อวสาน(3/12/07) วันที่ แตงโม กลับเมืองไทย เมื่อเดินทางไปส่งเธอแล้วกลับมาถึงบ้านปุ๊บ ผมก็รู้สึกตัวได้ทันทีว่า ผมไม่ได้โชว์ความเป็นมือโปร เอาเสียเลย ผมหงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้า เธอปลุกผมตั้งแต่ 7 โมงเช้า ทั้ง ๆ ที่ผมบอกเธอ เมื่อคืน แล้วหลายรอบ ว่า เครื่องออก บ่ายโมง ไป 9 โมงครึ่งก็ทัน(เดินทางไปสนามบิน 1 ช.มครึ่ง) แต่เธอก็ยัง ไม่ยอมเชื่อ คนที่ มีประสบการณ์เดินทางไปขึ้นเครื่องบินไปนู่นมานี่แล้ว ไม่รู้กี่ครั้งของผม เธอตื่น ตี 5 บ้านผมยังไม่มีใครตื่นเลยด้วยซ้ำ และรู้แต่ว่า หนาวมาก เช้านี้ และเธอไม่ยอมใส่เสื้อหนาวออกไป ใส่แค่เสื้อยืด กับ เสื้อแขนยาวทับอีกชั้น บางมาก ๆ ออกไปยืนรอ taxi ที่อุณหภูมิ -10 เกือบ 20 นาที จนฝรั่งที่เดินไปเดินมา ล้วนแต่มองด้วยสายตา ประหลาดใจ ว่า ทำไปได้ยังไง? แตงโมเป็นแบบนี้เสมอ ดื้อ รั้น ไม่ฟังใคร จนหยดสุดท้าย ไม่รู้ว่า ผมเบื่อความดื้อร้ันของเธอแล้ว หรือว่า ผมกำลังพยายาม นั่งข่มความเสียใจของตัวเอง กันแน่ ที่ระหว่างทางไป สนามบิน 1 ช.มครึ่ง ผมกับ แตงโม เราไม่คุยกันเลยซักคำ แถมเมื่อถึง สนามบิน แล้ว ผมก็ยัง ลากกระเป๋าเดินทางเธอ แซงหน้านำไปไกลหลาย เมตร ไป Check in ไปจัดการทุกอย่างให้เธอเหมือนเคย โดยหลีกเลี่ยงการพูดจากับเธอให้มากที่สุด ผมคิดว่า คงเป็นทั้ง 2 อย่าง รวมกัน 2 เดือนที่แล้ว ผมคนเดียว คนนี้นี่เอง ที่ทำเรื่องทุกอย่างให้เธอได้มาที่นี่ เลือกร.ร เตรียมเอกสาร เดินเร่ื่องเอกสาร จองตั๋ว เลือกวัน ทำทุกอย่าง เธอคงทำแค่ เดินไปสัมภาษณ์วีซ่า ให้ผ่านเท่านั้นเอง 2 อาทิตย์ที่แล้ว ผมคนเดียว คนนี้นี่เอง ที่ตื่นเช้าไปรับเธอที่สนามบิน ด้วยความรู้สึกดีใจสุด ๆ ก่อนจะไปพบว่า แค่วินาทีแรกของการพบกัน ผมก็ต้องผิดหวังที่เธอ มัวแต่สนใจ ทอม ที่บังเอิญเจอบนเครื่อง มากกว่า เจอผมด้วยซ้ำ 2 ปีที่แล้ว ผมคนเดียว คนนี้นี่เอง ที่ ก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ โดยการชักจูงของเธอ คอยเป็นที่ปรึกษา ความรัก และเรื่องอื่น ๆ ในชีวิตเธอมาตลอดคนหนึ่ง วันนี้ เราจากกัน อย่างเป็นทางการ ที่เวลา 10 โมง 40 น. ตรงจุดที่แตง แค่เอ่ย คำว่า “ไปละ” โดยไม่ได้หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ แล้วเธอก็เดินเข้าไป เช็ค passport โดยที่ผมแค่พลั้งปากตอบเธอไปด้วยสันชาติญานเบา ๆ ว่า “โอเค” โดยไม่ได้คิดว่า เธอจะได้ยินรึเปล่าด้วยซ้ำ ง่าย ๆ แบบนี้นี่เองเหรอ? แล้วต่างคนก็ต่างเดินจากกันไปตามทางของตัวเอง ผมกลับบ้านคนเดียว ปล่อยให้ทุกอย่าง เล่นภาพซ้ำ ย้อนกลับในหัวของผม ตลอดระยะทางกลับบ้าน 1 ช.