Group Blog
All Blog
|
สงครามเชื้อมาณะ บทที่ 15 หน้า 1 เช้าวันใหม่ ร่างบอบบางที่คุ้นตาทุกคน ยืนเคียงข้าง แมงมุมหน้าห้องทำงาน ทุกคนยืนเรียงกัน ห่างกัน 1 เมตร “คุณอิง ดีใจจังที่กลับมาอย่างปลอดภัย พวกเราคิดถึงคุณอิงมากนะคะ” แพรพูดเนิบช้าตามแบบฉบับเธอ “ใช่ค่ะ พวกเราทั้งตกใจ ทั้งกลัว ห่วงคุณอิงสารพัดเลย” ออมพูดอีกคน “อิงปลอดภัยแล้วค่ะทุกคน ไม่เป็นไรแล้วนะคะ เรากลับมาสู้กันอีกหน แล้วต่อไป เราจะไม่แพ้มัน” เธอเอ่ยหนักแน่น “ถ้าทุกคนมีวินัย เราจะไม่ติดเชื้อใดๆ ทั้งนั้น ชั่วโมงงานของเรา แค่ 8-9 ชั่วโมง เรามีเวลาพักเหลือเฟือ เราจะไม่ปล่อยให้เราอ่อนแอ เพื่อที่จะให้เชื้อโรคมาจู่โจมเราได้ อิงทราบว่า เราเย็บแมสเพื่อแจกตามโรงพยาบาล วัด และชุมชนด้วย อิงภูมิใจมากค่ะ ที่พวกเราแม้จะเหนื่อยจากงานแล็บ แต่ก็คิดถึงและใส่ใจคนอื่นแบบนี้ เมื่อเราเข้าใจธรรมชาติของเชื้อโรค และสู้กับเขาแบบธรรมชาติ ป้องกันอย่างเข้าใจแล้ว เราจะปลอดภัย” “ใช่แล้วค่ะ พวกเราต่างก็ช่วยสังคมในสิ่งที่เราพอทำได้ นอกจากจะให้ความรู้คนรอบกายในการดูแลป้องกันไวรัสแล้ว เราพยายามรณรงค์ให้พวกเขาสวมแมส และล้างมือกันบ่อยๆ” “ก่อนหน้านี้หนูซื้อมาม่าไว้เยอะ อาจจะกินไม่ทัน คงต้องเอาไปใส่ตู้ปันสุขด้วยค่ะ อย่างน้อยคนที่เขาลำบากกว่าเรา เขาจะได้มีอะไรกินบ้าง” “ถึงเราจะออกจากกระทรวงไม่ได้ พี่อันก็ช่วยประสานงานให้พวกเราทุกอย่างเลยนะคะ” อิงดาวมองทุกคนแล้วยิ้ม เธอดีใจที่ทุกคนไม่ได้คิดถึงแต่ตัวเอง อิงดาวมองก้องที่ยืนหงอยๆ อยู่ด้านหลัง “คุณก้องคะ ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหมคะ” “ครับ” ก้องตอบ “อิงทั้งตกใจและเป็นห่วงคุณก้องมาก แต่ก็ดีใจที่คุณก้องปลอดภัย เพราะเชื่อว่าทีมวัคซีน เขาพัฒนายาที่ดีมาก พวกเราถือเป็นส่วนหนึ่งงานทดลองเพื่อช่วยเพื่อนมนุษย์ การที่เขาได้ทดลองยากับคุณก้อง แสดงว่าโอกาสที่เราจะพัฒนายาเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยคนอื่นๆ มีโอกาสได้สูงที่จะได้ผลดี แล้วคุณก้องเองก็ยังได้บริจาคพลาสม่าเพื่อนำไปทำวัคซีนอีกด้วย แต่ต่อไปอิงก็ไม่อยากให้ใครในกลุ่มของเราต้องป่วยอีกนะคะ เพราะร่างกายของแต่ละคนแข็งแรงไม่เท่ากัน หากเชื้อโรค เข้าไปเจริญที่ปอด หัวใจ สมอง หรืออวัยวะอย่างอื่นที่รักษาได้ยาก มันต้องใช้เวลาและความเสี่ยง ถึงแม้จะรักษาหายแล้ว ร่องรอยของความบอกช้ำยังต้องใช้เวลาเยียวยาอีกนาน พูดง่ายๆคือ กลับมาก็ไม่เหมือนเดิม” “และอิงไม่อยากให้ทุกคนมองคุณก้องในแง่ร้าย เขาคือพี่ชายของเรา คุณก้องไม่ใช่คนแพร่เชื้อให้กับอิงนะคะ เพราะฉะนั้นทุกคนอย่ามองพี่ชายในแง่ร้าย อิงเชื่อว่า อิงเชื่อว่าคุณก้องเองก็ไม่ต้องการให้ใครต้องป่วยเช่นเดียวกับเขา” ทุกคนมองหน้ากัน ออมพยายามทำใจยอมรับ อิงดาวยิ้ม ก้องน้ำตาซึม “เอาล่ะ เราแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วค่ะ วันนี้อิงเองก็ต้องทำหน้าที่ของนักรบแถวหน้าแล้ว” เธอพูดยิ้มๆ “ลุงฉันกลัวเข็มจังเลย” อิงดาวหันไปหาคนข้างๆ “ผมเห็นคุณจิ้มเข็มใส่แขนทุกวัน อย่าปลอมกับผมนะ” เขาตอบเสียงเข้ม ทุกคนมองหัวหน้าทั้งสองคุยกันอย่างสนใจ ท่าทางของแมงมุมดูผ่อนคลายไม่เคร่งเครียดเหมือน 1 เดือนที่ผ่านมา อิงดาวยิ้ม มือใหญ่คว้าแขนเล็กขึ้นมาดูข้อพับ เห็นรอยช้ำจากการใช้เข็มฉีดยาทุกวัน “คุณเจ็บไหม” เสียงนุ่มหูจนน่าแปลกใจ ทำเอาทุกคนหูผึ่งและตื่นเต้นกับกิริยาของแมงมุม “เจ็บสิ ลุงจะลองไหมล่ะคะ” อิงดาวรีบตอบ ก้องมองทั้งคู่ที่มองกันอย่างมีความหมาย เหมือนทุกคนจะเขินอายแทนเลยรีบแยกหนีไปทำงาน ออมกระซิบกระซาบกับแพร “พี่คิดว่าพี่แมงมุมคิดอะไรกับคุณอิงไหม? ท่าทางดูออกนะ แถมถึงเนื้อถึงตัวกันอีก คุณเจ็บไหม” ออมจับแขนแพรทำเสียงล้อเลียนท่าทาง ทุกคนต่างก็รู้ถึงความโหดและดุของแมงมุมมาตลอด แพรนิ่งคิด มองออม “คิดสิ” “เห็นไหม ทุกคนต้องดูออก ลุงฉันกลัวเข็มจัง” ออมทำเสียงล้อเลียนอิง “ไม่น่ารักเลยออมนิ” แพรต่อว่ายิ้มๆ “อิอิ ก็ดูแล้วมันน่ารักนิ” “ก็ใช่ถ้าเป็นคุณอิง” “พี่แพร...หาว่าออมไม่น่ารัก เหรอ” ออมหันไปต่อว่า แพรเดินยิ้มเข้าห้องแต่งตัว ออมเดินตามทำเสียงล้อเลียน ก้องเดินตามหลังมาทำน่าเศร้า ช่วงสายหน่วยวัคซีนมาเจาะเลือดอิงดาวที่แล็บ โทนิคกับแมงมุมนั่งดูเธอนอนหลับตานิ่ง มองสายเลือดที่แล่นจากแขนเธอไปที่ถุงเก็บเลือด “ถามจริงเถอะ แต่ไหนแต่ไรมาคุณอิงกลัวเลือดไม่ใช่เหรอครับ” โทนิคเอ่ยถาม “ฮือ” อิงดาวตอบเบาๆ แมงมุมไม่อยากจะเชื่อที่เขาเห็นเธอเจาะแขนเพื่อเอาเลือดเองทุกวันคืออะไรกัน “แล้วที่คุณเจาะเลือดเองทุกวัน ยังจะกลัวอีกเหรอ? เขาเอ่ยถาม “ฉันกลัวพี่หมอกับพยาบาลติดเชื้อเลยต้องทำเองค่ะ” เธอตอบตาก็ยังปิดสนิท “งั้นก็พอเถอะ เอาแค่นั้นก็พอ” เขาหันไปบอกโทนิค เลือดเพิ่งได้แค่เพียงครึ่งถุง เขาทนเห็นอิงดาวเจ็บไม่ได้ “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอกำมือ แบมือเป็นจังหวะช้าๆ “ต้องใช้เลือดขนาดไหนกัน?” เขาหันไปถามโทนิค ที่เริ่มลำบากใจเพราะโดนแมงมุมแผ่รังสีอำมหิตข้างๆ “วันนี้คุณไม่ต้องทำงานดีกว่าครับ กลับไปพักที่บ้านเถอะ” ความอ่อนโยนของแมงมุมที่มีต่ออิงดาว ทำเอาโทนิคอึดอัด เหตุใดเขาต้องเลือกปฏิบัติระหว่างคนสองคน แต่ก็อย่างว่า โทนิคเป็นผู้ชาย อิงดาวเป็นสาวน้อยแสนสวย แถมเขาก็ประกาศแล้วว่าเขาชอบเธออยู่ “คุณอิงได้รับเชื้อยังไงครับ แล้วหนีไปอยู่ที่ไหนมาเป็นเดือน ไม่ไปอยู่ที่โรงพยาบาลบำราญ”
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
วันนี้ใจลอยเหรอคะ ผิดหลายคำเลย 555
โรงพยาบาลบำราญ พี่ชายคนก้องของเรา