พุเตย ชีวิตนี้ไม่ต้องพบเจอกันแล้วนะ -_-" .... !? [ปูมวันที่ 33 ]
xx xxxx 2502
พุเตย
ไอ้หมู่บ้านพุเตยนี่ เราจะขอจำไปจนตาย ยังไงๆ ก็ไม่ขอกลับมาเหยียบอีกเป็นอันขาด เฮี้ยนจริงๆ ขนาดเพิ่งเข้าเขตหมู่บ้านก็เจอดีเข้าแล้ว ฟ้ายังไม่มืดเลยแท้ๆ ทั้งเสียงคนพูดกัน ทั้งเสียงตำข้าว มันบอกชัดอยู่ทนโท่ว่ามีคนอยู่ไม่ใช่น้อย ที่ไหนได้ เป็นหมู่บ้านร้างไปเสียฉิบ
คราแรกที่เดินไปกับรพินทร์ก็ว่าหลอนแล้วนะ ทั้งๆ ที่ไม่มีคนอยู่แท้ๆ แต่เสียงกระซิบกระซาบพูดคุยมันดังมาจากไหนก็ไม่รู้ ขนาดขากลับ ก็เห็นๆ อยู่ว่าห่างจากที่พักเราแค่สองกิโลเท่านั้น มีอย่างรึต้องเดินวนไปวนมาร่วมชั่วโมง ดีเท่าไหร่แล้วที่เข้าไปกับรพินทร์ นี่ถ้าหลงเข้าไปคนเดียว มีหวังได้หัวโกร๋นกันบ้างล่ะ
แต่นั่นก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่ตอนที่เส่ยหายไปนี่สิ ขนหัวลุกของจริง หลังจากที่รู้ว่าเส่ยตามนางยะขิ่น หรือจะพูดให้ถูก ผีนางยะขิ่นเข้าหมู่บ้านไป พวกเราก็ออกตามทันที ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าเข้าหมู่บ้านก็เจอดีเข้าเสียแล้ว เสียงคนร้องโอดครวญจะเป็นจะตายดังออกมารอบตัวเราไปหมด แค่นั้นไม่พอ ไอ้หัวผีสับปะรังเคนั่นหลังจากไล่พัวพันกัดขาเกิดจนโดนเตะกระเด็นเข้าป่าไปแล้ว ดันทะลึ่งโผล่หัวมาต้อนรับเราที่หน้าทางเข้าได้อีกแน่ะ เอากับมันสิ
กว่าจะเอาตัวเส่ยออกมาได้ ก็เล่นเอาแทบแย่ไปเหมือนกัน บุญคำนำเราไปบ้านนางยะขิ่น จันซวยเป็นคนแรก เพราะเป็นคนปีนขึ้นไปเอาบันไดลงมาให้พวกเรา พอส่งบันไดให้เราเสร็จแทนที่จะรอ จันกลับเดินดุ่มๆ เข้าไปในเรือนหน้าตาเฉย แล้วก็ต้องตะโกนร้องให้คนช่วยแทบจะทันที ภาพที่เราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังขึ้นคร่อมบีบคอจันอยู่ เป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่หน้าตาดุร้ายมาก รพินทร์ตรงเข้าไปจับล็อคตัวเธอไว้ แต่ทันทีที่แสงไฟจากพวกเราส่องไปโดน ผู้หญิงคนนั้นหายไปไหนเสียไม่รู้ อยู่ก็แต่เส่ยที่กำลังดิ้นรนอยู่ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวไปมา
บุญคำแสดงฝีมือให้เราเห็นสมคำโวของแก แกล้วงเอาเรียวไผ่เล็กๆ ออกมาจากย่าม แล้วฟาดเบาๆ ไปที่แสกหน้าเส่ย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เส่ยที่ดิ้นเป็นปลาถูกทุบหัวอยู่สงบลงในทันที ตาเฒ่านี่เห็นจะมีดีอยู่ในตัวไม่ใช่น้อย เห็นทีต้องตีสนิทเอาไว้บ้างแล้ว
พวกเราตกลงถวายพระเพลิงมันทั้งหมู่บ้าน ให้ไฟเป็นผู้ชำระล้างอาถรรพ์ต่างๆ ออกไป สาบสูญสิ้นสุดกันเสียทีหมู่บ้านผีสิงพุเตย
จะเหลือให้เวทนาก็แต่วิชาการสมัยใหม่ของน้อยเท่านั้น ที่ดูจะไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงในภาวะเช่นนี้ นึกๆ แล้วก็ขำ เมื่อหัวค่ำยังปากดีเถียงฉอดๆ อยู่เลย พอเห็นไอ้หัวเวรนั่นเท่านั้น หน้าซีดตัวสั่น จะเป็นลมเสียให้ได้ นี่ล่ะนะเขาถึงว่า สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำ นี่ได้ทั้งเห็น ได้ทั้งคลำแบบนี้ ถ้ายังจะไม่เชื่ออีกก็ใจแข็งเกินคนไปแล้ว
แต่เอ... จะว่าไป เราไปลุยเผามันแค่ในหมู่บ้านนี่หว่า แล้วไอ้ผีตัวอื่นที่อยู่นอกหมู่บ้านล่ะ มันจะหมดฤทธิ์ไปด้วยรึเปล่าวะ ยิ่งไอ้หัวระยำนั่นด้วย รพินทร์หวดกระเด็นไปไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันไม่ได้โดนเผาไปด้วยแน่ หวั่นใจพิกลแฮะ หวังว่าคืนนี้พ่อเจ้าประคุณคงไม่มามานอนเกลือกตาแยกเขี้ยวอยู่ข้างๆ หรอกนะ
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค
|
วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:46:12 น.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