มครึ่ง นั่งอยู่ใน รถไฟ ให้ธรรมชาติ ของความทรงจำ เล่นงาน เงียบ ๆ คนเดียว จบลงแบบนี้ นี่เอง ทุกสิ่งทุกอย่าง เท่าที่ผม จะสามารถจะทำให้คน ๆ หนึ่ง สามารถ มา อเมริกา ด้วยฝีมือตัวเองได้ (ตอนผมมาเอง ผมยังไม่กระตือรือร้นขนาดนี้เลย นึกแล้วภูมิใจเหมือนกัน) จบลงแบบนี้ นี่เอง ความสัมพันธ์ 2 ปีของ คน 2 คน จบลงตรงที่ ชิคาโก้ สหรัฐอเมริกา ในห้องของผม ไม่มี แม้แต่คำว่า "ขอบคุณ" จากแตงโม จากนี้จะเป็นยังไงผมคงไม่รู้ ชีวิตของเธอ ที่ผมเคยรับรู้ผ่านสายโทรศัพท์มาตลอด 2 ปี กลับไปแล้ว จะโดนที่บ้านด่ามั้ยหนอ? ผมคงไม่มีโอกาสรู้อีกแล้ว รู้แต่เพียงว่า ตัวผมเอง ต้องเดินทางกลับไปยัง สถานที่ ทำร้าย ความทรงจำของผมที่สุด นั่นคือ บ้านของผมเอง ห้องของผมเอง เตียงของผมเอง ห้องสีีเหลี่ยมที่เคยมี เธอ นอนอยู่ 2 อาทิตย์ จากนี้ไป ผมคงต้อง อยู่ในโหมด "กลับมาทำตัวเองให้มีความสุข ด้วยตัวเองให้ได้" ไปตามฟอร์ม ซึ่งแต่ละ เคส ก็ไม่เคยจะนั่งมองเห็น ตัวเองในอนาคตหรอกว่า ต้องใช้เวลากี่วัน? ถึงจะกลับมา มีสติสตังค์เหมือนคนปกติได้ ทันทีที่กลับมาบ้าน และเปิดประตูไป เจอ ห้องอันว่างเปล่า (ของตัวเอง) วินาทีนั้นมันช่าง เงียบมาก ไม่อยากจะเชื่อว่า ผมจะเอามือไปลูบ หมอน ที่แตงเคยนอน แล้วรู้สึกใจหาย จะไม่ให้ใจหายได้อย่างไร? อกหักแต่ละครั้ง ยังไม่เคยต้องมาอกหักในห้องตัวเอง มาก่อน เคส อื่น ๆ ส่วนมากจะ ช้ำ+ทรมานใจ เวลาต้องเห็น สถานที่ ๆ เคยไปกับ เค้าคนนั้น ซ่ึ่ง แก้ไขในเบื้องต้นได้ด้วยการ วิธีง่าย ๆ คือ หลีกเลี่ยง การไปในสถานที่เหล่านั่น แต่ กับ แตงโม เรื่องราวทั้งหมดเกิดในห้องของผม !!! ในห้องเงียบ ๆ ผมนั่งกิน คะน้าหมูกรอบที่ แม่ผัดทิ้งไว้ให้ ก่อนบอกตัวเองในใจว่า "ตายแน่ คืนนี้" เมื่อผมจะต้องนอนกับ ความทรงจำอันโหดร้าย ทั้งคืน เป็นคืนแรก !!!   Create Date : 08 ธันวาคม 2550 27 comments Last Update : 17 ธันวาคม 2550 21:00:18 น. Counter : 551 Pageviews. Share Tweet

