เบรโตจ้องจอภาพด้วยแววตาไหวระริก อริยบทต่างๆ ของพู่กันที่เขาแอบบันทึกเอาไว้ในขณะที่ติสสาวไม่รู้ตัว กิริยาท่าทางที่มิได้ปรุงแต่ง รอยยิ้มสดใส โดยเฉพาะตากลมโตสวยนั้นมีชีวิตชีวาอยู่ตลอดเวลาเพราะมีตัวประกอบคล้ายปีกผีเสื้อกระพือปีกไหวไปมา นิ้วเรียวยาวสัมผัสหน้าจออย่างถนุถนอมไล้ใบหน้าและหยุดที่ริมฝีปากอิ่มมีลักยิ้มแย่งซีนอยู่บ่อยๆ ดวงหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนลงมุมปากบางหยักยิ้มอย่างพึงใจ ตาสีฟ้าแกมเขียวลุ่มลึกทอทอดเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่หญิงสาวไม่ยอมให้เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษจ่ายค่าอาหาร

“ก๊อก ๆ”

เสียงเคาะประตูรัวดังอยู่หน้าห้องปลุกคนจ้องภาพในมอนิเตอร์หลุดจากภวังค์ คิ้วเข้มขมวดสงสัย ลักษณะเคาะแบบนี้นอกจากพี่ชายคงจะมีแต่เนลโลเท่านั้นใช้เวลาฉุกเฉิน

“จะมีอะไรด่วนถึงต้องเคาะแบบนี้วะ”
ร่างสูงเดินไปแนบหน้าส่องดูภายนอกห้องที่ตาแมว เห็นสีหน้าเครียดของเนลโล

“เฮอะหน้ายังกะท้องผูกมาสิบวัน”
เบรโตคิดขำ ประตูเปิดกว้างคำพูดที่ตั้งใจใช้กับแขกที่ไม่รับเชิญหยุดที่ริมฝีปากบางเฉียบเมื่อเห็นร่างเล็กไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของเนลโล

“พู่กัน!”
เบรโตอุทานชื่อคนหลับตาพริ้มในวงแขนแข็งแรง สายตาตวัดขึ้นดูหน้าคนอุ้มอย่างกินเลือดกินเนื้อขึ้นมาทันควัน

“หลีก”
เนลโลพูดเสียงเข้ม ถือวิสาสะแทรกตัวเดินเข้าห้องตรงดิ่งไปที่เตียงกว้าง มัจจุราชหนุ่มวางสาวเอเชียที่เจ็บตัวแทนเขาให้รอดพ้นจากกระถางใบเขื่องอย่างอ่อนโยน

“แกทำอะไรเค้าเนลโล”

เสียงโกรธกริ้วมาพร้อมกับกำปั้นไม่มีรูเข้าที่โหนกแก้มจนหน้าคมคายนั้นสะบัดตามแรงหมัด เนลโนสะบัดหน้า หมัดที่สองตามมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ถากเข้าที่มุมปากเพราะทันไหวตัวแต่ยังสามารถเรียกความเค็มของเลือดได้อยู่ดี

“เดี๋ยวโว้ย”
เนลโลยกมือขึ้นก่อนที่หมัดที่สามจะตามมา พลางเช็ดเลือดที่มุมปากหนา สายตาที่มองเพื่อนหนุ่มไม่เข้าใจมากกว่าโกรธเคือง

“แกทำอะไรพู่กัน”
เบรโตคำรามออกมา แววตาแดงก่ำและหน้าบึ้งตึงขณะที่จ้องผู้ต้องหา

“พู่กัน?”
มัจจุราชหนุ่มทวนเสียงสูงหันไปมองร่างเล็กที่ยังนอนไม่ได้สติ

“ผู้หญิงคนนี้ชื่อพู่กัน”
เสียงเข้มกร้าวเล็ดลอดออกมาจากปากบางที่เม้มเป็นเส้นตรงจากอารมณ์เดือดดาลสุดขีด

