เรากลับมาแล้ว

กลับมาอยู่เมืองจีนอีกครั้ง หลังจากเดินทางไปอยู่เมืองไทยมาสิบวัน เพื่อร่วมงานศพอาม่าอันเป็นที่รักของครอบครัว....

กลับมาครั้งนี้แปลกๆ ตอนนั่งบนเครื่องบินรู้สึกเศร้ากว่าทุกครั้งที่นั่งเครื่องบิน แต่ทุกอย่างอยู่ที่ใจเรานั่นแหละ เราก็เลยต้องพยายามไม่คิดเศร้า ฝึกคิดให้ดีต่อตัวเอง หยิบหนังสือมาอ่านไปเรื่อยๆ ก็เป็นสิ่งที่ดีนะ กลับมาคราวนี้ม่าม้าให้หนังสือธรรมะมาเล่มนึง ซึ่งก็ดีเลยทีเดียว...

เราเรียกแท็กซื่กลับมหาวิทยาลัย ก็ได้คุยภาษาจีนอีกครั้ง แบบมั่วๆไป เค้าพยายามถามอะไรเราก็ไม่รู้ ก็พยายามตอบไป เค้าก็สั่นหัว แล้วก็จอดถามยาม เราก็คิดว่าเค้าไม่รู้จัก เลยหยิบกระดาษไม้ตายออกมา เป็นชื่อมหาวิทยาลัยพร้อมที่อยู่ทั้งจีนและอังกฤษ ... เค้าก็รู้เลย พอดีมหาวิทยาลัยเรามีสองสาขา สาขาหนึ่งเป็นนานาชาติ กับอีกอันไม่ใช่นานาชาติ

แล้วก็คุยกัน ถามอะไรเราเกี่ยวกับตัวเราอีก ...เราบอกว่าเราเป็นคนไทย เพิ่งกลับเมืองไทยมา เค้าบอกว่าไม่ใช่ เธอนะเป็นคนไทย แต่เธอไปไหนมา
แล้วก็พยายามออกเสียงให้รู้ว่า คำว่า Shi (เป็น) กับ Qu (=ไป) ไม่เหมือนกันนะ แล้วก็สอนเราออกเสียง Shi กับ Qu ตลกดี เราก็สวมลอยออกเสียงตามเค้านั่นแหละ แล้วก็สรุปให้เค้าฟังว่า เราไปเมืองไทยมา แล้วก็บอกเหตุผลไป เค้าถึงจะเข้าใจ ....

กลับมาถึงหนาวๆ ต้องขนกระเป๋าหนัก 25 โล แถมกระเป๋าเป้ที่ใส่หนังสือ และแลปท็อป ขึ้นชั้น 6 อีกแล้ว เฮ้อขึ้นมาได้ชั้นสองชั้นก็มีคนอินโดไม่รู้จักกันมาช่วย เป็นผู้หญิง พอขึ้นไปถึงชั้นสี่ เค้าก็ฝากเรากับเพื่อนผู้ชายของเขาให้ช่วยเราต่อ...ดีจัง ถ้าไม่มีคนช่วยเราแย่แน่เลย มันหนักมากเลย

เรามาถึงห้องวันนั้นก็ได้รับการต้อนรับจากรูมเมทเป็นอย่างดี พอเราไขกุญแจ เค้าก็ตะโกนเรียกชื่อเราเสียงใสเลย.....แถมยังช่วยคิดหาอาหารเย็นให้เรา และท้ายสุดก็แบ่งเส้นก๋วยเตี๋ยวให้ไปทำกิน และคงเห็นท่าทีงงๆของเรา เธอก็เลยไปช่วยเราทำด้วย... เฮ่อๆ เลยได้กินก๋วยเตี๋ยวทำเอง โดยเดเด้.....

กลับมาก็ไม่ค่อยสบาย เพราะอากาศเปลี่ยนแปลง... ทำให้เกิดการเป็นหวัดทันทีเลย ก็เลยไปขอยาแก้หวัดจากห้องเพื่อนคนไทยของเรา (เราคิดว่าเรามียาเยอะ แต่จริงๆ มีไม่ครบแหะๆ) กินยาแล้ววันนั้นก็นั่งอัพบล็อกที่ห้องเพื่อนนั่นแหละ...

