~*~ บานไม่รู้โรย ~*~

๐ เดือนครึ่งดวงลอยเลื่อนขึ้นเยือนฟ้า
เอื้อแสงนวลอาบหล้าอันพร่าหม่น
เงาตะคุ่มพุ่มไม้ยอดใบบน
สะบัดวนสั่นไหวอยู่ในคราว-

๐ ลมเหนือโชยโบยโบกโลมโลกแล้ว
ผ่อนสายแผ่วรวยรื่นในคืนหนาว
เถอะยามดึกหยาดน้ำจะฉ่ำพราว
เกาะพรรณราวแพเพชรเป็นเม็ดพราย

๐ รอแสงแรกแทรกลำในย่ำรุ่ง
จะทอรุ้งวาบวับก่อนลับหาย
ถูกแสงแดดแผดพลอดจนวอดวาย
มอบความงามสุดท้ายในสายนั้น

๐ สงสารช่อมาลีแต่นี้เฉา
ต้องลมเคล้าห้อมเห่อยู่เหหัน
ปลิดกลีบดอกร่อนคว้างแต่กลางวัน
โดยมิทันผลัดทิวาสู่ราตรี

๐ ก่อนผ่านคาบภาพงามของยามหนึ่ง
เก็บตราตรึงกลางทรวงทั้งปวงสี-
อีกกลิ่นหอมย้อมจินต์ด้วยยินดี
แม้พรุ่งนี้จะทรามไปตามกาล

๐ จะถนอมออมแอบไว้แนบจิต
โดยไม่คิดลบเลือนตามเดือนผ่าน
เป็นดอกไม้งามล้ำในตำนาน
ที่เบ่งบานคงอยู่ไม่รู้โรย

๐ อีกทั้งหยดน้ำค้างแห่งสางรุ่ง
หลังเปล่งรุ้งกลางแสงก็แห้งโหย
กระแสลมพรมโลกยังโบกโบย
แปรทิศโดยฤดูไม่อยู่รอ

๐ เสียดายหรือน้ำค้างที่ร้างหยาด
แลหมู่มวลบุปผชาติบำราศช่อ
เมื่อความจำล้ำลึกผนึกกอ
ย่อมเบ่งบานหยอกล้อพะนอทรวง

๐ จึงแม้ว่าวัยวันจะผันเปลี่ยน
เกินจะเวียนกาลเหลื่อมชนเชื่อมช่วง
ผ่านเรื่องราวรายทางอันว่างกลวง
มิอาจห่วงโหยหาคุณค่าใด

๐ เลือกเก็บเพียงดอกรักจำหลักจิต
ซึ่งงามพิศงามพร้อมพยอมไหน
ก็มิอาจควรคู่ครองอยู่ใน
ห้วงหทัยหนึ่งโดยไม่โรยรา

ปล. แต่งตั้งแต่ต้นหนาวเพิ่งมาจบเอาตอนหมดหนาวแล้ว

วลีลักษณา
๓๐ มกราคม ๒๕๖๕