เก็จพรหมยืนพิงประตูดูคนร่างบางในชุดบิกินี่แหวกว่ายในสระส่วนตัวด้วยสีหน้าอย่างมีความสุข สีหน้าพอใจที่ตัดสินใจพาหญิงสาวมาที่นี่ แทนที่จะไปภูเก็ตตามที่คิดเอาไว้ แววตาเข้มจัดจ้าภายใต้กรอบแว่นนั้นหากมีคนได้เห็นคงต้องคิดหนักว่าชายหนุ่มกำลังวางแผนทำอะไรต่อเป็นแน่

“คุณพรหมไม่คิดจะลงเป็นเพื่อนพู่ บ้างหรือคะ”
ติสสาวว่ายกลับมาอยู่ริมสระ ยกมือโบกให้เก็จพรหมชักชวนให้ชายหนุ่มเล่นน้ำกับเธอ

“ตามสบายครับพู่ ผมอาสาดูห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ดีกว่าฮะ”
“ว้าแบบนี้จะสนุกอะไรกัน ลงมาสิคะ”

พู่กันแหงนหน้ามองคนรักที่ยืนห่างขอบสระส่งเสียงเง้างอดกลับไป เธอรู้ว่าเขาดูการเคลื่อนไหวของเธอจากตรงนั้นตลอดเวลา แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงไม่ยอมลงสระเป็นเพื่อนเธอ ดวงหน้าใสหวานส่งยิ้มสดใสกระชากใจให้เจ้าพ่อรีสอร์ทใคร่พุ่งทะยานลงน้ำไปคลุกเคล้าร่างบางแต่สัดส่วนเต็มไปด้วยเลือดเนื้อของคนรัก ถ้าไม่ติดเหตุผลหลายประการในเวลานี้

“ผมกำลังรอคำสั่งจากคุณผู้หญิงว่าต้องการเครื่องดื่มอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่านะสิครับ”

เก็จพรหมเลี่ยงคำตอบ พูดไปอีกทางก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้เงือกสาวกำลังเกาะขอบสระกำลังมองเขาด้วยแววตาร้องขอให้เขาทำตามการร้องขอ แววตาไหวระริกทอประกายภายใต้แว่นดำ ในขณะที่เลือดในตัวเริ่มร้อนเพราะสิ่งสวยงามมีอยู่เบื้องล่างให้เขาได้ทอดตามอง

“ขอแบบแรง ๆ จะได้ไหมคะ”
ติสสาวทำหน้ากึ่งบึ้งกึ่งเง้างอดพูดประชดออกไป

“แค่ยั่วชิวหาไปแล้วกัน ส่วนที่ขอผมจัดให้ช่วงค่ำ ต่อรองนิดหนึ่งครับ ฮะ ฮะ ฮะ”
เก็จพรหมยื่นข้อเสนอและหัวเราะร่าถูกใจกับคำขอของคนรัก เขาชอบเธอเพราะความตรงไม่มีกั๊กแบบนี้จริง ๆ มันเป็นอะไรที่บ่อยครั้งก็เหนือความคาดหมายว่าจะได้ยินอะไรออกจากปากหญิงสาว

“งั้นคุณพรหมงต้องลงมาเสริฟด้วยตัวเองในสระแล้วล่ะคะ ถ้ายังยืนเป็นยักษ์วัดแจ้งงานนี้มีโกรธคะ”
“ฮะ ๆ ๆ ๆ เห็นทีจะขัดไม่ได้แล้วสิฮะ พู่รอผมประเดี๋ยว”

เก็จพรหมเดินเข้าไปและออกมาในชุดว่ายน้ำพร้อมกับเครื่องดื่มสีฟ้าใส ร่างสูงทรุดนั่งขอบสระหย่อนขาลงน้ำมองดูพู่กันว่ายกลับมาหาด้วยรอยยิ้มเบิกบานใจเริ่มแกว่ง ยอมแพ้กับความตั้งใจเดิมแม้ออกจะห่วงความปลอดภัยคนรักจนอยากจะยืนเป็นยามวัดแจ้งตามที่ถูกกล่าหา

“นี่ฮะสายไหม”
“ขอบคุณคะ”

หลังจากจิบอย่างชื่นใจแล้วพู่กันเงยหน้ามองตาแป๋วทวงสัญญาจากคนรัก เก็จพรหมเลื่อนตัวเองลงสระ เรียกรอยยิ้มพึงใจผุดขึ้นบนเรือนหน้าสวย

“แหมต้องขอร้องแกมบังคับถึงจะยอม นี่ถ้าพู่เกิดเป็นตะคริวอยู่กลางสระคงตายไปก่อนที่คุณพรหมจะว่ายมาช่วยได้ทัน”
พู่กันพูดกระแนะกระแหนจนได้ ทิ้งหางตาวาววับขัดกับถ้อยคำเสียดสีโดยสิ้นเชิง ทำให้เก็จพรหมต้องรั้งเอวบางเข้ามาชิดตัว ส่งสายตาเจ้าชู้พร้อมกับยิ้มกว้างเอาใจคนรัก

“ผมแค่อยากดูแลพู่ให้ทั่วถึงให้สมกับเจ้าภาพที่พามาทัวร์ก็เท่านั้นเอง”
เก็จพรหมตอบเสียงอ่อย อดใจไม่ไหวกดจมูกลงขมับหญิงสาวไปด้วย พู่กันทำตาโตสีหน้าเรื่อพอโดนไม้นี้เข้า เธอก็อดผวาถอยห่างตามวิสัยขี้ตื่น

