BlogGang.com : : sirivinit : แนะนำ เรื่องสั้นชั้นครู ...เจียวต้าย เรื่องบัวพ้นน้ำ

แนะนำ เรื่องสั้นชั้นครู ...เจียวต้าย เรื่องบัวพ้นน้ำ

เรื่องเล่าของคนวัยทอง

บัวพ้นน้ำ

"เพทาย"

บ่ายวันนั้น หลังจากที่ได้รอรถประจำทางอยู่เป็นเวลานาน จนเมื่อยบั้นเอวแล้ว ผมจึงตัดสินใจขึ้นนั่งรถเมล์เล็กที่จอดรอ ในถนนสิบสามห้างบางลำพู เพื่อจะกลับบ้าน ซึ่งอยู่ในซอยสวนอ้อยหลังสวนรื่นฤดี ถนนราชสีมา

ภายในรถ มีคนนั่งอยู่พอสมควรยังไม่เต็ม ผมได้ที่นั่งเดี่ยวชิดหน้าต่างด้านซ้ายตัวที่สอง ผมเลือกหยิบเศษสตางค์ค่ารถ มากำไว้ในมือเพื่อเตรียมจ่ายค่าโดยสาร แต่พนักงานเก็บค่าโดยสารหญิง ที่เรียกกันทั่วไปว่ากระปี๋ยังนั่งคุยกับคนขับอยู่ตรงม้ายาวด้านซ้ายของคนขับ อย่างสนุกสนาน

บรรดารถเมล์ประเภทนี้ คนขับรถกับกระเป๋าส่วนมาก มักจะมีความสัมพันธ์กันเป็นพิเศษ อาจเป็นญาติกัน หรือคนขับเป็นพ่อกระเป๋าเป็นลูก บางทีคนขับเป็นลูกจ้างกระเป๋าเป็นเจ้าของรถก็มี และหลายรายที่คนขับกับกระปี๋เป็นสามีภรรยากัน

ผมเคยเจอชนิดที่เอาลูกชายหรือลูกสาวตัวเล็กนิดเดียว ขึ้นมาเลี้ยงบนรถด้วย โดยให้นอนที่ม้ายาวข้างซ้ายติดหน้าต่าง ผู้โดยสารที่นั่งใกล้ก็เลยต้องช่วยดูเด็กไปโดยปริยาย เพราะเด็กน้อยอาจกลิ้งตกลงมาจากเบาะได้ ในเวลาที่รถเลี้ยวด้วยความเร็ว มารดาก็เพียงแต่ชำเลืองดูบ้าง ในเวลาที่เดินเก็บเงินจากผู้โดยสารเท่านั้น

สำหรับคันที่ผมกำลังจะโดยสารไปด้วยนี้ คงจะยังไม่ถึงขั้นนั้น เพราะดูท่วงทีการคุย เป็นไปอย่างชื่นมื่นยิ่งนัก มีการหัวร่อต่อกระซิกกันเป็นอันดี

จนกระทั่งเสียงแตรรถประเภทเดียวกัน ที่แล่นเข้ามาจอดจ่อหลัง เร่งระรัวขึ้น กระเป๋าสาวจึงลุกขึ้นจากที่นั่ง ก้าวข้ามกระโปรงเครื่องยนต์ ออกมาทำหน้าที่ของตน ผู้โดยสารที่นั่งอยู่บนม้ายาวนั้นก็ขยับเลื่อนตามกันเข้าไปแทนที่ เพื่อให้สองหนุ่มสาวที่ขึ้นมาใหม่ได้นั่งหนึ่งคน

ซึ่งฝ่ายชายได้หย่อนตัวลงนั่งอย่างหน้าตาเฉย ทั้ง ๆ ที่ฝ่ายหญิงถือถุงหูหิ้วติดมืออยู่สองสามถุง จนรถเริ่มเคลื่อนออกจากที่จอด ทำให้หญิงสาวต้องเกร็งข้อมือและแขน เพื่อต้านทานแรงฉุดของรถตรงหัวเลี้ยว ชายหนุ่มจึงขยับตัวจะลุกให้เธอนั่ง แต่เธอก็ปฏิเสธด้วยการสั่นศรีษะ เขาจึงรับเอาถุงในมือของเธอมาวางบนตักทำให้เห็นท่อนขาเพรียวงาม ภายในถุงน่องบางสีอ่อนเหมือนธรรมชาติ ที่เลยขอบกระโปรงสั้นค่อนข้างมาก อันเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เธอไม่ยอมนั่ง อย่างชัดเจน

รถคันนี้ไม่แน่นอย่างที่คิด พอมีที่ว่างให้กระเป๋าหญิงเดินเก็บค่าโดยสารได้ ไม่ต้องเบียดเสียดนัก เมื่อเสร็จแล้วเธอก็ลงนั่งแปะอยู่บนฝากระโปรง คุยกับคนขับต่อ

เมื่อถึงมหาวิทยาลัยที่เคยสอนวิชาแม่บ้านการเรือนมาก่อน รถก็ติดอยู่ห่างจากป้ายไม่มากนัก คนขับชี้ให้กระเป๋าสาวดูชายคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่บนพื้นทางเท้าข้างศาลาจอดรถประจำทางนั้น ผมก็เลยพลอยมองตามมือเขาไปด้วย

เขาเป็นชายร่างผอมชะลูด นั่งอยู่บนผ้าปูสีกระดำกระด่าง ชันขาข้างหนึ่งขึ้นจนหัวเข่าแทบจะจรดใบหู เขานุ่งกางเกงม่อฮ่อมสีดำ ไม่สวมเสื้อ มองเห็นรอยสักตามหน้าอกและแขนทั้งสองข้าง กับโคนขาที่แลบออกมาจากชายกางเกง ข้างตัวมีห่อผ้าเล็ก ๆ อยู่ห่อหนึ่ง กับขวดน้ำหวานที่ทำด้วยพลาสติกใสขนาดใหญ่ มีน้ำอยู่ครึ่งขวด และจานข้าวกับช้อนสังกะสีแห้งกรัง ซึ่งคงจะเป็นสมบัติทั้งหมดที่เขามี

ผมเห็นเขาครั้งแรกเมื่อผมเดินขึ้นสะพานลอยคนข้ามที่หน้าวชิรพยาบาล เขานอนห่มผ้าขาวม้าเก่า ๆ อยู่บนสะพาน ทั้ง ๆ ที่เป็นเวลาสายแดดแข็งแล้ว แต่บังเอิญเป็นเดือนมกราคมที่หนาวมากกว่าปีที่แล้ว ๆ มา เขาจึงนอนอยู่ได้อย่างสบาย

ตอนแรก ผมนึกว่าขอทาน เตรียมล้วงกระเป๋ากางเกงหาเศษเหรียญ แต่ก็ไม่มีกระป๋อง หรือขันหรือภาชนะอื่นใดที่จะคอยรับทาน ผมจึงเดินผ่านเลยไป

หลายวันต่อมาเวลาเกือบเที่ยง ผมเห็นเขาเคลื่อนย้ายไปนั่งอยู่ที่ร่มไม้ หน้าบ้านหลังหนึ่งในซอยหน้าวชิรพยาบาล พร้อมด้วยบริขารชุดเดิม สิ่งที่เพิ่มขึ้นคือจานกับช้อนสังกะสีแห้งกรัง คงจะมีใครบริจาคข้าวแกงมาให้ หรือเขาจะซื้อกินเองก็ไม่รู้ได้

ต่อมาอากาศหนาวเย็นมากขึ้น เขาก็ยังคงอยู่ที่เดิม ใต้ร่มไม้ไม่ใหญ่โตพอบังแดดในเวลากลางวันได้บ้าง แต่กลางคืนคงจะหนาวไม่น้อย เพราะเขามีเพียงผ้าขาวม้าผืนเดียวเท่านั้น เขายังนอนคลุมโปงตัวงอเป็นกุ้งอยู่ สงสัยว่าเขาคงจะไม่ได้อาบน้ำ เพราะหนาวและไม่มีที่ทาง แล้วถ้าเขาเกิดจะถ่ายทุกข์หนักขึ้นมา เขาจะทำยังไง

และคืนนั้นฝนก็ตกลงมา แม้จะไม่มากนัก แต่ก็ผิดฤดูกาลอย่างยิ่ง ทำให้หนาวมากขึ้นกว่าเดิม ปรากฏว่าเขาถอยไปตั้งหลักอยู่ใต้บันไดขึ้นสะพานลอยที่เดิม ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

และคราวนี้เอง จึงมีแผ่นกระดาษแข็งพิงไว้ที่ข้างกำแพง ติดกับที่ซึ่งเขาอาศัยนอนอยู่ มีลายมือไม่เรียบร้อยเขียนข้อความ พออ่านได้ว่าเป็นผู้ถูกไล่ที่จากการก่อสร้างทางด่วน โดยไม่ได้ค่าตอบแทนใด ๆ สรุปว่าจะให้ไปอยู่ที่ไหน

ข้อเท็จจริงที่แท้จริงจะเป็นอย่างไร คงไม่มีใครรู้ เพราะเขาเองก็นั่งนิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยพูดจาหรือเล่าอะไรให้ใครฟังเลย ใครให้อาหารก็กิน ไม่มีใครให้เขาก็นั่งเฉย ๆ

แล้ววันนี้เขากลับมานั่ง ที่ศาลาพักผู้โดยสารรถประจำทางแห่งนี้ ด้วยกิริยาอาการที่เหมือนเดิม

" แกจะมีข้าวกินหรือเปล่าก็ไม่รู้ "

คนขับรถเมล์เล็กคันที่ผมนั่งอยู่นั้น ปรารภกับกระเป๋าสาวของเขา สีหน้าของเขาครุ่นคิดอย่างจริงจัง ผู้อ่อนอาวุโสไม่ได้ตอบ คงมองนิ่งอยู่อย่างใช้ความคิดเหมือนกัน เพราะตลอดถนนสายนั้นไม่มีอาคารร้านค้าเลยแม้แต่ห้องเดียว เป็นกำแพงวังเก่าทั้งสองข้าง

รถค่อย ๆ เลื่อนใกล้ศาลานั้นเข้าไป ผู้คนที่ยืนรออยู่ก็เดินมาขึ้นรถจนแน่นขึ้น คนขับชะเง้อมองชายพเนจรนั้นอย่างใจจดใจจ่อ พอดีรถไม่ติดต้องเคลื่อนที่เลยผ่านศาลานั้นไป กระเป๋าหญิงลุกขึ้นจากกระโปรงเครื่องยนต์เพื่อทำหน้าที่ต่อ เขาจึงสั่ง

" น้อง...เอาตังค์ไปให้ตาคนนั้น....ซักยี่สิบบาท...เร็ว.."

เด็กสาวกระโดดลงจากรถอย่างว่องไว ควักกระเป๋าเสื้อหยิบธนบัตรใบละยี่สิบบาท ออกมา วิ่งย้อนกลับไปที่ศาลานั้น รถเมล์คันนี้ก็เคลื่อนที่ต่อไปอีกอย่างช้า ๆ จนเกือบถึงหัวเลี้ยว ก็ติดกึกทั้ง ๆ ที่ยังเป็นไฟเขียว

เพราะในถนนที่ขวางหน้าอยู่นั้นเต็มไปด้วยรถนา ๆ ชนิด ที่มุ่งจะไปข้ามสะพานกรุงธนด้วยกันทั้งนั้น

กระเป๋าสาววิ่งกลับมาเกาะบันไดหน้า เธอบอกแกมหอบนิด ๆ

" เรียบร้อยพี่ "

คนขับหนุ่มเข้าเกียร์พารถไหลไปตามช่องว่าง ทางซ้ายของถนนราชวิถี ผมมองเห็นใบหน้าของเขา จากกระจกมองหลังเหนือศรีษะ เป็นใบหน้าที่ยิ้มละมัย อิ่มเอิบไปด้วยความภูมิใจ อย่างบุคคลที่ได้กระทำความดีสำเร็จลงแล้ว แม้จะไม่มีใครสนใจเลยก็ตาม

เขาร้องตะโกนบอกเด็กสาวที่กำลังเดินเก็บค่าโดยสาร อย่างเบิกบานใจ

" เดี๋ยวขากลับรอบหลังผ่านบางลำพู อย่าลืมซื้อข้าวมันไก่มาฝากแกห่อนึงนะ น้อง "

ภาพของชายทั้งสอง ติดสมองผมกลับมาตลอดทางที่เดินเข้าบ้านในซอย

ชายคนผอมที่นั่งอยู่ริมถนนอย่างเดียวดาย โดยปราศจากคนเหลียวแล เขาไม่ได้ขออะไรใคร นอกจากความเป็นธรรม

กับชายหนุ่มคนขับรถเมล์เล็ก ที่มีความเมตตากรุณาต่อผู้ตกทุกข์ได้ยาก ทั้ง ๆ ที่เขาเองอยู่ในแวดวงของความเห็นแก่ตัว ความแล้งน้ำใจ ตั้งหน้าแก่งแย่งชิงดีกัน ในการทำมาหากิน จนไม่สนใจต่อกฎเกณฑ์ใด ๆ ทั้งสิ้น เป็นภาพที่ประทับใจจริง ๆ