“นายรู้จักแม่สาวเอเชียคนนี้เหรอ”

แทนการตอบกลับถามหยักสมองประมวลผลอย่างเร็ว ตามคมกริบหันไปดูหน้าสาวเอเชียที่เพิ่งช่วยพญามัจจุราชอย่างเขาโดยไม่ห่วงตัวเอง ผลลัพธ์ที่ออกมาทำให้แววตาเหี้ยมที่ซุกซ่อนอยู่นั้นไหววาบขึ้นมาอย่างเร็วก่อนที่จะเลือนหายไปทันที

“ใช่”
“ก่อนอื่นช่วยหยุดเลือดให้เธอก่อนที่มันจะไหลหมดตัว”
เสียงขรึมบอกน้องชายเจ้านายในขณะสายตามองหน้าสลับกับหัวไหล่ที่ชุ่มด้วยเลือด

“นายทำอะไรเธอ”

สีหน้าของเบรโตซีดเมื่อเห็นโลหิตที่ไหล่บางและอุ้งมือ เขาเพิ่งสังเกตุเห็นสีหน้าพู่กันซีดเซียวเข้ากับปลอกหมอนที่หนุนนอน แววตาที่เหวี่ยงแหมาที่เนลโลราวจะปลิดวิญญาณ กรามนูนเด่นเหมือนสะกดอารมณ์โกรธอย่างสุดความสามารถ

“มันเป็นอุบัติเหตุ”

เนลโลถอนหายใจดังพรืดที่ยังเห็นท่าทางขู่ฟ่อ ๆ เหมือนจงอางหวงไข่ไม่ปานจากยมทูตหนุ่ม มือใหญ่ยกขึ้นห้ามเมื่อเห็นปากบางขยับตั้งกระทู้ถาม พูดเสียงเรียบเหมือนอารมณ์เริ่มคุกรุ่นจากคำพิพากษาของเบรโต

“นายช่วยเธอก่อนดีกว่า เรื่องของเราไว้ก๊อกสอง”

เบรโตได้สติตวัดสายตาอาฆาตหันกลับไปมองพู่กันด้วยแววตาห่วงใย ร่างสูงถลาเข้าไปนั่งริมเตียงข้างร่างบางที่ยังนอนหลับตาพริ้ม ดวงตาสีฟ้าแกมเขียวนั้นมองที่เลือดซึมจากไหล่ เสื้อกันหนาวที่พู่กันใส่นั้นสีขาวจึงเห็นได้ชัด ตาเข้มวาบเมื่อหยุดที่อุ้งมือน้อยที่เป็นจุดสุดท้ายของโลหิตไหลมารวมกัน

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? นายไปเจอพู่กันได้ยังไงกัน และ ที่ไหน?”

คำถามพรวดออกมาจากเบรโตทำเอาเนลโลโคลงศีรษะขัน เหมือนเป็นคำถามจากคนที่เป้นห่วงอย่างมากมาย “ไอ้นี่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังแบไต๋หัวใจออกมาแบบไม่มีกั๊กเอาไว้เลย” เสียงหัวเราะหึหึหึ อยู่ในลำคอของพญามัจจุราช ตาคมกริบนั้นตวัดไปที่หน้าเนียนของพู่กัน พูดเสียงห้าวชักชวนเบรโตช่วยกันทำแผลให้หญิงสาว

“ฉันว่าเรามาช่วยกันถอดผ้าเธอก่อนดีกว่า”
“ไอ้บ้า”
เบรโตตะเบ็งเสียงหันกลับไปหาเนลโนด้วยหน้าตาแดงก่ำเมื่อได้ยินคำชวน

“อ้าวไอ้นี่ ถ้าไม่ถอดเสื้อแล้วจะเห็นบาดแผลและช่วยเธอได้ไงกันวะ”
เนลโลเสียงดังสวนกลับไป แววตาที่มองหน้าเบรโตเริ่มสงสัยมากขึ้น

“ไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิง”
เสียงกร้าวเข้มข้นยืนยันไม่ทำตามคำชวน

“ทำอย่างแกไม่เคยแก้ผ้าผู้หญิงมาก่อน”
มัจจุราชหนุ่มเลิกคิ้วถามติดมึนที่เห็นอาการแปลกๆของเพื่อน

“พู่กันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”
น้ำเสียงอ่อนลงดวงตาที่มองดูร่างไม่ได้สติ

“แล้วอีสาวคนนี้มันเลิศเลอมาจากไหนวะ”
เนลโลซักถี่ขึ้น

“แกไม่มีสิทธิ์พูดถึงเธอแบบนี้ เนลโล”
เบรโตเงยหน้าตวัดเสียงไม่พอใจใส่มือขวาของพี่ชาย

“โอเค ฉันเตือนนายแล้วนะเบรโตว่าให้รักษาเธอก่อนที่เลือดจะไหลหมดตัวเธอ นายไม่เห็นเหรอว่าเลือดมันซึมมากแล้ว”

ร่างบึกบึนเดินไปมาที่ปลายเตียงสายตามองที่ติสสาว ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วย้ำเตือนสติคนขี้หวงช่วยคนเจ็บก่อน เบรโตมองหน้าสลับกับไหล่ของพู่กันนิ่งไปอึดใจก่อนตัดสินใจทำตามเนลโล

“โอเค ถอดก็ถอด”
“มาฉันช่วย”
เนลโลนั่งลงอีกด้านของเตียงยื่นมือหมายปลดกระดุมเสื้อโค้ทของติสสาว มือหนาถูกผลักพร้อมกับเสียงแผดลั่นของเบรโต

“ไม่ต้อง แกไปยืนห่าง ๆ หันหน้าไปทางอื่นด้วย”
“ก๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ นี่อย่าบอกว่าแกหวงแม่นี่นะโว้ย เบรโต ฮะ ๆ ๆ ๆ”
หน้าเหรอหราเปลี่ยนเป็นหัวเราะเต็มสตรีมขำขันมากกว่าถือสาน้องชายเจ้านาย

“พู่กันไม่ควรเสียหาย”
“นี่เบรโต แกลืมไปแล้วเหรอว่าฉันอุ้มแม่นี่มานะ ความจริงเจ้าหล่อนก็นุ่มนิ่มไปทั้งตัว แถมตัวเบายังกะนุ่นวะ เสียอย่างเดียวใจปลาซิวไปหน่อยเจ็บตัวนิดเดียวถึงกับสลบดูสิ จนป่านนี้ยังไม่ตื่นเลยวะ”

เนลโลหัวเราะขำเพื่อนชายชาติเดียวกัน ไม่วายวิจารณ์คนเจ็บไปด้วย ตาคมกริบมองดูท่าทางเก้ๆกังๆขณะที่ถอดผ้าของเบรโตแล้วส่ายหน้าอย่างรำคาญ นึกในใจว่าแล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเห็นบาดแผลว่ามันขนาดไหนทำไมสาวเอเชียถึงไม่ได้สตินานถึงขนาดนี้

“เดี๋ยวฉันออกไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลก่อนแล้วกัน แกจัดการเสื้อผ้าผู้หญิงคนนี้ให้เสร็จ”
“เออ”
“ว่าแต่แกอย่าฉวยโอกาสคนเจ็บนะโว้ย ฮะ ๆ ๆ ๆ”

