สวัสดีค่ะ


ออกจะเป็นนักเขียนใหญ่
ในบรรณพิภพขององคาพยพส่วนทหาร

ที่พี่ห่อเลยเล่าให้ฟังที่บล็อกว่า
มีเรื่องเขียน ๙๐๐ กว่าชิ้น ก็ว่ามากแล้ว
มาเจอบล็อกนี้จึงทึ่งมาก ที่มีมากกว่า
ก็มันต่างกัน อันนี้ มันลอกเขามาทั้งน้าน ฮ่าๆๆๆ

ฟ้าหม่น ของ ศม.สระบุรี ที่บ้านก็มีค่ะ
ตั้งแต่สมัย พล.ต.แวว เถกิงพล เป็น ผบ.ศูนย์
จนถึงสมัย พล.ต.เปรม ติณสูลานนท์ เป็น ผบ.ศม.
ตอนนั้น พ.อ.เลื่อน โกเศยะโยธิน เป็น บก.
ยุทธโกษ มีสามสี่เล่ม เพื่อนๆ นายทหารส่งมาให้
วารสารกองทัพเรือ ชื่อกระดูกงู เสนาสาร พอมีค่ะ

พี่ห่อนี่เก่งแล้วไม่ขี้คุยเล้ย..มีดีต้องโชว์
แบบม็อตโต้ทหารม้าซีคะ "อาแปะเจียวต้าย" ฮ่าๆๆๆ
ก็ใช้นามปากกา "เจียวต้าย" มันจีนชัดๆ เลยนึกว่ามาจากสกุล ห่อ
ที่ไหนได้ ออกเป็นผู้ดีมีสกุล มีราชทินนามของคุณพ่อ
อิอิอิ นาถก็มีของคุณตาทวดค่ะ

ตอนนาถเป็นเด็กน้อยตัวกระจ้อยร่อยกระจิ๊ดริด
ก็เขียนเรื่องลงชัยพฤกษ์ ได้ครั้งละ ๕๐ บาท
เขียนไปคุย ไปถามปัญหา กับ อาจารย์เปลื้องบ่อยๆ

เขียนไปลงสตรีสาร เป็นกลอน บท สองบท ก็ได้ ๕๐ บาท
สมัยนั้นคนเก่ง คือญาดา ที่เดี๋ยวนี้เป็น ดร.ญาดา ลูกสะใภ้ สงี่ อารัมภา
เรื่องสั้นๆ ได้ ๑๒๐ บาท แล้วก็เขียนไปลง ไอ เอส ซอง ฮิต ของเล็ก วงศ์สว่าง
เขียนลง รายเอก คือมีฉบับเดียว ของรายการวิทยุ สันธนา ธรรมรักษา
มี "พลาย ภูวดล" หรือ ประภัสสร เสวิกุล คนเก่งวันนี้ เขียนด้วย

ในสกุลไทย ในขวัญเรือน ในแพรว เฉพาะแพรว ได้รางวัล
เป็นผลิตภัณฑ์ ของ เรน ฟลาวเวอร์ มีตุ๊กตาสารพัดสัตว์เต็มตู้โชว์
แต่เสียดาย ที่สิ่งดีๆ เหล่านี้ มันไม่รอดปากปลวก
เพราะที่บ้าน มีหนังสือมากเกินไป ดูแลไม่ดีค่ะ
ใช้หลายนามปากกา วนๆ เวียนๆ อยู่แถวๆ นี้แหละค่ะ

ตอนเป็นนักเรียน เป็น จนท.ห้องสมุด และเรียนเสนอ อาจารย์ซื้อหนังสือ

สมัยก่อน บอกรับหนังสือ ให้ รร.ชนบท ที่ห่างไกล
เมื่อได้ไปแวะเยี่ยมเพราะเป็นทางผ่านเวลาเที่ยว ก็นำหนังสือไปให้อีก
ไม่เห็นหนังสือที่เคยส่งให้ ถามอาจารย์ใหญ่ก็ไม่รู้เรื่อง ครูบรรณารักษ์ก็อึกๆ อักๆ
เลยเลิกส่งให้ แต่จะมีหนังสือดีๆ ที่เด็กควรอ่านในรถ
ผ่านไปพบ รร.โกโรโกโส ก็ยกไปให้ และไม่เคยคิดไปเยี่ยมซ้ำ
ไม่อยากคาดหวังอะไร ที่เล่านี้ เป็นสมัยกระฉับกระเฉงกระชุ่มกระชวยนะคะ