“อย่ารุ่มร่ามสิคะ พู่ชวนมาว่ายเป็นเพื่อนนะมิได้ชวนมาทำอย่างอื่น”
“ฮะ ๆ ๆ ๆอยู่ใกล้พู่ทีไรผมอดใจได้ซะที่ไหน ขอตอดทีละนิดละหน่อยก็ยังดี”
“อะไรกันคะ พู่ไม่ใช่ปลานะจะตอดกันได้ง่าย ๆ นี่แน่ะ คนอะไรชอบทำเกินหน้าที่”
พู่กันเขินหน้าแดง รีบถีบตัวออกห่างก่อนจะเข้าเนื้อมากกว่าเดิม ใช้มือตีน้ำใส่คนรักก่อนจะรีบว่ายหนี เก็จพรหมระเบิดเสียงหัวเราะก้องสระ แล้วว่ายตามไปติด ๆ ทั้งสองต่างดำผุดดำว่ายเคลียคลอกันจนคนที่คอยระแวดระวังภัยเพลินไปกับเสียงหัวเราะของสาวติส

“เย็นนี้พู่รับอาหารประเภทไหนดี”
เก็จพรหมเอ่ยถามขณะที่ผูกคลุมเสื้อให้คนรักหลังจากขึ้นจากสระเรียบร้อยแล้ว

“อืมมม มาทะเลแบบนี้จะอะไรดีกว่าซีฟู๊ดละคะ”
ติสสาวเคาะคางเหลือบตายิ้มเก๋ให้คนรัก

“ตรงใจผมเลย ผมจะให้เค้าเตรียมอาหารไว้รอที่เทอเรสฝั่งตะวันตกแล้วกันพู่จะได้เห็นวิวทะเลยามค่ำคืนว่าสวยแค่ไหน”
“ทำไมคุณพรหมใจดีแบบนี้หล่ะคะ เอ...พู่ชักสงสัยเสียแล้วสิ”
พู่กันรวบฝ่ามือใหญ่เข้าไว้ในอุ้งมือเงยหน้าถามสายตามองอย่างซาบซึ้ง แต่ปากบางกลับยิงฟันถามย่างคาดคั้น

“เป็นจำเลยไปซะแล้ว คือผมแค่อยากให้พู่สบายใจ หลังจากกลับมาเมืองไทยพู่ไม่ว่างตลอด”
เก็จพรหมลูบท้ายทอยหัวเราะในลำคอ สายตาฉ่ำทอดลงกราดมองทั่วหน้าก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากบางสวย ติสสาวยังไม่ยอมง่าย คาดคั้นทีเล่นทีจริง

“แค่นั้นเองเหรอคะ ไม่มีอะไรในกอไผ่แน่นะคะ”
“และอีกอย่าง เรากลับมาเข้าใจกัน ผมก็อยากอยู่กับพู่สองต่อสอง เหมือนครั้งที่เราอยู่เวนิสไงฮะ”
เจ้าพ่อรีสอร์ทก้มหน้าต่ำจมูกโด่งเคลียแก้มใส ไต่ริมฝีปากบนกลีบหูบางตามด้วยกระซิบพร่าจากก้นบึ้งของความรู้สึก โดนไม้นี้ติสสาวขนลุกซู่มิอาจเชิดหน้าชูคอตอบโต้กลับ ทำได้เพียงซุกหน้าแนบอกกว้างจนได้ยินเสียงเต้นหัวใจเป็นจังหวะเดียวกันกับของตัวเธอ

“แหมแต่คำตอบฟังดูคล้ายจะหลอมพู่ให้ละลายเลย จะพูดไปคุณพรหมนี่ก็โรแมนติกไม่เบาเลยนะคะ”
“สำหรับพู่ ทุกอย่างมันออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง”
“รู้สึกพู่จะเป็นคนที่โชคดี”
พู่กันเงยหน้าพูดอย่างละเมอ ยิ้มตาหยีให้คนรัก เก็จพรหมตาพร่ากับปากบางอิ่มแต้มลักยิ้มบุ๋ม

“แค่รู้สึกเท่านั้นเหรอฮะ”
“โธ่.. ถือเป็นเกียรติ์ด้วยค...ะ...อืมมม”

พู่กันกลบเกลื่อนความเขินด้วยการระเบิดเสียงหัวเราะด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนคำพูดสุดท้ายจะถูกกลืนหายเข้าไปในริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาอย่างนุ่มนวลและทานความรู้สึกต่อไปไม่ไหว...เนิ่นนานจนร่างบางหลับตาพริ้มระทวยร่างแนบชิดร่างสูงสนิทชิดเชื้ออย่างเชื่อใจและไร้กังวล



✩, .•´`•.,(¯`•´¯)♥♥ L • O • V • E ♥♥ (¯`•´¯).•´`•., .•´✩`•., .•´`•.,(¯`•´¯) ♥ ♥ L • O • V • E ♥♥(¯`•´¯).•´`•.,✩

รอก่อนนะคะ เด่วอีกสองสามมื้อ...แม่หนูยิมกลับมาคะ....
ขอบคุณที่ติดตามเสมอ ๆ ๆ นะคะ