เนลโลพูดทิ้งท้ายก่อนจะรีบถอยฉากห่างรัศมีเท้าของยมฑูตหนุ่ม หลังจากคนปากเสียออกไปแล้วเบรโตจึงค่อยๆ ดึงเสื้อกันหนาวออกจากพู่กันที่ยังนอนไม่ได้สติ ทันทีที่เสื้อตัวหนาหลุดออกจากตัวติสสาวไปแล้ว ตาคมเข้มวาบสันกรามนูนขึ้นเมื่อเห็นวงกว้างของเลือดที่เปียกบริเวณนั้น ใจของยมฑูตหนุ่มเต้นแรงเมื่อด่านสุดท้ายคือเสื้อคอเต่าแขนยาวตัวบาง มือใหญ่ชะงักขณะที่เลิกชายเสื้อขึ้นเห็นเอวบางคอดกิ่วเผยให้เห็นเนื้อนวลเนียนละเอียด เบรโตรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แรงเต้นของหัวใจเหมือนครั้งสมัยที่เป็นหนุ่มน้อยริมีสัมพันธ์สวาทครั้งแรกไม่ได้ หัวใจเต้นดังตึกตักจนกลัวว่าคนนอนอยู่จะได้ยิน มือไม้สั่นจนเจ้าตัวด่าตัวเองอย่างหงุดหงิดในเวลาฉุกเฉินแล้วคิดแบบนี้ได้ยังไง ขณะที่เบรโตกำลังระงับความรู้สึกแปลกๆอยู่นั้น เปลือกตาของติสสาวขยุกขยิกแล้วค่อยๆ เผยอลืมขึ้นมอง ตากลมโตเห็นชายต่างชาติกำลังจ้องฝ่ามือใหญ่อยู่ ติสสาวกวาดตามองรอบๆ ตัว มันไม่ใช่ห้องพักของเธอ ตาคมหวานวนกลับมาที่เบรโตแล้วก้มดูตัวเองที่เหลือแต่เสื้อยืดตัวบางเท่านั้น พู่กันผลุดลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ ด้วยความตกใจหยิบหมอนใบโตทุ่มใส่เบรโตทันที

“เบรโต นายทำอะไรฉัน”
เสียงหวานแผดเสียงลั่นใส่จนร่างหนาที่นั่งสงบสติอารมณ์ไหวอยู่นั้นตกใจหันกลับมาเจอหมอนที่ปาเข้าที่หน้าอย่างจัง ชายหนุ่มดีดตัวออกห่างเตียงทันที

“เดี๋ยวๆ พู่กัน คุณกำลังเข้าใจผิด”
“ไอ้บ้า ไอ้ฝรั่งบ้า เฮงซวย ลามก บ้ากาม”
พู่กันพ่นคำด่าเป็นภาษาไทยออกมา เพราะนึกภาษาอังกฤษไม่ออก แต่เบรโตรู้ว่ามันต้องเป็นคำด่ามากกว่าคำชมแน่นอน

“คุณบาดเจ็บ”

เบรโตยกมือห้ามพูดอย่างรัวเร็วแล้วชี้ไปที่หัวไหล่ของติสสาวเพื่อยืนยันว่าเขาพูดจริง พู่กันชะงักหันดูหัวไหล่ของตัวเอง รู้สึกเจ็บปวดริ้วขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเลือด ตาคมโตไต่ลงมือที่ฝ่ามือเห็นเลือดเกรอะกรัง ติสสาวตาพร่าเบลอ เงยหน้าขึ้นมองเบรโตเป็นคำถามแต่ดูหน้าหล่อนั้นพร่าเลือนทุกที จากขาวโพลนและมืดสนิท อาร์ทสาวเป็นลมล้มตัวนอนที่เดิมอีกครั้ง เบรโตกระพริบตานึกรู้ทันทีว่าพู่กันเป็นโรคแพ้เลือด เห็นเลือดทีไรเป็นลมทุกที คราวนี้ชายหนุ่มไม่รีรอที่จัดการกับเสื้อยืดตัวบางของหญิงสาวทันทีก่อนที่จะถูกขัดขวางจากหญิงสาวอีกครั้ง ร่างสูงยืนดูร่างเล็กที่หมดสติด้วยความหนักใจ บาดแผลที่เห็นคือแผลฉีกขาดเป็นทางยาว สาเหตุที่หญิงสาวเสียเลือดเยอะขนาดนี้ ชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำและกลับออกมาพร้อมอ่างน้ำ น้ำอุ่นจากก๊อกน้ำ อุณหภูมิพอเหมาะ ยมทูตหนุ่มบรรจงเช็ดอย่างแผ่วเบา เว้นระยะห่างจากปากแผลเกรงว่าหญิงสาวอาจจะแสบผิวได้

