~*~ สายลมหนาว-ที่ไม่เหมือนเดิม ~*~

๐ ฤดูร้อนลมแล้งโลมแหล่งหล้า
ลอยล่องพัดลัดฝ่าจากฟ้าไหน
พาไอร้อนเร้ารุมราวสุมไฟ
แต่ร้อนในอกแล้งยากแจงจาร

๐ จะดับลงเยี่ยงไรนะใจเอ๋ย
ยิ่งล่วงเลยร้างรายิ่งพล่าผลาญ
ดุจจะเผาให้สิ้นสูญวิญญาณ
ทรมานทรมายิ่งกว่าตาย

๐ น้ำใจหนอหยาดหยดปรากฏอยู่
เพียงชั่วครู่ไม่นานก็พาลหาย
เช่นน้ำค้างพร่างพราวดุจดาวพราย
มาวอดวายจากถิ่นสิ้นฤดู

๐ อาลัยสายลมเหนือเคยเอื้อหนาว
เสียดายคราวเหมันต์ยามผันสู่
เสียดายหยาดน้ำค้างเคยพร่างพรู
ทำได้เพียงรับรู้และอยู่รอ

๐ แม้รู้ว่าเหมันต์เมื่อผันผ่าน
พร้อมบัวตองร่วงรานจากก้านช่อ
ลานป่าเคยระดะเหลืองลออ
เหลือแต่กอรั้งถิ่นสูญสิ้นงาม

๐ เถอะ! ผ่านร้อนผ่านฝนก็วนหนาว
แต่เรื่องราวเลยช่วงหากทวงถาม
ก็คงไม่หลงเหลือซึ่งเนื้อความ-
นัยนิยามก่อนนั้น..ย่อมผันแปร

วลีลักษณา