Group Blog
All Blog
|
สงครามเชื้อมรณะ บทที่ 4 หน้า 4 เมื่อแยกย้ายไปทำงานกันแล้ว อิงดาวกลับเข้าห้อง เธอกำลังวางแผนว่าจะทำยังไงกับงานที่เพิ่มมา 2 เท่าในช่วงนี้ ท่านอธิการโทรมาตามให้ไปพบ อิงดาวมาปรากฏตัวที่ห้องของท่าน แต่ไม่พบท่านอธิการ กลับพบบุรุษลึกลับสวมแมสและแว่นตาดำพร้อมเอกสารส่งมาให้เธอ “ท่านอธิการให้เพิ่มคนตามที่ขอแล้ว” เขาบอกเธอ “ค่ะ” “นี่เป็นเอกสารงานที่จะให้ทำในช่วงนี้” “ค่ะ” เธอรับซองไปจากเขา “ถ้ามีอะไรจะแจ้งมาทางไลน์ให้ทราบ” “ได้ค่ะ” เขาเดินผ่านเธอไป “ช่วงนี้มีแผนทำอะไรนอกจากงานหลัก” “ฉันจำเป็นต้องเพิ่มผู้อำนวยการอาวุโส” เธอตอบเขา “ไม่มีปัญหา ว่าแต่เขาจะยอมเหรอ” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” “ต่อไป ให้คุณรายงานผลแล็บทุกอย่างส่งตรงมาที่ผม” “ได้ค่ะ” อิงดาวกลับมาที่ห้อง เปิดซองเพื่ออ่านรายละเอียดของงาน เอกสารเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเชื้อโรคจากแล็บต่างประเทศ รายละเอียด แหล่งระบาด การติดเชื้อ อิงอ่านทีละหน้าอย่างละเอียด งานของเธอคือหน้าสุดท้าย การช่วยทีมวัคซีน รายละเอียดการทดลองและการหาตัวอย่างของพลาสม่า “คนที่ติดเชื้อง่ายคือเลือดกรุ๊ป A อย่างนั้นเหรอ เราต้องใช้เลือดขนาดไหนเพื่อมาทำวัคซีน แล้วเราจะเริ่มจากไหนดี โรงพยาบาลบำราญ ใช่สินะ” อิงหยิบโทรศัพย์มาเพื่อไลน์หา TOP “ตัวอย่างเลือดเราต้องติดต่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลบำราญส่งให้เราหรือไม่?” “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมแจ้งผู้อำนวยการไว้แล้ว แต่ประเด็นคือ กรุ๊ปเลือด A" “ถ้าคนกรุ๊ป A ติดเชื้อง่ายที่สุด ย่อมมีคนป่วยมากที่สุด” “ใช่ แต่พวกเขาอ่อนแอเกินจะเก็บตัวอย่างเลือด ตอนนี้อยู่ในขั้นโควม่าทุกคน” อิงดาวอ่านข้อความจาก TOP แล้วทำท่าเครียด “ฉันจะทดสอบกรุ๊ปเลือดอื่นก่อน” “ได้” “จำเป็นต้องให้ทีมวัคซีนเข้ามาร่วมงานหรือไม่?” “ทีมวัคซีนตอนนี้ เตรียมแผนรอบรับแล้ว รอคุณซับพอร์ต” “ค่ะ” หลังจากคุยกันเรื่องรายละเอียดเรียบร้อยอิงเก็บเอกสารในตู้เซฟ เรียกเมษาเข้ามาพบ “เมษา ทำแผ่นพับเกี่ยวกับ Covid-19 แจกจ่ายพนักงานและประชาชนที่มาติดต่องานที่ประชาสัมพันธ์ และก็บอร์ดด้านหน้าออฟฟิตด้วยนะคะ” “ค่ะ” “เดี๋ยวพี่จะให้พี่อันช่วยเตรียมแอลกอฮอล์แจกพนักงานและประชาชน” “พี่อันบอกว่าซื้อแอลกอฮอล์เพิ่มไม่ได้ค่ะ วันนี้เมษาเจอแกที่โรงอาหาร แกเล่าให้ฟัง” “ทำไม? ท่านอธิการไม่อนุมัติเหรอ” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” “แล้วของเราล่ะ” เมษาทำหน้าเลิกลัก “เอ่อ ของเรามีพอใช้ค่ะ” “อืม ก็โอเคร งั้นออกไปเตรียมงาน มีอะไรถามพี่ได้ตลอดนะ เดี๋ยวพี่จะไปช่วยคุณก้อง กับคุณต้นดูสไลด์” “ค่ะ” เมษาออกไปจากห้องเพื่อทำงานของตัวเอง อิงโทรหาอันก่อนจะเข้าห้องแล็บ “พี่อัน เห็นบอกว่าซื้อแอลกอฮอล์ไม่ได้” “ค่ะ” “เกิดอะไรขึ้นคะ ท่านอธิการไม่อนุมัติเหรอคะ” “เปล่าค่ะ ตอนนี้แอลกอฮอล์เหมือนจะเริ่มขึ้นราคา ทางบัญชีตรวจสอบราคาอยู่ค่ะ” “แล้วสต๊อกพี่มีเหลือไหมคะ?” “เหลือครึ่งถังสุดท้ายค่ะ?” “ครึ่งถังก็ 