บทที่ ๗ ฟ้าอมร

(พ.ศ. ๒๕๓๖ – ๒๕๓๗)

(ส่วนที่สอง)

  “เออ แล้วหลานเข้าใจคำว่ารัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตยกันไหมค่ะ” ป้ารุ่งถามเพราะคิดว่าพลอยน่าจะไม่เข้าใจที่ที่ลุงรัตน์พูดเป็นแน่

  “เคยได้ยินแต่ก็งง ๆ ค่ะ” พลอยตอบป้าตามตรง ส่วนแก้วนั้นอมยิ้มเพราะพอจะเข้าใจความหมายของสองคำนี้อยู่บ้างแล้ว

  “รัฐธรรมนูญคือกฎหมายสูงสุดอย่างเป็นลายลักษณ์อักษรที่ใช้ในการปกครองประเทศส่วนประชาธิปไตยเป็นวิธีการปกครองประเทศอย่างที่ให้อำนาจในการบริหารประเทศหรือรัฐนั้นๆ มาจากเสียงส่วนใหญ่ประชาชนหนะจ้ะ” การอธิบายของป้ารุ่งทำให้พลอยเริ่มเข้าใจและพยักหน้าตาม“ไว้อีกหน่อย หลานโตขึ้นมีสิทธิ์เลือกตั้งป้าจะอธิบายให้เข้าใจเรื่องประชาธิปไตยโดยละเอียดเลย” ป้ารุ่งคิดจะถ่ายทอดเรื่องเหตุการณ์บ้านเมืองให้หลานๆ เข้าใจเมื่อหลานทั้งสองโตเป็นผู้ใหญ่ด้วย เพราะตัวเองนั้นมีความรู้เรื่องการเมืองปกครองเป็นอย่างดีเนื่องจากทำงานเป็นข้าราชการประจำของกระทรวงมหาดไทย

  เมื่อพลอยคลายความสงสัยเรื่องอนุสาวรีย์แล้วลุงรัตน์จึงขับรถพาทุกคนไปต่อตามถนนเส้นเดิมซึ่งบรรยากาศของสองฟากฝั่งนั้นสวยแปลกตาจนดึงดูดใจเด็กทั้งคู่ให้เพลินใจมาตลอดทางกระทั่งมาถึงที่หมายแห่งแรกของวันนี้ที่นี่เป็นลานกว้างที่มีทัศนียภาพที่ผสมผสานระหว่างไทยกับยุโรปได้อย่างลงตัว

  “ที่นี่คือพระบรมรูปทรงม้าแน่ๆ” พลอยพูดอย่างมั่นใจเมื่อเห็นสิ่งที่ดูงามสะดุดตาตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่บริเวณหน้าลานพระราชวังใหญ่

  “ใช่แล้วๆ พระบรมราชานุสาวรีย์พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในหลวงรัชกาลที่ห้าอย่างภาพที่เห็นในหนังสือเลย” แก้วพูดเสริมขึ้นด้วยความดีใจเนื่องจากก่อนหน้านี้ป้ารุ่งบอกไว้ว่าจะพาเธอและพลอยมาไหว้สักการะท่านที่พระรูปฯ นี้เพื่อเป็นการแก้บนที่ช่วยให้ทั้งคู่สอบเข้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังได้อย่างที่หวังไว้ดังนั้นสองพี่น้องจึงทำการค้นหาข้อมูลของสถานที่แห่งนี้ตามหนังสือในห้องสมุดโรงเรียนและอ่านก่อนมาเป็นอย่างดีแล้ว

   เมื่อจอดบริเวณนั้นเรียบร้อยทุกคนก็ลงจากรถและเดินมาที่หน้าลานพระบรมรูปฯ

“ลุงหลาน ๆมารับดอกไม้ธูปเทียนกันเร็วค่ะ” ป้ารุ่งเรียกทุกคนแล้วจึงแบ่งของที่เตรียมมาให้โดยแต่ละคนได้ธูปเก้าดอก เทียนหนึ่งเล่มและดอกไม้ห้าดอก

  “ดอกกุหลาบสีชมพูเนี่ยะสวย ๆ” พลอยมองดูดอกไม้นี้ด้วยความชื่นชอบ

  “ชมพูคือสีประจำวันอังคารเป็นวันพระราชสมภพของท่าน” แก้วกระชิบเบา ๆ ข้างหูพลอย

  “หลานมาจุดธูปเทียบบูชาท่านได้แล้วอย่ามัวแต่คุยกัน” ป้ารุ่งเรียกให้มาพร้อมกันหลังจากนำถาดที่ใส่ของถวายมีหมากพลู น้ำมะพร้าว และหญ้าไปจัดวางไว้เรียบร้อย “มานั่งตรงนี้ ไหว้ท่านแล้วบอกชื่อสกุลเราก่อนเดี๋ยวให้ตั้งใจสวดและกล่าวตามป้านะคะ”

