แนะนำ เรื่องสั้นชั้นครู ...เจียวต้าย เรื่องความเมตตา เรื่องเล่าของคนวัยทอง ความเมตตา "เพทาย" วันนั้นผมมีกิจกรรมที่จะต้องไปฟังสวดศพเพื่อนรุ่นพี่ ที่วัดสุสิตาราม เชิงสะพานพระปิ่นเกล้า แต่ขณะนั้นเวลายังเหลืออีกเยอะ จึงเดินเรื่องเปื่อยไปทางแม่น้ำเจ้าพระยา ผมค่อย ๆ เดินมาจนถึงริมเขื่อนใต้สะพาน ซึ่งถ้าตรงต่อไปก็ จะเป็นท่าเรือ สำหรับผู้โดยสารที่จะข้ามฝากหรือไปเรือด่วน ใช้ขึ้นลง เขื่อนที่ว่านี้ทอดยาวไปตามริมแม่น้ำ มีลักษณะเหมือนขั้นบันไดกว้าง ๆ ลดต่ำลงไปในแม่น้ำ สักสองหรือสามขั้นก็ไม่ค่อยแน่ใจ เพราะระดับน้ำสูงขึ้นมาท่วม มองเห็นเพียงขั้นเดียวก่อนที่จะถึงสันเขื่อน เวลาเรือหางยาวหรือเรือด่วน หรือเรือทัศนาจรขนาดใหญ่ ของร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำทั้งหลาย แล่นผ่านมา ก็จะเกิดคลื่นเป็นเกลียววิ่งม้วนตัวเข้าฟาดฟัดเขื่อนขั้นล่างดังฉาดฉาน แล้วแตกกระจายกลายเป็นฟองย้อนกลับลงไปดังเดิม ถ้าใครนั่งห้อยขาริมเขื่อนแล้วไม่ระวังตัว ก็อาจจะถูกคลื่นซัดเอาเปียกปอนไปได้ ต้องคอยยกเท้าให้พ้นยอดคลื่นที่ฟาดตัวเข้ามา เป็นเรื่องที่น่าสนุกไปอีกแบบหนึ่ง ในเวลานั้นพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมสะพานไปแล้ว ทั่วบริเวณนั้นจึงร่มรื่นด้วยเงาอันมหึมาของสะพานพระปิ่นเกล้า และร่มไม้ยืนต้นที่มีอยู่พอสมควร สายลมที่พัดผ่านแม่น้ำก็เย็นระรื่นชื่นใจ จึงมีผู้คนแวะเข้ามาพักผ่อนอยู่หลายคน นอกจากเด็กชายคนหนึ่งอายุประมาณสิบปีเศษ ซึ่งนอนคุดคู้เป็นวงกลมเหมือนกิ้งกือ อยู่บนเสื่อขาดใต้ต้นไม้แล้ว ที่ริมเขื่อนก็มีหนุ่มสาว คู่หนึ่ง เอากระดาษหนังสือพิมพ์ปูรองพื้นนั่ง รับประทานของว่างประเภทส้มตำหมูปิ้งอยู่อย่างมีความสุข เวลาคลื่นสาดกระเซ็นขึ้นมาก็จะมีเสียงหัวร่อต่อกระซิก อย่างน่ารัก น่าเอ็นดู แกมน่าอิจฉาเป็นอย่างยิ่ง ต่อจากนั้นใกล้ทางที่จะเดินลงสะพาน ซึ่งทอดไปสู่ท่าจอดเรือรับส่ง ก็เป็นหมู่จักรยานยนต์รับจ้าง สามสี่ราย จอดคอยผู้โดยสารที่ขึ้นมาจากเรือ ผลัดเปลี่ยนกันไปตามคิว ด้านหน้าของเขื่อน มีเด็กเล็กบ้างโตบ้าง ผิวสีดำคล้ำ นุ่งกางเกงบ้างไม่นุ่งบ้าง สามสี่คน แสดงลีลาการกระโดดน้ำแบบต่าง ๆ จากโป๊ะที่เทียบเรือ หรือจากเสาสูงที่ผูกโป๊ะ เพื่อเรียกร้องความสนใจของผู้คนที่เดินขึ้นลงท่านี้อยู่ตลอดเวลา ด้านหลังลึกเข้าไปจากริมเขื่อน เป็นทางเดินสัญจรไปมา จึงมีรถเข็นขายไอศกรีม ผลไม้แช่น้ำแข็ง และอาหารแบบอีสาน จอดรอลูกค้าเรียงอยู่ใกล้ ๆ กัน ผมหย่อนตัวลงนั่งขัดสมาธิ ด้านซ้ายสุดใกล้ขอบเขื่อน เพื่อจะได้ไม่ต้องพะวงกับฝอยคลื่น แล้วก็เปิดหนังสือการ์ตูนเก่าแก่ชื่อดัง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีการ์ตูน ผมเลือกอ่านแต่เฉพาะเรื่องขำขันสั้น ๆ ก่อน เพราะไม่ต้องเสียเวลาอ่านนาน พลิกไปได้สักครึ่งเล่ม ก็รู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง พร้อมกับมีเสียงพูดจ้อกแจ้กจอแจ ผมจึงเหลียวไปดู ก็พบว่ามีชายผู้ขับขี่จักรยานยนต์รับจ้างสองสามคน เดินตามหลังเด็กชายที่เห็นนอนขดอยู่นั้น ตรงมาที่ผมนั่ง ผมจึงขยับขยายที่ทางข้างตัวให้ว่าง พอที่เขาจะปูเสื่อ กระรุ่งกระริ่งนั้นลงได้ไม่ห่างนัก ดังนั้นผมจึงเห็นได้ชัดว่าเขามีรูปร่างผอมเกร็ง หน้าตาดำ เนื้อตัวขมุกขมอมดูสกปรก รวมทั้งผมเผ้าเป็นสังกะตังอีกต่างหาก เขานั่งยอง ๆ ลงบนเสื่อ รับเอาห่อข้าวที่โชเฟอร์มอเตอร์ไซค์ส่งให้มาแก้ออกดู มันเป็นข้าวหมูแดงแบบธรรมดา เขาไม่รอช้าเอามืออันดำนั้นหยิบข้าวเปิบเข้าปากอย่างว่องไว มีเสียงใครถามว่าหิวมากไหม เข้าพยักหน้า ถามว่าเอาน้ำไหม เขาก็พยักหน้าอีก พลางรับน้ำขวดที่มีผู้ส่งให้มาดื่มอึกใหญ่ วางขวดลงเอามือป้ายริมฝีปากแล้วก็เปิบข้าวต่อ โชเฟอร์ผู้หวังดีก็บอกเป็นเชิงห้ามปรามว่าอย่าลงไปเล่นน้ำ เดี๋ยวจะโดนคลื่นซัดตาย เขาก็พยักหน้าอย่างเคย สงสัยจะเป็นใบ้ แต่ทำไมฟังรู้เรื่องโดยไม่ต้องเงยหน้า โชเฟอร์คนเดิมซึ่งคงจะเป็นเจ้าของข้าวห่อนั้น เอ่ยขึ้นลอย ๆ เหมือนอยากจะเล่าให้เพื่อนร่วมอาชีพ ที่มายืนมองอยู่สองสามคนได้ฟังว่า " มันน่าสงสารว่ะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย ไม่รู้หลุดมาจากไหนเพิ่งโผล่มาเมื่อบ่ายนี้เอง นอนอยู่อย่างนั้นแหละไม่ยอมขยับเขยื้อน ท่าจะหิวจนหมดแรง เมื่อกี้ผ่านมาทางหน้าวัด ก็เลยซื้อข้าวติดมือมาฝาก " เพื่อนพ้องก็พยักหน้ารับรู้ และพึมพำกันเป็นเชิงอนุโมทนาในกุศลเจตนาทั้งนี้โดยทั่วกัน ผมเองเอามือคลำกระเป๋ากางเกง กะว่าตอนขากลับจะควักเศษเหรียญ ให้ไว้กินขนมสักสองสามเหรียญ พอดีเจ้าเด็กนั้นกินอิ่ม เขายกน้ำขวดขึ้นดื่มอั้ก ๆ จนหมดโยนขวดพลาสติกลงไปในแม่น้ำ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของห่อข้าวผู้มีเมตตา ผมนึกว่าเขาจะยกมือไหว้สักครั้ง ก็จะน่ารักมากทีเดียว แต่ผิดคาดเขาทำมือเหมือนกับต้องการอะไรอีกอย่าง " เฮ้...อิ่มแล้วจะเอาอะไรอีกล่ะ " " อาว...อาว..." เสียงของเขาอ้อแอ้ เหมือนคนลิ้นไก่สั้น "เอา...อาว..." โชเฟอร์เจ้าของเรื่อง ขมวดคิ้ว ก้มหน้าลงไปถามให้ใกล้เข้าไปอีกนิด " จะเอาอะไรนะ " "อาว...อาว..." เขาย้ำอย่างเดิม พร้อมกับกำมือสองมือห่อเข้าด้วยกัน แล้วก็จ่อที่จมูกทำท่าสูดดมอย่างแรง เสียงดัง ฟืด...ฟืด เพื่อนของโชเฟอร์ผู้มี ใจอารี หัวเราะเฮขึ้นเกือบจะพร้อมกัน " มันจะดมกาวว่ะ " ชายผู้มีจิตใจอันงดงาม ยืดตัวขึ้นตั้งตรง ขบกรามนูนเป็นสัน แววตาของเขาแม้จะมีประกายดุดัน แต่ก็เห็นร่องรอยของความผิดหวังอย่างรุนแรง เขาเงื้อเท้าขึ้นนิดเดียวแล้วก็ชะงัก พึมพำอยู่ในลำคอ " ห่ะ...เดี๋ยวพ่อถีบตกน้ำ " แล้วก็สะบัดหน้ากลับ เดินตามหลังเพื่อนไปยังที่จอดรถจักรยานยนต์คู่ชีพ ซึ่งหมู่ผองเพื่อนของเขา กำลังหัวเราะคิกคักกันอยู่ ผมค่อย ๆ ชักมือออกจากกระเป๋ากางเกง ปิดหนังสือแล้วก็ลุกชึ้นยืน และรีบสาวเท้าเดินออกจากที่นั้น อย่างเจ็บปวดหัวใจ ไม่น้อยไปกว่าโชเฟอร์ผู้มีน้ำใจคนนั้น ผมหัวเราะไม่ออกจริง ๆ ครับ. ########## นิตยสาร สราญ ธันวาคม ๒๕๔๑ โดย: เจียวต้าย วันที่: 24 สิงหาคม 2554 เวลา:4:58:52 น.   Create Date : 25 สิงหาคม 2554 7 comments Last Update : 25 สิงหาคม 2554 14:38:35 น. Counter : 542 Pageviews. Share Tweet

