“แม่คะพู่ไปทำงานก่อนนะคะ”
“พู่อย่าลืมเอาขนมไปฝากก้องภพด้วยนะลูก”

พู่กันบอกมารดาขณะที่ก้มหยิบรองเท้าผ้าใบมาใส่

“คะแม่ ไอ้ก้องมีลาภปากอีกแล้ว”
“เออ..พู่เมื่อคืนคุณพรหมโทรหาเรื่องอะไรเหรอลูก”
“คุณพรหมโทรมา? เมื่อไหร่คะ”
“อ้าว ก็ตอนที่พู่คุยอยู่กับพ่อ คุณพรหมโทรมา แม่ตั้งโน้ตไว้ที่โทรศัพท์ นี่แปลว่าพู่ยังไม่ได้โทรกลับไปเหรอ”
“เปล่าคะ..ไม่ได้โทรคะ”
พู่กันส่ายหน้า แววตาจ้า

“งั้นหนูก็รีบโทรหาพี่เขาก็แล้วกัน เผื่อพี่เขามีธุระด่วน”
“คะแม่ งั้นพู่ไปก่อนนะคะ ”

บุตรสาวเดินขึ้นรถไปแล้วปล่อยให้มารดามองตามหลังไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ วันนี้พู่กันดูเงียบและนิ่งพูดน้อยไม่ต่อปากต่อคำเช่นเคย เมื่อคืนนี้พ่อกับลูกเขาคุยเรื่องอะไรกันนะ ความอยากรู้ประทุขึ้นในใจแม่......

บนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถรา เจ้าเต่าแก่ทำหน้าที่เช่นเคย วันนี้อารมณ์ของพู่กันไม่ปกติ หลังจากที่คุยกับบิดาเมื่อคืน ท่านพูดหลายอย่างที่เป็นประโยชน์...พ่อรู้นิสัยของเธอดีนั่นเอง

“พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะพ่อ”
“เรื่องของพู่นั่นแหละลูก”
น้ำเสียงพ่อเรียบเป็นปกติ ติสสาวกระพริบตาถี่ไม่เห็นความผิดปกติแต่อย่างใด คิ้วบางขมวดคิดไวว่าเรื่องที่พ่อจะพูดกับเธอคือเรื่องอะไร

“คะ?...เรื่องของพู่ ทำไมหรือคะ”
“พ่อก็อยากถามว่ากิจการดีไหม ผลตอบรับเป็นไง หลังจากได้รับรางวัล”
รอยยิ้มใจดีผสมกับคำถามที่ได้ฟังทำให้ติสสาวถอนหายใจโล่งและอบอุ่น

“อ๋อ แหมนึกว่าเรื่องอะไรยังดูไม่ออกคะพ่อเพราะยังผ่านไปไม่นาน ปกติก็มีลูกค้าทางอินเตอร์เนตเยอะอยู่แล้ว งานนี้ก้องภพทำได้ดีช่วยระบายงานที่ร้านตลอดคะพ่อ”
“ดีแล้วละลูก แล้วบริษัทสปอนเซอร์ที่พู่ไปเซ็นสัญญา บริษัทนั้นอยู่ที่ไหน อยู่ที่เมืองไทยหรือต่างประเทศกันล่ะ”

พู่กันเหลือบมองบิดา ออกจะสงสัยนิดๆ ว่าพ่อนึกยังไงจู่ๆถึงได้ถามเธอเรื่องนี้ ปกติแล้วพ่อจะไม่ถามแต่จะเป็นฝ่ายรอให้เธอเป็นฝ่ายเล่าหรือปรึกษายามที่จนปัญญา

“บริษัทของคนไทยคะพ่อ ว่าแต่พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีพ่อรับดูเรื่องทุนของมหาลัยอยู่ เผื่อพู่สนใจ”

พู่กันรับเอกสารจากมือพ่อ ติสสาวพลิกดูรายละเอียดข้างในอย่างคร่าว ๆ แววตาไหววูบเมื่อเห็นชื่อประเทศที่ให้ทุนไปเรียนยอมรับทันทีว่าน่าสนใจไม่น้อย ติสสาวยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณบิดา

“ขอพู่ศึกษารายละเอียดดูคะ ขอบคุณพ่อมากคะ”
“พู่ยังติดต่อกับคุณพรหมอยู่หรือเปล่าลูก”
ติสสาวอ้าปากค้างกระพริบตาถี่ตีหน้ามึน เพราะเจอคำถามแบบไม่ทันตั้งตัว

