Group Blog
All Blog
|
สงครามเชื้อมรณะ บทที่ 10 หน้า 1 สถานการณ์ทั่วโลกในตอนนี้เป็นไปอย่างตรึงเครียดอย่างเห็นได้ชัดเจน มากกว่า 90 % ต่างปิดประเทศ แต่ละประเทศห้ามการเดินทางเข้าออก งดวีซ่า ยกเว้นคนของประเทศนั้นๆ ที่ประสงค์จะเดินทางกลับ กงสุนของแต่ละประเทศประสานงานและรัฐบาลจัดเตรียมเครื่องรับคน ทุกคนต้องมีใบตรวจโรคจากปลายทาง และผ่านด่านคัดกรองอย่างเข้มงวดในแต่ละด่านของประเทศนั้นๆ แหล่งชุมนุนต่างๆ ถูกปิด ห้างสรรพสินค้า โรงหนัง โบสถ์ มัสยิด อาบอบนวด สปา ร้านอาหาร ฟิตเนส แหล่งท่องเที่ยว วัด ฯลฯ บางที่แทบเป็นเมืองร้าง โรงแรมหลายที่ปิดตัวไป สายการบินหลายบริษัทต้องปิดตัวลง บริษัทหลายที่ต้องย้ายฐานการผลิต หรือปิดตัวเพราะไม่สามารถเดินต่อได้ แต่มีเพียงธุระกิจเดียวที่ยังเดินหน้าต่อได้ คือ อาหาร แม้กระทั่งโรงพยาบาลเอง วอร์ดคนไข้ปกติไม่รับคนไข้ยกเว้นวอร์ดผู้ป่วยติดเชื้อ ที่ทำงานหนัก จนบุคคลากรมีความเสี่ยงที่จะติดเชื้อเอง บริษัทหรือกิจการที่ปิดตัวลงเนื่องจากประคองตัวเองตั้งแต่ต้นปีแล้วไปต่อไม่ไหว กิจการเล็กๆ น้อยๆ ไม่ต้องพูดถึง เมื่อทุกอย่างสั่งห้ามเปิด พวกเขาก็ต้องปิดตัวลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่งผลให้ประชนชาตกงานเป็นจำนวนมากหลักแสนคน อย่างตั้งตัวไม่ทัน บางบริษัทที่ยังพอมีเงินทุนก็จ่ายค่าชดเชยที่พอทำให้มีกำลังใจให้พนักงานเดินหน้าต่อไปได้ แต่บางบริษัทที่ขาดทุนอย่างต่อเนื่องมาตั้งแต่ปลายปีนั้น ต้องปิดไปอย่างเงียบๆ ราวกับการชักดาบหนีของโจรที่ไม่ยอมจ่ายเงิน ส่วนพนักงานนั้นบางคนมีหนี้สินมากมายถึงกับล้มป่วยหรือคิดสิ้นจะฆ่าตัวตาย คนที่เป็นโรคซึมเศร้า เมื่อความเครียดถาโถมเข้ามายิ่งทรุดหนักเข้าไปใหญ่ หลายคนต้องเดินทางกลับบ้านไปตั้งต้นใหม่ หลายคนมองหาอาชีพใหม่ที่พอเริ่มต้นและทำได้ในสภาวะเช่นนี้ เช่นการส่งอาหาร การทำแมสขาย ประชาชนอยู่กันอย่างระแวงกันและกัน บางประเทศยังไม่สนใจคิดว่ามันยังห่างไกลนัก คนในประเทศเป็นแค่หลักพัน ยังเปิดกิจกรรมหลายๆ อย่าง และไม่ได้ป้องกันอย่างเท่าที่ควร แต่ประชาชนคนไทยนั้น ก้าวย่างไปที่ใด ถ้าไม่เอ่ยถึงเชื้อไวรัสตัวนี้ ถือว่าตกยุคตกเทรน ห้างร้านทุกทีถูกสั่งปิด ในเมืองดูเงียบเหงา ประชาชนทำงานที่บ้านเกือบ 70% ขณะที่ทุกคนกำลังวิจารย์ข่าวกันอย่างออกรส ก้องเดินโงนเงนมาแล้วล้มลงต่อหน้าเพื่อนๆ ทุกคนวงแตกร้องหือ เมษาตกใจ เข้าไปเรียกหัวหน้าทั้งสองออกมาจากห้อง แมงมุมและอิงดาวยืนตกใจ มองก้องที่นอนหายใจระรินหน้าตาแดง “ทุกคนถอยให้ห่าง” เสียงดุเข้มของแมงมุมสั่งและระงับความตื่นเต้นโกลาหล “อีพี่ก้องเป็นอะไร” ออมโวยวาย ขณะที่ทุกคนถอยห่างออก “เมษาเรียกรถฉุกเฉินมา” อิงดาวสั่ง “ทุกคนเปิดทาง” แมงมุมตะโกนบอก คนที่ยืนขวางเส้นทางประตูรีบหนี “แกป่วยหรือเปล่า?” แทนเอ่ยเสียงสั่น “หรือจะเป็นไวรัส?” แพรเอ่ยตื่นๆ “เขาติดเชื้อมาเหรอ?” โกวิทย์ช็อค “เขาติดจริงๆ เหรอ ที่รายงานตัวทุกวันคือปกปิดเหรอ?” แทนเองก็ไม่อยากเชื่อ “แย่สิ อย่างนี้มันก็แย่สิ ใครไปไหนมาบ้างแล้วไม่ยอมพูดความจริง” ออมยังตื่นโวยวายกับเหตุการณ์ “หรือพี่ก้องจะติดจากแล็บ?” ชมชิดสงสัย “แต่พวกเราสวม PPE ตลอดนะ” ต้นแย้ง “หรือว่าเชื้อข้างในมันเยอะ?” แพรเริ่มกังวล “ไม่นะ” ออมทำหน้าหลุดโลก “เราจะติดด้วยไหม?” เสียงระงมของใครต่อใครเอ่ย เกินที่ใครจะคิดทำอะไร อิงดาวเข้าไปประคองเขาแล้วพาเดินออกไปจากตึก แมงมุมยืนตะลึงกับทุกคน “คุณอิง” เขาเรียกเธอ อิงดาวหันไปหาทุกคน “ทุกคนให้ย้ายออกมาจากตึกเดี๋ยวนี้นะคะ แล้วแจ้งเจ้าหน้าที่มาฉีดพ่นยา” เธอสั่งก่อนพาก้องออกมาที่ประตู พอดีรถฉุกเฉินมารอรับ เจ้าหน้าที่สวมชุด PPE เข้ามาประคองก้องไปขึ้นรถ เธอขึ้นรถไปกับก้อง แมงมุมยืนตัวชากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มองดูอิงดาวจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว เธอหันมาหาทุกคนราวจะบอกลา “ทุกคนไปยืนตากแดดที่สนาม” เขาออกคำสั่ง เขายกโทรศัพย์ขึ้นมาโทรไปหาอัน “คุณอัน เตรียมเจ้าหน้าที่มาพ่นยาที่ห้องแล็บด้วยครับ” หันไปมองทุกคนที่ยืนห่างๆ กันที่สนาม พยายามคุยกันถึงอาการของก้อง และหวาดระแวงกับสิ่งที่เห็น ออมขี้ตกใจและขี้กลัว ต่างโวยวายว่า หากตัวเองติดเชื้อจะทำยังไง ดีแล้วที่เธออยู่คนเดียว ที่หอพัก ไม่มีพ่อแม่พี่น้องร่วมห้อง ผ่านไปร่วม 2 ชั่วโมงหลังจากที่อิงดาวไปกับก้อง และทุกคนยังอยู่ที่สนาม แมงมุมยืนคุมเจ้าหน้าที่ฉีดพ่นยาฆ่าเชื้อที่ห้องแล็บ เขาโทรหาอธิการ “ตอนนี้ห้องแล็บมีความสงสัยว่าจะมีคนติดเชื้อไวรัส” เขารีบรายงานข่าว “พวกผมจำเป็นต้องกักตัว ขอให้ท่านจัดพื้นที่ให้พวกเราด้วย รวมทั้งส่งคนไปรับคนในครอบครัวของเจ้าหน้าที่ทุกคนมากักตัวร่วมด้วย” “เราจะปล่อยให้ข่าวว่าเจ้าหน้าที่ติดเชื้อออกไปข้างนอกไม่ได้นะ” อธิการรีบบอกเขา “คุณจะมัวห่วงแต่ชื่อเสียงตัวเองไม่ได้แล้วนะตอนนี้ ชีวิตของพวกเราสำคัญกว่า” แมงมุมแทบจะตะคอก สายของอิงดาวแทรกเข้ามาเขาเลยเปิดประชุมสาย “ตอนนี้ฉันรอผลตรวจอยู่นะคะ ฉันสัมภาษณ์คุณก้องเบื้องต้นแล้ว คิดว่า เขาน่าจะเป็นไวรัส” เธอบอกทั้ง 2 คน “ท่านอธิการคะ ดิฉันทราบว่า บุคคลากรของเราจะมีข่าวติดเชื้อไม่ได้ เพราะฉะนั้น เราต้องสร้างความมั่นใจ และความเชื่อใจให้กับประชาชน ตึกรับรองที่อยู่ด้านหลังมีห้องพัก 50 ห้อง ขอให้เป็นที่กักตัวของเราทุกคน และครอบครัวของเจ้าหน้าที่แล็บ เป็นเวลา 14 วัน เชื้อไวรัส มีค่าเฉลี่ยการแสดงอาการ 5.8 วัน บางคนแสดงอาการ บางคนไม่แสดงอาการ ขอให้พวกเขาวัดไข้และตรวจเชื้อทุกวัน เจ้าหน้าที่ห้องแล็บจำเป็นต้องทำงาน แต่ขอจำกัดคนทำงานวันละ 3 คน เพราะฉนั้น ให้พวกเขาจัดเวรเข้าทำงาน งานของเรายังเดินต่อ ประชาชนยังต้องการความช่วยเหลือ” “ท่านอธิการคะ ขอให้ท่านออกหนังสือชี้แจงให้กับสมาชิคครอบครัวของเจ้าหน้าที่ห้องแล็บ และเพื่อให้เขาชี้แจงให้กับที่ทำงานของพวกเขาด้วยเหตุที่ต้องโดนกักตัว และขอให้ที่ทำงานช่วยจ่ายเงินชดเชยตามแต่พวกเขาเห็นสมควร และขอให้ท่านช่วยจ่ายงบเพื่อช่วยเหลือพวกเขาด้วย ในกรณีที่เขาอาจจะได้รับผมกระทบ และจัดหาปัจจัยทั้ง 4 ที่จำเป็นให้พวกเขาด้วย ท่านคะ.....” วันนี้อิงดาวพูดยาวเหยียบจนหนุ่มทั้งสองวัยไม่ได้เอ่ยอะไร เสียงเธอขาดห้วงไป ทั้งสองมองเธอผ่านมือถือ เธอช่างเป็นคนที่เก็บรายละเอียดของชีวิตคนอื่นได้ดี ทั้งความเอาใจใส่และห่วงใย รวมกระทั่งความรับผิดชอบต่องาน “อิงต้องไปกักตัวต่างจังหวัด และอาจจะไม่ได้ติดต่อใคร จนกว่าอิงจะมั่นใจว่าไม่สามารถแพร่เชื้อหรือเป็นพาหะที่แพร่เชื้อสู่ใครได้” “คุณอิง อย่าบอกนะ....” แมงมุมตัวชากับสิ่งที่หญิงสาวบอก “หนูอิง มันเป็นข่าวที่ทำให้ลุงรู้สึกเศร้ามาก” เสียงผู้สูงอายุเอ่ย อิงมองหน้าแมงมุมนิ่งราวอยากจะมองเป็นครั้งสุดท้าย “อิง จำเป็นต้องทำ อิงไม่อยากให้ทุกคนติดเชื้อ อิงไม่อยากเห็นลูกน้องต้องล้มป่วย อิงไม่อยากเห็นคนใกล้ชิดต้องตาย” เสียงสั่นเคลือของเธอ ทำเอาแมงมุมใจสั่น “ผมจะช่วยคุณเอง” เขาเอ่ยออกมา อิงดาวพยายามกลั้นน้ำตาไว้
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
เริ่มมีเหตุการณ์ที่จะทำให้เห็นใจกันแล้วค่ะ