บทนี้ บรรยายบรรยากาศ ได้งดงามยิ่งค่ะ เห็นภาพแจ่มชัดจากประโยคเหล่านี้ " ก็จะเกิดคลื่นเป็นเกลียววิ่งม้วนตัวเข้าฟาดฟัดเขื่อนขั้นล่างดังฉาดฉาน แล้วแตกกระจายกลายเป็นฟองย้อนกลับลงไปดังเดิม " "เวลานั้นพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมสะพานไปแล้ว ทั่วบริเวณนั้นจึงร่มรื่นด้วยเงาอันมหึมาของสะพานพระปิ่นเกล้า และร่มไม้ยืนต้นที่มีอยู่พอสมควร สายลมที่พัดผ่านแม่น้ำก็เย็นระรื่นชื่นใจ" "นอกจากเด็กชายคนหนึ่งอายุประมาณสิบปีเศษ ซึ่งนอนคุดคู้เป็นวงกลมเหมือนกิ้งกือ" และสะเทือนอารมณ์ไปกับความผิดหวังของชายใจดี เขาไม่เมตตาพอที่จะสั่งสอน ไม่มีเวลา รังเกียจ คนพวกนี้ด้อยโอกาสที่สุด พ่อแม่ผู้ให้เขาเกิดมาน่าตำหนิที่สุด ที่ไม่เลี้ยงดูลูก คงยากแค้นทั้งตระกูล ไม่เช่นนั้น ก็จะพออาศัยญาติพี่น้องได้บ้าง ปัญหาของคนในชาติที่ยิ่งใหญ่นัก ท่านผู้ใหญ่ที่บ้านเลี้ยงคนไว้มาก ส่งเสียให้เรียนหนังสือดีๆ หลายคน เด็กพวกนี้กตัญญูดี เรียนจบแล้วมีงานทำ ก็ไปกราบไปไหว้ท่านที่ยังอยู่ เจ้าของเงินอีกคู่อยู่เมืองไกล ปล่อยให้นาถจัดการให้ บางที่ต้องการให้ไปเป็นแม่ในวันแม่ ไปได้ก็ไป หากติดธุรสำคัญก็ขอให้คนอื่นไปแทนค่ะ ได้เลี้ยงดูเขาแล้ว ก็ต้องทำให้ตลอดรอดฝั่ง หวังแค่ให้พวกเขาเป็นคนดี "ปัญญาเซน: ธรรมชาติของจิตล้วนผ่องใส เมื่อวางได้จึงหลุดพ้น" วางไม่ได้ วางไม่ลงสักทีค่ะ นอกจากพยายามตัดใจค่ะ โดย: nart (sirivinit ) วันที่: 24 สิงหาคม 2554 เวลา:14:34:55 น.   โดย: nart (sirivinit ) 25 สิงหาคม 2554 14:39:59 น.

