เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา

จังหวะชีวิต

เพทาย

เมื่อเดือนก่อน ผมอ่านคอลัมน์ จังหวะชีวิต ในนิตยสารโล่เงิน เฉพาะราศีมีน อันเป็นเดือนเกิดของผมได้ความว่า

" ตัวท่านเองจะมีทุกข์ใจ ร้อนใจ ไม่สงบ มีเคราะห์กรรมแต่ปางก่อนมารบกวน ทำสิ่งใดก็มักจะผิดหวัง "

พอถึงเดือนนี้ก็ทำนายว่า

" ขอให้ท่านทำบุญ สวดมนต์บูชาพระเสาร์อยู่เสมอ การงานและการเสี่ยงโชคก็ทำท่าจะดี แต่ก็อย่าเพิ่งไว้ใจ จะผิดหวังได้ง่าย ๆ ความสูญเสียยังคงมีมาจากมิตรสหายของท่าน "

ผมอ่านแล้วก็เฉย ๆ เพราะผมเชื่อตามคำ ที่พระท่านเทศน์อยู่เสมอว่า การทำดีเป็นฤกษ์ดี ดวงดาวจะทำอะไรได้ ผมเองก็เกิดมานานมากแล้ว พระเสาร์ก็คงจะเคยมาเสวยอายุหลายครั้งแล้ว เกิดอะไรขึ้นบ้างผมก็ไม่ได้จดจำ อะไรจะเกิดก็เกิด ถ้าดีผมก็ชอบ ถ้าร้ายผมก็ทนเอาไม่ว่า ดีว่าร้าย ลงท้ายมันก็ผ่านเลยไปหมด

ผมนึกของผมอย่างนี้ ขณะที่ออกจากบ้าน จะเดินทางไปตรวจสุขภาพยังโรงพยาบาล เมื่อถึงศาลาพักผู้โดยสารที่ป้ายรถประจำทาง ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มจะสว่าง ผมรีบไปแต่เช้ามืดก็เพื่อหลีกเลี่ยงการจารจรที่แออัดขัดข้อง ผมมองไม่เห็นมีคนรอรถที่ศาลานั้น แต่เมื่อเพ่งดูที่ช่องว่างระหว่างม้านั่ง ก็เห็นชายผู้หนึ่งนอนอยู่ ไม่ทราบว่าด้วย ความเพลีย หรือความง่วง หรือความเมา เพราะเห็นแต่ขาโผล่ออกมาเท่านั้น

แต่ที่สะดุดใจวูบใหญ่ ก็คือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุไม่เกินห้าขวบ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หนูน้อยคงจะรอให้พ่อตื่น แล้วจะได้กลับไปบ้านด้วยกัน แม่คงจะรอมาตลอดคืนแล้ว

แต่ไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจทำอะไร รถประจำทางสายที่ผมต้องการจะไปด้วย ก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้า มีคนลงเพียง ๒-๓ คน ผมจึงก้าวขึ้นไป แล้วเหลียวกลับมาดูข้างล่าง ทุกคนที่ลงจากรถก็เดินผ่านหนูน้อยไปอย่างเฉยเมย ไม่มีใครสนใจมากกว่าผมเลย

บนรถประจำทางคันนั้นมีคนเต็ม ทั้งนั่งทั้งยืน ผมเห็นปากกาลูกลื่นด้ามหนึ่งตกอยู่บนพื้นรถ ใกล้ ๆ กับเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ด้านข้างทางเดิน ผมจึงชี้บอก แกสั่นศรีษะว่าไม่ใช่ของแก ผมจึงบอกว่าเก็บเอาไว้เถอะ ไม่มีเจ้าของแล้วละ แกจึงหยิบขึ้นมาถือไว้อย่างไม่เต็มใจ ผมก็ทำเมินเสีย