เนลโลกลับเข้ามาพร้อมซองยา แววตามัจจุราชหนุ่มนั้นขบขันสิ่งที่เขาเห็นคือ แขนเสื้อข้างที่เจ็บถูกตัดตั้งแต่หัวไหล่ ส่วนอื่นยังอยู่ครบ ตาคมกริบมองบาดแผลฉีกขาดและลึกพอควร ผิวเนื้อเนียนละเอียดยังมีเลือดไหลซึมออกมาอยู่ไม่ขาดคงต้องหยุดเลือดก่อน มัจจุราชหนุ่มคิด

“เอ้านี่ นายรีบล้างแผลให้แม่นี่ะ จะได้ห้ามเลือดต่อไป”
“คงแสบแย่” เบรโตงึมงัมอยู่ในลำคอ
“ไอ้บ้าเบรโต ทำเป็นใจปลาซิวไปได้ มานี่ถ้าไม่ทำฉันทำเอง”
“ไม่ได้ แกมือหนัก”
ปากตวาดไม่พอมือไม้ยังโบกไปมาห้ามให้คนเสนอตัวแตะต้องติสสาว

“ฮะ ๆ ๆ โอเค ๆ นายก็รีบทำซะ”

เบรโตรับซองยาแล้วตัดสินใจล้างแผลให้พู่กันก่อนที่หญิงสาวจะฟื้นขึ้นมาอีก ระหว่างที่ทำความสะอาดเช็ดบาดแผลแขนเรียวกระตุกไหวจนคนเช็ดสงสาร เสียงปลอบเบา ๆ ระหว่างที่ทำความสะอาดแผลอยู่ในสายตาพญามัจจุราชตลอด

“อะไรวะ สำออยจังจนป่านนี้ยังไม่ตื่นอีกเหรอ”
“พู่กันเธอสลบไปอีกครั้งต่างหากล่ะ”
“ตื่นมาเจอแกกำลังแก้ผ้าหล่อนอยู่งั้นสิ ไร้เดียงสาดัดจริตจังแม่นี่”
เนลโลเดาและแดกดันคนเจ็บ สายตาที่มองหน้าพู่กันเริ่มพิจารณาอย่างละเอียด

“เนลโลถ้าแกพูดไม่ดีอีกที แกกับฉันต้องมีเรื่องกันแน่”
ยมทูตหนุ่มหันมาชี้หน้าเพื่อนต่างชาติเดียวกัน ไม่พอใจที่พูดจาไม่ให้เกียริต์พู่กัน

“อ้าวไอ้บ้านี่ แกชกฉันสองหมัดฉันยังไม่ได้เอาคืนนะ”
“พู่กันเค้าแพ้เลือด”
เบรโตอธิบายน้ำเสียงอาทร

“อ๋อพอเห็นเลือดตัวเองเลยเป็นลมไปอีก”
เนลโลพยักหน้าหงึก ๆเข้าใจอาการโรคนี้

“ทีนี้นายจะบอกฉันได้หรือยังว่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ”
เบรโตเงยหน้าถามมัจจุราชหนุ่มสายตาคาดคั้นบ่งบอกว่าถ้าพูดไม่จริงนายแย่แน่ เนลโลหยักไหล่มิได้เกรงกลัวสายตาที่จ้องมา บอกเรื่องจริงให้ฟัง

“ไม่มีอะไร เธอถูกกระถางดอกไม้หล่นใส่”
“นี่เป็นครั้งแรกที่แกช่วยผู้หญิง”
เบรโตแสยะยิ้มเหลือเชื่อ