ช่วงนี้ไม่ได้ไหน ไปเรียนและพยายามกลับมานอน นอนอย่างเยอะ ยังไม่หายเลย ออกกำลังกายก็ไม่กล้าไป เพราะอากาศข้างนอกเริ่มหนาวอย่างจริงจัง ตอนนี้ก็อยู่บ้านอ่านหนังสือ เขียนหนังสือจีน เพราะว่าตอนนี้ออกจากไม่ค่อยทันเพื่อนแล้ว ตัวจีนที่เคยจำได้ ก็ลืมๆ ก็เลยต้องมานั่งทบทวนกัน เขียนย้อนกลับไป บอกแล้วไงว่า เรียนจีนต้องขยัน อดทน ...

เมื่อวานนี้ได้ไปปาร์ตี้ที่ห้องเพื่อนอิสซาเบล เพื่อนฝรั่งเศส เค้าโทรมาชวนไปกินอาหารฝรั่งเศสที่เค้าทำที่ห้อง ก็มีคนอินโด คนไทยคนอื่น รวมเป็นหกคน เรากับรูมเมทเราพกองุ่นไปกัน เพราะว่าไม่ได้ทำอาหารอะไรกัน อิสซาเบลจัดเตรียมของเป็นอย่างดี จัดโต๊ะอย่างงามเลย ดัดแปลงโต๊ะเขียนหนังสือมาต่อกับโต๊ะทานอาหาร แล้วคุมด้วยผ้าคุมโต๊ะ( มาเฉลยทีหลังว่า จริงๆหาซื้อผ้าคุมโต๊ะไม่ได้ เลยซื้อม่านกั้นห้องน้ำมาแทน) แล้วก็เตรียมอาหารฝรั้งเศสเสิร์ฟทีละอย่าง พร้อมทั้งถ่อมตัวบอกว่า ถ้ากินไม่ได้ ไม่ต้องเกรงใจนะ ...

อาหารเค้าเริ่มที่เป็นมันฝรั่งผัดกับไข่ กินเป็นแอพพิไทเซอร์
ต่อด้วย แกงไก่ใส่แครอท
แล้วก็มีสปาเก็ตตี้กุ้ง

ส่วนเครื่องดื่มก็เตรียมเบียร์กับไวน์ไว้ให้ดื่มกัน เค้าบอกว่าแบบเด็กๆนะ อ่อนมากเลย แต่เราก็ยังไม่อยากดื่ม เพราะว่ากินยาไปหลายขนาน ไม่งั้นจะขอชิมไวน์ผสมกับน้ำเลมอนซะหน่อย

ตบท้ายด้วยเค้ก คล้ายๆจะเป็นสำเร็จรูปมานะ ยังไม่พอ ยังมีน้ำชา กับน้ำสมุนไพรตบท้าย อิอิ เราชอบอันนี้มากเลย ทำให้คอเราอุ่นๆ ดี

เวลาผ่านไปไว คุยอังกฤษ จีน กันขำไปมา ก็ห้าทุ่มแล้ว ก็เลยลากลับกัน ...พวกเราช่วยกันเก็บข้าวของไปล้าง เก็บโต๊ะเข้าที่ เค้าไม่ยอมกัน แต่พวกเราชาวเอเชียไม่ยอม จะต้องทำให้ได้ ท้ายสุดแล้วทุกอย่างก็เรียบร้อยดีก่อนพวกเรากลับห้องนอนกัน....

เรากลับมาห้องอาบน้ำอุ่นๆ นอนดูละคร ดร.โยจุน รอบห้าทุ่มครึ่ง แล้วก็ฝึกเขียนตัวจีน..จนหลับไป เดเด้ตื่นมาเห็นเราหลับคาหนังสือ ก็เรียกเรา หน้าอายจริง รีบสวดมนต์ปิดไฟนอนหลับไป....

Create Date : 13 ตุลาคม 2550		3 comments
Last Update : 13 ตุลาคม 2550 13:23:17 น.
Counter : 435 Pageviews.
Share Tweet