มันคือ .. ชีวิตจริง .. พี่ _/\\_   โดย: pOkepumzz 8 ธันวาคม 2550 4:36:00 น.

พรุ่งนี้คุณจะตื่นมากับความสดใส ตอนรับวันใหม่ที่ดีกว่าเดิมค่ะ คุณทำมันได้แน่นอน   โดย: Picike 8 ธันวาคม 2550 5:21:52 น.

ใจเย็นน้องชาย กาแฟสักแก้วมั๊ยจ๊ะ อกหักเป็นเรื่องธรรมชาติ   โดย: ploydee 8 ธันวาคม 2550 5:39:17 น.

พี่ว่ามันก็ดีไปอย่างนะคะ... เราจะได้มุ่งมั่นต่อไปข้างหน้า และไม่ต้องเสียเวลากับคนที่เค้าไม่ได้คิดเหมือนเรา ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ต้องการความรักจากเราค่ะ แต่เรื่องแบบนี้น้องคงต้องให้เวลากับตัวเองนะครับ คนเราไม่มีวันลืมหรอกความเจ็บน่ะ แต่ต่อนี้ไปพี่ว่าเราจะไม่เจ็บซ้ำไปซ้ำมาแล้วนะคะ สู้ๆ   โดย: thaispicy 8 ธันวาคม 2550 6:12:49 น.

เรื่องของใจ ใครก็ช่วยเราไม่ได้ดีเท่าตัวเราเอง   โดย: SaiStep 8 ธันวาคม 2550 6:24:52 น.

ไอ่เราก็นึกว่า " ตายแน่ คืนนี้ " คะน้า หมูกรอบไม่ย่อยย ผู้หญิงคนนี้ไม่อึดก็เพี้ยนน เข้าขั้นอ่ะ ยืนไปได้งัย ที่อุณหภูมิ -10 องศา ปล. งานรัดติ้ว กระดิกแทบไม่ได้อ่ะ   โดย: Nisasa 8 ธันวาคม 2550 6:42:42 น.

ู^ ^ ^ คิดได้ไง...ตายแน่ คืนนี้ คะน้าหมูกรอบไม่ย่อย ละครซึ้ง กลายเป็นละครตลกไปเลย เอ่อ...เข้าประเด็นดีกว่า ถึงแม้ว่าละครเรื่องนี้ ีใช้เวลาในการสร้างตั้ง 2 ปี แต่ใช้เวลา​ฉายแค่ 2 สัปดาห์... มันก็เป็นละครอีกบทหนึ่งที่ให้บทเรียนและประสบการณ์ชีวิตที่ดีนะ มันจะทำให้เราโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น และรับมือกับความรักในครั้งต่อ ๆ ไป ได้ดีขึ้นนะ   โดย: Almondblist 8 ธันวาคม 2550 7:24:31 น.

i'm so sorry that i'm not a good friend for you   โดย: Ridmanee_T 8 ธันวาคม 2550 7:54:48 น.

To the end already....cheer up..! Believe me, many stories out there that need to be write in your book.   โดย: The Zephyr 8 ธันวาคม 2550 9:15:47 น.

นึกเสียว่ามันเป็นฝันร้ายล่ะกันนะต้น คนที่ควรค่าให้เราระลึกถึงคือคนดีๆเท่านั้น ไม่ใช่คนประเภทนี้ .... คือในชีวิตคนเราเกิดมาต้องเจอทั้งคนเลวและคนดี .... นี่ก้อเป็นเพียงแค่คนเลว คนนึงที่เราต้องเจอแค่นั้นแหละ .... แต่ดี ตรงที่คนเลวคนนี้ได้เดินจากเราไปอย่างรวดเร็ว นับว่าเป็นโชคดีมากกว่าโชคร้ายนะ .... ปล.ผู้หญิงคนนี้นี่โครตน่ารําคาญ อ่านแล้วอิเดียดสุดๆ   โดย: คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของเรา. 8 ธันวาคม 2550 12:00:21 น.