“ถ้าเป็นสถานการณ์อื่นฉันก็คงไม่ช่วย ถ้าเจ้าหล่อนไม่รับกระถางนั้นแทนฉัน”
เนลโลขยายความอีกครั้งน้ำเสียงเรียบยากจับความรู้สึก

“ยังไง”
แววตาวาวคิ้วเข้มเลิกขึ้นข้องใจขณะถาม

“ฉันกำลังเดินอยู่ดี ๆ แม่นี่วิ่งพรวดพลาดจากไหนไม่ทันเห็นผลักฉันกระเด็นแต่ตัวเองกลับไม่พ้นเลยเจ็บแทน”
เนลโลตอบเรื่อย ๆ ยกมือแบกลางอากาศเสมือนเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา มีเพียงสายตาเท่านั้นที่มองหน้าเนียนนั้นอ่อนโยนลง

“จิตใจเธอดีมากจริงๆ”
เบรโตพูดขึ้นขณะที่มองดูหน้าหวานที่ยังไม่ได้สติ

“นี่ยาแก้ปวดและชะลอเลือดไหล ฉีดให้เธอซะ”

เนลโลยื่นอุปกรณ์ฉีดยาและตัวยาให้เบรโต แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นกดน้ำแข็งก้อนเล็กออกมา เขาหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กเทน้ำแข็งใส่แล้วใช้สันฝ่ามือทุบลงบนผ้าขนหนูสองสามหนจนแน่ใจว่าน้ำแข็งแตกละเอียด ห่อผ้ายื่นตรงหน้าเบรโต ยมฑูตหนุ่มรับโดยไม่พูดอะไรก่อนจะกดเบาๆตรงปากแผลที่มีเลือดไหลซึมออกมา ร่างบางเคลื่อนไหวอีกครั้งคราวนี้ ตากลมโตลืมขึ้นมองดูเบรโตด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ตากลมโตมองเลยไปที่ชายแปลกหน้าที่มองเธอด้วยตาคมกริบนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนรูปปั้นมากกว่า

“เจ็บหรือเปล่า”
เสียงทุ้มดึงสายตาพู่กันกลับมาที่หน้าหล่อเหลาก่อนจะพยักหน้าขณะที่ยกแขนซ้ายขึ้นลง สีหน้างงงัน เธอกำลังลำดับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“กี่โมงแล้ว ฉัน..ฉันต้องกลับที่พักแล้วล่ะเบรโต”

พู่กันพูดเสียงแหบ เธอเหลือบขึ้นมองเนลโลที่ยังยืนนิ่งตามองเธอเช่นเดิม เบรโตหันตามสีหน้าที่เขาเห็นแทบจะขำก๊ากให้ได้ เขาเห็นมัจจุราชปั้นหน้าดีที่สุดต่อหน้าผู้หญิงที่เคยเห็นมา

“พักก่อนนะคุณ เดี๋ยวผมจะพาไปส่งที่พักเอง”
“ไม่ได้หรอก ฉันหายออกมานานแบบนี้ พวกเค้าจะเป็นห่วง”
พู่กันขยับตัวลุกนั่งเบรโตจัดหมอนให้หญิงสาวพิงได้สะดวก

“กลับตอนนี้ไม่ได้หรอก แท็กซี่ไม่มีเดินกลับคงไม่ไหว”
เสียงห้าวแทรกขึ้นมาหวังดี ติสสาวเหลือบตาสบตาเข้มคมกริบนั้นตอบเสียงห้วน

“ขาฉันไม่ได้เจ็บนะ ฉันเจ็บที่แขน”
“เออ..”
เนลโลขานรับในลำคอยืนนิ่ง มีเพียงนิ้วชี้ที่ขยับไปมาตรงสันจมูกโด่ง

“ผมเพิ่งฉีดยาแก้ปวดให้คุณไป” เบรโตอธิบาย
“พอยาออกฤทธิ์ แข้งขาไม่มีแรงเดินหรอก”
เสียงห้าวขรึมแทรกขึ้นมาอีกครั้งเพราะไม่ทันใจกับคำตอบของเบรโต

