~*~ สวัสดีความรัก ~*~

๐ เหมือนสายลมพรมผ่านสู่ม่านหมอก
เผยหมู่มวลไม้ดอกออกไสว
เพียงดอกรักหักรานทิ้งก้านใบ
ยิ่งลมไล้ยิ่งหล่นอย่างหม่นตรม

๐ แผกมาลย์พรรณอื่นอื่นดาษดื่นหล้า
ผลิกลีบบานยวนตาสง่าสม
ยิ่งดอกโศกยิ่งงามให้ตามชม
ยามดอกรักต้นล้มแทบจมดิน

๐ แรกก็น้อมย้อมยวนให้ชวนชื่น
มาลย์ใหนอื่นหมื่นแสนแม้นถวิล
ย่อมพ่ายแพ้ดอกรักจำหลักจินต์
แต่เพียงครู่ป่นสิ้นคาถิ่นทรวง

๐ บอกสายลมพรมพร่างเบาบางหน่อย
บอกดวงวันค่อยค่อยเลื่อนลอยสรวง
ช่วยชลอม่านหมอกพรางดอกดวง
ไม่อยากเห็นรักร่วงสักช่วงเลย

๐ คงคลุมเครือเช่นนั้นนะพรรณเจ้า
แม้เพียงเงาพรางส่วนอย่าด่วนเผย
งดงามอยู่อย่างเป็นเหมือนเช่นเคย
ขอแค่เชยชื่นพรรณกลางฝันเลือน

วลีลักษณา ลานมธุรส
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๗



~*~ น้ำค้าง ~*~

๐ อีกหนึ่งหยดน้ำค้างระหว่างเช้า
ต้องแสงแดดแผดเผาย่างเข้าสาย
สะท้อนแสงวาบวับแล้วลับวาย
สูญสลายสิ้นงามไปตามกาล

๐ หมดช่วงชีพรีบเลือนคล้ายเตือนว่า
อันคุณค่ามิคงในสงสาร
แปรเปลี่ยนทุกโมงยามไปตามวาร
มิอาจต้านต่อกรให้ย้อนคืน

๐ ได้แต่มองย้อนรอยที่พร้อยเกลื่อน
บ้างแปดเปื้อนด่างดำดูคล้ำขื่น
ผ่านเจ็บร้าวหนาวเหน็บต้องเก็บกลืน
ทนหยัดยืนข้ามผ่านกาลเวลา

๐ ทั้งร่องรอยงดงาม และทรามเสื่อม
ต่างร้อยเชื่อมช่วงชนม์ยามด้นฝ่า
นี่แหละคือชีวิตอนิจจา
ช่างแปรค่าผกผันตามวันวัย

๐ ดั่งเช่นหยาดน้ำค้างพรายพร่างนั้น
รุ่งอีกวันปรากฎเป็นหยดใหม่
วนเวียนการเกิดดับสลับไป
เหลืออะไรให้ครองเป็นของตน

วลีลักษณา ลานมธุรส