“อ่า....คะ”
“ดีแล้วลูก เขาเป็นคนดีมีน้ำใจและไม่ทิ้งเรายามที่เราเดือดร้อนทั้งๆ ที่ไม่ใช่ญาติ”

เสียงเนิบนาบเมื่อเอ่ยถึงความดีของชายหนุ่ม พู่กันพยักหน้าหงึกแอบค้อนอากาศรอบตัว คิดว่า ”ทำไมพ่อถึงพูดเรื่องนี้นะ” เหงื่อเริ่มชื้นที่ฝ่ามือ จนต้องถูไปมากับกางเกงนอน

“คะพ่อ”
“ไม่ว่าเขากับลูกของพ่ออยู่ในสถานะอะไร แต่พ่อก็รู้สึกขอบใจเขานะ ที่นำลูกกลับมาตามคำสัญญาที่เขาให้ไว้ ในตอนนั้นความหวังพ่อแทบมองไม่เห็นว่าจะมีวันได้พบลูกไหม พ่อได้แต่ภาวนาขอแค่ให้เขานำลูกกลับมาไม่ว่าสภาพไหนก็ตาม”
“เขาสัญญาอะไรกับพ่อเหรอคะ”

พู่กันกระซิบถามบิดา อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง มันเป็นเรื่องใหม่ที่เธอได้ยิน ลำคอตีบตันเมื่อได้ยินเสียงครือสะเทือนอารมณ์จากผู้เป็นพ่อเช่นกัน

“เราคุยกันทางโทรศัพท์ คุณพรหมสร้างความมั่นใจให้พ่อกับแม่ว่าจะพาพู่กลับบ้านอย่างแน่นอน ทั้งๆที่พ่อก็บอกเขาว่าให้ทิ้งภาระการตามหาลูกให้กับเจ้าหน้าที่ที่นั่น งานการเขาก็ต้องทำใช่ไหมพู่ แต่เขากลับยืนยันที่จะตามหาพู่และพากลับมาให้ได้โดยไม่กลัวความลำบาก เป็นสิ่งที่พ่อซาบซึ้งใจมาก”

“ขอบคุณคะพ่อ ขอบคุณจริง ๆ”

พู่กันพึมพำอยู่หลังพวงมาลัยเบา ๆ ขณะเลี้ยวเจ้าเต่าแก่ไปจอดสงบนิ่งอยู่หน้าร้าน ร่างบางระหงลงจากรถจากนั่งสงบอารมณ์ไหวก่อนหน้านี้ให้เรียบร้อย ภายในร้านก้องภพกำลังยืนคุยโทรศัพท์ พู่กันชูของฝากทักทายเพื่อนรักแล้วเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“พู่มันเข้าร้านแล้วฮะพี่ ผมวางก่อนนะครับ”

ทันที่หูโทรศัพท์วางลงแป้นก้องภพเดินเข้าหลังร้านไปตามพู่กันโดยเร็ว

“เสด็จมาทำงานได้แล้วหรือครับคุณพู่กัน”
“เออ..เอ๊านี่ของฝาก”
พู่กันยิ้มเก๋พร้อมกับชูถุงที่บรรจุคุกกี้สองสามห่อและกล่องไม้คลาสสิค

“อะไร”
“เปิดดูเองดิ ของโปรดแกนี่หว่า”
“คุกกี้ชีส ของแม่”

ก้องภพตาโตวาดขอบปากอย่างถูกใจ เป็นที่ขัดนัยน์ตาติสสาวจนต้องพูดกระแทกใส่

“เออสิวะ แล้วแกคิดว่าเป็นอะไรล่ะ แม่ฝากให้ฉันเอามาให้ลูกรักอย่างแก”
“แล้วของฝากที่แกไปซะหลายวันอะ ไหน ๆ มีไรมั่ง”

ตี๋หนุ่มทวงของฝาก ทั้งๆที่เห็นกล้องไม้ลายคลาสสิค แต่อยากได้ยินจากปากเพื่อนสาวมากกว่า

“ไม่มี”
“โหยตืดดด วะแกไม่ป๊อดเลย ไปต่างจังหวัดทั้งทีไม่มีของฝาก”
ก้องภพลากเสียงโวยวาย

