|
|
วันครบการทดลองงาน
เผลอแป๊บเดียวผ่านพ้นไป ๑๘๐ วันของการทดลองงานแล้ว ผมเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าวันศุกร์ที่ ๒๑ ธันวาคมเป็นวันครบการทดลองงาน ดูเหมือนวันนี้อารมณ์ดีตั้งแต่เช้า...มีอารมณ์ขัน มีเรื่องให้หัวเราะได้บ่อยๆ มานึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันครบทดลองงานก็ตอนเกือบๆเที่ยงของวันศุกร์ที่ ๒๑ ธันวาคม
ยังจำได้ว่าตอนก่อนที่จะมีการเซ็นต์สัญญาจ้างงาน...องค์กรเขาระบุว่าโดยตำแหน่งแล้วต้องมีการทดลองงาน ๑๘๐ วัน ซึ่งเราฟังแล้วก็งงๆเพราะที่ผ่านมาเคยแต่ทดลองงานกันที่ ๑๑๙ วัน ตอนนี้ลองมองย้อนกลับไปวันที่ ๑๑๙ ของการทดลองงานที่นี่เรารู้สึกอย่างไร? ตอนนั้นความรู้สึกมันแตกต่างจากตอนนี้สิ้นเชิง ตอนนั้นงานมีปัญหามากมาย...มีแต่เรื่องกดดัน...จนรู้สึกแย่มากๆ แต่ก็ผ่านพ้นสิ่งต่างๆเหล่านั้นมาได้
คนเรามักจะรู้สึกอึดอัด รู้สึกแย่ๆเวลาเผชิญปัญหาหนักๆ บางครั้งเราก็สรุปของเราดื้อๆว่าเราคงทำไม่ได้ ถ้าเพียงแต่เราหยิบความคิดและทัศนคติที่เป็นลบที่คิดว่าทำไม่ได้นั้นทิ้งไปแล้วบอกกับตัวเราเองว่า...ขอพิสูจน์ตัวเองก่อน...ลองทำอย่างดีที่สุดก่อน...หลังจากที่ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วค่อยมาสรุปว่าทำได้หรือว่าทำไม่ได้
การได้ลองพิสูจน์ตัวเอง...ถึงแม้จะล้มเหลว...ก็ไม่น่าเสียใจ ดีกว่าเราสรุปของเราดื้อๆโดยที่ยังไม่มีโอกาสพิสูจน์ตัวเอง แล้วมานั่งเสียใจภายหลังเมื่อพบว่าผลของการพยายามพิสูจน์ตัวเองอย่างเต็มที่มีผลลัพธ์ดีๆตามมาอย่างคาดไม่ถึง
ผมเชื่ออย่างหนึ่งเสมอมาว่า
"ความพยายามของผู้คนไม่เคยจบลงด้วยความสูญเปล่า"
ที่เชื่อมั่นในคำพูดนี้เพราะเราพิสูจน์มาแล้วหลายครั้ง บางครั้งเรื่องที่ยากๆ ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ แต่หลังจากที่เราอดทนต่อสู้หาทางแก้ไขวิธีการที่เคยใช้ สุดท้ายผลลัพธ์มันไม่เคยทำให้เราผิดหวังเลย มันมีอะไรตอบแทนความพยายามที่เราทุ่มเทลงไปเสมอ จะมากหรือว่าน้อยก็อยู่ที่ความพยายามที่เราใส่ลงไปในงานที่เราทำนั้น
คนเราเป็นทุกข์ก็เพราะความคาดหวัง เราทำทุกอย่างเราก็หวังว่ามันจะออกมาเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ เมื่อมันไม่ออกมาเป็นอย่างที่คิดเราก็เสียใจ เป็นเพราะเราเอาความคาดหวังมาเป็นเกณฑ์ที่เราต้องไปให้ถึง เมื่อไม่ถึงเราก็เป็นทุกข์
แต่ถ้าเราเปลี่ยนความคิดเป็นว่า เราทำในสิ่งที่ดี เราทุ่มเทกับการทำอะไรซักอย่างอย่างเต็มที่ ทำด้วยความเพียร ทำด้วยความรักในสิ่งที่ทำ โดยที่เราไม่มีความคาดหวังกับสิ่งที่ทำ ไม่ว่าผลลัพธ์ออกมาจะเป็นรูปแบบไหน...เราก็พร้อมที่จะยอมรับผลที่เกิดขึ้นเหล่านั้นด้วยความยินดี ถ้าผลลัพธ์ที่ได้ออกมายังไม่น่าพอใจ ก็หาทางปรับปรุงเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นแบบนั้น....คนเราคงไม่เป็นทุกข์ไม่ว่าสิ่งที่ทำนั้นจะทำเพื่อใคร หรือว่าเพื่ออะไร
