ความหวาดกลัว..เข้ามาจับอยู่กลางหัวใจ
..ของพลทหารในสงครามโลกครั้งที่ 1..
เมื่อเขาได้เห็น "เพื่อนสนิท"..ล้มลงในสนามรบ
ขณะติดอยู่ในสนาม.. ที่มีแสงไฟจากปืน
..พุ่งข้ามศีรษะไปมา..อยู่ตลอดเวลา
พลทหาร..ขออนุญาตผู้กองของเขาออกไปที่.. "เขตปลอดเจ้าของ"
ซึ่งอยู่ตรงกลาง..ระหว่างสนาม เพื่อเอาศพของ "เพื่อนสนิท"กลับมา

"ได้" ..ผู้กองบอก "แต่ฉันไม่คิดว่า..จะคุ้มนะ...
เพื่อนของเธอ..คงจะตายไปแล้ว ..
และเธอ..ก็อาจจะเอาชีวิตไปทิ้งเสียก็ได้"

คำพูดของผู้กอง-ไม่สำคัญและพลทหาร..ก็ออกไป
เขาไปถึง..เพื่อน..ได้อย่างปาฏิหาริย์
แบกเพื่อนขึ้นบ่า.. แล้วนำกลับมาที่สนาม
เมื่อทั้งคู่กลิ้งลงมาที่ก้นหลุม

นายทหาร..สำรวจทหารที่บาดเจ็บ
แล้วหันไปมองเพื่อนเขา.. อย่างอ่อนโยน

"ฉันบอกเธอแล้วว่า..มันไม่คุ้ม" ผู้กองบอก
"เพื่อนเธอตายแล้ว..และเธอก็บาดเจ็บสาหัส"

"ถึงกระนั้น..มันก็คุ้มค่า..ครับท่าน" พลทหารตอบ
"เธอหมายความว่าอย่างไร.. 'คุ้มค่า?' " ผู้กองถามกลับ
"เพื่อนของเธอ..ตายแล้วนะ!"

"ใช่..ครับท่าน" ..พลทหารตอบ
"แต่มันก็คุ้มค่า เพราะว่าตอนที่ผมไปถึงเขายังไม่ตาย"
ผมดีใจ..ที่ได้ยินเขาบอกว่า... "

ฉันรู้ว่า..นายต้องมา.."