เฮ้อ จบซะที โล่งใจแทนค่ะ ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ ไม่สมหวังในทุกสิ่งหรอกค่ะ มาสดใสซาบซ่ากับเทศกาลปลายปีดีกว่า Santa Clause is coming to town!!   โดย: Galilee 8 ธันวาคม 2550 12:15:18 น.

โหย เข้าใจเลยอ่ะ บุกมาหักอกกันถึงห้องนอน สถานที่ส่วนตัวที่สุด ตะว่ายังไงก็ยังมีที่นอนอันแสนอบอุ่นอยู่นะ(ในขณะที่คนอื่นไม่มีที่นอน) อย่าไปคิดว่ามันเคยมีใครเลย มันผ่านไปแล้ว หายเศร้าเร็ว ๆ นะ   โดย: Bananarumba 8 ธันวาคม 2550 12:40:44 น.

โหวตให้แล้วนะค่ะ เป็นบล็อคที่ตรงใจมาก เพราะเราเองก็อยากทำบล็อคแบบนี้เหมือนกัน แต่อายมากที่อยู่ ๆ จะมาประจานตัวทำไมว่าเราอกหัก อ่านเรื่องของคุณต้นแล้วคล้าย ๆ เรื่องของเราเลย แต่คุณต้นอย่าเสียใจเลยนะ เราโง่กว่าเยอะเลย เพราะเรายังบินไปง้อแฟนเก่าเราอีก แถมมันยังไม่สนใจใยดีเราเลย ทุกวันนี้ผ่านมา 1 ปีแล้ว เรายังไม่ลืมเค้าเลย ซักวันเดียวเชื่อม่ะ   โดย: วุ่นวาย (ยุ่งจริง ) 8 ธันวาคม 2550 13:04:59 น.

ตามมาทุกวัน เหมือนรับรู้ทุกอย่างไปด้วย ตอนนี้คงได้แต่มองอยู่ห่างๆ พร้อมกำลังใจ พร้อมความเข้าใจ เพราะตอนนี้ก็กำลังเป็นอยู่อ่ะ เศร้าๆๆ   โดย: สหมิว (Be a good guy ) 8 ธันวาคม 2550 15:16:25 น.

เฮ่อ..ดารานำหญิงหนีกลับบ้านแบบไม่ให้จบแฮปปี้เอ็นดิ้ง ไปแล้ว ต่อไปเราจะลุ้นดารานำชาย(นาย)ดีป่าว..? แอมม่อนด์ กะ นิกาก้าเห็นว่าไง ..?   โดย: ซซ 8 ธันวาคม 2550 17:54:37 น.

น่าจะเอาชื่อเพื่อนบล็อคไปบอกน้องเค้านะ ก่อนจะขึ้นเครื่อง... ""ไปละ..""" ...อืมครับ..เชิญตามสบาย... น้องเค้า""..มันจะดีเหรอค่ะ...."" เพ่โก๋""..สุดวอน..."".(วอนอะรัย คิดเอาเอง) ..แล้ว..ผมอยู่ข้างหลังคุณ... แต่ตอนนี้..เพ่โก๋ ควรจะคิดว่า... ...เราเป็น เจ้าชายในนิยาย...เราหล่อมาก...คน..ซซ.(ซิงซิง) ยังมีอีกมาก... หมูปิ้งก็แค่ไม้ละห้าบาท... ปล.. ขอบคุณที่เอาเพลง ละคอนเรื่องนั้น มาเปิดให้ฟัง จะส่ง....ใบบัวบก อบแห้งไปให้กินเน่อ....อิอิ   โดย: ลิงจ๊ากจ๊าก 8 ธันวาคม 2550 20:21:11 น.

ขอบคุณที่มาเยี่ยมบล็อคผมนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ   โดย: =SILVER EYE= (=SILVER EYE= ) 8 ธันวาคม 2550 22:06:29 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ ติดตามอ่านมาตลอดรู้รึป่าว ชีวิตคนเราก้อแบบนี้แหละ มันจะทำให้คุณเข้มแข็งขึ้น   โดย: จูน (bunika23 ) 8 ธันวาคม 2550 23:44:56 น.

