อนก็เจ็บหนักปางตายพอๆ กับถูกยิงนั่นแหละ”

อัสมาร์หน้าเผือดสีในทันทีที่ฟังพี่ชายพูดจบ พระเจ้า.. ความห่วงใยภรรยาเข้ามาเกาะกุมหัวใจจนกระพือให้เขานึกอยากโลดแล่นไปหาหญิงสาวถึงรังของยาหยัง

โรส.. คุณอย่าเป็นอะไรนะ




..............................................



จบตอน