ไปดูเรื่องนี้มาแล้วค่ะ
เป็นอีกเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้
ดูแล้วมีความสุขค่ะ

เพิ่งเเอบเข้ามาอ่าน เขียนดีทุกเรื่องเลยนะครับ

ขอบคุณคุณทานตะวันที่แวะมาทักทาย แล้วก็คุณ "ผมเองพี่" ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน (เมื่อกี้นี้ผมพึ่งไปทานข้าวมื้อค่ำกับคุณมา เลยถึงบางอ้อว่าคุณเป็นใคร)

บางทีมนุษย์เราก็ค้นหาอะไรที่เป็นธรรมชาติๆมากกว่าแสงสีความวุ่นวายที่เราเจอทุกวันนี้

ยิ่งอยู่ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากเท่าไหร่...มนุษย์ก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้น

วัฒนธรรมลาวน่าสนใจ ถ้าให้เงินเป็นการตอบเเทนก็ถือว่าดูถูก คล้ายๆกับไทยหรือเปล่าคะที่เราก็ตอบเเทนเป็นสิ่งของมากกว่า
ประเทศลาวใกล้บ้านเราที่สุดก็เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องเรียนรู้บ้านเมืองของเขา จริงๆเราก็ยังไม่ทราบอีกมากมาย

พูดถึงระยะห่างไกลกัน เเบบเรื่องในหนังมีจริงสำหรับคนอเมริกันกับญี่ปุ่น
รู้จักเพื่อนอเมริกันคนนึง ต้องเดินทางไปญี่ปุ่นทุกปีเเละต้องวันเเละเดือนนี้ด้วย จากปากคำได้ความว่า สาวญี่ปุ่นเคยเรียนที่อเมริกาเเละกลับไปบ้านเกิด ส่วนผู้ชายยังตั้งตัวไม่ได้ประกอบกับไม่มีฐานะดีพอ ครอบครัวสาวญี่ปุ่นยังไม่พอใจนัก เด็กหนุ่มอเมริกันคนนี้จะเดินทางไปหาทุกปีเป็นเวลาเข้าปีที่ห้า เมื่อต้นปีนี้หลังจากที่ทั้งสองได้เจอกัน ความห่างไกลทำให้ทั้งสองต้องจากกัน

ส่วนตัวเเล้วคิดว่าขึ้นอยู่กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่เจอคนอื่นที่ถูกใจมากกว่า ถึงจะรักกันอย่างไร ถ้าไม่มีข้อผูกพันเรื่องการเเต่งงาน ระยะทางเเละความห่างไกลกันมีส่วนสำคัญ

ความใกล้ชิดกับคนใกล้ตัว ทำให้เกิดความสัมพันธ์ใหม่ได้ เหมือนที่โบราณว่าไว้ "รูป รส กลิ่น เสียง "

ขอบคุณสำหรับความเห็นครับคุณยูกะ

มีตัวอย่างมากมายที่พบเห็นว่าคนสองคนเอาชนะเรื่องระยะทางได้ถ้ารักกันจริง

ตรงกันข้าม..คนบางคนแม้จะอยู่ใกล้ชิดกับคนรักอย่างไรก็ตามแต่เขาก็ยังนอกใจกันเพียงเพราะว่าขาดความซื่อสัตย์ระหว่างกัน

อยากแนะนำให้คุณยูกะและท่านผู้อ่านบล็อกนี้ลองดูหนังเรื่องนี้ถ้ามีโอกาส เป็นหนังที่ดีเรื่องหนึ่ง

ถ้าจะมีคนบอกว่า...ห่างไกลกันมากแล้วสุดท้ายความสัมพันธ์ก็จะห่างกันไปเอง ผมคงเถียงเพราะว่าถ้ามันจริงพ่อแม่คงคลายความรักความสัมพันธ์ที่มีต่อลูกเมื่ออยู่ห่างไกลกัน

มีละครที่สร้างจากเรื่องจริงของพระอนุชาของจักรพรรดิองค์สุดท้ายของจีนที่ชื่อ อ้ายชิง เจี้ยวหลอ ปูเจี๋ย ที่เขาไปพบรักกับฮิโร่ ที่เป็นพระบรมวงศานุวงศ์ของจักรพรรดิโชวหวะของญี่ปุ่น ทั้งสองแต่งงานกันแต่ต้องพลัดพรากกัน ๑๖ ปี เพราะปูเจี๋ยถูกจับกุมคุมขังในค่ายล้างสมองของพรรคคอมมิวนิสต์ของจีนภายหลังสงครามโลกยุติลง ในขณะที่ฮิโร่หนีภัยคุกคามจากการจับกุมของกองทัพแดงรัสเซียกลับญี่ปุ่นอย่างปลอดภัย ทั้งคู่กลับมาเจอกันที่สถานีรถไฟกวางตุ้ง ปูเจี๋ยเฝ้ารอที่จะกลับมาเจอฮิโร่โดยไม่คิดจะมีภรรยาใหม่ ทั้งปูเจี๋ยและฮิโร่ตัดสินใจใช้ช่วงชีวิตคู่ที่เหลือในจีน ทั้งคู่เสียชีวิตไปนานหลายปีแล้ว ศพของทั้งคู่ถูกนำไปฝังไว้ที่ชิโมะโนะเซกิ ในเขตจังหวัดยามากูจิ ทางตอนใต้ของเกาะญี่ปุ่นใกล้กับจังหวัดฮิโรชิม่า