บล็อก ๒๙ จะตั้งหน้าให้พี่ห่อใหม่ จะได้ไม่ต้องเปิดหลายหนค่ะ
เรื่อง ชื่อ สกุล ทายเล่นๆ ไม่ต้องเครียดนะคะ
ไม่ไปรบกวน "น้าขา ขอสามหมื่น" เด็ดขวด เด็ดขวดจริงๆ ค่ะ

สถิติวันนี้ ยังอยู่ที่ ๑ เจ้าของเดิมยังแย่งคืนมิได้ อิ่มอกอิ่มใจ .. ชดโช้
ขอลาไปทำหน้าที่ บก.ข่าว กรองข่าวให้ญาติสนิทมิตรสหายอ่านก่อนค่ะ
วันนี้กินเมืองได้สี่เมืองค่ะ...

เขียนไปลงสตรีสาร เป็นกลอน บท สองบท ได้ 60 บาทค่ะ จำผิด

เรื่องสั้น ส่วนมากได้ ๒๐๐ บาทค่ะ

วันนี้คุณลุงแอบเศร้าหน่อยๆ นะคะ กลับไปอ่านคอมเมนท์ของเมื่อวาน ต้องบอกว่า ทั้งนามปากกา ทั้งคนทาย...เปี่่ยมด้วยความรู้ และวรยุทธจริงๆ ค่ะ หนูอ่านแล้วก็คิด คิดแล้วก็ หืมมม.. ยากนะ

อ่านไปอ่านมาสรุปได้ความว่า หนูหลงมาอยู่ท่ามกลางนักเขียนเก่งๆ ก็ใช้ภาษาไทยได้สวยงาม (เหมือนที่อยากอ่านค่ะ)

หนังสือที่คุณลุงว่ามา หนูคุ้นต่วยตูน ฉบับเดียวค่ะ

ส่วนที่พี่นาถเขียนลง...คุ้นหมดทุกเล่มเลยค่ะ

ผมนึกแล้วว่าผู้ที่อ่านหนังสือขนาดนี้ ที่จะไม่เคยเขียนเลย คงเป็นไปไม่ได้
แต่ท่านไม่คิดจะเอาดีทางนี้ จึงได้เลิกราไป

อย่างผมถึงจะไปทำงานการอะไร ก็ไม่เคยทิ้งการเขียนหนังสือเลยครับ

เอามาเล่าไว้เมื่อครบ ๖๐ ปี ของการเขียนหนังสือ ก็กลัวจะมีผู้คิดว่าเป็นการคุยโม้
ตนเองอ่านแล้วยังภูมิใจว่าเราเขียนแล้วก็ไม่เสียเปล่า
มี บก.ที่สนับสนุนมากมายหลายสิบราย จึงยืนหยัดอยู่ได้ถึงป่านฉะนี้ครับ

ที่ว่าในบล็อกมีเรื่องประมาณ ๙๐๐ ชิ้นนั้น เดี๋ยวนี้เป็นพันกว่าแล้วครับ

คราวหน้าจะเป็นชุด เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา
เรื่องแรก ครับ.

ไม่ทันเห็นชื่อคุณสายหมอกฯ ขอบคุณที่ยกย่องครับ

ลองเข้าไปอ่านเรื่องในบล็อกของ เจียวต้าย ซีครับ
เพราะยังไงผมก็ไม่ยกมาวางในบล็อกนี้ทั้งหมดหรอกครับ.