100 ลิตร ถ้าใช้แบบปกติ ก็ได้ถึง 5 เดือน แต่ถ้าต้องเพิ่ม 10 เท่า คงได้ครึ่งเดือน แค่เพียงพอใช้สำหรับพนักงานใช้เท่านั้น คงไม่สามารถแจกจ่ายประชาชนได้” “ถึงขั้นแจกคงยาก” อีกฝ่ายตอบ อิงใช้สมองคิดอย่างรวดเร็ว เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมต้นน้ำเปิดประตู “คุณอิงครับ ช่วยดูสไลด์ด้วยครับ” “ค่ะ” อิงรีบลุกตามต้นน้ำไปที่ห้องแล็บทันที ก่อนเข้าห้องแล็บแยกต้องสวมอุปกรณ์ป้องกันตัวเอง ภายในห้องแล็บย่อย ชมชิดและก้องกำลังตรวจสไลด์ อิงดาว เข้าไปส่องดูสไลด์ของก้อง เขาลิ้งค์ภาพขยายไปที่จอมอนิเตอร์เพื่อให้ทุกคนดูด้วย อิงมองภาพเชื้อรูปร่างทรงกลมมีมุงกุฎล้อมรอบหน้านิ่ง การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วและการเคลื่อนที่อย่างอิสระ “นี่เป็นสารคัดหลั่งจากโรงพยาบาลเราเลี้ยงในอาหารที่เพิ่มค่าเด็กซ์โตสเป็นพิเศษ” “คุณต้น ลองใส่น้ำมะนาวหรือน้ำส้มสายชู หรือโซเดียมคลอไรด์ในอาหารเลี้ยงดูนะคะ ทำ 3 ตัวอย่างเลยก็ได้” อิงบอกเขา “ครับ” ก้องแอบมองเสี้ยงหน้าเคร่งเครียดของเธอ “คิดจะยับยั้งการเจริญเติบโตของเชื้อหรือไงครับ” เขาถาม “อิงอยากรู้ว่าสภาพไหนที่เขาไม่พร้อมกับการเจริญ ถ้าอัตราการเติบโตเร็วและง่ายขนาดนี้ เราสู้ได้ก็เหนื่อย” “เดี๋ยวอาทิตย์หน้าถ้ามีเลือดมาจากโรงพยาบาลบำราญ ให้ปั่นเหวี่ยงได้เลยนะคะ” “ครับ” ก้องเห็นอิงถอนหายใจ อายุแค่นี้ต้องมาคิดมากมายแบบนี้เธอคงแก่เร็วเป็นแน่ “เห็นรายงานนักพยากรณ์แพร่ระบาดบอกว่าคาดว่าอัตราการตายแค่ 2-3% เองนะครับ ถ้าเทียบกับโรคซาร์สที่มีมากกว่าถึง 10% นะครับ อย่าวิตกกังวลจนเกินไปเลย” เขากลับหาถ้อยคำมาปลอบอีกฝ่ายแทนการกัดจิกเหมือนเคย อิงดาวเงยหน้ามายิ้มให้เขา เขาเห็นได้จากสายตาภายใต้แมสที่บดบัง “เอาล่ะทุกคนไปทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวห้องอาหารจะปิดก่อนนะคะ” เธอบอกทุกคนก่อนจะเดินออกมาจากแล็บด้วยกัน เมื่อสั่งอาหารมานั่งทานด้วยกัน “ไม่ได้นั่งทานข้าวกับคุณก้อง คุณต้น กับชม มานานมากเลยนะคะ” ก้องได้แต่แอบมองหน้าใส ลอบยิ้มคนเดียว พอหลังทานข้าวเสร็จ ต้นกับชมขอแยกตัวไปห้องสมุด มีเพียงก้องกับอิงดาวที่เดินกลับตึกห้องปฏิบัติการด้วยกัน เขาแอบลอบมองเสี้ยวหน้าอิงดาวที่เดินคิดอะไรมากมายไม่คุยกับเขาเลย “คิดมากไปเดี๋ยวแก่เร็วนะครับ” อิงดาวหันมามองเขา “ขอโทษค่ะ อิงกำลังใช้ความคิดอย่างมาก” “มันเป็นเรื่องที่เราต้องเจอร่วมกันอยู่แล้ว ทำไมต้องคิดมากมายให้หนักหัวคนเดียว” เป็นครั้งแรกที่อิงได้ยินก้องเหมือนจะพูดปลอบ ตลอดมาเขามีแต่พูดจาข่มเธอตลอดเพราะเห็นเธอเป็นเด็ก วันนี้สำนวนรื่นหูผิดปกติ “ก็แค่คิดว่า จะทำยังไงดี เพื่อให้ทุกคนปลอดภัย” ก้องมองทางข้างหน้า ผู้หญิงที่คิดถึงแต่เรื่องของคนอื่นแบบนี้ ทำไมเกิดในยุคนี้ได้ ก้องเดินข้างเธอแอบลอบมองร่างเล็กหลายคราวแต่ก็เหมือนอีกฝ่ายใช้ความคิดเสียจนไม่ได้สนใจอะไรรอบกาย
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
แวะมาโหวตบล็อกเก่าค่ะ