Group Blog
All Blog
|
สงครามเชื้อมรณะ บทที่ 9 หน้า 2 แมงมุมเหลือบมองหน้าสาวน้อยของเขา เธอเป็นคนคิดเร็วและมองการณ์ไกลได้ดีที่เดียว เขารับรู้ถึงความเอาใจใส่และห่วงใยคนอื่นด้วยพลังบางอย่างในตัวเธอมันแผ่กระแสออกมาจนสัมผัสได้ ความอ่อนโยนละมุนละมัยต่อเพื่อนมนุษย์ร่วมโลก จนเขาเริ่มอิจฉาคนอื่นๆ ที่เธอสนใจและเอาใจใส่ ทั้งที่เป็นเรื่องงาน เขาเริ่มเห็นแก่ตัวที่จะอยากให้อิงดาวเอาใจใส่เขาคนเดียวมากกว่าคนอื่น จะว่าไปแล้วมนุษย์ทุกคนก็ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นเป็นนิจ แต่จะมีสักกี่คนที่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่นที่มีชีวิตเป็นเดิมพันแบบนี้ “คุณอิงผมปวดหัว” แมงมุมแกล้งพูดแล้วทำเหมือนตัวเองจะป่วย “จริงเหรอคะ ลุง” อิงทำหน้าตกใจ “ก็ใช่สิ” “ลุงวัดไข้หรือยังคะ” “วัดแล้ว ได้ 37 องศา” “เพราะอากาศร้อนไหมคะ” “น่าจะมีไข้ คุณมาดูผมหน่อยสิ” “ขออิงไปใส่ชุด PPE ก่อนนะคะ” หญิงสาวหนีเขาออกจากห้องไป ทำเอาแมงมุมทำหน้าเหวอ “อะไรวะ?” เขาบ่นหัวเสียที่ไม่เป็นอย่างที่เขาคิด แล้วหันไปสนใจข้อมูลจาก TOP ที่ส่งมาให้เกี่ยวกับรายงานวัคซีน อิงดาวกลับมาที่ห้องโดยสวมชุด PPE แมงมุมนิ้งอึ้ง มีก้องกับต้นน้ำตามมา “พ่นแอลกอฮอล์ก่อน” อิงดาวสั่งสองหนุ่มที่ยื่นสเปร์เข้ามาฉีดเข้าในระยะห่าง 2 เมตร แมงมุมรีบเก็บเอกสารเพราะกลัวจะโดนละอองแอลกอฮอล์ เขาลุกขึ้นยืน “ลุงอย่าเข้ามาใกล้พวกเรานะ” อิงดาวร้องบอกเขา “พวกคุณทำกับผมแบบนี้ได้ไง” เขาถามอย่างตะลึง “ลุง เดินไหวไหม ลุงต้องไปที่ห้องคัดกรองเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” “ใช่ๆ พี่ มีไข้ขนาดนี้ ต้องไปตอนนี้เลย ให้หน่วยคัดกรองแย่จมูกตรวจเชื้อ” “พวกแกบ้าไปหรือเปล่า? ผมไม่ได้เป็นอะไร?” “อ้าวก็ลุงบอก มีไข้ 37 องศา” “ถ้ามีไข้ต้อง 37.5 ไหมครับ” “ก็ใกล้ๆ แล้วลุง” “พวกวิตกจริต เมื่อกี้เพิ่งไปเดินตากแดดมา มันร้อนแค่นี้แหล่ะ ผมแกล้งคุณ” เขาบ่นหัวเสียที่เสียแผนและเสียฟอร์ม “อ้าว” ทุกคนร้องพร้อมกัน “นี่ก็ห้องแล็บจะต้องไปแย่จมูกที่หน่วยคัดกรองทำไม?” เขาแย้ง สองหนุ่มเลยออกจากห้องไป อิงดาวหันมามอง แล้วเดินหนีเข้าห้องแล็บเล็กไปอีกคน พอมาถึงห้องแล็บ “เราทำกับพี่แมงมุมแบบนั้นแกจะโกรธเราไหมครับ” ต้นน้ำถาม “ไม่รู้สิคะ อิงไม่เคยเห็นเวลาเขาโกรธ” “เวลาเขาโกรธออฟฟิตพังเลยนะครับ” ก้องผู้ใกล้ชิดมาหลายปีบอกทั้งสองคน “วันนี้เราก็อยู่ห่างๆ เขาก็แล้วกันนะคะ” อิงเสนอวิธีเอาตัวรอดกับสองหนุ่ม ไม่นานนัก แมงมุมเปลี่ยนชุด PPE ตามมาสมทบ ทุกคน พยายามทำงานโดยไม่หันมาสบตากัน ต่างนิ่งเงียบและสนใจงานของตัวเอง เขาตรงดิ่งมาหาอิงดาวที่ส่องกล้อง “คุณอิง ผลการเลี้ยงเชื้อในอาหารที่มีความเป็นกรดเข้มข้น และ ด่างเข้มข้น อัตราการเจริญต่ำมากนะครับ” เขาเดินมาข้างเธอแล้วหาเรื่องคุย “ค่ะ อิงกำลังส่องและเทียบอัตราการเจริญที่ 1 สัปดาห์แทบไม่มีการแบ่งเซลล์เลยค่ะ” “แบบนี้เราก็พอมีทางที่จะยับยั้งการแพร่ระบาดได้” “ใช่ค่ะ” ทั้งสองคุยกันอย่างปกติที่สุด