“ก็ไม่ได้ไปไกล ไปใกล้ ๆ แค่นี้เอง แต่ฉันเอาภาพเด็ด ๆ มาฝากแกเยอะแยะ ส่วนกล่องไม้นั่นมีคนฝากมาให้”
พู่กันหยิบกล่องยื่นให้เพื่อนรัก

“อะไร?”
“ของฝากจากใครคนหนึ่ง บอกให้ฉันส่งถึงมือแกเลยนะโว้ย”
ก้องภพเปิดกล่องดูข้างในมีเพียงก้อนหินขนาดย่อมวางทับอยู่บนกระดาษสมุดธรรมดา

“อะไรวะ.....ก้อนหินเพ้นท์สี จากใครวะไอ้พู่”
“นั่นไงจดหมายอยู่ก้นกล่องอยากรู้ก็อ่านดูเองสิ เอามาก็หนักแล้วยังให้อ่านประเคนให้อีกใช้ได้ที่ไหนแก เดี๋ยวฉันขึ้นไปห้องเก็บของก่อนนะ”
“เออ ๆ ๆ อะไรวะถามนิดเดียว”

ก้องภพเงยหน้ามองตามหลังเพื่อนสาวไป ก่อนจะหันมาสนใจของฝาก กระดาษแผ่นน้อยในมือทำให้เขารู้ว่าพู่กันไปที่ไหนมาและมันก็ไม่ไกลจากกรุงเทพฯมากนัก ขณะที่ก้องภพกำลังหยิบคุกกี้เข้าปากเขาได้ยินเสียงวิ่งโครมครามมาจากข้างบน ตี๋หนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับคิดว่า ประเดี๋ยวเหอะตัวจะมาพร้อมกับเสียงโวยวายเช่นเคย เป็นไปตามคาดหมายพู่กันมาพร้อมกับคำถามที่เขารู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว...

“ก้อง ๆ ๆ ๆ แกเห็นมือถือของฉันบ้างหรือเปล่า”
“อ้าวไหนแกว่าทำหายแล้วไม่ใช่เหรอวะ”

ก้องภพไม่ตอบแต่เป็นฝ่ายถามกลับ จ้องหน้าเพื่อนรักเขม็ง คิดในใจว่าดูซิว่ามันเลี้ยวลงคลองยังไง พู่กันทำเสียงขลุกขลักในลำคอก่อนจะรับเสียงอ่อยว่าลืมไว้ที่ร้าน

“คือฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ไง ว่าฉันวางไว้บนหิ้งตอนที่ฉันมาเอากล้องน่ะแก สมองฉันนี่มันขี้ลืมแค่ไหนแกก็รู้”
“แกหาดูทั่วแล้วเหรอ ลองหาให้ดีอีกทีสิ ชอบวางของมั่วไปหมดล่ะแก”

ก้องภพเหลือบตามองสีหน้าครุ่นคิดของติสสาว แอบยิ้มที่ได้แกล้งจอมวางแผนกลับ หนอย..ปล่อยให้คนนั้นคนนี้เป็นห่วงโทรหาแถมเขาเองก็ถูกพี่หนูนาด่าในข้อหาที่แก้ต่างแทบไม่ทัน สีหน้าและท่าทางก้องภพดูซื่อ ๆ เหมือนไม่รู้เรื่องจริงๆ ทำให้อาร์ตตัวแม่เริ่มลังเล ร่างบางเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง คิ้วบางขมวด คิดหลายตลบว่ามือถือมันควรจะอยู่ตรงไหนของร้าน

“เออนี่ก้องฉัน...”

พู่กันเงยหน้าขึ้นเจอวัตถุที่เรียกว่ามือถือในมือก้องภพยื่นส่งมาให้ สายตาขุ่นเสยขึ้นสูงสบตาคมของหนุ่มหน้าหยกด้วยอาการหมั่นเขี้ยว ตี๋หนุ่มรู้ชะตาของตัวเองรีบวางมือถือบนโต๊ะแล้วรีบเผ่นแนบขึ้นชั้นสอง โดยที่ร่างบางขยับตัวเร็ววิ่งไล่ตามเสียงโครมคราม เสียงหัวเราะชอบใจแข่งกับเสียงแช่งด่าของพู่กัน


✩, .•´`•.,(¯`•´¯)♥♥ L • O • V • E ♥♥ (¯`•´¯).•´`•., .•´✩`•., .•´`•.,(¯`•´¯) ♥ ♥ L • O • V • E ♥♥(¯`•´¯).•´`•.,✩

รอนิดนะคะ....