  เมื่อทุกคนจุดธูปเทียนแล้วจึงพนมมือขึ้นไหว้สวดบทบูชาและกล่าวตามป้ารุ่งพร้อมถวายเครื่องสักการะ

  “ฉันหละปลาบปลื้มใจทุกครั้งที่มากราบพระองค์ที่นี่พระปิยะมหาราชท่านทรงมีคุณูประการต่อประเทศชาติและประชาชนมากมายเหลือเกิน” ป้ารุ่งมีน้ำตาปริ่มออกมาเพราะความปิติ

  “เป็นโชคดีจริง ๆ ที่ท่านทรงให้เลิกทาสและมีการตั้งโรงเรียนขึ้นหลายแห่งพวกเราถึงได้รับการศึกษาที่ดีมากระทั่งทุกวันนี้” ลุงรัตน์กล่าวเสริมด้วยความรู้สึกสำนึกในพระคุณของพระองค์อย่างหาที่สุดมิได้

  “จากวันนี้ขอให้หลานทั้งสองตั้งใจเรียนเต็มที่ให้สมกับที่ได้รับโอกาสและเมื่อโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์เราจะไม่ใช่แค่ทำงานเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวนะ แต่ต้องทำประโยชน์เพื่อชาติบ้านด้วย” สองพี่น้องพยักหน้ารับคำด้วยความซึ้งใจในคำสอนของคุณป้า ก่อนจะก้มกราบลาพระบรมราชานุสาวรีย์

  พอเสร็จกิจแรกที่สำคัญนี้เรียบร้อยแล้วลุงรัตน์จึงนำทีมพาทุกคนเดินต่อไปเพื่อชื่นชมความอลังการของพระที่นั่งอนันตสมาคมที่อาคารเป็นลักษณะทรงยุโรปทำด้วยหินอ่อนมีโดมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลบริเวณหน้าพระลานแห่งนี้ซึ่งภายในนั้นงามวิจิตรมากจนกินเวลาการชมไปร่วมสองชั่วโมง ก่อนที่ทั้งหมดจะเคลื่อนตัวไปต่อกันที่วัดเบญจมบพิตรฯเพื่อนมัสการพระพุทธรูปและเที่ยวชมความงามของศิลปะต่างๆ ในวัดกันอีกพักใหญ่

  จนกระทั่งล่วงเข้าเที่ยงวันเด็ก ๆ ก็เริ่มท้องร้องกันใหญ่ลุงรัตน์จึงรีบขับรถพาทุกคนไปแวะรับประทานอาหารอย่างง่าย ๆ ที่ร้านริมทางเพื่อทำเวลาให้ไปทันเข้าการเยี่ยมชมพระที่นั่งไม้สักทองหลังใหญ่แห่งสำคัญในพระราชวังดุสิตที่อยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อยจากบริเวณแรกที่เดินเที่ยวกันซึ่งความงดงามของพระที่นั่งฯ และสิ่งของต่าง ๆ ที่จัดแสดงทำให้ทั้งสี่คนเดินชมอยู่ในนั้นจนถึงเย็น โดยเฉพาะพลอยที่รู้สึกหลงใหลและทึ่งในฝีมือของช่างศิลป์ที่รังสรรค์ผลงานแบบไทยๆ นี้อย่างมาก จนแทบไม่อยากกลับบ้าน

  ใกล้พบค่ำ หลังจากชมสถานที่ได้ครบตามเป้าหมายวางไว้ในวันนี้ทำให้ทุกคนอิ่มอกอิ่มใจมากจึงได้เวลาจะไปอิ่มท้องกันต่อแล้ว ซึ่งมื้อเย็นนี้ลุงรัตน์ตั้งใจที่จะพาหลาน ๆ ไปรับประทานอาหารไทยสุดอร่อยที่ภัตตาคารอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาและเมื่อมาถึงร้านต่างคนต่างสั่งอาหารกันอย่างเต็มที่ด้วยหน้ามืดเพราะความหิวซึ่งใช้เวลาไม่นานนักบริกรก็ยกอาหารมาเต็มโต๊ะ โดยมีไก่ห่อใบเตย ห่อหมกทะเลยำไข่ปลาหมึก ทอดมันปลากราย ผัดผักบุ้งไฟแดง ต้มยำกุ้ง แกงส้มปลาช่อนน้ำพริกปลาย่าง และส้มตำไทย แล้วจึงตบท้ายด้วยของหวาน ทำให้แต่ละคนกินจนพุงกาง

  “อิ่มมากเลยค่ะของอร่อยทุกอย่าง” แก้วกินอิ่มมากจนอดที่จะบอกไม่ได้หลังจากทานของหวานเสร็จ