ยกมาเถอะน่าพี่ห่อ
จะได้คุยกันสนุกดี

นาถจะนึกไม่ออก ว่าต้องไปหาใคร
ต้องเห็นล็อกอินค่ะ

"เอามาเล่าไว้เมื่อครบ ๖๐ ปี ของการเขียนหนังสือ ก็กลัวจะมีผู้คิดว่าเป็นการคุยโม้
ตนเองอ่านแล้วยังภูมิใจว่าเราเขียนแล้วก็ไม่เสียเปล่า"


นาถก็กลัวความคิด คนจิตใจไม่ดี
ตัวเป็นเช่นไร ก็คิดว่าใครๆ เป็นเหมือนตน

ขนาดแสตมป์ ถ่ายเอียงๆโย้เย้ นำมาลง
ยังมีการมาถามว่า ไปก็อป มาจากหนังสืออะไร

อยากจะบอกว่า ฉันมีแสตมป์มาก
เผาตัวฉันก็ไหม้ ... ฮ่าๆๆๆ ที่ไหม้นั้น
เพราะเอาตู้แสตมป์เผาด้วย อิอิอิ

ผมไม่เคยสะสมอะไรเลยครับ แสตมป์ที่ได้รับจากจดหมายก็ตัดเก็บไว้แต่ไม่มีความขยันที่จะลอกออกมาสะสมครับ
ส่วนแสตมป์ใหม่วันแรกจำหน่ายอย่างนี้ ไม่มีเงินซื้อครับ

ผมสะสมแต่หนังสือวารสารที่มีเรื่องของตนเองลงพิมพ์ ทำให้สามารถรำลึกความหลังเกี่ยวกับเรื่องนั้น ๆ ได้ดีมากครับ

ผมชอบความหลังมาตั้งแต่ยังไม่แก่แล้วครับ.

นาถ เพิ่งตื่นนี่แหละค่ะ นอนหลับสบายหลาย ชม.
แต่ดื่มน้ำไว้มากๆ กลัวนอนเพลินค่ะ ตื่นเข้าห้องน้ำแล้ว ก็มาดูบล็อก

นาถสะสมแสตมป์ตั้งแต่เด็ก มีเงินก็ซื้อเก็บไว้
ที่บ้านมีซองจดหมายมาก โอกาสมันหาไม่ยากค่ะ

ญาติพี่น้องไปไหนๆ ก็ซื้อมาฝาก
ตนเองไป ก็เที่ยวหาซ์้อ เป็นที่รู้กันทั่วไปว่าชอบค่ะ

ที่จริงหนังสือดีๆ เช่นพระราชนิพนธ์ ในสมเด็จพระเทพรัตน์ฯ
ของในหลวง ของพระพี่นางฯ ก็อยู่ตู้พิเศษต่างหาก ไม่ได้ปนกับหนังสืออื่นๆ
แต่ความที่นาถทิ้งบ้านบ่อย แล้วก็ไม่ได้เปิดอ่าน เปิดตู้ขยับหนังสือ
มันขึ้นพวกพระบรมราโชวาท หนาปึ๊ก ปกอ่อนแต่กระดาษหนาค่ะ

มันกินหมด อีกตู้ ไว้พวกเอ็นไซโคลปิเดีย มีทุกสำนักที่เขาพิมพ์ขาย
หมดไปมาก เหลือบ้างพอเจ็บใจ เช่นเหลือเล่มบรรณานุกรม

เพราะในตู้นี้ จะไว้หนังสือพิเศษ
เช่นสตรีสาร ฉบับที่มีลายเซ็นของวาณิช จรุงกิจอนันต์ มีของ อ.สมศรี สุกุมลนันทน์ ด้วย
เพราะไปฟังวาณิช พูด ตอนได้ซีไรต์ ที่เอยูเอ. สตรีสารจัดงาน
วันนั้น วันเกิดสามีเพื่อนรัก และฉลองยศ ของเขาด้วย ที่บ้านพัก ทอ.ค่ะ
ยังอุตส่าห์แว่บกันมาสองคนกับเพื่อนอีกคนที่คอเดียวกัน จากดอนเมืองถึงราชดำริค่ะ

กับลลนาสองฉบับ ที่มีลายเซ็นของกฤษณา อโศกสิน ในหน้าประวัติของท่าน
ฉบับแรกส่งไปให้ท่านเซ็น แนบซองปิดแสตมป์เรียบร้อยไปด้วย ฉบับต่อมา ท่านจะส่งมาให้เอง
ไม่ต้องซื้อลลนา เป็นต้นค่ะ