อาจเป็นเด็กกำพร้าก็ได้ครับ แต่ยังไม่มีใครเอาไปเลี้ยงในสถานเลี้ยงเด็ก ปัจจุบันนี้แถวหมู่บ้านของผมก็มีอีกคนหนึ่ง ผมเห็นมาตั้งแต่พ่อของเขา เป็นตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้อง แกอยู่ได้ด้วยการรับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นล้างชามหรือช่วยขนของแม่ค้าแผงลอยในหมู่บ้าน และอาศัยนอนตามทางเท้าใต้ชายคาห้องแถว สองคนกับลูกชาย สุดท้ายแกก็ป่วยตายที่ รพ.วชิร ชาวบ้านช่วยกันเรื่ยรายเงินไปทำศพที่วัดจันทรสโมสร บางกระบือ เหลือลูกชายวัยรุ่นอายุ ประมาณ ๑๔-๑๕ ปี รายนี้ชอบดมกาว อยู่ต่อมาก็หายหน้าไปพักหนึ่ง กลับมาหัวเกรียน ชาวบ้านบอกว่าไปเข้าตะรางมา คราวนนี้แกเจอผมเป็นต้องแบมือขอเงิน ผมก็ให้มาหลายปี เดี๋ยวมา เดี๋ยวก็หายไป ไม่มีที่อยู่หรือทำงานแบบพ่อ ทั้งเนื้อตัวขมุกขมอมเหมือนเด็กในเรื่องนี้ ผมก็ให้เงินตั้งแต่ ๕ บาท ๑๐ บาท จนเดี๋ยวนี้บางทีก็ให้ ๒๐ บาท เพราะข้าวแกงจานละ ๓๐ บาทแล้ว แต่แกก็ไม่เคยเทเงินมานับเลย แสดงว่ามีคนรังเกียจพฤติกรรมของแก มากกว่าสงสารครับ.   โดย: เจียวต้าย 25 สิงหาคม 2554 16:12:07 น.

