|
|
ภูเก็ตอินเตอร์เนชั่นแนลมาราธอน (ตอนที่ ๖)
พอผ่านระยะ ๓๐ กิโลเมตรไปพยายามทำเวลาให้ดีขึ้น แต่ดูเหมือนสังขารไม่อำนวย มีอาการปวดน่องมาก และการที่แกว่งแขนตลอดการวิ่งกว่า ๓ ชั่วโมงทำให้มีอาการเมื่อยบริเวณแขน ปวดขึ้นมา พยายามผ่อนคลายกล้ามเนื้อ วิ่งสลับกับเดินเป็นระยะๆ
พอถึงระยะ ๓๒ กิโลเมตร บอกกับตัวเองว่า...เหลืออีกแค่ ๑๐ กิโลเมตร...จากนี้ไปจะไม่พยายามหยุดเดินแต่จะวิ่งไปเรื่อยๆ แม้จะวิ่งเตาะแตะๆแบบนี้ก็ตามเพราะเวลาจะถูกใช้ไปเรื่อยๆถ้าเราขืนเดินไม่ยอมวิ่งต่อไป ดูเหมือนพอใจกำหนดว่าให้วิ่งแม้จะเตาะแตะแบบนี้ต่อไป...ผลตามมาก็คืออาการปวดน่องเริ่มหายไป วิ่งจากอาการปวดน่องจนอาการปวดน่องเริ่มหายไป ไม่รู้สึกปวดน่อง
ยังคงวิ่งเตาะแตะๆไปเรื่อยๆ แต่เวลาเริ่มดีขึ้น จากที่ใช้เวลาร่วม ๙ นาทีต่อกิโลเมตรเหลือ ๗ นาทีกว่าๆต่อกิโลเมตร
ระหว่างทางที่วิ่งไปมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งเขาวิ่งคู่กันไปตลอด บางช่วงเขาก็หยุดเดิน บางช่วงเขาก็วิ่งต่อ ไม่มีใครวิ่งนำใคร ทั้งคู่วิ่งคู่กันไปตลอด บางช่วงที่เขาหยุดเราวิ่งอยู่เราก็แซงขึ้นหน้าเขาไป แต่พอเราหยุดเดินบ้าง เขาก็แซงขึ้นหน้าเราไปไกลทีเดียว เห็นคู่หนุ่มสาวนี้ที่วิ่งคู่กันไปตลอดแล้วชื่นชม คนสองคนที่สนใจอะไรเหมือนๆกันเวลาไปทำกิจกรรมอะไรด้วยกันดูมันสนุกสนานกันมากกว่าต่างคนต่างสนใจคนละอย่าง คู่หนุ่มสาวนี้มักจะยิ้มทักทายให้ตอนที่เราวิ่งผ่านเขาไปหรือว่าตอนที่เขาวิ่งแซงเราไป
ที่ระยะประมาณ ๓๙ กิโลเมตร บริเวณนั้นเป็นโคลนแหยะๆ...ผมเริ่มหยุดเดินบ้าง จากที่แซงขึ้นมาและทิ้งคู่หนุ่มสาวคู่นั้นมาเกือบ ๖๐๐ เมตรเพราะเขาหยุดเดินตอนที่วิ่งขึ้นเนินในขณะที่ผมวิ่งเตาะแตะโดยไม่หยุดเดินเลย
กลายเป็นว่าคู่หนุ่มสาวนั้นเริ่มแซงผมขึ้นไป เขาพยายามบอกผมว่าวิ่งต่อไป ตอบเขาไปว่ามีอาการเจ็บกระบังลม เขาฟังแล้วไม่เข้าใจ พอเห็นหน้าเขาใกล้ๆแล้วคิดว่าเป็นพวกจีน-มาเลย์ เลยถามว่าเขามาจากที่ไหน กลายเป็นคนสิงคโปร์ที่มารู้จักชื่อภายหลังว่าชื่อ เบอร์นาร์ด คี กับผู้หญิงที่ชื่อ มิเชล จาง ปกติคนจีนสิงคโปร์จะมีชื่อทั้งภาษาจีนและภาษาอังกฤษ
วิ่งเข้ามาในเขตโรงแรมบันยันทรี บริเวณนั้นตรงทางเลี้ยวเป็นระยะ ๔๐ กิโลเมตรพอดี ตอนนั้นใช้เวลาไป ๕ ชั่วโมง ๑๒ นาที บอกกับตัวเองว่าจากนี้ไปจะไม่ยอมหยุดเดินอีกแต่จะวิ่งเตาะแตะไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเส้นชัย วิ่งไปพร้อมๆกับเบอร์นาร์ดและมิเชล ช่วงก่อนถึงโรงแรมอลามันดาเจอนักวิ่งหญิงชาวออสเตรเลียที่วิ่งแซงหน้าผมไปที่ระยะ ๒๖ กิโลเมตร..เํธอถอดใจเดินแทนวิ่ง
ตอนที่วิ่งในเขตโรงแรมบอกกับเบอร์นาร์ดว่า เราวิ่งเข้าถึงเส้นชัยพร้อมๆกันไหม? เขาตกลง ความเร็วผมเร่งได้เร็วกว่าเบอร์นาร์ดกับมิเชล ผมวิ่งนำหน้าเล็กน้อย ระยะทางค่อยๆเหลือจาก ๕๐๐ เมตรเป็น ๔๐๐ เมตร จนเหลือ ๒๐๐ เมตรสุดท้าย ผมดูนาฬิกาข้อมือ...คาดว่าน่าจะเข้าเส้นชัยไม่ถึง ๕ ชั่วโมง ๓๐ นาที ผมตัดสินใจชะลอฝีเท้าแล้วบอกกับฉีว่าเธออยู่ตรงกลางแล้วเราจะเข้าเส้นชัยพร้อมกันทั้งสามคน พอเหลือระยะ ๒๐ เมตรสุดท้ายเราสามคนชูมือพร้อมกันวิ่งผ่านเส้นชัยที่มีเซ็นเซอร์อยู่ใต้กระดาน ตอนผ่านเส้นชัยหูไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ผ่านเส้นชัยแล้วจับมือจับไม้กับเบอร์นาร์ดแสดงความยินดีที่่วิ่งครบระยะ ๔๒.๑๙๕ กิโลเมตรสำเร็จ จนมานึกขึ้นได้ทีหลังว่าลืมกดหยุดนาฬิกาจับเวลา เวลาล่วงมาเกือบ ๒ นาที จากสถิติที่ดูจากบอร์ดพบว่าเราสามคนเข้าเส้นชัยด้วยเวลา ๕ ชั่วโมงกับ ๒๙ นาทีต่างกันแค่เสี้ยววินาที
ที่เส้นชัยเจออาย่าโบกมือโบกไม้ให้ เธอหยิบกล้องชนิดถ่ายรูปได้เพียงครั้งเดียวมาบันทึกภาพผม เธอเข้าเส้นชัยก่อนหน้าผมน่าจะหลายนาทีมา่ก ตัวเธอไม่ได้สวมนาฬิกาจับเวลาดังนั้นจึงไม่แน่ใจเรื่องของเวลา เ๊ธอรอเพื่อนอืกคนที่ยังไม่เข้าเส้นชัย ผมแวะกลับไปโรงแรมแล้วหยิบกล้องมาถ่ายภาพกับเพื่อนนักวิ่งที่รู้จักในการแข่งขันครั้งนี้ ในจำนวนนั้นมีนักข่าวคนฮ่องกงด้วย รายนี้ไปรู้จักเขาที่ล็อบบี้โีรงแรมแล้วตอนวิ่งมาเจอกันที่ระยะ ๗ กิโลเมตรก่อนที่เขาจะเร่้งแซงขึ้นไป เพื่อนนักวิ่งชาวฮ่องกงรายนี้ทำเวลาได้ ๔ ชั่วโมง ๒๑ นาทีแต่ดูเขายังไม่ค่อยพอใจกับสถิติเท่้าไหร่
การแข่งขันมาราธอนจบลงแล้ว สถิติที่ได้สำหรับรายการนี้ดีกว่าตอนที่แข่งกรุงเทพมาราธอนแต่ยังไม่ใช่ My best time สำหรับระยะฟูลมาราธอน ปีนี้คงไม่ได้แข่งรายการฟูลมาราธอนอีกเพราะอยากลงรายการวิ่งที่ใช้เวลาซ้อมน้อยกว่านี้ เนื่องจากจะหาเวลาซ้อมยากขึ้นถ้าเริ่มทำงานที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น 
ปีนี้คงหาโอกาสลองแข่งระยะฮาล์ฟมาราธอนและ ๑๐ กิโลเมตร ซึ่งทั้งสองระยะยังไม่มีโอกาสได้วิ่งในไทยเลย สำหรับฟูลมาราธอน..ถ้าปีหน้าร่างกายฟิตซ้อมดีและโอกาสอำนวยก็อยากลงแข่งฟูลมาราธอน ยังอยากท้าทายตนเอง....สร้างสถิติเวลาขึ้นใหม่ให้ดีกว่าสถิติเดิมที่เคยทำมาได้ในอดีต
ชีวิต...ถ้าเราหาอะไรที่ท้าทายให้กับตัวเอง...เราก็จะเห็นสีสันและรสชาติของชีวิตแล้วจะพบว่าชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม เพราะชีวิตไม่ได้มีแต่มุมเดียวที่เราคุ้นเคยแต่ชีวิตมีอีกหลายๆมุมให้เราค้นหา ท้าทายให้เราไปเผชิญ หลายครั้งที่เราอาจจะปิดกั้นตัวเราเอง ไม่กล้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่ท้าทายในชีวิต แต่ถ้าเมื่อใดที่เราสร้างสิ่งท้าทายให้กับตัวเราเองและเอาชนะสิ่งท้าทายนั้นได้....เราจะเห็นศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวเราที่เราอาจจะไม่เคยรู้มาก่อนว่าเราทำสิ่งนั้นได้ และความมั่นใจก็จะกลับมา กำลังใจที่จะต่อสู้สิ่งต่างๆก็จะเพิ่มขึ้น
ชีวิตมีสิ่งต่างๆให้ค้นหาได้ตลอดเวลา คนเราจะค้นหาได้มากน้อยแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับว่าเราขวนขวายมากน้อยแค่ไหนภายในเวลาที่เท่าๆกัน ชีวิตจึงเป็นความงดงามที่มนุษย์ต้องแสวงหาด้วยตนเอง
| Create Date : 18 มิถุนายน 2550 |
| Last Update : 21 มิถุนายน 2550 4:00:05 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 668 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: อิสรา IP: 124.120.99.66 วันที่: 18 มิถุนายน 2550 เวลา:20:40:51 น. |
|
|
|
โดย: ชีวประภา  วันที่: 19 มิถุนายน 2550 เวลา:8:10:50 น. |
|
|
|
| โดย: chattaya IP: 58.136.184.48 วันที่: 24 มิถุนายน 2550 เวลา:18:51:44 น. |
|
|
|
| โดย: ชีวประภา วันที่: 30 มิถุนายน 2550 เวลา:21:02:57 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [