บทที่ ๗ ฟ้าอมร

(พ.ศ. ๒๕๓๖ – ๒๕๓๗)

             เวลาเช้าของวันที่ฟ้าใสพลอยตั้งใจตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อภาระกิจจับไก่มาทำแกงป่าเป็นการลงโทษเจ้าโต้งไก่แจ้ตัวแสบที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวเลือดออกเมื่อวันก่อน

  “มา ๆมาให้จับซะโดยดีเจ้าไก่” พลอยกำลังวิ่งไล่จับไก่ตัวงามที่พ่อศักดิ์เลี้ยงไว้ในบริเวณบ้าน“นี่แน่ะเสร็จจนได้ หนีไม่พ้นหรอกไอ้โต้ง” เธอวิ่งจับไก่โต้งจนจับได้และขัดปีกมันไว้แล้วยิ้มเยาะ

  “นั่นหลานพลอยใช่ไหม” ป้ารุ่งเรียกพลอยเมื่อเห็นหลังเธอไว ๆ

  “ฮะ! คุณป้า” พลอยตกใจเมื่อเห็นป้ารุ่งผู้เป็นพี่สาวของแม่เรืองมาเยือนถึงบ้านเพราะรู้ดีถึงความเจ้าระเบียบเป็นของคุณป้า

  “นี่หลานทำอะไรอยู่จ้ะ” ป้ารุ่งสงสัย เพราะมองเห็นมาแต่ไกลว่าพลอยกำลังวิ่งไล่ตัวอะไรสักอย่าง

  “สวัสดีค่ะคุณป้ามาหาคุณแม่ใช่ไหมคะ” พลอยรีบกล่าวสวัสดีและเอาไก่ไปซ่อนไว้ข้างหลังแต่ก็ไม่อาจรอดสายตาของป้ารุ่งไปได้

  “ก็เจ้าเนี่ยะมันเคยจิ๊กพลอยนี่ค่ะต้องสั่งสอน” พลอยรู้ว่าหลบไม่พ้นจึงอ้างสาเหตุที่ต้องทำแบบนี้

  “เด็กดีต้องไม่รังแกสัตว์แบบนี้นะคะ”ป้ารุ่งดุพลอยและมองด้วยสายตาเคร่งขรึม “อีกอย่างพ่อเราหนะก็เลี้ยงเจ้าเนี่ยะไว้อย่างสัตว์เลี้ยงมิใช่เหรอหนูก็ต้องให้อภัยและเมตตามันนะคะ”

  “หนูขอโทษที่ทำแบบนี้ค่ะ”คำพูดของป้ารุ่งทำให้เด็กน้อยคิดได้ว่าการกระทำของตนนั้นเกินกว่าเหตุเธอจึงเอาปีกเจ้าโต้งที่ถูกขัดไว้ออกและนำมันไปครอบไว้ในสุ่ม

“ดีมาก หลานไม่ต้องห่วงนะ ป้าจะบอกพ่อเราให้ทำโทษมันตามสมควร”น้ำเสียงป้ารุ่งเริ่มเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าหลานจอมซนสำนึกผิดแล้ว “แม่เรืองอยู่บ้านใช่ไหม ตื่นรึยัง ไปบอกแม่เราให้หน่อยว่าป้ามาหา”

พลอยเชิญป้ารุ่งไปนั่งรอที่ห้องรับแขกและยกน้ำดื่มมาให้ก่อนขึ้นชั้นบนของบ้านไปตามแม่ จากนั้นเพียงครู่เดียวแม่เรืองก็เดินลงมาพบพี่สาวเพราะรู้อยู่แล้วว่าการมานี้ก็ด้วยเรื่องที่คุยไว้ทางโทรศัพท์เมื่อเดือนก่อน

           “พี่รุ่งสวัสดีจ้ะ เดินทางมาแต่เช้าได้กินข้าวรึยังจ้ะ จะทานข้าวปลาอาหารอะไรก่อนดีไหม”เรืองกล่าวทักทายพี่สาวด้วยความห่วงใยตามภาษาพี่น้อง

             “ไม่เป็นไรพี่ยังไม่หิวเลยดื่มนมมากล่องแล้ว อีกอย่างเดี๋ยวนี้พี่ไม่ค่อยทานข้าวเช้าแล้วหละ” รุ่งพูดเพราะไม่อยากให้น้องสาวต้องวุ่นวายทำกับข้าวให้กิน “มาคุยเรื่องสำคัญที่น้องชวนพี่มาที่นีดีกว่า”

“นี่ฉันตั้งใจมาหาหลานเลยนะกะว่าจะค้างที่นี่สักคืน พลอยกับแก้วจะได้หายกลัวพี่สักที” รุ่งพูดเกริ่น“อยากให้เด็ก ๆ รู้สึกสนิมกับพี่มากขึ้นปีหน้าต้องไปอยู่บ้านที่กรุงเทพฯด้วยกัน จะได้ไม่อึดอัดหนะ”

“ฉันจะฝากลูกไปอยู่กับพี่แท้ๆ แต่ต้องให้พี่เดินทางมาถึงนี่ เกรงใจพี่จริง ๆ”

           “เกรงอกเกรงใจอะไรกันเราพี่น้องกันแท้ ๆ” รุ่งรีบบอกให้เรืองสบายใจ “อีกอย่างพี่ตั้งใจจะมาเที่ยวอยุธยาด้วย อย่างที่บอกไว้ไง” เนื่องจากสองพี่น้องเป็นคนกรุงเทพฯโดยกำเนิดแต่เรืองย้ายมาอยู่อยุธยาตั้งแต่แต่งงานกับกำนันศักดิ์ส่วนรุ่งนั้นครองตัวเป็นโสดและอาศัยอยู่บ้านหลังดั้งเดิมของต้นตระกูลที่ใจกลางเมืองหลวงกับรัตน์พี่ชายคนกลางของครอบครัวที่ไม่ได้แต่งงานเช่นกันดังนั้นการที่หลาน ๆ จะย้ายไปอยู่ด้วยนั้น จึงทำให้พี่ทั้งสองคนของเรืองรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

ในขณะที่พี่น้องทั้งสองกำลังคุยกันนั้นก็มีเสียงถอนหายสายใจแผ่วๆ ลอยมาเข้าหู ทำให้แม่เรืองสงสัยว่าพลอยคงจะมาแอบฟังอยู่แถวนี้เป็นแน่

“พลอยแม่รู้นะว่าลูกแอบอยู่ตรงนั้น” แม่เรืองพูดขึ้นหลังจะเหลือบไปเห็นเข้าตะคุ่มๆ หลังตู้โชว์ “มาหาแม่เร็ว ออกมาเถอะ” เธอย้ำกับลูกสาวตัวดีอีกครั้ง

“แม่จ้า”พลอยเดินก้มหน้าก้มตาออกมาจากที่ซ่อนและเรียกแม่

              “มานี่ลูกไม่ต้องกลัวนะจ้ะ” แม่เรืองพูดให้พลอยเบาใจ “ไม่ต้องแอบฟังอย่างนั้น ยังไงแม่ก็ต้องบอกให้หนูรู้ เดี๋ยวพลอยไปเรียกพี่แก้วมาฟังเรื่องนี้พร้อมๆ กันเลยนะคะ”

             ดังนั้นพลอยจึงไปตามแก้วแล้วเธอก็กระซิบบอกพี่สาวถึงเรื่องที่ได้ยินมาก่อนจะเดินจูงมือกันหาแม่ด้วยความหวั่นใจเพราะสองคนติดบ้านมากและคาดเดาไว้ว่าแม่จะต้องปรึกษากับป้าเรื่องเตรียมส่งเธอไปกรุงเทพฯเพื่อเรียนโรงเรียนมัธยมที่นั่นเป็นแน่

            “มาแล้วค่ะ”สองพี่น้องประสานเสียงเมื่อมาถึงห้องรับแขก

“ฟังแม่นะต้นปีหน้าแม่จะให้ลูกทั้งสองคนเข้ากรุงเทพฯไปสอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่แม่กับป้ารุ่งเคยเรียนกัน”พลอยและแก้วหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจแม้เรื่องราวจะเป็นไปตามที่คาดคิดไว้

             แม้จะไม่อยากเข้าเมืองกรุงอย่างใจแทบขาดแต่คราวนี้สองพี่น้องต้องกลั้นใจทำตามคำสั่งเพราะแม่ยื่นคำขาดโดยไม่สามารถการต่อรองได้เลยโดยหลังจากที่ป้ารุ่งมาเที่ยวอยุธยาเพื่อทำความคุ้นเคยกับเด็ก ๆ ครั้งนี้เรียบร้อยแล้วเธอจึงกลับเข้ากรุงเทพฯ และตั้งตารอหลานรักทั้งสองที่จะมาสอบเข้าโรงเรียนมัธยมในต้นปีหน้า

              เมื่อฤดูการสอบแข่งขันเข้าโรงเรียนมาถึงสองพี่น้องก็ทำอย่างเต็มที่ในการการสอบและด้วยผลของความพากเพียรตั้งใจเรียนหนังสือก็ทำให้พ่อแม่กับทุก ๆ คนดีใจที่แก้วกับพลอยสามารถสอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่หวังไว้ได้สำเร็จโดยเฉพาะแก้วที่สอบติดได้คะแนนในลำดับต้น ๆ ของโรงเรียนอีกด้วยดังนั้นกำนันศักดิ์จึงฉลองด้วยการจัดกินเลี้ยงกันภายในครอบครัวและเพื่อเป็นการให้กำลังใจลูกๆ ก่อนไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ จากนั้นแม่เรืองก็ทำการติดต่อกับป้ารุ่งช่วยเป็นธุระเรื่องห้องหับไว้ให้ลูกโดยตกลงจะโอนเงินค่าเล่าเรียนรวมถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเด็ก ๆนั้นให้ผ่านทางธนาคารทุกต้นเดือน แม้ว่าทั้งป้าและลุงจะเอ่ยปากขอช่วยค่าเลี้ยงดูหลานๆ แต่แม่เรืองก็ปฏิเสธเพราะเกรงใจและไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นภาระกับพี่ ๆ ของเธอ

ในที่สุดก็ถึงวันเดินทางที่พลอยกับแก้วไม่อยากให้มาถึงแม้จะเตรียมทำใจไว้นานแล้วโดยก่อนหน้าไม่กี่สัปดาห์ก่อนที่โรงเรียนมัธยมจะเปิดเรียนพ่อศักดิ์ก็ขับรถพาภรรยากับลูกสาวไปส่งที่บ้านกรุงเทพฯซึ่งป้ารุ่งกับลุงรัตน์ได้เตรียมจัดบ้านตอนรับหลาน ๆ ไว้อย่างดี ทำให้บ้านเดี่ยวโบราณหลังนี้ยิ่งดูงามขึ้นอีก

  “คุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ” เด็ก ๆ พนมมือไหว้ทำความเคารพเมื่อพบญาติผู้ใหญ่ ส่วนแม่เรืองกับสามีก็ยกมือไหว้ทักทายพี่ๆ ด้วยเช่นกัน

  “ไม่ต้องมากพิธีคนกันเองทั้งนั้น” ป้ารุ่งพูดเพื่อไม่ให้เด็ก ๆ รู้สึกเกร็ง

  “เผลอแป๊บเดี๋ยวเด็กๆ ก็ขึ้นมัธยมแล้ว เวลาเนี่ยะเดินไวซะจริง” ลุงรัตน์มองดูหลานด้วยความเอ็นดู

  “เข้าบ้านกันเถอะไปคุยกันข้างในดีกว่า” ป้ารุ่งชวน

  “พี่รุ่งยังไงน้องขอตัวเลยดีกว่าค่ะ พอดีพ่อศักดิ์มีนัดไว้กับเพื่อนเก่า” เรืองขยิบตาส่งสัญญาณให้พี่สาว รุ่งจึงสังเกตท่าทีเด็กทั้งสองที่เกาะแม่ไว้แน่นทำให้รู้ถึงความผิดปกติทันที

  “รีบไปเถอะจ้ะ”ป้ารุ่งเล่นละครไปตามน้ำเพราะเห็นอาการหลาน ๆ ที่มีน้ำตาซึ้มออกมา “ไม่ต้องห่วงทางนี้ เดี๋ยวพี่ดูแลเด็ก ๆ ให้เอง” ป้ารุ่งพยายามปิดการสนทนา

  “ขอบคุณพี่มากๆ แล้วฉันจะมาหาลูกบ่อย ๆ จ้ะ”คำพูดของแม่ทำให้พลอยกับแก้วรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนแม่

  “ลุงมีของเล่นใหม่เกมส์กด จอสีด้วยน้ะ” ลุงรัตน์เห็นท่าไม่ดี จึงช่วยป้ารุ่งผสมโรงช่วยหลอกล่อเด็กๆ เพราะรู้ว่าหลานสาวทั้งสองชอบของเล่นแปลกใหม่ “ป๊ะไปกับลุงดีกว่า” การล่อใจของลุงทำให้แก้วชักเริ่มเอนตัวออกจากแม่และเปลี่ยนมาจับแขนของลุง

  “งั้นฉันขอตัวกลับเลยนะจ้ะ” แม่เรืองค่อย ๆ ขยับตัวห่างออกจากพลอย เมื่อสังเกตเห็นลูกสาวจอมซนเริ่มมีท่าทีอ่อนลงด้วย

  “จ้าโชคดีนะ แล้วเจอกัน” แล้วป้ารุ่งก็รีบปิดประตูเมื่อแม่เรืองและพ่อศักดิ์ก้าวพ้นรั้วบ้านพลอยได้แต่จำใจเดินตามพี่แก้วกับลุงไปที่ห้องนั่งเล่นเพราะรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเลี่ยงการอยู่ที่นี่เพื่อเรียนหนังสือไปได้

  หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันพลอยกับแก้วก็พอปรับตัวให้คุ้นเคยกับที่อยู่แห่งใหม่ได้โดยป้ารุ่งจัดให้ทั้งคู่นอนห้องเดียวกันจะได้ไม่เหงา อีกทั้งยังพาหลานไปเดินตลาดใหญ่เพื่อหาซื้อชุดนักเรียนใหม่ทำให้ทั้งคู่ชอบใจกันยกใหญ่ ส่วนลุงรัตน์มักหางานอดิเรกที่น่าสนใจมาสอนให้เด็กๆ ทำกันอย่างเพลิดเพลิน จนในที่สุดบรรยากาศดี ๆ ในเมืองหลวงก็ทำให้เด็ก ๆ คลายความคิดถึงบ้านและเริ่มรบเร้าคุณลุงคุณป้าให้พาเที่ยวอีกก่อนโรงเรียนเปิดเทอม ดังนั้นป้ารุ่งจึงคิดแผนสำหรับชมสถานที่สำคัญแถบใกล้บ้านโดยบ้านของต้นตระกูลนี้ตั้งอยู่แถบชั้นในของกรุงเทพฯจึงมีโบราณสถานหลายแห่งที่น่าสนใจ และครั้งนี้เธอตั้งใจจะพาทั้งแก้วกับพลอยไปไหว้สิ่งศักดิ์ที่เคารพเพื่อแก้บนที่ช่วยให้หลานๆ สอบเข้าโรงเรียนได้

  แล้ววันหยุดสุดสัปดาห์ถัดมาซึ่งเป็นเวลาที่เด็กๆ ตั้งตารอคอยตามที่ป้ารุ่งบอกไว้ก็มาถึง โดยตั้งแต่ตะวันยังไม่พ้นขอบฟ้าในบ้านก็สว่างไปด้วยแสงนีออนเพราะต่างก็ต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อทำภาระกิจส่วนตัวกระทั่งทุกคนพร้อมเดินกันลุงศักดิ์จึงไปเตรียมเปิดประตูใหญ่หน้าบ้านเพื่อขึ้นรถและติดเครื่องยนต์รอเมื่อพี่สาวกับหลาน ๆ มาพร้อมหน้ากันบนรถเรียบร้อย เขาจึงเคลื่อนรถยนต์คันงามออกจากบ้านแล้วขับมุ่งหน้าผ่านไปยังถนนราชดำเนิน

“คุณลุงขา พานสีทอง ๆ ใบใหญ่นั่นอะไรเหรอค่ะ” พลอยได้โอกาสถามคุณลุงรัตน์ หลังจากเก็บความสงสัยมาหลายครั้งที่เคยผ่านบริเวณนี้

  “นั่นคือพานรัฐธรรมนูญบริเวณนี้เรียกว่าอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยสร้างขึ้นเพื่อระลึกถึงการที่บ้านเมืองเราเปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์มาเป็นระบอบประชาธิปไตยและที่นี่คงสร้างมาไม่ต่ำกว่าห้าสิบปีแล้วหละเพราะลุงเห็นตั้งแต่ยังเด็ก” ลุงรัตน์หยุดรถจอดข้างและเปิดไฟจอดก่อนจะอธิบายความสำคัญของสถานที่นี้ให้หลานฟัง

https://web.facebook.com/199Foods/