ปัญหาของสังคมนะคะ ที่สภาสังคมสงเคราะห์ เขาจะมีอาหารกลางวันเลี้ยงคนทุกวัน มีกับข้าวสองอย่าง หากใครทราบ และไปถึงที่นั่น ในวันหนึ่งได้ทานอาหารแน่ๆ แต่ก่อนนาถก็ทำบุญกับที่นี่ เดี๋ยวนี้ไปมาไม่สะดวก ออกไปข้างนอกก็ลำบาก เลยไม่ได้ช่วยอีกเลยค่ะ เงินเริ่มแรกเป็นล้าน สภาสังคมสงเคราะห์ขายดอกมะลิวันแม่ หาสปอนเซอร์ ลงโฆษณาในหนังสือวันแม่ และหนังสือที่ระลึกงานกาชาด มีเงินถวายสมเด็จฯ ทุกปี แล้วปีหนึ่ง พระองค์ท่านพระราชทานกลับมา ให้มาทำเลี้ยงคนยากจน น้ำพระราชหฤทัย ทรงสงสารคนยากไร้ค่ะ   โดย: nart (sirivinit ) 25 สิงหาคม 2554 17:03:34 น.

ผมเคยไปลองชิม เมื่อสมัยฟองสบู่แตกใหม่ ๆ ครับ ตอนนั้นมีผู้รับบริการแน่นโรงเลยครับ ผมนึกว่าเลิกไปนานแล้วเสียอีกครับ.   โดย: เจียวต้าย 30 สิงหาคม 2554 6:51:24 น.

ยังมีอยู่ค่ะ แต่คนอาจจะไม่ทราบ ใครทราบ ก็ไปทานทุกวัน แต่ก่อน ตอนเพื่อนๆ นาถยังไม่เกษียณ ก็โอนเงินไปให้เขาทำบุญให้ ตอนนี้เพื่อนๆ เกษียณหมดแล้ว คณะกรรมการมาใหม่ๆ เขาไม่รู้จักนาถ แล้วไม่ชอบ หมอดูดร.ซี คนหนึ่ง ไม่ดีเคยขนาดตบหน้าผู้หญิงนั่นละ เขามาทำหนังสือที่ระลึก ทั้งวันแม่ งานกาชาด ตั้งแต่นั้น นาถไม่เคยช่วยซื้อโฆษณาอีกเลยค่ะ   โดย: nart (sirivinit ) 3 กันยายน 2554 15:01:21 น.

อย่างน้อยก็ช่วยให้คนที่ไม่มีกิน ได้อิ่มไปหนึ่งมื้อนะครับ.   โดย: เจียวต้าย 6 กันยายน 2554 6:29:28 น.

ใช่ค่ะ เพราะความหิวโหยเป็นโรคอย่างหนึ่ง คนขยัน อยู่ไกลปานใด ค่อยๆ เดินไป มีอาหารทานแน่นอนค่ะ อย่างน้อยก็ฝึกให้คน ขยัน และอดทนนะคะ   โดย: nart (sirivinit ) 6 กันยายน 2554 8:29:44 น.