  “อร่อยๆ แต่ถ้าได้บัวลอยอีกถ้วยหนูก็ยังไหวนะคะ” พลอยเอามือจับที่ท้องตัวเอง

  “เอาเลยลูกถ้ากินไหวกัน ลุงเลี้ยงไม่อั้น” ลุงรัตน์ให้ท้ายพลอย

  “พอแล้วตารัตน์ให้หลานกินแต่พอดีก็พอ” ป้ารุ่งรีบห้ามปราม “หลานเราสาวเป็นนาง กินจุเกินไปเดี๋ยวขายไม่ออกกันพอดี” แล้วป้ารุ่งก็หันไปทำตาดุใส่พลอย

   “วันนี้พอก่อนแล้วไว้วันหลังลุงจะพามากินอีกละกันนะ” ลุงรัตน์ยังเย้าป้ารุ่งต่อ

เมื่อพลอยสังเกตเห็นสีหน้าโกรธเล็กๆ ของป้ารุ่ง เธอจึงคิดหาทางเปลี่ยนเรื่องคุยบนโต๊ะอาหาร

   “กรุงเทพนี่งามกว่าที่คิดไว้เยอะมากวิเศษจริง ๆ” พลอยทำสายตาเยิ้มมองทอดยาวไปยังวัดวาอารามและสถานที่ต่างๆ ของสองฝั่งแม่น้ำ

   “งามมากจริงๆ ด้วยพลอย” แก้วเห็นด้วยอย่างยิ่งกับน้อง เมื่อมองไปยังพระบรมหาราชวังอันแสนงดงามในยามค่ำคืนที่ทองเหลืองอร่าม

   “ใช่พระราชวังวังตอนกลางคืนเนี่ยะช่างงามเหรอเกิน” ป้ารัตน์เริ่มอารมณ์ดีขึ้น

   “โอ้กรุงเทพเมืองฟ้าอมรสมเป็นนครมหาธานี สมเป็นนครมหาธานี สวยงามหนักหนายามราตรี........” ลุงรัตน์ก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับความงามนี้เช่นกันจึงเผลอร้องเพลงเสียงดังออกมา

 “รัตน์เกรงใจโต๊ะข้าง ๆ ด้วย ดังไปแล้วนะ” ป้ารุ่งตีมือน้องชายเบาๆ เพื่อเตือน

 “โทษทีครับ มาที่นี่ที่ไรเป็นเคลิ้มทุกที” ลุงรัตน์แก้เกี้ยว “เดี๋ยวผมไปบอกทางร้าน ให้นักร้องเค้าร้องให้เราฟังดีกว่า” เขาแก้ไขสถานการณ์อย่างฉลาดเพราะรู้ดีว่านี่เป็นเพลงโปรดของพี่สาว

 พอเสียงดนตรีของเพลงนี้เริ่มบรรเลงขึ้นมาลุงรัตน์ก็ปรบมือนำให้กำลังใจนักร้อง

 “.....โอ้กรุงเทพเมืองฟ้าอมรสมเป็นนครมหาธานี สมเป็นนครมหาธานี สวยงามหนักหนายามราตรี........” เสียงอันละมุนของนักร้องชายหญิงบนเวทีที่ผลัดกันร้องเพลงนี้ไปมาคนละท่อนได้อย่างไพเราะลงตัวทำให้ป้ารุ่งคลายความขุ่นเคืองเมื่อสักครู่ไปจนหมด ส่วนลุงรัตน์และเด็ก ๆก็มีอารมณ์บรรเทิงร่วมร้องเบา ๆ คลอไปตามเพลง จนกระทั่งเพลงจบก็มีลูกค้าบางคนนำดอกไม้และพวงมาลัยติดธนบัตรไปมอบเป็นสินน้ำใจให้กับนักร้องด้วย

 เมื่อเสร็จจากการรับประทานอาหารมื้อพิเศษนี้แล้วกลับมาถึงบ้านป้าและลุงต่างรีบแยกย้ายเข้าห้องนอนทันทีเพราะรู้สึกเหนื่อยล้า ส่วนแก้วก็ไปอาบน้ำให้หายเหนียวตัวก่อนเข้านอนแต่พลอยนั้นปลีกตัวไปที่ชิงช้าตรงสวนหลังบ้านเธอมานั่งหลับตาแล้วปล่อยใจให้ดื่มด่ำนึงถึงความสวยงามของสถานที่ทุกแห่งที่ไปมาวันนี้อยู่พักใหญ่ก่อนที่จะเบิ่งตาขึ้นมองท้องฟ้าและแอบคิดเล่น ๆ ว่าบนฟ้าคงมีเทวดาที่เนรมิตรเมืองนี้ขึ้นมาเป็นแน่ที่นี่จึงได้เป็นมหานครที่งามล้ำตรึงใจเหลือเกินซึ่งความประทับใจครั้งนี้ก็ทำให้เด็กสาวจากอยุธยานั้นชักเริ่มติดใจเมืองหลวงแห่งนี้จนหายสนิทจากอาการคิดถึงบ้าน