“ฉันอนุญาตให้อุ้มไปส่ง ถ้าถึงตอนนั้นแรงฉันไม่มี”
เอาแล้วสิใครจะรู้บ้างว่าติสตัวแม่แตกแล้ว พู่กันตอบอย่างแข็งขันยืนยันเจตนาเดิมให้ได้

“เออ..”
เนลโลจ้องหน้าแม่ติสสาวนิ่ง ทำเสียงขลุกขลักในลำคอ ประเมินผู้หญิงคนเดียวในห้อง สีหน้าท่าทางมิใช่สาวไฟแรงสูงหรือยั่วสวาท น่าจะพูดตามความรู้สึกจริงๆ มิได้มีเรื่องอย่างว่าแอบแผง

“ก็ได้ครับ ผมขอเก็บของพวกนี้ประเดี๋ยวแล้วจะไปส่งคุณก็แล้วกัน”
เบรโตกลั้นขำที่เนลโลเจอตอติสแตกของพู่กันจังเบ่อเร่อ ลอบสังเกตหน้าเรียบสนิทนั้นป่านนี้ควันคงโขมงแล้ว

“คะ”
ติสสาวพยักหน้าและกวาดตามองหาเสื้อโค้ทของตัวเอง เบรโตหันไปสั่งสมุนมือขวาของพี่ชายที่ยืนเป็นส่วนเกินของห้อง เขาไม่ไว้ใจเนลโลที่มองพู่กันแปลกๆพิกล

“เนลโลนายมาช่วยฉันเก็บของพวกนี้หน่อยสิ”
“แค่นี้เก็บเองได้ แต่ฉันข้องใจทำไมนายเชื่อฟังเจ้าหล่อนง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ”
เนลโลหรี่ตามองหน้าหล่อของเบรโตสื่อสารด้วยภาษารัสเซียแทน

“นั่นสิ แล้วทำไมแกไม่เถียงเค้าล่ะ”
เบรโตไม่ยอมแพ้ย้อนถามสบตาร้ายลึกของเนลโลตรงๆ

“ก็เจ้าหล่อนพูดมีเหตุผลนี่”
มัจจุราชหนุ่มตอบเสียงห้าวไหวไหล่เช่นเคย หางตามองดูติสสาวที่กำลังหาวติดๆกัน

“สำนึกบุญคุณเหรอ”
เบรโตพูดเสียงหมิ่นไม่เชื่อถือ เนลโลหัวเราะหึหึหึ แทนคำตอบยากต่อการเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เบรโตหันไปพูดกับคนเจ็บ

“พู่กัน..อ้าวหลับซะแล้ว”
“ฮะ ๆ ๆ ๆ”
เสียงหัวเราะถูกใจของเนลโลดังขึ้น

“นายเอายาอะไรให้ฉันฉีด”
เบรโตขมวดคิ้วถามเพื่อนชายขณะกำลังสำรวจและตบแก้มติสสาวเบา สองสามทีเพื่อให้แน่ใจว่าหญิงสาวหลับลึกไปจริงๆ

“ยาแก้ปวด”
“ทำไมเธอไม่ยอมตื่น”
เบรโตเริ่มสงสัยบางอย่างขณะที่เปิดเปลือกตาคู่สวย

“สงสัยยาออกฤทธิ์ได้ผลดี”
น้ำเสียงจับได้ว่ารื่นรมย์มากกว่าตกใจ

“แก....ผล๊วะ”
เบรโตหันไปตะคอกเนลโลแต่ไม่ทันได้พูดต่อเพราะสันมือของเนลโลสับลงที่ก้านคอน้องชายเจ้านายอย่างแม่นยำทำให้ร่างสูงถึงกับหลับกลางอากาศทันที

“โทษที มันจำเป็นจริงๆ”

*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *