สวัสดีค่ะ


ไม่ทราบข้อความใด "ต้องห้าม"
นาถไปกู้เอนทรี่นี้มาจากที่ถูกแบนค่ะพี่ห่อ...ฮ่าๆๆๆ

" ออบไอโอ๊ย ไอไอ้อ๊น อ่าอาอืนอ๋างอาง อ๊ดอิดอายอ่า "


ไอไอ้อ๊น ...? ไปให้พ้น ?

อ่าอาอืน...? อย่ามายืน

อ๋างอาง...?


โอยไอ้เอ้าไอ...ฮ่าๆๆๆ

แถวบ้านแต่ก่อนมีคนหนึ่ง เดินไปเดินมา พอคนมอง ก็สรรเสริญพระเยซูคริสต์เจ้า
พอจบแล้วก็เดินไป คงไปสำแดงต่อที่อื่น นานๆ ก็จะเห็นทีค่ะ

คนน่าสงสารพวกนี้ เวทนานะคะ เราก็ต้องมีมุทิตาจิตต่อเขา

นาถชอบน้ำดำ รวมทั้งโอเลี้ยงด้วย มีเจ้าหนึ่ง ชงได้เข้มข้น แก่ หวานกำลังดี ขวดลิตรครึ่ง ๔๕ บาท แต่ก่อน ๓๐ บาท ขึ้นราคาตามน้ำตาลขึ้นค่ะ

วันนี้มีเราคุยกันสองคนค่ะพี่ห่อ
มาดามอากิโกะ เข้ากรุง ไปดูงานเทศกาล สองสามวัน

น้องหนู อาจจะไปเที่ยวกับครอบครัว
แล้วถ่ายภาพงามๆ มาฝากเพื่อนบล็อกค่ะ

เมื่อคืนนาถนอนดึกมาก ดูเอเอฟแปด ตอนจบเวลาการอยู่ในบ้าน น้ำตาท่วมจอ พลอยตื่นตันไปกับเขาด้วยค่ะ

ตาแข็ง อ่านหนังสือต่อ ตีห้านี่รู้สึกว่ายังไม่หลับเลยค่ะ อั๊พบล็อกสักหน่อย หากง่วงอีก ก็จะไปนอนต่อค่ะ

วันนี้นาถอยู่อันดับ ๑ ค่ะ

ไปให้พ้น อย่ามายืนขวางทาง รถติดครับผม...ฮ่าๆๆๆ มาเดาออกตอนหลังนี่เองค่ะ

เข้าใจคำสุดท้ายค่ะ กลัวโดนแบน
"ตายห่าน"

ขอลาไปอั๊พบล็อกค่ะ

บล็อกเมื่อวาน
นาถเดาเก่งค่ะ

คุณนาถเดาเก่งอยู่แล้วนี่ครับ ยังไม่ทันตอบก็คิดออกเอง

ก็คำนั้นเขียนอย่างคนพูดไม่ชัดแล้วยังตามมาเซ็นเซ่อร์อีกหรือครับ

ความจริงเรื่องในบล็อกเขาไม่ยุ่งไม่ใช่หรือครับ ผมเคยอ่านมีคำหยาบมากมายเขาก็อยู่ได้ครับ

อย่างในบล็อกของผม เขียนคำที่เอาออกไปวางในกระทู้แล้วต้องตั้งสามสิบแห่งยังมีเลยครับ แต่อยู่ในบล็อกได้สบายครับ.

ผมเข้ามาอ่านเรื่องในบล็อกของคุณนาถ ตามที่เขาในนำในกระทู้อยู่เสมอนะครับ แต่ส่วนมากไม่เปิดโอกาสให้ออกความเห็นครับ.

เพราะนาถมีเวลาน้อยน่ะซีคะ
บางคอมเมนท์ บอกว่า สวยดี
เราก็ต้องไปตอบขอบคุณโดยมารยาท
ทีนี้บางบล็อก เจ้าประคุณเอ๋ย กว่าจะเปิดได้
มันเปลืองเวลามากเลยค่ะ

ที่เปิดบล็อกนี้ เพราะโดนว่าที่หลังไมค์ค่ะ
เอ้า เปิดก็เปิด...ถึงไม่ได้ไปเยี่ยมบล็อกไหนเลยค่ะ
ได้แต่ตอบ .. แต่ตอบด้วยความยินดีนะคะ

วันหนึ่งมี ๒๕ ชม.สำหรับนาถ
อยากเล่นบล็อก อยากอ่านหนังสือ อยากถักโครเชท์
สามสิ่งนี้ เปลืองเวลามากค่ะ

พี่ห่อรักษาสุขภาพนะคะ
อากาศร้อน ไม่จำเป็นอย่าไปตากแดดเลยค่ะ
วัยปลายอย่างเรา ต้องถนอมตัวหน่อย


ที่พี่ห่อไปวางให้ใหม่ กับที่นาถอั๊พบล็อก
ดูเวลาซีคะ ห่างกันชั่วเสี้ยววินาที
นาถมัวยกข้อความที่ตกบรรทัดให้ต่อเนื่องอยู่ค่ะ

อยากแก้คำผิด เช่น ศีรษะ แต่ก็ปล่อย
พี่ห่อมีผิดคำนี้อยู่คำเดียวค่ะ

ผมว่าผมชี้แจงแล้ว ว่ามันเคยมือแล้วเวลาตรวจทานตอนที่เอามาวางใหม่ ก็ไม่ละเอียดพอครับ

แต่มาเปิดดูแล้วก็ไม่พบ หรือจำผิดก็ไม่ทราบครับ

และขอเรียนว่า ต่อไปอาจจะหายไปบ้าง เพราะเครื่องมีเหตุขลุกขลักบ่อย เช่นเมื่อเช้าก็เข้าอินเตอร์เนต ผ่านทรูไม่ได้กว่าจะหาสาเหตุ ก็หลายชั่วโมง แต่ก็คงไม่เกินวันเว้นวันเพราะถ้ามาก็เป็นเวลาเดิมครับ.

คราวหน้าเรื่อง เรื่องของสุขา ครับ.

เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา

เรื่องของสุขา

“ เพทาย “


วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ถนนสีลมปิดห้ามรถแล่นปล่อยให้ถนนว่าง เพื่อใช้เป็นที่จัดงานแสดงศิลปวัฒนธรรม เป็นประจำทุกสัปดาห์ ผมลงจากรถโดยสารที่ใกล้กับพระราชานุสาวรีย์ สมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว พระมหาธีรราชเจ้า หน้าสวนลุมพินี ซึ่งเป็นวันก่อนที่จะมีพิธีวางพวงมาลาประจำปี เจ้าหน้าที่กำลังกางเต๊นท์ จัดเก้าอี้ และเดินสายไฟฟ้า กันทั่วไป

ผมเดินผ่านเข้าประตูมุ่งหน้าไปยัง ห้องสมุดประชาชน ของกรุงเทพมหานคร เมื่อผ่านสุขาสาธารณะก็แวะเข้าไปทำธุระ เป็นการไม่ประมาทต่ออนาคต ปรากฎว่ามีป้ายชี้แจงไว้ว่า ฟรีชั่วคราวจนกว่าจะเปิดประมูลใหม่ แต่บนโต๊ะเตี้ย ๆ ข้างหน้า มีผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ปูอยู่และมีเหรียญบาท วางอยู่หลายเหรียญ จึงถามหญิงสาวมากที่นั่งกำกับอยู่ ได้ความว่าต้องบริจาคสองบาท ผมก็ไม่ได้โต้แย้ง ว่ามันขัดกับข้อความบนป้าย ยอมควักให้แต่โดยดี

แต่ขณะที่ทำธุระอยู่ก็อดที่จะคิดถึงเรื่องพรรค์นี้ไม่ได้ เพราะเมื่อผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครคนปัจจุบัน สมัยที่ยังเป็น ส.ส.กรุงเทพมหานคร ท่านได้ใช้งบประมาณสร้างส้วมสาธารณะหลายแห่ง และใช้อ้างในการหาเสียงด้วย ว่าจะต้องสร้างส้วมสาธารณะ ในที่ซึ่งมีคนสัญจรไปมามาก เช่นตามป้ายรถเมล์ แล้วจัดให้มีคนเฝ้า โดยให้เก็บเงินค่าบริการตามสมควร และอนุญาตให้ขายของเบ็ดเตล็ด เพื่อเป็นรายได้เสริมอีกด้วย เขาจะได้รับผิดชอบในความสะอาด โดย กทม.ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย

แต่ผู้ว่าราชการคนก่อนนี้ ไม่เห็นด้วย สั่งให้เลิกเก็บเงินแม้จะมีคนเฝ้าเหมือนเดิม ซึ่งคงจะได้ค่าจ้างจาก กทม. แต่ขายของเบ็ดเตล็ดก็ไม่ได้ จึงอาจจะไม่เพียงพอกับค่าครองชีพ ต้องแอบต้องซ่อนขาย กระดาษชำระบ้าง ลูกอมยาดมยาหม่องบ้าง และรอรับบริจาคค่าใช้บริการจาก ผู้ที่เข้ามาปลดทุกข์ ซึ่งก็ไม่มีผู้ใดปฏิเสธ เพราะทุกข์นี้เป็นเรื่องหนักหนาสาหัส ยิ่งกว่าราคาหุ้นตกมากนัก

เพื่อสนองนโยบายใช้ สุขาสาธารณะฟรี ทาง กทม.ยุคนั้นจึงสร้างสุขาเพิ่มขึ้นอีกหลายแห่งทั่วกรุงเทพ แต่ไม่ต้องการให้ประเจิดประเจ้อ จึงเลือกที่ซึ่งไม่ค่อยเปิดเผยนัก และสร้างแบบไฮเทค ใช้ได้ทั้งคนดีและคนพิการ เป็นห้องที่ทำด้วยแสตนด์เลสทั้งหลังแต่มีขนาดเล็ก ห้องของชายหญิงก็อยู่ติดกันแค่มือเอื้อม และไม่มีเจ้าหน้าที่เฝ้าดูแล จึงไม่ค่อยมีผู้คนเข้าไปใช้บริการเท่าใดนัก เพราะใช้ไม่ค่อยเป็น และอยู่ในที่ค่อนข้างเปลี่ยว โดยเฉพาะผู้หญิง คงกลัวว่าเข้าไปแล้วจะเปิดออกมาไม่ได้ หรือมีคนมาคอยดักจี้ชิงทรัพย์อยู่หน้าประตูก็ได้ ทั้ง ๆ ที่มีไฟแดงติดอยู่บนหลังคาทุกแห่ง ก็ตาม มาถึงสมัยนี้จึงมีตัวหนังสือสีแดงบอกว่า ค่าบริการสองบาท แต่ผมเคยลองเปิดดู ก็เปิดไม่ออก คงจะเก็บเงินและเปิดใช้ได้ เมื่อมีคนมาเฝ้ากระมัง

พอผู้ว่าราชการ กทม.ท่านนี้ได้เข้ามาดำรงตำแหน่ง ด้วยคะแนนท่วมท้น จากข้อความบนแผ่นป้ายหาเสียงที่ว่า ถ้าจะใช้ผม โปรดเลือกผม ท่านก็ยกเลิกการใช้สุขาฟรีแต่ไม่ฟรีจริง หมดทุกแห่ง แล้วติดป้ายที่ว่านั้น ดูเหมือนจะหลายเดือนมาแล้ว ยังไม่ได้ผู้ประมูลใหม่สักที จึงต้องเสียบ้างไม่เสียบ้าง ตามแต่ความสมัครใจของผู้ใช้บริการต่อไป

เมื่อผมมอบหนังสือสี่เล่ม ที่นำมาบริจาคให้ห้องสมุด และหยิบหนังสือบนชั้นมาพลิกดูเล่นสองสามเล่มแล้ว ก็คิดจะกลับเพราะมีผู้ใช้บริการค่อนข้างแน่น ถ้าลุกจากเก้าอี้แล้ว ก็ไม่มีทางได้กลับมานั่ง เพราะมีผู้รอให้ว่างอยู่แล้ว ส่วนอีกจำนวนหนึ่งนั้น ไม่แยแสว่าจะมีเก้าอี้ว่างหรือไม่ คงปักหลักนั่งกับพื้น หรือยืนอ่านกัน ตรงชั้นที่หยิบหนังสือออกมานั้นเอง และทุกคนสนใจกับหนังสือในมือของตนอย่างใจจดใจจ่อ ไม่มีใครมานั่งฟุบหลับให้เปลืองที่ เหมือนที่หอสมุดแห่งชาติ อันกว้างขวาง และเย็นฉ่ำเลย

เมื่อออกมาจากสวนลุมพินีแล้ว ผมก็เดินทอดน่องเข้าไปในถนนสีลม เพื่อดูว่าเขามีอะไรกันบ้าง ขณะนั้นเพิ่งจะบ่ายสามโมง จึงยังไม่ค่อยมีผู้คนมาเดินมากมายนัก ร้านค้าแบบแผงลอย วางทั้งสองฝั่งของเกาะกลาง ซึ่งเป็นแนวเสาที่วางรางรถไฟฟ้ามหานคร ของบริษัท BTS มีสินค้ามากมายหลายประเภท ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผลิตภัณฑ์ของตำบลต่าง ๆ ที่มาจากหลายจังหวัดในทุกภาค

แต่ที่ผมสนใจก็คือการระบายสีบนแผ่นผ้าขนาดเล็ก ที่ใช้เป็นผ้าโพกผมหรือผ้าเช็ดหน้าบาง ๆ โดยเขียนแบบให้เด็กเล็กๆ เป็นผู้ระบาย และผู้ปกครองหลายคนก็นั่งช่วยลุ้น ลูกหลานของตนด้วย บางร้านก็เป็นการให้เด็กระบายสีตัวตุ๊กตาที่ทำด้วยปูนปลาสเตอร์สีขาว และอีกบางร้านก็เลื่อยไม้เป็นชิ้นเล็ก ๆ ให้เด็กเอากาวติดต่อเป็นบ้านเรือน หรือรูปต่าง ๆ ตามใจชอบ

ผมเดินไปเรื่อย ๆ จนทะลุออกไปทางถนนอะไรก็ไม่ทราบ เพราะไม่เคยมาทางย่านนี้เลย และขึ้นไปบนสถานีช่องนนทรี เพื่อโดยสารรถไฟฟ้ากลับอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ โดยลงต่ออีกสายหนึ่งซึ่งมาจากซอยอ่อนนุช ที่สถานีสยาม ตลอดเส้นทางใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบห้านาที การเดินทางด้วยรถไฟฟ้านี้นับว่าคุ้มค่า เพราะราคาไม่แพงจนเกินไป และไม่ต้องติดการจราจรบนถนน หรือไฟแดงตามสี่แยก ให้หงุดหงิด ทั้งบรรยากาศบนรถก็ค่อนข้างเงียบ และเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ เทียบกับรถโดยสารปรับอากาศ หรือรถแท็กซี่แล้วดูจะดีกว่า เสียแต่มีเส้นทางจำกัด ไปไม่ได้ไกล

เห็นผู้ว่า กทม. คนปัจจุบันบอกว่าจะต่อออกไปถึงบางแค หรือไกลกว่านั้น แต่ถ้าสายเหนือต่อจากสวนจตุจักรไปถึงรังสิตก็ยิ่งดี ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้ เพราะจะไปแย่งเส้นทางของโทลเวย์เขา

แต่ที่แย่ที่สุดก็คือสถานีรถไฟฟ้าทุกแห่ง ไม่มีห้องสุขา เขาใจว่าไม่ใช่บริษัทไม่เห็นความจำเป็น แต่คงจะเป็นเพราะไม่อยากหมดเปลืองค่าใช้จ่าย ในการสร้าง การรักษาความสะอาด และการรักษาความปลอดภัย กระมัง

จากชานชลาสถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ซึ่งมีผู้โดยสารลงกันมากมาย ผมเดินตามกลุ่มคนลงบันไดมาร่วมสี่สิบขั้น และเดินต่อไปบนสะพานลอย ซึ่งทอดยาวออกมาทางด้านโรงพยาบาลราชวิถี แล้วจึงลงบันไดอีกกว่าสี่สิบขั้น กว่าจะถึงทางเท้าข้างถนน ผมเดินลงมาจนเกือบถึงขั้นสุดท้าย ก็เห็นสิ่งที่น่าสนใจอยู่ตรงเชิงบันได

นั่นคือสถานสุขาของกรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสินทร์ และนั่นก็คือสวรรค์บนดินของผมดีดีนี่เอง ผมจะได้ปลดทุกข์อันหนักหน่วงที่อั้นมา ตั้งแต่สถานีช่องนนทรีออกเสียที....สาธุ.

############

เรื่องของวันอาทิตย์
นิตยสารโล่เงิน
มิถุนายน ๒๕๔๗

จริงๆ ถ้าเห็นคนคล้ายๆ ตาก๋อย ไม่ค่อยน่ากลัวนะคะ แต่ถ้าอย่างนายด้อง มีกลัวๆ นิดหน่อยค่ะ คงเพราะหน้าตาท่าทางมังคะ