นาถก็ชอบเล่าความหลัง มันเป็นความสุขที่ผ่านมาแล้ว แต่เรายังประทับใจค่ะ

เรามาเล่าความหลังที่นึกออก และอยากเล่าแบ่งกันฟังนะคะ
น้องสาวสองคนที่มาคุยกับเรา ก็ชอบอ่านเรื่องทำนองนี้ค่ะ

หลังจากจ้างแม่บ้านของหมู่บ้านขนไปทิ้งแล้ว
พวกนี้จะขนต่อทีหลัง นึกได้ จึงถ่ายรูปเก็บไว้ดู
เพื่อจะได้ระวังในครั้งต่อๆ ไปค่ะ

แต่ .. แฮ่ๆ ตั้งแต่วันทำปลวกงวดโน้น...
ก็ยังไม่ไปเปิดดูอีกเลยค่ะ เขามาทำปลวกทุกสองเดือน
ก็ผ่านไปหลายครั้งแล้วค่ะ
ก็...มันเหม็นยาฆ่าปลวก...

สวัสดีค่ะ

แล้วคิดเหมือนคุณสายหมอกและก้อนเมฆเลยค่ะ

ถือว่าเป็นบุญของตัวเองเหลือเกินนะคะ ที่ได้หลงเข้ามาในอยู่ในท่ามกลางนักเขียนเก่งๆ และใช้ภาษาไทยได้สวย งามนัก

ที่บ้านผมมีปลวกมาเยี่ยมสองครั้งครับ

ครั้งแรกหนังสือพิมพ์สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ ตั้งแต่เล้มแรก เต็มลังใส่ทีวีเครื่องแรก กลายเป็นดินไปหมด

ครั้งที่สองเทปม้วนใหญ่งานสำคัญ เช่น เกษียณอายุราชการ พ.ศ.๒๕๓๔ เกษียณอายุของเจ้านาย พ.ศ.๒๕๓๗ กลายเป็นดินไปหมด แต่เริ่มทำใจได้แล้ว เพราะมีภาพนิ่งใส่อัลบั้มอยู่ทั้งสองงานครับ

ส่วนตู้หนังสือสำคัญที่ใช้เป็นเครื่องมือทำมาหากิน เช่น สามก๊ก เจอก่อนที่จะกลายเป็นดินทั้งตู้
เพิ่งกินไปได้ขอบ ๆ ริม ๆ หนังสือเท่านั้นครับ

หลังจากนั้นไม่ทราบว่าท่านไปสรางบ้านอยู่ที่ไหนครับ

คุณ Katai_Akiko อยู่เป็นเพื่อนคุยกันนาน ๆ นะครับ.

ฮ่าๆๆๆ ท่านปลวก
มานก็มาสร้างรัง
อยู่แถวบ้านนาถน่ะซีคะ

มาอ่านเก็บตามหลังอีกทีค่ะ

หนูเข้ามาอ่านย้อนหลังเรื่อยๆ นะคะ เพราะทราบว่า ทั้งพี่นาถ และคุณลุง จะมาเมาท์กันต่อ ก็ตามมา...แต่บางทีมาซุ่มหน่ะค่ะ เลยไม่ส่งเสียง....


เห็นหนังสือพี่นาถที่เสียหายยับเยินอย่างน่าโมโหเพราะคุณปลวก นึกแค้นไปด้วยค่ะ เสียดายเลือกกัดเลือกแทะเล่มหนาๆ ดีๆ ด้วยสิคะ


หนูเคยแอบอ่านพี่นาถคุยกับ คุณ Katai_Akiko ด้วยค่ะ

ขอโทษน้องรักทั้งสอง รู้จักกันไว้นะคะ
คุณอากิโกะเป็นพี่ น้องหนู เป็นน้องนะคะ
พี่นาถลืมแนะนำ ขออำไพ

สมองมันตื้อๆ นึกอะไรไม่ค่อยออกค่ะ
หากมีแต่รูปไปแปะที่บ้าน
โปรดทราบว่า ไม่คน ก็ เน็ท.ไม่สบายนะคะ