อิงดาวหันไปมองสองหนุ่มที่พยายามทำตัววุ่นวายเดินไปล้างเครื่องแก้วและเตรียมอาหารเลี้ยงเชื้อ “คุณอิง” เขาเรียกเธอเสียงดุ อิงดาวหันหน้าแทบไม่ทัน “ค่ะ” เธอหันไปทำตาโตมองเขา “พาผมไปที่หน่วยวัคซีนหน่อย” “ไปทำไมคะ” เธอถามงง ทั้งที่เมื่อเช้าหน่วยวัคซีนเพิ่งจะมาเอาพลาสม่า “ผมมีเรื่องจะคุยกับโทนิค” “ค่ะ” หญิงสาวรับปากทั้งที่คิดว่าเขาน่าจะคุยทางไลน์ได้ เมื่อทั้งสองออกมาข้างนอกด้วยกัน เขาชวนเธอแวะอาหารตามสั่งที่เคยกินสมัยก่อน แต่ก็ถูกปิดไป แม้อิงดาวจะสงสัยว่าเขาตั้งใจไปที่หน่วยวัคซีนจริงหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถาม อิงดาวขับรถไปเรื่อยๆ ถนน หนทาง ก็ดูเงียบๆ จนมาถึงหน่วยวัคซีน ทุกคนต่างทำงานกันเคร่งเครียด “ตอนนี้ผมยังทดลองกับหนู ผลตอบรับค่อนข้างดี เรากำลังพัฒนาสูตรยา โดยพื้นฐานต้านไข้หวัดใหญ่กับ HIV ส่วนอเมริกาเขาหาอาษาสมัครเป็นคนทดลอง ผมตอบรับค่อนข้างดี แต่คงใช้เวลาระยะยาวอีกสักนิด” “คุณโทนิคค่ะ เขาดื้อยาไหมคะ ถ้าเทียบกับการเทสยาระหว่างไวรัสไข้หวัดใหญ่แบบที่เกิดตามท้องถิ่น กับไวรัสสายพันธ์ใหม่ตัวนี้” “จะเรียกว่าดื้อหรือเปล่าผมไม่แน่ใจ แต่การเทส ต้องใช้โดสที่สูงกว่าปริมาณที่มากกว่า” “แสดงว่า การกำจัดเชื้อพวกนี้มันไม่ง่ายเลย” แมงมุมเอ่ย “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ ยาตัวแรกผมได้ลองเทสไปแล้วผลค่อนข้างดีทีเดียว” “ใช้กับคนหรือครับ” “ครับ” “ตอนนี้ต้องยอมรับว่าเป็นงานช้างมาก เราหน่วยวัคซีนทุกประเทศทำงานหนัก และพัฒนาสูตรยาสู้กับโรคที่ไม่เคยเจอแบบนี้ ตอนนี้จีนเอง ใช้กับคนไข้ ได้ผลดีทีเดียว ส่วนประเทศอื่นๆ ก็เช่นกัน อเมริกา นำวัคซีนล็อตแรกทดลองกับกลุ่มคนปกติ” “ของเรายังไม่ได้ปล่อยวัคซีนออกใช่ไหมคะ” “ยังครับ ตอนนี้มีแค่ยาพัฒนาให้คนไข้ ตอนนี้ดูทีมงานผมสิครับ แทบจะเป็นหมีแพนด้ากันแล้ว” เขามองผ่านตู้กระจก บุคคลากรกำลังทำงานกันอย่างหนัก ภายในห้องแล็ปของหน่วยวัคซีน “ห้องแล็บเชื้อช่วยเราได้มากทีเดียว ในส่วนการแยกพลาสม่าให้” “ทุกแล็บต่างก็ทำงานหนักหมดเลยนะคะ” “ใช่ครับ ที่แล็บกลางบุคลากรมีไม่เยอะ แต่ก็ซัพพอร์ตงานให้ทุกแล็บทั่วประเทศ โรงพยาบาลกลาง และก็หน่วยวัคซีนของเราด้วย สู้ๆ นะครับคุณอิง” “ค่ะ เราจะสู้ แต่เราจะไม่ตายค่ะ” อิงดาวเอ่ย หลังจากพูดคุยกับโทนิคร่วมชั่วโมง ทั้งสองก็ขอตัวกลับ ได้เพียงความคืบหน้า กับการหาพลาสม่าของ กรุ๊ป A Rh- ที่อาจจะได้ผลดีกว่าชนิดอื่น ทั้งสองออกมาจากหน่วยวัคซีน แมงมุมยังชวนเธอแวะนั่นแวะนี่ แต่อิงดาวก็มองว่าเวลางานไม่ควรไปเตร็ดเตร่ที่อื่น แต่พอมาถึงหน่วยก็เที่ยงพอดี ทั้งสองเลยต้องทานข้าวที่โรงอาหารทั้งที่แมงมุมอยากจะทานข้างนอก “การหา Rh- เป็นเรื่องยากมากเลยนะคะลุง” อิงดาวเอ่ย ทั้งสองนั่งห่างกันพอสมควร “ใช่ มันต้องมีทางอื่นสิ ที่เราจะสู้กับมัน โดยไม่ได้อาศัยแค่วัคซีน” แมงมุมตอบกลับ “แท่นแท้นนนนนน ดูสิใครมา” เสียงพลุแตก พร้อมละอองปุยนุ่นกระจายในอากาศ “คุณอิฐ!” อิงดาวหันไปมองเสียงอย่างตกใจ
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
