เช้าวันใหม่ที่แสนเร่งรีบ ออกจากบ้านพร้อมกับอาการสลึมสลือ
เป็นผลมาจากการนอนไม่เต็มอิ่มเมื่อคืนนี้
ที่ป้ายรถเมลล์ ก้าวขึ้นบนรถสายเดิม เพื่อไปในที่ๆ เดิม
เส้นทางที่ผ่านก็เป็นภาพเดิมที่เคยเห็นจนชินตา

อนุสาวรีย์ชัยฯ จุดหมายของใครหลายๆ คน
แหล่งรวมผู้คนมากหน้าหลายตา หลากอาชีพ

แต่ในมุมหนึ่งของที่นี่ คือที่รวมของความหวัง
และความปรารถนาลึกๆ ในใจ ของใครบางคน

บนสะพานลอย หญิงชราคนหนึ่ง กำลังทำสิ่งที่ใครๆ เรียกมันว่า 'อาชีพ'
ขันเก่าๆในมือของเธอ บ่งบอกถึงอะไรหลายๆ อย่างได้เป็นอย่างดี
ผู้คนมากมายเดินผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
หลายคนหยิบยื่นน้ำใจที่มีเพียงน้อยนิดในสังคมปัจจุบันให้กับเธอ
เศษเงินบาทแล้วบาทเล่าถูกหย่อนใส่ขันใบเก่าใบนั้น
แต่ใครจะรู้บ้างว่า
หลังดวงตาที่อ้างว้างคู่นั้นมีอะไรซ่อนอยู่
ด้วยวัยและสภาพร่างกายที่แก่ชรา
ทำไมเธอถึงต้องลำบากด้วย?
จะดีกว่านี้ไหม ถ้าเปลี่ยนจากสะพานลอยเป็นบ้านเล็กๆ สักหลัง
เปลี่ยนผู้คนที่เดินผ่านไปมาเป็นลูกหลานที่คอยดูแลเอาใจใส่
ใครกันหนอ..ที่ปล่อยให้แม่ของตัวเองต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้
เห็นทุกวันก็คิดทุกวัน
ว่าไม่มีทางที่จะทำให้แม่ตัวเองเป็นแบบนี้เด็ดขาด
...ไม่มีทาง...

แล้วคุณล่ะ? ดูแลแม่ของตัวเองดีแล้วหรือยัง
ข้าวของ เงินทองที่คุณมีให้ท่าน
ไม่ได้หมายความว่าจะนำความสุขมาให้ท่านได้เสมอ
ลองหันกลับไปมองแม่ของคุณอีกทีสิ อาจจะพบแววตาแปลกๆ
เหมือนแววตาของหญิงชราบนสะพานลอยที่ฉันเคยเห็นก็ได้..


ปล . เครดิต คุณ Neyriney

ปล2. วันนี่คุณบอกรักแม่แล้วหรือยัง ?????
_________________