ผมลงจากรถประจำทางที่หน้าโรงพยาบาล พอดีเห็นตู้จ่ายเงินอัตโนมัติ ตรงหน้า ธนาคาร อยู่ริมถนน คิดได้ว่าเงินในกระเป๋ามีน้อย อาจไม่พอค่ายาก็ได้ จึงหยิบบัตรเอทีเอ็มออกมา จากกระเป๋าแล้วเดินเข้าไป ผมจึงเห็นชายคนหนึ่ง ผมยาวประบ่า แต่รุงรังยุ่งเหยิง หน้าบวมฉุ ตาแดงเรื่อ ๆ นั่งกอดเข่าอยู่ที่ขั้นบันไดทางขึ้นธนาคาร ใกล้ตู้เอทีเอ็มนั้น ในอ้อมแขนมีถุงกระดาษใบหนึ่งเก่ายับเยินเต็มที

เวลานั้นสายแล้วผมจึงไม่สนใจเขาเท่าไร เมื่อกดเอาเงินออกมาจากตู้แล้วหันกลับ ก็ได้ยินเขาเรียกเบา ๆ

" ลุงครับ ขอเงินผมกินข้าวสักสิบบาทเถอะครับ "

ผมเคยชินกับการบริจาคเงินให้ขอทานอยู่เป็นประจำ เพียงแต่ให้คนละบาทสองบาทเท่านั้น แต่ผมก็ล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยความเคยมือ ได้เหรียญสิบบาทกับเศษอีก ๒-๓ อัน ผมส่งเหรียญสิบบาทให้เขาแต่โดยดี ไม่พูดว่ากระไร ไม่ได้มองด้วยซ้ำ ว่าเขายกมือไหว้ และขอบคุณหรือเปล่า

หลังจากตรวจโรคและซื้อยาเสร็จแล้วก็ใกล้เที่ยง ผมจึงหาอาหารกิน แล้วก็เถลไถลเรื่อยเปื่อยไป กลับมาลงรถที่ป้ายเก่าเมื่อบ่ายสองโมงกว่า ระหว่างที่เดินเข้าซอยหน้าบ้าน ผ่านร้านขายหนังสือเจ้าประจำ จึงแวะดูหัวข่าวหนังสือพิมพ์รายวันตามประสาคนที่สนใจข่าวสารบ้านเมือง แต่ไม่ชอบซื้อให้เสียเงิน

กำลังพลิกเพลินก็มีเสียงเรียกลุง หันไปดูข้างหลังเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง เธอชี้ให้ผมเก็บสลากกินแบ่งใบหนึ่งที่พื้นทางเท้า คงเข้าใจว่าผมทำหล่น แล้วก็เดินเลยไป โดยผมไม่ทันจะบอกว่าไม่ใช่ของผมหรอก ผมก็ลังเลที่จะหยิบขึ้นมา เหมือนกับเด็กนักเรียนหญิงบนรถประจำทางนั้นเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่รู้จะเอาไปคืนให้ใคร จึงเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ แต่อดที่จะเหลือบดูเลขท้ายไม่ได้ เป็นเลข ๘๓ ก็นึกในใจว่า เมื่องวดที่แล้ว เพื่อนข้างบ้านรุ่นน้าถึงแก่กรรมเมื่ออายุ ๘๓ ปี ผู้ที่ไปฟังสวดถูกเลขท้ายกันหลายคน คราวนี้คงไม่มีทางที่จะออกซ้ำ

เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน แม่บ้านกำลังเปิดวิทยุฟังประกาศ ผลของการออกสลาก กินแบ่งอยู่พอดี จวนจะจบรายการแล้ว เสียงโฆษกชายประกาศว่าเจ้าหน้าที่หมุนวงล้อเพื่อออกรางวัลเลขท้าย ๒ ตัว แล้วก็มีเสียงออดตามด้วยเสียงแกรกกราก ของอุปกรณ์การออกรางวัลแซ่ด ออกมา ก็ได้ยินเสียงลูกชายร้องตะโกนลงมาจากข้างบน

" คุณพ่อครับ รับโทรศัพท์ "

ผมจึงก้าวขึ้นบันไดไปชั้นบน รับหูโทรศัพท์แล้วก็บอกชื่อไปตามธรรมเนียม ก็ได้รับ ตอบว่า

" คุณอาขา พ่อหนูเสียเมื่อคืน รดน้ำศพเย็นนี้ที่วัด......."