ชายคนแรกอาจจะได้ไปถึง ทำเนียบรัฐบาล หรือสถานีตำรวจ หรือสถานสงเคราะห์แห่งใดแห่งหนึ่ง ที่เขาสามารถจะอยู่ได้อย่างสบาย

แต่ชายคนหลังนั้น แม้จะยังวนเวียนอยู่ในวัฏจักรของความวุ่นวาย เพื่อการดำรงชีวิต อย่างเอารัดเอาเปรียบกันต่อไป

แต่จิตใจของเขานั้นได้พ้นแล้ว จากความยุ่งเหยิงทั้งปวง

ประดุจดอกบัวที่โผล่พ้นจากความสกปรกโสโครกของเปือกตมในน้ำเน่า

ชูดอกคลี่บานรับแสงแห่งธรรมะอันสดใส……….ฉั นนั้น..

#########

นิตยสารโล่เงิน
พฤศจิกายน ๒๕๔๑

โดย: เจียวต้าย วันที่: 23 สิงหาคม 2554 เวลา:5:42:10

Create Date : 25 สิงหาคม 2554

Last Update : 25 สิงหาคม 2554 14:34:04 น.

7 comments

Counter : 390 Pageviews.

จากเรื่องในบล็อก
สิบกว่าปีก่อน ในซอยตรงข้ามสวนดุสิต
ของทานมีมากมาย หมูสะเต๊ะอร่อย ส้มตำ พวกยำรสแซ่บ
เขาขายอยู่ในบ้านค่ะ เคยตามเพื่อนไปตัดเสื้อ
ตัดประณีตราคาไม่แพง ครึ่งหนึ่งของราคาที่เคยตัด

คนขับรถรถเมล์เล็ก ดีๆ อย่างนี้ก็มีหนอ ราวกับเรื่องมหัศจรรย์
แต่น้ำใจของเขาประเสริฐนัก "คนจนเห็นใจคนจน" ด้วยกันค่ะ
เงินยี่สิบบาท สามสิบกว่าปีก่อน ก็น่าจะอิ่มทั้งวัน
เขาคงไม่กล้าเข้าไปในสวนดุสิต และยามคงไม่ให้เข้า
ที่โรงอาหาร มีอาหารอร่อยมาก ราคาถูก เพราะขายให้ นศ.และอาจารย์

มนุษย์สัก...ความแกร่ง แพ้ความท้อใจเสียแล้ว
ความแกร่ง คือ อดทนในการสักได้
ลองสักแทบทั้งตัวดำมะเมื่อมขนาดนั้นได้ละก็
อย่างน้อยก็ทนเจ็บได้เก่งมาก
ไม่เหมือน อาตี๋สักมังกรของเพลิน พรมแดน
จากมังกรพี่มังกือ เหลือแค่หลานงูดิน
ท้อใจ ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม หมดใจเลยนะคะนั้นน่ะ
ความหมดหวัง สิ้นหวังนี้ เป็นโรคร้ายแรงมากชนิดหนึ่ง

หลายสิบปีก่อน สมาคมนักเขียนเขาอยู่กับสมาคมนักหนังสือพิมพ์
หน้าวชิรพยาบาล นาถไปซื้อหนังสือถูกแถวนั้น ในวันนักเขียน
และเห็นนักเขียนที่ชื่นชอบ มีไปออกงานไม่กี่ร้าน แต่ก็ได้หนังสือคุ้มกับที่ไปค่ะ

หน้าวชิรพยาบาล ที่เดินไปทางวังศุโขทัย จะมีร้านขายผลไม้
ที่มีทุเรียนขายตลอดทุกฤดูกาล รวมถึงมะม่วงอร่อยด้วยค่ะ
ปี ๑๔ เคยซื้อทุเรียนผลละ ๘๐๐ บาททานมาแล้ว ทั้งร้านมีสองผล
เมื่อมาฉีกรับประทานนั้น ราวกับ "กระยาทิพย์"
มันช่างอร่อยอิ่มเอมโอษฐ์ กำซาบปากลิ้นฟันยิ่งนัก

เลยไปศรีย่าน ก็มีลูกชิ้นศรีย่านที่ทานกันมาหลายสิบปี
แล้วต่อมาวันหนึ่งก็เหม็นคาวเนื้อขึ้นมาเอง
นาถไม่ทานเนื้อเป็นชิ้น แต่ทานลูกชิ้นศรีย่านได้
เป็นคนชอบทานก๋วยเตี๋ยว ที่ทั้งเดือน ๙๐ มื้อ ทานแต่ก๋วยเตี๋ยวได้

แรกๆ ที่มีแต่ลูกชิ้น ก็ทานได้ ต่อมามีเนื้อสด เนื้อเปื่อย มาลวก
แล้วน้ำก๋วยเตี๋ยวเหม็นคาวมากค่ะ เลยเลิกทานเนื้อไปโดยปริยาย
เดินผ่านร้านเด็ด ร้านเด็ดดวง ที่ขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อนี่ คลื่นไส้ประมาณนั้นค่ะ

ข้อคิดวันนี้ การบริจาคทาน นำมาซึ่งความอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ใจ
ละความตระหนี่ถี่เหนียวได้มากนัก นาถยังให้ขอทานบาทเดียว
เพราะเคยเห็นที่ตอนเย็น ขอทานนำเงินเศษๆ สองพันกว่าบาทเข้าฝากออมสินมาแล้วค่ะ

ไปกดพิมพ์มาเรื่องเดียว ดูหมอ ที่กรุ๊พบล็อก ๙๕.พิภพจบมณฑลยลรัศมีรุจีรัตน์
มีแฟนคอยอ่านค่ะ เขาจะทราบว่านาถตื่นกี่โมง จากเรื่องนี้ เพราะทำ save as draft ไว้ตอนหลังเที่ยงคืน
ตอนเช้าก็กดแค่ submit ก็เรียบร้อยค่ะ

ขอบพระคุณ กับตัวอย่างสยามอารยะค่ะ

ครึ่งวันแล้ว ลาละค่ะ สวัสดีค่ะ

โดย: nart (sirivinit

) วันที่: 25 สิงหาคม 2554 เวลา:14:36:24 น.

ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นน้ำใส กับก๋วยเตี๋ยวเนื้อสดเปื่อยเครื่องในนั้น กลิ่นต่างกันแน่ ๆ ครับ
ผมชอบทั้งสองอย่างแต่เดี๋ยวนี้หมดสิทธิ์เสียแล้ว เพราะฟันชำรุดทั้งปาก

เดินผ่านร้าน ดีเด็ด รสเด็ด แล้วกิเลสเกิดครับ.

โดย: เจียวต้าย

วันที่: 25 สิงหาคม 2554 เวลา:21:44:01 น.

ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นนำใส
แต่เขามามีเนื้อสดเพิ่มทีหลังค่ะ

เวลาลวกในนั้นจึงเหม็นคาว
จะว่าน้ำไม่เดือด ก็ไม่น่าจะใช่ค่ะ

ดีที่เหม็นคาว
เลยเลิกทานไปโดยอัตโนมัติค่ะ
ก่อนนั้นไม่กล้าสบตากับรูปเจ้าแม่กวนอิมเลยค่ะ

โดย: nart (sirivinit

) วันที่: 25 สิงหาคม 2554 เวลา:22:35:08 น.

เรื่องกลิ่นนี่ก็แปลกนะครับ ใครชอบอะไรก็ว่าหอม
ใครไม่ชอบก็ว่าเหม็น

ดูอย่างทุเรียนซีครับ คนไม่กินร้องว่าเหม็นจะตายครับ.

โดย: เจียวต้าย

วันที่: 30 สิงหาคม 2554 เวลา:6:53:52 น.

ทุเรียนหรือ...
ชอบมากๆ ชอบจริงๆ ทานทั้งวัน
โดยไม่ต้องทานข้าวก็ได้ค่ะ

ชอบทุเรียนหมอนทอง
เนื้อราวกับเพชรยัดในหมอนทอง อร่อยมาก
นาถชอบมากกว่า ก้านยาวอีกค่ะ

มีไอศครีมทุเรียนทานทุกวัน เขาขายอยู่ไม่ไกลบ้าน
กิโลละ ๑๔๐ บาท อร่อยค่ะ

โดย: nart (sirivinit

) วันที่: 3 กันยายน 2554 เวลา:15:10:44 น.

ผมเคยชอบทุเรียนห่าม ๆ หั่นเป็นชิ้นเล็กแช่ตู้เย็น กินกรอบ ๆ มัน ๆ
แต่เดี๋ยวนี้ไม่กล้ากินครับ เพราะอายุมากแล้ว กลัวแสลงลมครับ.

โดย: เจียวต้าย

วันที่: 6 กันยายน 2554 เวลา:6:31:55 น.

นาถก็ชอบหมอนทองห่ามค่ะ
มือนึงหยิบทาน
มือนึงจิ้มคอม. อาการหนัก...

โดย: nart (sirivinit

) วันที่: 6 กันยายน 2554 เวลา:8:31:43 น.