*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ

“อะไรกัน แค่นี้ก็ตามกลิ่นมันไม่เจอเลยหรือไง? ฉันไม่เชื่อว่าไอ้เนลโลมันขุดรูอยู่ ”

เสียงเอะอะเล็ดลอดออกมาจากห้องสปาทำเอาจุมพิตากำลังเดินผ่านมาหยุดชะงักเมื่อได้ยินชื่อมัจจุราชหนุ่มเข้าอย่างจัง เสียงอ้อมแอ้มตอบของบรรดาสมุน พอเดาได้ว่าพวกเขาได้พยายามทุกวิธีแล้วแต่ไม่มีใครเห็นเงาของเนลโลเพียงสักคน จุมพิตารู้สึกเห็นใจน้องเขยของตัวเองยิ่งนัก ทำไมเธอจะไม่เข้าใจล่ะว่าหากคนที่เรามีใจปฏิพัทธ์หายไป ย่อมเป็นกังวลเพราะห่วงไหนจะกลัวว่าถูกทำร้ายหรือถูกล่วงเกิน นี่เบรโตคงกลัวว่าสาวไทยอาจจะอยู่ในสภาพเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ผ่านมานั่นเอง

จุมพิตาพาร่างที่เริ่มอวบโดยเฉพาะเอวที่หนาขึ้นหมุนตัวกลับไปทางเดิมทั้งไม่วายส่ายหน้าเศร้าใจต่อโชคชะตาของตัวเองที่ต้องมาเจอะเจอเรื่องคาวๆฉาวๆไม่จบไม่สิ้น พู่กันสาวไทย แม้ไม่เคยเห็นหน้าแต่พอจะเดาออกว่า หญิงสาวผู้นี้ต้องสวยอย่างแน่นอนอาจจะมากกว่าหญิงสาวนางอื่น ๆ ที่ผ่านมาไม่งั้นจะมีผู้ชายถึงสี่คนต่างได้ให้ความสำคัญเจ้าหล่อนหรอก เท้าที่เก้าเดินห่่างออกไปพลันชะงักค้างเพราะถ้อยคำและน้ำเสียงกร้าวดุดันของยมฑูตหนุ่มประหนึ่งจะประกาศิตชีวิตคนๆหนึ่งให้รุ่งเรืองหรือดับสูญในเวลาเดียวกัน

“พวกแกต้องกลับไปฟลอเร้นซ์และนี่คือรูปผู้หญิงที่อังวาห์ต้องการ พวกแกจะเอาชิงตัวหล่อนจากเนลโลให้ได้ไม่ว่าจะวิธีใดก็แล้วแต่พวกแก!”
“ครับนาย”
“อ้อ! ปิดงานเหมือนเคย”
“ครับนาย”

การสนทนาของคนข้างในยังคงดำเนินไปเรื่อย ๆ ระดับเสียงดูจะไต่ขึ้นลงเหมือนเมโลดี้ไม่ต่างจากระดับเสียงเต้นหัวใจของคนอยู่ข้างนอก จุมพิตาเกิดรู้สึกร้อนใจและเกิดความกังวลขึ้นมาทันควัน เพราะทุกถ้อยคำที่เธอได้ยินมันเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเธอ มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาซะแล้วนี่หมายความว่าเธออยู่ท่ามกลางความโหดร้ายมาตลอดอย่างนั้นหรือ พี่สะใภ้ของเบรโตคิดด้วยใจสั่นไหว เบื้องหน้าดูสวยหรูและบริสุทธิ์ในขณะที่หลังฉากกลับเต็มไปด้วยความโหดร้ายเหี้ยมเกรียมผิดมนุษย์มนา ใครจะเชื่อว่าภายใต้หน้าตาดีดูใสซื่อแววตาดูขรึมเป็นนิจ กลับอำมหิตเกินรับได้ จุมพิตาพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุดเพื่อมิให้เป็นลม ขณะที่เท้ายังคงเดินกระสับกระส่ายอยู่นอกห้อง ในใจคิดแต่ว่าเธอจะช่วยคนชาติเดียวกับเธอได้อย่างไร ด้วยความไม่ระวังทำให้หัวร้องเท้าชนกับประตูห้องเสียงดังกึก เสียงภายในห้องสปาเงียบทันควัน เสียงมีอำนาจที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนักจากน้องชายอังวาห์ดังขึ้นออกมา

“ใคร? ใครอยู่ข้างนอก ”
“ฉัน...ฉันเอง จูน”
เสียงแผ่วเบาติดตะกุกตะกักขานตอบ นึกด่าตัวเองในใจที่ซุ่มซ่าม

“จูน?”
น้ำเสียงแปลกใจและโทนเสียงที่เปลี่ยนไป


*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ


ที่ฟลอเร้นซ์....
เก็จพรหมกดรับโทรศัพท์ขณะกำลังก้าวออกจากเรือและยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ

“ครับพี่แก้ว”
“พรหม...พรหมมีข่าวน้องไหม?”

เสียงกังวลใจของพี่สาวคนเดียวของเจ้าพ่อรีสอร์ทแว่วออกจากโทรศัพท์ หน้าเข้มเงยขึ้นสูง มิได้เกิดจากความรำคาญแต่เพราะเขาไม่อยากแจ้งข่าวคนรักในเวลานี้เพราะต้องการไปเจอตัวก่อนตามที่ได้ข้อมูลมา และคงอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก จึงตัดบทด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“พี่แก้วฮะ เดี๋ยวผมโทรกลับนะฮะ”
“ไม่ได้สิ คุยกันก่อนแป๊บนึงสิ”

เสียงพี่สาวละล่ำละลักท้วงมาจนคิ้วเข้มขมวดอย่างแปลกใจ เพราะเก็จแก้วไม่เคยยื้อเขาไว้สักครั้ง

“ฮะ?”

เจ้าพ่อรีสอร์ทเปล่งเสียงสูงกลับไป ไร้เสียงตอบกลับแต่ได้ยินเสียงเก็จแก้วคุยกับใครบางคนอยู่เพียงไม่กี่วินาทีเสียงที่เขาได้ยินกลับมานั้นเป็นเสียงนุ่มเหมือนผู้ใหญ่ใจดีของชายวัยกลางคน

“คุณพรหมใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”

เก็จพรหมใจเต้นแรง ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขาตอบสั้น ๆ เพื่อรอคำถามอื่น ๆ ต่อจากนี้

“ฉันเป็นพ่อของพู่กันนะ”
“ฮะ..เออ..สวัสดีครับ เออคุณ..ลุง..”
“คุณได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเจ้าพู่บ้างไหม”
“อะ..คือ..ครับ?”


....ขอติดไว้ก่อนนะคะ ....