ผมถือหูโทรศัพท์ค้างอยู่โดยไม่ได้พูดว่าอะไร บิดาของหญิงสาวที่แจ้งข่าวร้ายนั้น เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของผม ที่สนิทสนมกันมานานหลายสิบปีปี เขาตายเสียแล้วด้วยโรคสมองเสื่อมที่เป็นอยู่นานมาก โดยที่ผมไปเยี่ยมเขาทุกปี เว้นแต่ปีนี้มัวผัดวันประกันพรุ่งอยู่จนใกล้จะสิ้นปี เขาคงเบื่อที่จะคอยผมแล้วก็ไม่รู้

เสียงผลการออกสลากรางวัลเลขท้ายสองตัวดังแว่ว ๆ หมายเลขที่ออก สามแปด

ผมนึกถึงคำทำนาย ของคอลัมน์จังหวะชีวิต ขึ้นมาในทันทีนั้นเอง.

#########

นิตยสารโล่เงิน
กุมภาพันธ์ ๒๕๔๐

ขอบคุณคุณsirivinit ที่กรุณาเปิดพื้นที่ให้ เจียวต้าย ได้มีโอกาสนำเสนอเรื่องสั้น ณ ที่นี้ อีกครั้งหนึ่ง

และขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับท่านที่ให้ความสนใจครับ.

สวัสดีค่ะ

ด้วยความยินดีค่ะพี่ห่อ

แหม...จะออก ๘๓ อีกสักครั้งก็ไม่ได้

เรื่องนี้เดาผิดหมดเลยค่ะ
นึกว่าจะมีข่าวผู้ชายตายที่ป้ายรถเมล์ มีลูกน้อยห้าขวบเฝ้าอยู่อย่างไร้เดียงสา

ชีวิต นี่แหละชีวิต ...
ขอลาไปเฝ้าเง็กเซียนฮ่องเตต่อค่ะ

เรื่องเศร้าขนาดนั้นผมเขียนไม่ได้หรอกครับ สงสารตัวละคร
แล้วอีกอย่างหนึ่ง เรื่องสั้นที่ผมเขียนนี้ อิงเรื่องจริงหรือที่ได้พบเห็นจริง
อาจจะจริงทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือเกินจริงไปนิดหน่อย หรือเกือบจริงบ้างก็ได้ครับ

สวัสดีตอนเช้าค่ะท่านเจียวต้าย

อ่านจบก็คิดอะไรๆ ตามตัวอักษรไปด้วยเรื่อยเปื่อยค่ะ

แต่ใจยังกลับไปคิดถึงเด็กน้อยวัย 5 ขวบที่นั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ว่าแล้วป่านนี้ กำลังทำอะไรอยู่หนอ?

เชื่อใหมคะว่าอ่านเรื่องเขียนของท่านเจียวต้ายแล้ว ท่านเขียนเหมือนเรื่องเล่าเรื่องธรรมดา แต่เวลาอ่านแล้วกับมีอารมณ์ รู้สึก ไปตามตัวอักษรที่ท่านเขียนไปด้วย

บางตอนก็อ่านแล้วได้ความรู้เพิ่มขี้นเหมือนได้อ่านเกร็ดประวัติศาสตร์ที่ตัวเองไม่มีความรู้ ส่วนนั้นเพิ่มขึ้น

บางเรื่องก็อ่านแล้วรู้สึกสท้อนใจ กับชีวิตของของคน

และบางตอนก็สท้อนใจ กับประเทศของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง


ท้ายสุดสำหรับตัวเองค่ะ

อ่านแล้ว บางครั้ง ก็นึกไม่ออกว่าควรจะเขียน คอมเม้นท์ อย่างไรดีค่ะ

สวัสดีค่ะทั้งสองท่าน

ตื่นมารอบใหม่แล้วค่ะ


"เรื่องเศร้าขนาดนั้นผมเขียนไม่ได้หรอกครับ สงสารตัวละคร"

มีอย่างนี้ด้วยหรือคะ
มีสงสารตัวละครด้วย


หนูต่ายคุยเก่งขึ้นเยอะเลยนะคะ
พี่ก็นึกไปถึงเด็กห้าขวบคนนั้น

ลองพ่อขี้เมาขนาดนี้
ครอบครัวก็คงจะไม่เป็นสุขเท่าใด
เด็กน้อยๆ ก็เติบโตมาตามธรรมชาติ

ไหนเลยจะเหมือนครอบครัวที่อบอุ่น
พรั่งพร้อมไปด้วยพี่น้องป้าน้าอาปู่ย่าตายาย

คาใจ แบบเดียวกับเพลงของเจ เจตริน เลยค่ะ
เมื่อคืนฟัง เจสอนพวก เอเอฟแปด เขาสอนร้องเพลงนี้ค่ะ

ไปกรองข่าวลงบล็อกก่อนนะคะ ท่านทั้งสอง

ขอบคุณ คุณ Katai_Akiko ที่แวะไปอ่านในบล็อกครับ

เรื่องนี้ผมก็เสทือนใจอยู่นานเหมือนกัน
เพราะผมก็เป็นคนกินเหล้า
แต่ก็มีความรับผิดชอบต่อครอบครัวมาก
ครอบครัวต้องมาก่อนครับ.

ถ้าผมจบตามจินตนาการของคุณนาถ
ผู้อ่านก็ถอนหายใจ เฮ้อ แล้วก็ผ่านไป
แต่นี่เป็นเรื่องจริง ผมเห็นแว่บเดียวแล้วก็ไม่รู้ตอนจบว่าเป็นอย่างไร
ทำให้สลดใจอยู่นานพอควรครับ
เรื่องนี้ฉากย่อยมาแย่งซีนของตัวเอกหมดเลยครับ.

พรุ่งนี้เสนอเรื่อง คนใจบุญ ครับ.

ทางบุญทั้งนั้น...

พี่ห่อลงเรื่องใหม่ ในคอมเมนท์นี้ต่อนะคะ
ตอนเช้า นาถจะอั๊พบล็อกทำแบบเดิม
โดยยกไปขึ้นหน้าใหม่ค่ะ

ยังไม่ได้ไปดูนามสกุลเทพยดาอารักษ์ฟูมฟักเผ่าพงศ์วงศาคณาญาติเลยค่ะ

เอาไว้ก่อน

นึกไปเองในใจทีละนามสกุล
พอได้ใช้สมอง ที่กำลังฝ่อค่ะ

กำลังย่อรูปแสตมป์ มันเพลินดีค่ะ

ขอบคุณพี่นาถค่ะ

หนูก็เกิดราศีมีนเหมือนกันค่ะคุณลุง

จากเรื่องที่อ่านมา...คุณลุงจำเรื่อง จำเหตุการณ์แ้ล้วเอามาเขียนได้สละสลวยจังเลยค่ะ ปกติหนูชอบเขียนไดอารี่ สิ่งที่บันทึกส่วนมากเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น...คิดแค่ว่า ไว้เป็นบันทึก....แต่ถ้าเป็นลักษณะเล่าเรื่องเหมือนคุณลุงเขียน คงทำไม่ได้แน่เลยค่ะ ไม่รู้จะเริ่มไม่รู้จะจบยังไง...

ต้องลองดูครับ ผมกเขียนขึ้นจากบันทึกนี่แหละครับ
แต่เป็นเวลาไม่ห่างกันมากนัก
ยังจำภาพที่เกิดขึ้นได้ขัดเจนครับ.