ผ่านคืนของวันที่ 3 มาได้แล้ว แสดงว่าเข้มแข็งขึ้นแล้วละ อย่าไปเสียดายผู้หญิงแบบนั้นเลยนะจ๊ะ เลิกตอนนี้ดีกว่าโดนเขาหลอกต่อไป   โดย: Iuki 9 ธันวาคม 2550 2:30:56 น.

มันเป็นอย่างงี้ค่ะเป๊กโกะ สมมติเป๊กโกะใช้เวลาในการหายเจ็บ 30 วัน เป๊กโกะเริ่มเจ็บวันที่ 3 ธันวา และเริ่มทำใจวันนั้น ก็หมายความว่า 3 มกราเป๊กโกะจะหายเจ็บแล้ว แต่ถ้าเป๊กโกะไม่เจ็บซะตั้งแต่ตอนนี้ ก็ไม่รู้จะหายเจ็บได้เมื่อไหร่นะคะ นี่โชคดีที่เจ็บตอนนี้นะคะเนี่ย รู้ตัวป่าว   โดย: มันจะดีเหรอคะ 9 ธันวาคม 2550 6:19:03 น.

เอ๊ะ ทำไมเราติด blog นี้จัง เข้ามาอ่านตลอดแบบจะนอนก็เข้ามา มานั่งลุ้นว่าเมื่อไรเจ้าของ blog จะเข้ามาเขียนเรื่องใหม่ ๆ หรือว่าเริ่มภาคใหม่เริ่มต้นของการง้อแล้ว เข้าใจนะว่าคนเราต้องเจ็บให้ถึงที่สุด มันถึงจะจำ ไม่งั้นก็ยังเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อย ๆ ว่าสักวันเค้าคงกลับมา สำหรับเรา 1 ปีผ่านไปเรายังไม่มีอะไรดีขึ้นมาในชีวิตเลยภาพอดีตมันยังมาหลอนเราจนวันนี้ ปล. ถามหน่อยค่ะ เราเข้ามาเขียนใน blog ตั้งหลายครั้งแต่ทำไมเราไม่เห็นมันขึ้นใน blog เลย   โดย: ยุ่งจริง (ยุ่งจริง ) 9 ธันวาคม 2550 8:34:26 น.

เย ละครจบแล้ว สถานที่แห่งความทรงจำช่างเจ็บปวดอะ ซักพัก pecochan จะดีขึ้น... เนอะๆ   โดย: utterztomato 9 ธันวาคม 2550 9:36:43 น.

แวะมาเยี่ยมอีกที ละครจบแล้ว อืม....คงต้องใช้เวลาสักพัก ก็คิดซะว่าดีเท่าไหร่แล้วไม่ถลำใจ ทุ่มเทให้เค้าไปมากกว่านี้ อ่านทุกตอนแล้วขอบอกคุณว่า อย่าเสียดาย เสียใจให้คนแบบนี้เลย ปล.แอบงงแล้ว she มาทำมัยอ่ะ   โดย: ผีเสื้อไหม 9 ธันวาคม 2550 10:08:58 น.

กลับไปได้ก็ดีแล้ว อดทนหน่อย เดี๋ยวก็หาย   โดย: peanutbuttercup 9 ธันวาคม 2550 10:24:33 น.

Finally, u will be okay. Believe me...truth of luf is it never happens once.   โดย: Mudmee (Princess in the Blue ) 10 ธันวาคม 2550 18:59:51 น.

ดีนะเนี่ยมีเทปออนแอร์ ไม่งั้นอดอ่านตอนอวสาน ถือว่าโชคดีแล้วมั้งที่ถ้าเป็นแฟนแล้วอาจจะต้องช้ำใจกว่านี้   โดย: ฮิโระ (ordinary_hero ) 13 ธันวาคม 2550 8:43:31 น.

อีกไม่นานก็เช้า อีกไม่นานก็วันใหม่ และจะเป็นวันดีๆที่พบแต่ความสดใส   โดย: *~LiTtlE SpAce~* 2 พฤษภาคม 2551 23:54:27 น.