เมื่อวานตอนบ่ายแวะไปเยี่ยมลูกค้าเพื่อไปทักทายและมอบของที่ระลึกปีใหม่ให้เพื่อเป็นการขอบคุณในความช่วยเหลือที่ได้รับตลอด ๑ ปีที่ผ่านมา ยังจำได้ว่าอาทิตย์แรกของการทำงานแวะมาพบบริษัทลูกค้าในย่านธนิยะ...ออกจะตกใจที่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...นี่ ๖ เดือนแล้วนับจากวันนั้น
Time and Tide wait for no man
นับจากนี้ไป...มีอะไรที่เราไม่คาดคิดอีกมากมายรอเราอยู่ข้างหน้า ทั้งสิ่งที่ท้าทาย ทั้งปัญหา ทั้งรางวัลตอบแทนแห่งความพยายาม ทั้งความสุข ทั้งความทรงจำที่ดีและไม่ดี ทั้งเรื่องเศร้า ทั้งเรื่องสนุก ทั้งความผิดหวัง ทั้งความสมหวัง หน้าที่ของผมก็คือเดินหน้าต่อไปผ่านสิ่งต่างๆเหล่านั้นเพื่อทำให้สิ่งเหล่านั้นเป็นส่วนหนึ่งที่เติมเต็มให้ชีวิตของผมสมบูรณ์
ชีวิตของผู้คนไม่ได้มีเพียงด้านเดียว...มันมีสองด้านที่มาคู่กันทั้งสิ่งที่เราปรารถนาและสิ่งที่เราไม่พึงปรารถนา เราอาจจะเลือกไม่ได้ที่จะเก็บเอาเฉพาะแต่เพียงสิ่งที่เราปรารถนาโดยทิ้งสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาเอาไว้ ความจริงสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาก็มีส่วนทำให้เราเข้มแข็งขึ้นเมื่อผ่านเรื่องราวแบบนั้นไปได้ ถ้าไม่มีเรื่องราวแบบนั้นผ่านเข้ามา..เราอาจจะไม่เข้าใจความหมายของชีวิตอีกมุมนึงก็ได้
ยังจำวลีหลักจากภาพยนตร์เรื่อง "ฟอร์เรสกั๊มพ์" ได้ดีว่า
"แม่ผมบอกเสมอว่า ชีวิตเปรียบเหมือนกล่องใส่ช็อกโกแลต ที่เราไม่มีทางรู้ว่าเราจะได้อะไร (จนกว่าเราจะเปิดกล่องนั้นออกมา)"
Venezuela Bitter Cholcolate ของบริษัทโมรินากะ หวานนุ่มละมุนลิ้นขนาดไหน...เราไม่มีทางรู้จนกว่าจะเปิดกล่องออกมา แล้วก็หยิบช็อกโกแลตแสนอร่อยนั้นใส่ปาก
ชีวิตพนักงานประจำขององค์กรแห่งนี้ของผมพึ่งเริ่มต้นจากวันนี้เป็นต้นไป...
| Create Date : 23 ธันวาคม 2550 |
| Last Update : 24 ธันวาคม 2550 19:03:51 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 640 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ชีวประภา  วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:19:09:53 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
หวานยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เลย ว่าจะอยู่ หรือ จะไป สิ่งที่ทำ ก็ทำอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ทุกๆเช้าที่ตื่นมา ก็บอกกะตัวเองไปว่า ต้องไปทำงานอีกแล้วเหรอเนี๊ยะ...
เฮ้อ..เครียด