๑๖ ปีนี่นานทีเดียวนะ...แต่เขาสองคนต่างเฝ้ารอกันจนมีโอกาสได้มาเจอกันและได้กลับมาใช้ชีวิตด้วยกันอีก

เห็นหลายคู่เพียงเพราะอีกฝ่ายมีเหตุผลต้องจากกัน จะเป็นเรื่องเรียน จะเป็นเรื่องงาน ผ่านไปไม่กี่เดือน...ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างกันก็เปลี่ยนไปเมื่อเจอคนที่น่าสนใจใหม่ มันเป็นเรื่องน่าเศร้าและหลายคนมักใช้ข้ออ้างว่า

รักแท้แพ้ใกล้ชิด

ถ้ารักกันจริง...ข้ออ้างนี้คงไม่เป็นจริง

เรื่องความห่างไกลนั้น ขอยอมรับตามที่คุณชีวประภากล่าวไว้
นั่นต้องเป็นคนที่รักจริงทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรือรักข้างเดียว
เเน่ใจด้วยว่าคุณชีวประภาถ้ารักใครจริง ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็คอยได้ ถึงเเม้ว่าเธอนั้นจะสภาพกลับมาเป็นอย่างไร เพียงเเต่ว่าเราเองต้องมีใจรัก
ไม่ทราบผู้ชายไทยคิดอย่างไร ไม่เคยรู้จักคนไทยเเบบใกล้ชิดกันมากๆ สมัยนี้ความคิดความอ่านอาจเปลี่ยนเเปลงไปก็เป็นได้ หรือขึ้นอยู่กับตัวบุคคลมากกว่า

เคยได้ฟังเรื่องพระอนุชาของจักรพรรดิจีนเหมือนกันค่ะ เเต่ไม่ละเอียดเเทบคุณชีวประภา ฟังเล่าเเล้วก็ผ่านทะลุออกหูอื่นค่ะ เคยเห็นคนญี่ปุ่นที่ใช้ชีวิตปั้นปลายเเต่งงานกับสาวคนรักในวัยเดียวกันที่พลาดรักสมัยเด็กๆ หลังจากสี่สิบปีจึงได้มีชีวิตอยู่ร่วมกัน งอมทั้งคู่ค่ะ รักกันจริงๆ

ตอนจากบ้านมาเรียนหนังสือ ถูกเตือนไว้เสมอว่า " ระวังนะลูก รูป รส กลิ่น เสียง อย่าลืมตัว ในฐานะพ่อเป็นผู้ชาย สิงที่สำคัญที่ต้องจำไว้" ยังติดในใจทุกวันนี้ค่ะ

การเห็นผู้คนส่วนใหญ่ไม่มั่นคงต่อความรักที่มีต่อกัน..มันทำให้คนส่วนใหญ่สรุปเอาเองว่ารักแท้ไม่มีอยู่จริง รักแท้แพ้ระยะทาง

แต่ถ้าคุณมีโอกาสได้เจอคนที่รักจริงโดยไม่ย่อท้อที่จะอดทนที่จะคอยรอคนที่ตนเองรักไม่ว่ากี่ปีก็ตาม วันนั้นคุณอาจจะเข้าใจว่ารักแท้ไม่ได้มีแต่ในนิยาย ถึงแม้ว่าโอกาสที่จะเกิดเรื่องแบบนั้นมีอยู่น้อยมากก็ตาม

การที่เรายังไม่มีโอกาสได้เจอเรื่องราวบางเรื่องก็ไม่สมควรรีบสรุปว่าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ในโลกใบนี้
เพราะว่าอะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้บนโลกกลมๆใบนี้

สะบายดี ค่ะ ดร.
พี่รัตน์เพิ่งกลับมาจากการไปเยี่ยม "เวียงจันทน์" เมื่อไม่นานมานี่เอง
แม่หญิงที่นั่น สวย น่ารัก แต่งตัวดีพูดจาไพเราะค่ะ
แต่เท่าที่เห็นหลายคนจะไม่นุ่งผ้าซิ่น...จะสวมกางเกงขาสั้น เสื้อยืดตัวเล็กๆ รัดรูป นำสมัยมากค่ะ
แต่ที่ชอบคือบ้านเมืองสงบ ขนบธรรมเนียม ประเพณีเก่าแก่ อนุรักษ์ไว้ได้ดีอย่างน่าชื่นชม
และ...วันนี้ได้แง่มุมของความรักดีๆจาก ดร. อีกแล้วค่ะ
คนที่คิดบวก มองความรักในแง่มุมไหนก็สวยงาม

สะบายดี พี่รัตน์

เขียนตอนที่อยากเขียนก็จะได้มุมมองและอารมณ์ตอนนั้นครับ กลับมาอ่านใหม่ก็จะเข้าใจความรู้สึกของตัวเราเองว่าขณะนั้นรู้สึกอย่างไร

อารมณ์เป็นสภาวะธรรมครับ ถ้าเรามองดู รู้ว่ามีเกิดขึ้น แต่ไม่เต้นตาม เราก็จะไม่เป็นทุกข์กับมันครับ

ธรรมะสวัสดีครับ